Project Zero (2001)

Niemand deze gegamed?!

Sfeervol creepy spelletje, een beetje silent/resident met een camera als wapen. De geesten en bijpassende storyline zijn echt ring-stijl eng en het gebruik van shaduwen, vibration en geluid, wordt tot in het optimale benut om je een gefreakt gevoel te geven, elke keer versneld je hartslag toch weer, als er iets blijkt rond te zweven en ziekelijk begint te klagen (my eyes... they took my eyes...).

Graphics en design zijn super en brengen het Himuro Mansion echt tot leven, of dood beter gezegd. Leuke puzzels, niet te moeilijk en leuke verandering in de levels, waardoor backtracken en rondzoeken spannend blijft. Alleen controls kunnen ietsje soepeler soms, maar snel genoeg aan gewend om niet storend te zijn. Coole level-opbouw en fotos nemen van geesten en verschijningen blijft top.

Al met al een vette niet te missen survival horror ervaring, met iets meer adventure trekjes dan actie en iets meer psycho-horror dan gore, met een lekker traditioneel japans sausje --> 4,5*

ik speel nu fatal frame 2 en die is TE VET

dus deze ga ik ook spelen,is de game moeilijk Squall Lionheart
of gewoon beetje wandelen en je cind het wel?

deel 2 is logisch opgebouwd en hopelijk deze ook.

Hijs best wel moeilijk ja.

hmmm deel 2 is niet zo moeilijk maar deel 1 wel zo te lezen haha,ik ga hem toch wel een keer spelen.

de sfeer is perfect in fatal frame games

Ik herriner me nog dat ik dit spel in 2003 in de videotheek leende. Ik kon niet verder komen dan een waterputje in het 1e level. Sjeezus, wat een enge game ervaring. Ik leende de game nog een 10x daarna. Toen ik een paar jaar later hoorde dat de game te koop was, racete (schrijf je dat zo?) naar de videotheek, maar hij was al verkocht

1 van de meest enge games die ik ooit gespeeld heb.
zeer moeilijk en de sfeer is fantastisch.

Een leuk Japans horrorspel. Voor een PS2 game zien de graphics er goed uit: de mensen zijn gedetailleerd, omgevingen grimmig, geesten zien er dreigend uit en de animaties zijn redelijk goed. Niet alleen het beeld, maar ook de muziek was goed verzorgd. Er waren momenten waarin er plots creepy muziek kon verschijnen, of er kon juist plotse stilte komen na een tijdje muziek te hebben gehoord, wat spanning creëerde. De sound effects waren daarentegen wisselvallig: het constante getik van de loop geluiden konden gaan storen als je erop ging letten, en de monster kreten zaten redelijk cliché in elkaar, waardoor er zelden een “wat is dat!?” moment kwam. Los daarvan ben ik tevreden over de presentatie.

De enige game waar ik daadwerkelijk bang van ben geworden in de laatste paar jaar (zo bang dat ik het niet heb uitgespeeld, maar ik wil het weer oppakken) is Dreadout. Toen ik die game speelde had ik nog nooit zo’n dergelijk concept gezien. Na Project Zero te hebben gespeeld ben ik erachter gekomen dat Dreadout de gameplay 100% heeft gejat; met uitzondering van een paar details spelen deze twee games heel soortgelijk. Ik voelde me echter niet half zo bang tijdens Project Zero als bij Dreadout. Dat kan met de oudheid van de game te maken hebben, kan ermee te maken hebben dat ik inmiddels bekend ben met het concept, maar wat me wel opviel is dat Project Zero mediocre monster designs en geluiden heeft. Waar ik in Dreadout zat te rillen om waar ik nu weer mee te maken ging krijgen, begon ik bij Project Zero vroegtijdig te wennen aan de standaard geest designs. Project Zero stelde me enigszins teleur met de monster designs in dat opzicht, maar ze maakte het volledig goed met de gameplay: er zaten zenuwslopende stukken in, goede breinkrakers en een paar uitdagende gevechten. De geesten beginnen eenvoudig en ik had overal health items met fotorollen. Vanaf nacht 2 kwam er meer variatie in het gedrag van de monsters, begon ik plots in health problemen te raken en kwam ik erachter zuinig aan te moeten doen met de fotorollen om nog een kans te maken. Ik kon niet zomaar allerlei kamers inlopen, want dat kon betekenen achtervolgd te worden door een geest en mijn fotorollen + heal items te verspillen. Hierdoor ging ik goed nadenken over de hints die ik het meest recentelijk had gekregen, desnoods documenten herlezen om te zien of ik een detail vergeten was, voordat ik een reis begon door het huis. Wegens deze gameplay zaten er meerdere spannende, maar belonende stukken in. Deels door de grimmige sfeer, maar vooral door het overlevingsaspect en het onvoorspelbare gehalte.

