S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl (2007)

Ik blijf deze maar kans op kans geven...kan wel zeggen dat het de meest gehate/geliefde game aan het worden is.
Ik kots van de hele game...maar toch als ik hem tussen de stapels zie liggen.......

Het blijft een fantastisch spel. Laatst weer uitgespeeld.

De open wereld was zeer indrukwekkend, alles zag er super desolaat uit. De sfeer was fenomenaal: oude ineengestorte flats, vervallen fabrieken, verlate dorpjes, een bleke hemel. De wezens zagen er mooi uit, met ook zeer interessante anomalies die je als speler echt op stang weten te jagen. Helaas was het veel te lastig. Ik had bij het spelen van dit spel niet veel ervaring binnen het shooter-genre, en dat merkte je. Als ik het tegenwoordig, na veel meer ervaring te hebben, dit spel nog eens opstart, vind ik het nog steeds veel te lastig. Grafisch is het ietwat verouderd, maar dat is op zich niet echt een probleem. Een ander probleem is de wijze waarop het verhaal verteld wordt: lappen tekst die je niet echt geïnteresseerd weten te houden. Dat is jammer, want het is allemaal best interessant.

Valt wel mee toch? Er zit zeker een learning curve aan en in het begin is het retemoeilijk omdat je nog geen goeie wapens en armor kunt aanschaffen, maar zodra je wat dieper in het spel komt en betere wapens krijgt wordt het gelijk een stuk aangenamer. Dat het een lastig spel blijft is alleen maar beter; dan loop je er in ieder geval niet zo doorheen zoals zoveel shooters van tegenwoordig. Het is geen 'walk in the park'. Je moet echt nadenken hoe je een bepaalde situatie benaderd. Dat van die lappen tekst geef ik je gelijk in, hoewel ik het ook wel een contradictie vindt. Als het zo interessant is dan zou dat niet veel moeten uitmaken. Het verhaal van het spel vertel je niet in een paar zinnen. De graphics zijn idd wat verouderd, maar met de SoC Complete 2009 mod ziet het er net zo goed uit als Crysis, zo niet beter. Dit is typisch zo'n spel die dankzij de mod community enorm is verbeterd.

Een interessant concept kan nog steeds op een oninteressante manier worden gebracht.

Ben er nu even mee bezig met de 2009 SoC mod. Het ziet er wel een stuk beter uit maar ben niet zwaar onder de indruk. Met name de wapens en karakters zien er nog steeds lelijk uit. Redelijk sfeervol, maar qua verhaal alsnog erg afstandelijk. Het komt niet over. Ik de vind de AI het meest vervelend. (Veteran) Ze weten altijd waar je zit zodra ze je eenmaal gezien hebben en soms heb ik het idee dat ze zelfs ogen in hun nek hebben ondanks dat je sluipt. En het reactievermogen is hoogst irritant als er een NPC om het hoekje staat. Hij weet namelijk precies wanneer je verschijnt en schiet instant. In co-op mode was dit vast leuker geweest.

Al gespeeld met de Misery mod? Geeft een hele nieuwe dimensie aan het spel, zowel grafisch als de gameplay, welke retemoeilijk is. CoD kiddies stay away!

Nope maar ik zal er eens naar kijken als ik weer zin krijg in CoP. Het origineel is toch net wat te gemakkelijk meestal.

Het is inmiddels alweer een paar maanden terug dat ik dit spel voor het laatst heb gespeeld, maar een stukje erover typen is er nooit van gekomen. De laatste maanden puur uit luiheid, maar daarvoor eigenlijk ook omdat ik het spel eerst op alle manieren uit wilde spelen, wat er nooit helemaal van is gekomen. Maar daarover later meer.

Zou ik het spel moeten omschrijven, dan zou ik het een mix noemen van een (semi-)realistische shooter, een sandbox-game en een uitgeklede RPG. Voor mij is dat al direct een uitstekende basis voor een spel, want mijn shooters heb ik graag realistisch en meedogenloos, sandbox-games die je een hoop vrijheid in een grote spelwereld geven weet ik altijd wel te waarderen (hoewel ik een sandbox op zichzelf nog wat doelloos vind), en over het algemeen geven RPG-elementen een spel diepgang en variatie.

Eigenlijk zou ik zelfs zo ver willen gaan Stalker de beste of een van de beste sandbox-games die ik heb gespeeld te noemen. In bijvoorbeeld de GTA's gaat het doelloos ronddwalen me al snel vervelen, in dit spel kan ik me juist altijd wel amuseren door quests uit te voeren, alle stashes te ontdekken, unieke wapens en gear, gewoon wat op bandits te knallen, de verschillende wapens uit te proberen, enzovoort. De spelwereld is vrij dynamisch en laat je je kwetsbaar voelen, ook al wordt het later in het spel eigenlijk wat te makkelijk, zodra je de beschikking over echt goede wapens hebt.

