Minder dan zijn voorganger, al was ik voor 2/3e vermaakt. Deels omdat de remaster van Onimusha 1 een aantal quality of life verbeteringen heeft die in deel 2 ontbreken, maar ook deels omdat Samurai's Destiny experimenteert met ideeën die niet goed werken.
Allereerst wat Onimusha 2 goed doet: dit deel introduceert het samenwerken met andere personages. Op redelijk wat punten in het verhaal komt een ander personage je te helpen tijdens de gevechten. Soms was dit tijdens een pittige boss battle, wanneer ik op het punt stond om te verliezen. De characters hebben geinige persoonlijkheden en ze zijn erg handig om aan je zij te hebben, geziene de combat moeilijk is en elke steun welkom is.
Eén van deze personages is zelfs zo stoer dat hij qua coolheid de andere Onimusha characters overstijgt. Het is zelfs mogelijk om andere cutscenes, speelbare personages en andere dialogen te krijgen afhankelijk van met welk zijpersonage je het meest omgaat. Een ambitieuze keuze. Hier kwam ik helaas te laat achter en kreeg steeds Enkei op m’n pad ipv Magoichi

.
Net als zijn voorganger ziet de game er goed uit voor zijn tijd! De gebieden zijn gedetailleerd vormgegeven met creatieve designs voor de gebouwen, monsters of de armor. Onimusha neemt zichzelf ook niet te serieus, wat voor sommige grappige confrontaties kon leiden zoals de vreemde demon die je herhaaldelijk uitdaagt op een zwaardgevecht. Deel 1 speelt zich in hetzelfde gebied af, maar in deel 2 reis je door allerlei verschillende gebieden (met aanzienlijk minder backtracking). Deze visuele afwisseling is welkom en gaf een sterker reisgevoel, niet wetende in waar het volgende gebied mee zou komen.
Maar Samurai’s Destiny begint gelijk met wat mindere aspecten, ten opzichte van de remaster van Warlords. Het is niet mogelijk de Japanse dub aan te zetten en de Engelse dub is niet om aan te horen. Op gegeven moment mute ik zelfs de tv tijdens de cutscenes om niet meer naar de stemmen te hoeven luisteren. De analog stick werkt niet en tank controls kunnen niet uitgezet worden. Met de d-pad tank controls besturen werkt aanzienlijk minder prettig en tot het einde toe gebeurde het dat ik moeite had met bochten snel maken, of moeite had mezelf te oriënteren nadat het personage op de grond was geslagen.
In de remaster van Warlords kon ik ieder wapen en armor tot de max upgraden, en had nog tijd over. In dit deel duurt het eeeeeuuwwwiiiiiggggg voordat je ook maar één level omhoog komt met één wapen of armor. De hoeveelheid grinden die nodig is om te levelen werd op den duur echt hersendodend en ik hield ermee op. Als gevolg was de laatste 3e erg moeilijk omdat het character weinig damage deed en veel schade kreeg.
Dit deel experimenteert met een cadeau systeem: door het geven van cadeaus aan zijpersonages kun je beloond worden met goede items. Klinkt leuk op papier, maar in de praktijk werkt het erg onprettig. Cadeaus kun je alleen aantreffen en geven in het openingsgebied. Eenmaal weg uit het dorp en er is nooit meer gelegenheid om iets met de cadeaus te doen. Dit houdt in dat je een boel health en mana upgrades misloopt en de game onnodig moeilijk kan worden. Het is kiezen tussen 2 uur grinden om een redelijke kans op Normal te maken, of meteen met het ‘echte’ avontuur beginnen terwijl je zwaar onvoorbereid bent.
Daarom is het beter om Samurai's Destiny op Easy te spelen. De grind voor Normal is het niet waard. Tegen de tijd dat ik richting het einde was, boeide het me allemaal niet meer. De eentonige combat, frustrerende moeilijkheid. De lol was er helemaal vanaf. Als deze ooit geport wordt, moeten er wat grote veranderingen komen op het gebied van levelen en upgrades. Deze raad ik niet aan om te doen als Warlords beviel en het is beter meteen naar deel 3 te springen.
2,5*