Brothers: A Tale of Two Sons Remake (2024)

Dit is wat mij betreft een totaal overbodige remake als je het origineel al hebt gespeeld, wat zich bediende van sfeervolle graphics die zowel goed werkten bij de gameplay, als dat ze het verhaal prachtig over het voetlicht brachten.

Wellicht wel interessant om een nieuwe generatie kennis te laten maken met deze mooie titel!

Prachtig! Met tranen de aftiteling tegemoet gegaan. Eén van de meest deprimerende games die ik in een tijd heb gedaan, maar daartegenover ook ontroerend en meeslepend.

Brothers: A Tale of Two Sons heeft elementen van Ico en Bramble: een 3D puzzle-platformer met een duister / somber sprookje als verhaal. Maar waar Bramble de nadruk zette op horror en gore, kon Brothers vooral somber zijn. De fantasiewereld heeft een duistere geschiedenis waar o.a. oorlogen en gevaarlijke monster confrontaties hebben plaatsgevonden (of nog aanwezig zijn). Zonder enige dialoog of tekst leer je meer over de wereld, puur door de gebieden te bewandelen. Zelfs in de lichaamstaal van de broers kon je redelijk wat persoonlijkheid terugzien en kleine interacties in herkennen. Deze lichaamstaal wordt al helemaal leuk gemaakt door alle optionele interacties in de wereld, waar de broers op hun eigen manier kunnen reageren op de verschillende NPC’s.

Grafisch ziet de game er mooi en gedetailleerd uit. Zowel alle feelgood momenten waarin je met zonneschijn over hoge bergen loopt, als de duistere momenten waar je door kille grotten kruipt of verlaten kastelen beklimt. De jongens zien er een beetje uit als poppen, maar ik krijg het idee dat het (soortgelijk als bij Bramble) ook bij de uncanny-feel van de wereld past. Niets is helemaal onschuldig, maar zelfs in de ‘lelijkheid’ konden mooie dingen te vinden zijn.
De muziek laat zich zeker ook van een sterke kant zien. Brothers heeft Keltische muziek die perfect bij het fantasy thema van de wereld past. Deze muziek weet zowel de zielige momenten te versterken, als de feelgood momenten prettiger te maken. Maar soms kon het ook langdurig stil zijn terwijl er alleen voetstappen of natuurgeluiden te horen waren.

Zelfs de gameplay is verrassend origineel voor een puzzel platformer. De puzzels zijn niet moeilijk oid, maar het feit dat je ten allen tijden twee personages tegelijk moet besturen maakt het bijzonder. Tot het einde knoeide de besturing nog met mijn brein, alsof je twister met je vingers en de controller aan het doen bent. Ze weten op allerlei leuke manieren de twee personages met elkaar te laten interacteren, wat wel te merken maakt dat de zaadjes voor It Takes Two en Split Fiction hier geplant werden.

Ik twijfel nog een beetje over mijn cijfer. De game is kort (2:30 – 3:00 uur ongeveer) en in de eerste helft was alles nog iets te makkelijk. Pas in de tweede helft werd echt vingerwerk en denkmomenten gevraagd. Dit is ook de helft waar de duistere thema’s meer aan bod komen, die stiekems interessanter waren dan de vrolijkere momenten uit de eerste helft. Ik ben iig onder de indruk en heb belangstelling gekregen om het origineel ook eens door te lopen.

4/4,5*