De maps nodigen ook echt uit om een beetje rond te dwalen. Ik vind het heerlijk om in het spel door het nog redelijk gevarieerde ruwe landschap rond te lopen, vaak langzaam en voorzichtig en veelvuldig je verrekijker gebruikend. De sfeer is gewoon geweldig. Schitterend die sepiatinten. Dat is gelijk misschien ook wel het sterkste punt. De kleuren, de grauwheid, de regen, de wilde dieren het ziet er allemaal prachtig uit. Een onweersbui met bliksem die alles even verlicht is een plezier om naar te kijken. Het zijn niet alleen pure graphics, het gaat ook om een bepaalde stijl die ik in het spel kan waarderen. Zelfs het menu en de laadschermen hebben dat sombere. En ook de geluidseffecten zijn erg sterk. Erg dreigend bijvoorbeeld zijn de piepjes en geluidjes als je te dichtbij teveel straling of een anomaly (later meer hierover) komt.

En als je door de verlaten postapocalyptische wereld zwerft voel je ook echt de eenzaamheid en hardheid van de wereld, het gevoel dat je moet overleven met weinig op zak. Je kunt wel makkelijk aan het hamsteren slaan, maar dat is nadelig omdat je maar een beperkt aantal kilo's met je mee mag torsen. De ervaring leert je vanzelf wat je wel en niet op moet pakken. Onderweg kom je de nodige factions en eenzame stalkers tegen, elk met een vijandige, neutrale of vriendelijke houding naar jou toe, al dan niet afhankelijk van eerdere ontmoetingen. Het hele terrein wordt slim afgebakend met het argument van teveel straling, of door een natuurlijk aanvoelende blokkade.

De binnenlocaties verdienen ook een eervolle vermelding. Deze bestaan voornamelijk uit ondergrondse laboratoria. Hoewel die door de wezens die je tegen kan komen (geweldig ontworpen allemaal) en de duisternis ook erg sfeervol en dreigend zijn vind ik ze toch beduidend minder interessant dan de buitenmaps. Binnen is het toch een tikkeltje meer lineair allemaal, mis je dat gevoel van vrijheid. Maar daar staat wel een hoop spanning tegenover. Het spel heeft een paar behoorlijk griezelige monsters. Mijn favorieten zijn Snorks, Bloodsuckers en Controllers. De eerste keer dat ik er daar eentje van tegenkwam in een heel aardig gescript momentje schrok ik me dood. Verder vind ik het aan de mutanten die buiten in het wild tegenkomt vooral mooi hoe zij vaak nog wel enigszins wat realistisch hebben, in de zin dat je er nog de oude normale dieren in herkent. Zoiets prikkelt de fantasie toch.

Ondanks alle lof kan ik ook zeker nog de nodige kanttekeningen bij het spel plaatsen. Shadow of Chernobyl is als een ruwe diamant. Het is goed speelbaar allemaal, maar er zijn nog behoorlijk wat bugs als je niet een of andere mod gebruikt. Vooral je PDA heeft nogal wat kuren. Dat is trouwens wel een verdomd handig ding om meer over de spelwereld te weten te komen, dingen terug te lezen, de kaart van de spelwereld te bekijken, enzovoort. Ook je quests gaan via dat ding. Vervelend genoeg zitten daar de meeste en meest storende bugs. Het is vanwege de bugs sowieso zeer aan te raden om meerdere savegames te gebruiken. Pas wel op niet midden in vuurgevechten te saven, het kan je zomaar overkomen dat je er dood door gaat omdat na een save een vijand opeens vlak achter je spawnt.

De quests zelf zijn ook niet zonder hun gebreken. Los van eigenlijk het gebrek aan variatie in de quests (soms speel je zelfs direct achter elkaar meerdere van dezelfde type missies) is het ook best verleidelijk om alles over te slaan, als je niet alles gezien en gespeeld wilt hebben zoals ik dat een beetje heb. De beloningen die je voor quests krijgt zijn namelijk nogal magertjes. Vaak krijg je geld of iets anders wat makkelijk te verkrijgen is en weinig waarde heeft. Hier was toch veel winst te behalen. Dat gevoel van “het had toch beter gekund nog” is zo'n typisch gevoel dat je vaak bij het spel krijgt. De potentie is nogal groot. Nu is het een goed spel, het had een briljant spel kunnen zijn.

