Een ambitieus passieproject die klassieke Disney mengt met horror.
Als liefhebber van Westerse 2D animatie zoals Disney, Dreamworks en Warner Bros baal ik ervan dat 3D-animatie de markt domineert, en 2D Disney verleden tijd lijkt te zijn. Een terugkeer naar deze stijl klonk als een wens die uitkwam en daarmee waren de verwachtingen erg hoog. Stiekems hopend dat dit een 4,5* / 5* meesterwerk zou zijn, maar door deze hoge verwachtingen kwamen de mindere kanten van Bye Sweet Carole extra hard aan. Eenmaal de verwachtingen realistischer gemaakt, de game beoordelen voor wat het is (ipv wat ik wilde dat het was), en de ervaring werd aanzienlijk beter.
Disney associeert men doorgaans met vrolijke verhalen voor alle leeftijden, maar Bye Sweet Carole is allesbehalve een vrolijk verhaal voor kinderen. Het is een bitterzoete game die niet bang is meerdere volwassen thema’s aan te kaarten zoals "toxic nostalgia", angst om de realiteit te confronteren of feminisme in tijd van vrouwenhaat. De Disney thema’s (zoals magie en prinsessen) zijn
een coping mechanisme voor het hoofdpersonage, waardoor ze kan doen alsof alles mooier is dan de werkelijkheid. Ergens maakte dit het verhaal juist somberder: omdat alles er zo mooi en onschuldig uitzag, was het extra bitter om de achterliggende betekenissen mee te krijgen.
Een animatiestijl als dit gebruiken voor een 6 uur durende game is behoorlijk ambitieus voor een indiebedrijf. En zoals te verwachten zit het regelmatig wat ruigjes in elkaar: lippen die niet altijd overeenkomen met wat er gezegd wordt, kijken naar één scherm waarin dezelfde 3 animaties vaak herhaald worden, of wat ruwe designs. Maar het grootste gedeelte is mooi uitgewerkt voor de middelen die ze hadden. De achtergronden zijn gedetailleerd en kleurrijk, bewegingen zijn vloeiend en de designs zijn leuk bedacht. De monsters hebben vaak een betekenis achter hun design zitten, en soms willen de personages zelfs van uiterlijk veranderen als je nieuwe dingen over hun karakter leert.
Het 'game' onderdeel van Bye Sweet Carole is waar de nadelen komen kijken. De puzzels zijn vaak traag en bestaan meer uit veel op en neer lopen dan leuk denkwerk. De hide and seek horror is ronduit ruk ivm dat je steeds in kasten moet duiken, alsof de game regelmatig 20 tellen op pauze wordt gezet. En de vechtstukken waren ook nogal k, maar dit waren er slechts 3. Niet een spel dat je voor pakkende gameplay speelt en ik had geen nee gezegd tegen een Story Mode moeilijkheidsgraad, waar puzzels korter en vijanden minder agressief waren.
Fijn dat games als dit worden gemaakt. Een bijzondere mengeling van elementen waarvan het niet klinkt alsof ze bij elkaar passen, maar toch (grotendeels) goed samengaan. Het is wat ruig op bepaalde gebieden, maar de aspecten die goed werken waren pakkend en maakte het zeker waard om Bye Sweet Carole gespeeld te hebben.
3,5*
Overigens kwam er wat leuks voorbij: het verhaal deed mij nogal aan de PS2 game Rule Of Rose denken (weeskind dat gepest word door meiden in een kostschool) en op gegeven moment kwam
dit voorbij in de achtergrond. They knew.