Ninja Gaiden 4 (2025)
mijn stem
1 stem
PC / PlayStation 5 / Xbox Series X/S
Action / Adventure
single player
Ontwikkeld door Koei Tecmo, Platinum en Team Ninja
Uitgegeven door Xbox
In dit langverwachte nieuwe deel van de franchise wordt het nieuwe hoofdpersonage Yakumo geïntroduceerd. Het lot van dit ninja-wonderkind blijkt te zijn verbonden met niemand minder dan de legendarische Ryu Hayabusa. De nieuwe game in deze legendarische serie is voorzien van een adembenemende stijl en zinderende actie voor een nieuwe generatie spelers. De game vergt het uiterste van ervaren actie-gamers, terwijl nieuwe spelers worden uitgedaagd het legendarische niveau van Master Ninja te behalen.
3
Fonzzz002 (crew)
geplaatst: afgelopen zaterdag om 10:40 uur
Deja vu.
Wat een jaar voor Ninja Gaiden liefhebbers! Een remake van Sigma II, een sterke nieuwe 2D game en het langverwachte deel 4. Alle drie heb ik goed van genoten. Deel 4 is zowel trouw aan zijn voorgangers, als dat het niet bang is om met nieuwe dingen te experimenteren.
Ditmaal is er een andere hoofdrol en zijn er tweaks aan het vechtsysteem gemaakt. Er is bv een “Bloodraven meter”, waarmee je tijdelijk een extra sterk wapen kunt oproepen voor forse damage. Vijanden hebben regelmatig armor die alleen met Bloodraven kapot gemaakt kan worden, waardoor het cruciaal wordt om de Bloodraven wapens te beheersen. Hoewel ik het zwaard waarmee je begint het prettigste vindt, had ieder wapen zijn nutten waardoor ik nooit al te lang 1 wapen bleef vasthouden.
Er zijn een reeks nieuwe vijanden die (meestal) erg leuk zijn om te bevechten. Deze vroegen perfect dodges, parries of armor breaks die op hoog tempo door elkaar heen gebruikt moesten worden. Kleine fouten konden hard gestraft worden en het was heel bevredigend wanneer een gevecht zonder kleerscheuren verliep. De bosses waren de hoogtepunten: dit waren sierlijke gevechten die alles van je vaardigheden vroegen. Sommige hadden bizarre designs, andere waren spectaculair. Deze deed ik altijd met plezier en keek ernaar uit.
De graphics zijn mooi om naar te kijken. De neon Tokyo heeft een sfeervol kleurgebruik die het fijn maakt om over alle daken te rennen. Iets wat Ninja Gaiden altijd goed deed, maar ik niet eerder bij stilstond, zijn de brute animaties en het goede geluidsdesign. De sierlijke aanvallen die Yakumo op hoog tempo doet zijn mooi geanimeerd. Combineer dit met de brute geluiden van bloedspatten en flinke dreunen, en dit maakt Ninja Gaiden een hele satisfying game om te spelen.
De reeks is altijd eentonig geweest en buiten vechten valt er weinig te doen. Deel 4 experimenteert met verrassend aardige platformstukken, waar je als een soort Sonic the Hedhehog over rails en muren racet. Deze zouden van zichzelf niet een game kunnen dragen, maar ze waren wel een fijne afwisseling van al het vechten.
Ondanks alle positieve dingen eindigt mijn cijfer helaas niet hoger dan een 3,5*. Dit is het langste deel in de reeks en de eentonigheid is hier erger dan in andere delen. Ninja Gaiden 4 heeft, vreemd genoeg, de exacte structuur van Devil May Cry 4: 2/3 in het spel zit een mooi eindpunt waar de game op hoge nood had kunnen stoppen, maar opeens springt het naar de protagonist van de voorgaande delen, die alle levels opnieuw moet doorlopen (incl dezelfde bosses). Tijdens deze hoofdstukken komen ook vijanden uit voorgaande Sigma delen terug, die een identieke vechtstijl hebben als in de oude games. Dit voelde meer als lui copy-pasten dan dat het een gave terugkeer was, al zou iemand die in geen 10+ jaar meer Sigma heeft gedaan het waarschijnlijk leuker vinden om deze gezichten weer te zien.
