Another Crab's Treasure (2024)

Een fijne, verrassend luchtige soulslike.

Want ja, laat het schattige uiterlijk van dit spel je niet misleiden: dit is - met een belangrijke kanttekening die ik later zal maken - een taai spel. Zoals gebruikelijk bij soulslikes doen vijanden - zelfs mobs - flink wat damage en kan je maar een paar klappen weerstaan, en in vergelijking met andere soulslikes had ik het idee dat het bereik van vijanden erg groot was (terwijl jij, in ieder geval in het begin, vlak bij ze moet staan), waardoor ik flink wat tijd nodig had om hun patronen goed te leren kennen. Daarnaast is de dodge roll behoorlijk onprecies (je rolt niet precies wanneer je op de knop drukt, maar net iets later), waardoor het consequent ontwijken van aanvallen behoorlijk wat oefening vereist. (Overigens zijn er heel uitgebreide 'assist settings' waarin je zelf de moelijkheidsgraad in kan stellen, voor de mensen die geen grote uitdaging zoeken of bepaalde aspecten van soulslikes ergerlijk vinden: je kan bijvoorbeeld uitzetten dat je je geld verliest als je doodgaat of de parry-timing minder precies maken.) In tegenstelling tot veel soulslikes is er hier overigens geen stamina-systeem (je kan zoveel aanvallen en ontwijken als je wil), maar er zitten wel flinke beperkingen aan het blokkeren van aanvallen, wat (tenzij je ze parryt) de schelp die je draagt beschadigt, en als je die kwijt bent en 'naakt' moet vechten stelt je verdediging opeens weinig meer voor.

Die schelpen zijn overigens een heel systeem op zich: er zijn tientallen unieke schelpen in het spel die je kan ontdekken, en die hebben allemaal hun eigen bijzonderheden. Zo verschillen ze bijvoorbeeld in gewicht (zware schelpen beschermen beter maar maken je langzamer, en vice versa voor lichte schelpen), en met verschillende schelpen kun je andere vaardigheden gebruiken: met een tennisbal kan je bijvoorbeeld tegen vijanden aan rollen, maar een andere schelp kan juist je verdediging versterken of de vijanden afleiden met een kloon, wat de nodige variatie, strategie en kleur in het spel brengt. Je wapen kun je niet kiezen (je loopt het hele spel met dezelfde vork rond), maar je kan wel zelf bepalen hoe je je stats verdeelt. Ik koos er aanvankelijk voor om ze - HP, shell defense, physical attack en magic attack - gelijk te verdelen maar ik ontdekte al snel dat het effectiever is om veel punten in de physical attack te steken, want hoe sneller mobs dood zijn, hoe minder kans ze hebben om jou schade toe te dienen (en de magie die je kan gebruiken is, in ieder geval in het begin, zeer beperkt, waardoor daarin investeren lang weinig loont).

Dat schildsysteem en de uitdagende gameplay zorgen samen voor een erg fijne soulslike die ook nog eens verrassend kleurrijk en opgewekt is voor een spel in dit genre, wat best verfrissend is. En het verkennen van gebieden voor collectibles (nieuwe schelpen, items waarmee je skills of wapens kan upgraden, etc.) blijft van begin tot eind erg leuk om te doen. Maar hier komt de kanttekening: de moelijkheidsgraad van het spel is erg wisselvallig. In het begin is het spel erg taai: de mobs hebben - zoals gezegd - een erg groot bereik en hebben je in een paar klappen dood, en dat geldt al helemaal voor de bazen, waar je echt goed de patronen van moet leren (sommige - blauwe of rode - aanvallen nemen zelfs in één klap het merendeel van je health weg). Maar vanaf een gegeven moment (voor mij ongeveer tijdens het verkennen van Floatsam Vale), als je meer vaardigheden tot je beschikking krijgt en beter leert hoe je je stats het beste kan verdelen, wordt het spel aanzienlijk makkelijker. Met Heikea was ik zeker een half uur zoet, zo niet langer, maar voor alle bazen daarna had ik hoogstens een handvol pogingen nodig: vaak hoefde ik zelfs amper de patronen te leren omdat ik ze zoveel schade toedeed (en sommige skills zo overpowered waren - je kan later 'gratis' bijna de helft van hun health wegnemen) dat ze zo dood waren. En de hamer (de 'heavy weapon' versie van je vork) maakt de mobs een stuk makkelijker, want die zijn dan vaak al in een paar klappen dood. Daardoor voelde de laatste helft van het spel meer als een 'gewoon' actiespel dan de taaie soulslike die het in het begin was.

Maar het spel blijft verder van begin tot einde vermakelijk, dus mensen die van soulslikes houden - of die er eens één willen proberen met heel toegankelijke moeilijkheidsinstellingen - kan ik dit spel zeker aanraden. Het is jammer van de wisselvallige moelijkheidsgraad, en de camera zit soms wat in de weg, maar verder is het gewoon een erg leuke - en voor een spel in dit genre verrassend opwekkende - soulslike. 4*