Arzette: The Jewel of Faramore (2024)

Leuk begin. Dit is een redelijk standaard metroidvania, ware het niet dat de graphics in de stijl van de mislukte CDi Zelda games gehouden zijn. Wat op het eerste zicht raar lijkt werkt echter in de praktijk. Want je merkt dat er een beetje de draak gestoken wordt met die stijl maar vooral dat de kwaliteit van het spel tig keren beter is dan dat van de voorbeelden.

Ik vind dat het in de gameplay toch best meevalt. Stuk vlotter en gedetailleerder dan die illustere voorbeelden. Maar de cutscenes die zijn wel als vanouds bijzonder eh...lelijk. Daar kan je gewoon niet omheen. Iets wat ik hooguit in een deep sale in huis zou halen.

Gameplay is goed, best wel wat uitdaging, zelfs, maar de artstyle vind ik ook best te pruimen, net omdat het een beetje de draak steekt met de oude CDi games.

En ja, na 3 avond sessies deze gisteren uitgespeeld. En ik heb er van de eerste tot de laatste minuut van genoten.
Velen zullen afgeschrikt worden door de art-style, vooral als je geen enkele binding hebt met CDi en de geschiedenis ervan. Maar als je je daar boven stelt en het spel een kans geeft merk je dat het goed in elkaar steekt.

Mij heeft de gameplay loop iig gemotiveerd om verder te spelen. Je begint met 3 hartjes en verslaat een handvol, steeds dezelfde tegenstanders. Elke tegenstander heeft zijn eigenheid, zo komt de vogel je achteraan en laat niet los tot hij dood is, is er een nest vervelende insecten die blijft spawnen tot je het nest vernielt en ga zo maar door. Eens je hun patronen kent (en dat is snel) wordt het eigenlijk meer een soort hindernis-parcour om de best korte levels door te komen. Raken je hartjes op begin je weer aan het begin van het afgebakende gebied waar je je laatst in bevond. Klinkt vervelend, maar omdat de levels kort maar krachtig zijn en je weet wat je beter moet doen om verder te geraken wen je je er rap aan. De levels zitten vol met geheimpjes en passages die aan het begin niet door te komen zijn, typisch metroidvania. Zelf uitzoeken waar je de verstopte elementen terugvind en ze dan ruilen met de grappige NPC's maakt een groot deel van het plezier uit. Vooral eens je de dubbel-spring vind, zijn de levels een groot speelveld om te ontdekken.

Terugkomend op de CDi art-style, die is niet enkel duidelijk op de CDi-Zelda games geïnspireerd voor de tussenfilmpjes, maar ook de levels zelf. Waar je pixel-karakters door die zacht gerenderde achtergronden loopt, die niet geometrisch strak zijn zoals bij andere 8 of 16-bit consoles uit de tijd maar een beetje fuzzy lijken. Maar achter die archaïsche grafische stijl zit wel degelijk een modern game met comfort en controle die steeds precies en duidelijk is, dat in tegenstelling tot de inspiratie.

Al bij al mij 3.5* waard

Ziet eruit alsof het voor geen meter speelt als in stroef en niet lekker of valt dat mee?

Schijn bedriegt, het speelt werkelijk heel erg vlot en soepel. Geen zever

Ok lijkt me wel geinig.

Zeker in een sale ofzo eens meepakken.