The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom (2024)

The Legend of Link: Zelda's Awakening

In een reeks die al bijna 40 jaar haar naam draagt, is het eigenlijk best bijzonder dat het zolang geduurd heeft om eindelijk eens in de schoenen van Zelda te lopen. Het oerconservatieve Nintendo heeft het toch aangedurfd en haar hoofdroldebuut is meer dan prima. Goed zelfs. Echoes of Wisdom gaat grotendeels terug naar de traditionele Zelda formule en combineert dit met het recente non-lineaire gameplay design van met name Tears of the Kingdom.

Het beste wat Echoes of Wisdom te bieden heeft, is Link voor de verandering eens een jonkheer in nood te maken. Weg (althans grotendeels) zijn de primitieve zwaarden, bogen en bommen. In plaats daarvan krijg je ‘slechts’ een magische staf. Daar kun je niet mee slaan, maar je kunt er wel voorwerpen, vijanden en allerlei dingetjes mee oproepen die je niet alleen helpen met het oplossen van puzzels of het verkennen van gebieden, maar je ook (indirect) van aanvallende impuls voorzien. Daar zie je de grootste invloeden van TOTK. Vaak is er niet één oplossing voor een probleem, maar kun je met (een combinatie van) verschillende echo’s tot een oplossing komen. Meerdere wegen leiden naar Ro-- uhm, Hyrule.

Na verloop van tijd krijg je alleen wel erg veel echo’s tot je beschikking, waardoor het navigeren en zoeken naar bepaalde echo’s soms nogal onoverzichtelijk en vervelend kan worden. TOTK had dit probleempje tot op zekere hoogte ook, en Echoes lijkt daar niet echt van geleerd te hebben. In de praktijk is dat niet altijd even erg, want naar mate je meer – en betere – echo’s vindt, zul je de oudere nauwelijks meer gebruiken. Maar soms heb je toch wel een bepaalde echo nodig die je al uren niet meer gebruikt hebt, en dan is het toch eventjes zoeken.

Qua visueel design is het eigenlijk vrijwel de remake van Link’s Awakening. Daar zitten voor mij de grootste minpunten. In het geval van Link’s Awakening kon ik me dat enigszins nog voorstellen omdat je als remake zijnde niet te veel van het gevoel en de vibe van het origineel wilt afwijken. Maar in een nieuw en origineel deel als dit had ik toch graag een andere visuele stijl willen zien. Aan de andere kant misschien maar goed ook dat dit niet is gebeurd, want met de huidige – op het eerste oog niet zo belastende – visuele stijl was het voor de Switch al echt aanpoten met de performance en kan je de framerate toch regelmatig voelen tanken.

Desalniettemin heeft dat het plezier niet echt kunnen drukken. Echoes of Wisdom is een leuk avontuur met goede gameplay dat de 2D reeks weer van een frisse wind voorziet, maar naar mijn mening uiteindelijk ‘slechts’ (zeer) aangenaam tijdverdrijf in plaats van een moderne klassieker.

De Zelda reeks is mij zeer dierbaar. Hoogtepunten blijven Ocarina of Time and Link to the Past.

In het basisconcept is deze geheel in lijn van de reeks, met een twist die het net iets anders maakt. Het is niet puur omwille van een andere karakter als hoofdpersoon, maar vooral de onmogelijkheid om echoes, waaronder een 'traditioneel' zwaard ongelimiteerd te kunnen gebruiken. Daar zit bij dit deel de creativiteit, het experiment waar de makers vanuit gingen, en het werkt.

Het leukste spel wat ik dit jaar tot nu toe heb gespeeld!. Het speelt zich af in een prachtige wereld met een opmerkelijk oog voor detail het is vaak zo knus en gezellig. En als je eenmaal gewend bent aan die bediening mechanisme dan verandert dat in je magische krachten!. En de dungeons zijn ook weer terug van weggeweest, misschien in het begin niet al te uitdagend maar ze worden echt lastiger. Eindelijk een spel speciaal voor Zelda zoals je echt niet verwacht maar ik vond het zeer geslaagd.