Het fotografie systeem is verrassend diepgaand. Het is de bedoeling om geesten zo goed mogelijk in het shot te krijgen en je kunt, met de juiste upgrades, de hoeveelheid damage per foto verhogen door geesten langer in beeld te houden. Het is vergelijkbaar met de technieken die je van first person shooters gewend bent, maar je moet zorgvuldiger en tactischer de gevechten tegemoet gaan. Dit word je echter lastig gemaakt doordat iedere geest ander gedrag heeft. Sommige teleporteren onder je, andere vliegen snel naar links en rechts waardoor ze lastig zijn om op te focussen en er waren zelfs geesten die projectielen konden gebruiken (geesten die ik 90% van de tijd ontweek wegens de moeilijkheidsgraad). Je hebt ook de optie verschillende upgrades toe te voegen aan je camera, zoals een magische spreuk die geesten tijdelijk vasthoud of naar achteren lanceert zodat ze niet dichtbij kunnen komen. Deze krachten zijn heel handig, maar kosten veel punten om te upgraden en je kunt ze niet vaak gebruiken waardoor ik zuinig omging met mijn sterke aanvallen. Om nog maar te zwijgen over de grote hoeveelheid schade die een geest jou aan kon doen (sommige hadden je binnen 2 aanvallen dood). Al deze elementen maken van Project Zero een echte survival horrorgame waarin je een kwetsbaar figuur bent die in een gevaarlijke omgeving probeert te overleven. Het had me wel fijner geleken als ze bepaalde bonus power ups, die pas krijgt nadat je de game hebt uitgespeeld, al eerder toegankelijk maakte (een standaard zoom-functie vind ik bv niet iets dat je pas na het uitspelen kan krijgen, maar vanaf moment 1 al in je camera had moeten zitten).

Er zaten een paar frustraties aan de gameplay, zoals dat de besturing niet de soepelste was. Vooral het opendoen van deuren en het afgaan van ladders kon lastig verlopen, waardoor ik soms heen en weer tegen een deur moest aanlopen voordat die open werd gedaan. Dit was vooral frustrerend wanneer een geest me achterna zat en de geest me rustig aan bleef vallen terwijl ik met de deur aan het worstelen was. Verder vond ik het verhaal niet interessant. Lachwekkend slecht zelfs, door de grote hoeveelheid clichés en slordig uitgewerkte personages. Ik gaf niet om het meisje of haar broer want de keuzes die ze maken in het verhaal voelen te geforceerd. Dit wordt al helemaal grappig met de tenenkrommend slechte Engelse dub. Maar ondanks het slechte narratief las ik zonder moeite door de documenten heen. De documenten waren kort en to-the-point geschreven, en soms zaten er belangrijke clues in waardoor ik mij altijd gemotiveerd voelde ze te lezen, zelfs al is het narratief niet sterk.

Ik heb me zeker vermaakt met Project Zero. Goede presentatie met een grimmige sfeer, uitdagende survival gameplay met leuke breinkrakers, maar het verhaal is lachwekkend slecht, besturing werkt niet altijd soepel mee en al het rondjes lopen in hetzelfde gebied kon frustrerend werken. Ik ben heel benieuwd hoe ze deel 2 hebben gedaan, want als ze de slordigheden van 1 hebben weggepoetst lijkt dat me een keigoed spel. Deel 1 krijgt iig:

3,5*