Ook bij de artifacts zien we dat terug. Het idee ervan is heel tof, maar in de praktijk zijn er maar weinig waar je echt wat aan hebt, en kun je niet heel veel kanten op met de combinaties ervan. Een hoop hebben bijvoorbeeld ook een voordelig effect maar geen nadelig, en sommigen zijn geupgrade versies van anderen. Anomalies zijn wel heel gaaf, en daar heb ik weinig op aan te merken. Dit zijn een soort energievelden die je in de natuur tegenkomt, en die erg gevaarlijk zijn. Ze komen in uiteenlopende soorten, zoals bijvoorbeeld een soort van draaikolk of elektrische schokken.

Opvallend is wel dat je af en toe wat dingen ziet die er echt op duiden dat het spel gehaast is afgemaakt, waarschijnlijk onder druk van de uitgever of zo. Dan hebben bepaalde personages soms bijvoorbeeld opeens een naam, waardoor je de indruk krijgt dat het aanvankelijk iemand was die meer achtergrond zou krijgen, of die je later weer tegen zou komen. Ook zijn niet alle teksten ingesproken, of komen tekst en stem niet geheel overeen. Cutscenes zien er bij vlagen wat onhandig uit en worden vrij inconsequent toegepast.

Een van de belangrijkste pluspunten van het spel en een vrij stevige basis van de gameplay is de gunplay. Aan het begin voelt het wat frustrerend aan, omdat je dan de meest aftandse en zwakke wapens tot je beschikking hebt, maar dat is gewoon een beetje doorbijten. Later komt dat helemaal goed (al is het eigenlijk wat vreemd dat je het allerbeste wapen extreem laat in het spel krijgt). Zodra je je eerste scope hebt scheelt het al flink. Ook het heen en weer geschud van je personage tijdens het lopen is misschien even wennen. Je voelt tijdens sprintjes vrij weinig controle over je lichaam, en je kijkt zo laag over de grond dat je wel een dwerg lijkt. Ook is het wat vervelend dat je voor bukken en zoomen knoppen ingedrukt moet blijven houden. Zo kan je in de praktijk wel drie of vier knoppen tegelijk moeten indrukken. Ik zou verder iedereen aanraden om direct op het hoogste niveau te spelen. Dan treffen niet alleen de kogels van je vijand maar ook die van jou eerder doel.

Vanuit dekking schieten is echt een must. Hoewel je nog teleurstellend vaak geraakt kan worden naar mijn smaak heb je het nodig om te overleven. Zonder je fire modes kun je ook niet, en je kunt vaak maar beter afstand houden en proberen vijanden 1 voor 1 uit te schakelen. Shotguns lijken me totaal nutteloos in het spel, maar het kan aan mij liggen. Sniper rifles zijn heerlijk in het spel. Afstand houden is belangrijk omdat de AI heel aardig is. Ze zien je vrij snel, communiceren hoorbaar onderling, lijken even goed (of slecht) als jou te schieten, zoeken altijd gelijk dekking en proberen je te flanken. Als je ze los tegenkomt kunnen ze nog wel eens domme dingen doen, als groep doen ze het heel aardig. Wel jammer overigens dat je in het spel nog vrij veel vijanden en überhaupt NPC's tegenkomt. Eigenlijk net iets teveel voor een afgesloten post-nucleaire zone.

Er is trouwens nog wel 1 nadeel aan de AI dat behoorlijk grote invloed op de gameplay heeft: maak je er 1 dood van een groep, ook al is het zonder geluid te maken, dan weet de rest op een of andere manier exact waar jij bent. Dit maakt het vrijwel onmogelijk in ninjastijl dood en verderf te zaaien. Dat is juist zoiets wat perfect bij een spel als dit past. Sneaken zonder de aanval in te zetten werkt nog wel vrij goed. Er is visuele indicatie of iemand je kan zien of hoort. Het is in de praktijk wel erg lastig allemaal, maar het is mogelijk en geeft enorm veel voldoening.

Zo wist ik in 1 missie heerlijk 's nachts een vijandelijk kamp binnen te dringen om vervolgens een wachttoren op te klimmen, de wacht hier met een pistool met geluidsdemper uit te schakelen en vervolgens tussen de barakken naar het gebouw waar ik moest zijn te sluipen. Bij het dak hing een megafoon/luidspreker waardoor het alarm zou klinken als je ontdekt werd. Een paar schoten met mijn gedempte pistool en deze was ook uitgeschakeld. Hierna kon ik door het juiste moment af te wachten net een gebouw binnen sprinten.. En dat allemaal zonder enig script of andere directe hulp. Het donker van de nacht helpt bij dat sluipwerk ook echt.