Een gave game waar ik van genoten heb, maar het is ook een goed voorbeeld van less is more. Van mij had de Ryu campaign er helemaal uit gemogen en sommige vijanden hadden minder moeten verschijnen (die bomen en vissen). De dingen die werken zijn erg leuk om te doen: bevredigend vechtsysteem die je vaardigheden uitdaagt, sfeervolle werelden, gave monster designs en verrassend leuke platformstukken. Zeker de moeite waard als je een liefhebber van de reeks bent.
3,5*
Wat een jaar voor Ninja Gaiden liefhebbers! Een remake van Sigma II, een sterke nieuwe 2D game en het langverwachte deel 4. Alle drie heb ik goed van genoten. Deel 4 is zowel trouw aan zijn voorgangers, als dat het niet bang is om met nieuwe dingen te experimenteren.
Ditmaal is er een andere hoofdrol en zijn er tweaks aan het vechtsysteem gemaakt. Er is bv een “Bloodraven meter”, waarmee je tijdelijk een extra sterk wapen kunt oproepen voor forse damage. Vijanden hebben regelmatig armor die alleen met Bloodraven kapot gemaakt kan worden, waardoor het cruciaal wordt om de Bloodraven wapens te beheersen. Hoewel ik het zwaard waarmee je begint het prettigste vindt, had ieder wapen zijn nutten waardoor ik nooit al te lang 1 wapen bleef vasthouden.
Er zijn een reeks nieuwe vijanden die (meestal) erg leuk zijn om te bevechten. Deze vroegen perfect dodges, parries of armor breaks die op hoog tempo door elkaar heen gebruikt moesten worden. Kleine fouten konden hard gestraft worden en het was heel bevredigend wanneer een gevecht zonder kleerscheuren verliep. De bosses waren de hoogtepunten: dit waren sierlijke gevechten die alles van je vaardigheden vroegen. Sommige hadden bizarre designs, andere waren spectaculair. Deze deed ik altijd met plezier en keek ernaar uit.
De graphics zijn mooi om naar te kijken. De neon Tokyo heeft een sfeervol kleurgebruik die het fijn maakt om over alle daken te rennen. Iets wat Ninja Gaiden altijd goed deed, maar ik niet eerder bij stilstond, zijn de brute animaties en het goede geluidsdesign. De sierlijke aanvallen die Yakumo op hoog tempo doet zijn mooi geanimeerd. Combineer dit met de brute geluiden van bloedspatten en flinke dreunen, en dit maakt Ninja Gaiden een hele satisfying game om te spelen.
De reeks is altijd eentonig geweest en buiten vechten valt er weinig te doen. Deel 4 experimenteert met verrassend aardige platformstukken, waar je als een soort Sonic the Hedhehog over rails en muren racet. Deze zouden van zichzelf niet een game kunnen dragen, maar ze waren wel een fijne afwisseling van al het vechten.
Ondanks alle positieve dingen eindigt mijn cijfer helaas niet hoger dan een 3,5*. Dit is het langste deel in de reeks en de eentonigheid is hier erger dan in andere delen. Ninja Gaiden 4 heeft, vreemd genoeg, de exacte structuur van Devil May Cry 4: 2/3 in het spel zit een mooi eindpunt waar de game op hoge nood had kunnen stoppen, maar opeens springt het naar de protagonist van de voorgaande delen, die alle levels opnieuw moet doorlopen (incl dezelfde bosses). Tijdens deze hoofdstukken komen ook vijanden uit voorgaande Sigma delen terug, die een identieke vechtstijl hebben als in de oude games. Dit voelde meer als lui copy-pasten dan dat het een gave terugkeer was, al zou iemand die in geen 10+ jaar meer Sigma heeft gedaan het waarschijnlijk leuker vinden om deze gezichten weer te zien.
Een gave game waar ik van genoten heb, maar het is ook een goed voorbeeld van less is more. Van mij had de Ryu campaign er helemaal uit gemogen en sommige vijanden hadden minder moeten verschijnen (die bomen en vissen). De dingen die werken zijn erg leuk om te doen: bevredigend vechtsysteem die je vaardigheden uitdaagt, sfeervolle werelden, gave monster designs en verrassend leuke platformstukken. Zeker de moeite waard als je een liefhebber van de reeks bent.
3,5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.