Sekiro in 2D.
Nu heb ik zelf Sekiro nog niet gespeeld (al komt die de komende maanden waarschijnlijk wel aan de beurt), maar waar dat spel bekend om staat is de nadruk op parries, en Nine Sols past 100% in die traditie. Het parry'en van aanvallen staat in dit spel namelijk absoluut centraal. Ja, je kunt aanvallen ook dodgen, en bij sommige aanvallen kan dat zelfs (afhankelijk van je speelstijl) de beste optie zijn. Maar het dodgen van aanvallen heeft twee grote nadelen. Ten eerste: het is risicovol, want je dodge heeft een cooldown, waardoor bij combo's de kans groot is dat je schade zal opdoen. Daarnaast 'volgen' sommige aanvallen je (in de zin dat als je een aanval ontwijkt de vijand zich tijdens de aanval nog kan omdraaien), waardoor je regelmatig alsnog op aanvallen moet reageren na ze te hebben ontweken. En ten tweede: het parry'en van aanvallen loont veel meer, want voor iedere parry krijg je een 'qi-punt', en die heb je nodig om vijanden aan te vallen met een talisman, wat een stuk meer schade doet dan reguliere aanvallen. In plaats van aanvallen te ontwijken is het daardoor doorgaans veel efficiënter om met parries qi op te bouwen en vijanden daarna in één klap te verslaan. Bovendien is het perfectioneren van parries (waarvan er drie soorten zijn: de standaardversie, één in de lucht en één die een halve seconde moet worden opgeladen - met de laatste twee, die vaak moeilijker zijn te landen, kun je ook 'rode' aanvallen parry'en) ook gewoon erg leuk, hoewel het zeker enige oefening vergt: dit is op de normale moeilijkheidsgraad (voor de mensen die minder uitdaging zoeken is een easy mode ('Story Mode') beschikbaar, waar jij meer damage doet en vijanden minder) namelijk best een taai spel.
Verder is Nine Sols een redelijk standaard metroidvania, maar wel van een hoog niveau. Het doel is om negen 'sols' te verslaan om hun 'seals' te bemachtigen, en die hebben ieder de leiding over een bepaald gebied (met uitzondering van één gebied, waar twee sols de baas zijn). Dus aan jou het doel om die gebieden te verkennen om de 'sols' die daar wonen te vinden - en in de tussentijd items (zoals 'jades' die bepaalde buffs geven), geld en EXP te bemachtigen om upgrades en skills vrij te spelen. En dat is over het algemeen erg leuk om te doen. Hoewel ik het leuk vind om parries te doen ben ik daar persoonlijk niet heel goed in, dus ik vond het spel best taai. Maar op één uitzondering na (waarover zo meer) was de moeilijkheidsgraad nergens overweldigend, en een aantal bazen (zoals Lady Ethereal) vond ik erg memorabel en bevredigend om te verslaan. Daarnaast ziet Nine Sols er best stijlvol uit en is de soundtrack prima, waardoor het van begin tot eind leuk bleef om de wereld te verkennen.
En zelfs het verhaal is verrassend sterk - iets waar metroidvanias niet om bekend staan. Je speelt als 'Yi', een sol die door zijn mentor verraden is en nu - na een lange periode van herstel - uit is op wraak en de fouten van zijn verleden wil rechtzetten. Een simpel uitgangspunt misschien, maar zowel de setting als het hoofdpersonage zijn veel complexer dan ze aanvankelijk lijken. De setting van Nine Sols is een combinatie van enerzijds samurai (en de filosofie van taoïsme die wijdverspreid is) en anderzijds sci-fi (want de samenleving in kwestie is technologisch heel vergevorderd), en het centrale thema is het conflict tussen wetenschappelijke ontwikkeling en het in harmonie leven met de natuur (zoals taoïsten verdedigen). Dat conflict vind ik persoonlijk erg interessant (hoewel ik de conclusie - dat we geen 'onnatuurlijke' dingen zoals onsterfelijkheid moeten nastreven, en dat de wetenschap niet alles kan verklaren - persoonlijk wat simplistisch en clichématig vond), en het is boeiend om langzaam maar zeker steeds meer te weten te komen over hoe de wereld van Nine Sols in elkaar zit, en hoe de huidige situatie tot stand is gekomen. En hetzelfde geldt voor Yi: hij is moreel gezien een zeer complex personage, met een complexe geschiedenis en een veelzijdige persoonlijkheid. En ook de andere sols zijn (hoewel ze op hun eigen manier allemaal zeer problematisch zijn) vaak geen simpele slechteriken, maar hebben redenen voor hun 'misdaden'.
Alles bij elkaar is Nine Sols dus een uitstekende metroidvania, en als het idee van Sekiro in 2D je aanspreekt is dit absoluut de moeite waard. Maar wat me uiteindelijk net van de 4.5* afhoudt is dat de eindbaas voor mijn smaak wat té moeilijk was. Het langste dat ik met een andere baas bezig was, was waarschijnlijk Lady Ethereal, die me zo'n 45 minuten kostte of zo. Maar bij de eindbaas was ik na 45 minuten amper de eerste fase door. En er zijn er drie. En iedere fase is aanzienlijk moeilijker dan die daarvoor. En om het nog erger te maken heeft de derde fase (als je voor de 'true ending' gaat) een soort aanval (met slashes over het hele scherm) die in de rest van het spel niet voorkomt (bij alle andere aanvallen komt de aanval op je af, in de vorm van een slash, stab of schot die je kan parry'en), en die ik nog steeds niet constant kan parry'en, waardoor ik keer op keer de eerste twee fases door moest (die ik ondertussen wel kan dromen) om vervolgens steeds weer tegen de muur die de derde fase heet te crashen. Mogelijk ligt het probleem gewoon bij mij en kunnen anderen die 'schermaanval' beter lezen (en standaard heeft de eindbaas maar twee fases, en die fases vond ik wel leuk om te leren, hoewel ik hem persoonlijk zelfs met twee fases een stuk lastiger vond dan bijvoorbeeld Malenia), maar persoonlijk vond ik deze 'difficulty bump' een beetje te veel van het goede, en toen ik de eindbaas verslagen had was ik vooral opgelucht dat ik eindelijk van hem af was. (Edit: overigens hielp het mij persoonlijk erg om video's van de derde fase op YouTube te bekijken, zodat je daadwerkelijk kan zien wat er precies gebeurt en hoe je moet reageren, in plaats van in de eerste vijf seconden van die fase meteen te worden afgemaakt. Maar het blijft een enorme tijdsinvestering.)
Nine Sols is kortom een uitstekende soulsvania die ik liefhebbers van parries (en metroidvanias in het algemeen) zeker aan kan raden. Het spel is uitdagend, maar dat maakt het des te bevredigender om haar uitdagingen te overwinnen, en de wereld is niet allen leuk om te verkennen maar ook verrassend boeiend, met een fascinerend hoofdpersonage die een complexe geschiedenis heeft. Bij de 'true final boss' werd het spel voor mijn smaak echter net iets te frustrerend waardoor het nipt de 4.5* misloopt. Wel een dikke 4*.