Een ander voorbeeld van een mooi moment in het spel is hoe je soms de levendige omgevingen in je voordeel kunt gebruiken. Ik had bijvoorbeeld een missie waarbij ik voor Duty wat neutrale stalkers moest doden. Ik ging naar de plek toe, om daar te merken dat bandits de stalkers net aanvielen. Ik wachtte af in de hoop dat de bandits me een deel van het werk uit handen zouden nemen, maar uiteindelijk losten ze het helemaal voor me op zonder dat ik een schot hoefde te lossen, of mijn reputatie op het spel te zetten. Op de terugweg moest ik langs wat bandits en zag ik in de weg achter me twee wilde honden aan komen lopen. Ik verstopte me achter een boom zodat de beesten me niet zagen, en zag hoe ze richting de bandits liepen om ze aan te vallen. Terwijl ze druk met elkaar bezig waren kon ik makkelijker wat vijanden uitschakelen en er langs glippen.

Het slotstuk van het spel voelt zo heerlijk groots aan. Sowieso ook al de hele opbouw. Hoe je pas laat in Pripyat komt en met elke stap in het spel de kerncentrale steeds dichterbij komt, de grote twist dat jij zelf Strelok bent (zag dit wel aankomen, maar dit pleit misschien alleen maar voor het verhaal). Het gedeelte waarin je Pripyat (prachtig om al die bekende plaatsen te herkennen) inloopt met die andere ervaren stalkers is sowieso al erg gaaf, en daarvoor had je al een geinig stuk in The Red Forest.

Zodra je bij de kerncentrale komt wordt het allemaal pas echt groots en episch met het leger dat de aanval inzet op de kerncentrale en vecht met de Monolith. Dan volgt er ook nog eens een die blowout. Al die chaos om je heen, terwijl je de sarcofaag weet te bereiken.

Dan kom je aan bij de mysterieuze Wishgranter en splitst het spel zich op in meerdere eindes, afhankelijk van wat je eerder hebt gedaan. De False Endings zijn prachtig cynisch en vaak een moreel lesje. Helaas zijn de Negative Ending en misschien ook Immortality Ending me niet gelukt door bugs in het reputatiesysteem. Vooral de True Endings zijn ijzersterk uitgedacht, met het hele filosofische verhaal over C-Consciousness. Tamelijk briljant. Zo'n speciaal verhaal kom je niet snel tegen in een spel.

Shotguns zijn indoor best handig. Ik hield er altijd wel een bij me in ieder geval, zeker tegen de bloodsuckers komen ze goed van pas. Een echt nutteloos wapen vond ik de rpg. Veel te zwaar en misschien maar twee keer nuttig.

Heb je Clear Sky en Call of Pripyat ook gespeeld? Als Clear Sky door mods niet is verbeterd kan je die overslaan want die is door bugs compleet onspeelbaar. Call of Pripyat is zowaar bugvrij en ook het beste deel in de reeks. Die game is echt een sandbox en heeft ook uitgebreidere rpg–elementen. Wel iets gemakkelijker dan SoC helaas.

Heb bij Clear Sky nooit echte problemen gehad, was zeker niet "onspeelbaar". Moet ik wel bij zeggen dat ik hem niet meteen heb gekocht en er waren dus al een paar patches. Ik heb nooit last gehad van en bsod (black screen of dead) wat veel voor kwam bij andere, heb het wel op meerdere systemen gespeeld.

RPG's zijn in veel spellen volgens mij wel redelijk overbodig. Al blijft het wel leuk om er mee aan te kloten natuurlijk. Maar in dit spel heb je er helemaal weinig aan inderdaad. Je kunt er natuurlijk geen munitie voor kopen.

Clear Sky en Call of Pripyat heb ik niet gespeeld. Heb wel gehoord en gelezen dat de laatste echt de beste is en veel gebreken uit SOC heeft weggenomen of verbeterd, maar ik heb nu eigenlijk voor even weer genoeg van het Stalker-universum. En ik heb op Steam nog genoeg ongespeelde spellen. Heb CS en COP wel op mijn verlanglijst op Steam staan zodat ik ze nog misschien eens koop als ze in de aanbieding zijn.

Wil deze trilogie ook graag kopen op Steam, maar de bugs blijven het schoentje wringen.

Het lukt mij nooit om voorbij het eerste level te komen omdat ik nooit de verleiding kan weerstaan om mijn eigen soldaten dood te schieten in dit spel.

Voor de rest: het ziet er veelbelovend uit. Goed uitgedacht verhaallijn. Mooie grafische omgeving. Leuke interacties. Prima spel.

Ik moet alleen even mijn eigen neigingen zien te overwinnen om verder te komen in dit spel.