The Talos Principle II (2023)

Een uitstekend vervolg.

Als je het eerste spel gespeeld hebt weet je al wel zo'n beetje wat je kunt verwachten, maar in het kort: The Talos Principle II is een filosofisch puzzelspel waarin interactieve puzzels in de trant van Portal (waarbij je rond moet lopen om blokken, lazers en dergelijke op de juiste plekken te zetten, om de deur te openen naar het einddoel) worden afgewisseld door filosofische teksten, monologen en dialogen. Waar het eerste spel plaatsvond (kleine spoiler) in een computersimulatie speelt dit spel zich eeuwen af na de conclusie van dat spel: het hoofdpersonage van het eerste spel heeft een stad van robots gevestigd, en jij bent de 1000e inwoner van die stad (of althans, de 1000e robot die geboren is - niet al die robots zijn er nog, hoewel de meeste er nog wel zijn). Maar de situatie in die stad is verre van rustig: de 'Founder' (het hoofdpersonage van het eerste spel) is vermist, er zijn allerlei politieke spanningen omtrent de richting waar de stad uit moet en er is een mysterieus eiland ontdekt vol met puzzels - en jij wordt als pasgeborene uitgenodigd om deel te nemen aan de expeditie naar dat eiland. Vervolgens is dus aan jou de taak om al die puzzels op te lossen en te ontdekken wat daar aan de hand is - en hoe de beste toekomst er uitziet.

Het centrale thema van het spel is logischerwijs dus de toekomst van de mensheid. Simpel gezegd zijn er twee brede stromingen waartussen je moet kiezen: de 'conservationisten' en de 'vooruitgangsdenkers'. De eerste groep vindt dat de mensheid (de groep van robots ziet zichzelf als mensen) haar groei zo veel mogelijk moet beperken om te voorkomen dat de fouten van het verleden (de mensheid die de natuur op allerlei manieren heeft beschadigd en uiteindelijk zelf ook ten ondergang ging) worden herhaald, en ziet technologische vooruitgang als een te groot gevaar voor de zondige wezens die wij zijn. De tweede groep vindt daarentegen dat de mensheid de plicht heeft om te groeien, om ons leven beter te maken, te ontdekken hoe de wereld in elkaar zit, en het wonder van bewustzijn te verspreiden over het universum, en gelooft dat zij de fouten die mensen in het verleden gemaakt hebben kunnen vermijden - of dat de schade van zulke fouten in ieder geval te overzien zal zijn, en beter is dan het alternatief (stagnatie en frustratie). Het is duidelijk waar de sympathie van de ontwikkelaars ligt (de tweede groep, waar ik zelf ook bij uit kwam - de eerste groep is mijns inziens een beetje te extreem om serieus te nemen), maar de argumenten van beide kanten worden gepresenteerd, en je krijgt in dialogen meermaals de kans om een kant te kiezen, op basis waarvan een profiel gemaakt wordt van jouw filosofie, wat tot andere ontwikkelingen leidt (dat neem ik althans aan - het einde paste nu in ieder geval heel goed bij mijn 'profiel'). Het belangrijkste verschil met het eerste spel is dat je naast de filosofische teksten op consoles nu ook een heleboel filosofische gesprekken hebt met andere personages, wat een stuk dynamischer is - en doordat je de toekomst van je stad moet vormgeven zijn die gesprekken ook direct relevant voor het plot, wat ze zwaarwegender maakt. Als je een liefhebber bent van filosofie (en/of het hoofdthema) zijn er kortom weinig betere spellen dan deze. Het verhaal zelf is overigens ook best boeiend: vooral de Founder (Athena) is een erg sterk personage, en het is leuk om langzaam maarr zeker meer over haar, en de geschiedenis van de stad, te weten te komen.

En de puzzels? Net als in het eerste spel zijn die weer strak ontworpen, en meestal erg leuk om te doen. Ik ben geen grote puzzelfan, maar ik zat zelden vast (van de standaardpuzzels waren er maar een paar, op 120 puzzels, waar ik de oplossing echt niet wist omdat mijn brein net niet de juiste kronkel wilde maken), wat een teken is dat de moeilijkheidsgraad in ieder geval voor mij erg goed lag. En er worden een hoop nieuwe mechanismen geïntroduceerd (ieder gebied één - een aantal voorbeelden daarvan zijn teleporters, portalen, klonen die je kan controleren en gravity beams)), wat het spel fris houdt. De optionele puzzels, zoals de sterren die je kan verzamelen, zijn af en toe wel enigszins frustrerend, vooral doordat de gebieden behoorlijk groot zijn en je geen kaart hebt, waardoor het vinden van geheimen een hels karwei kan zijn, maar persoonlijk zou ik toch aanraden om ze te doen (eventueel met hints) omdat je daarmee belangrijke ontwikkelingen in het verhaal vrij kan spelen (en het 'echte' einde). De gebieden zijn overigens best mooi en gevarieerd, en met de relaxte muziek erbovenop een fijn decor voor de puzzels.

Als het eerste spel je beviel (of als je simpelweg een liefhebber bent van puzzelen en/of filosofie) kan ik je dit spel kortom van harte aanraden: de interactieve puzzels zijn leuk en best gevarieerd, en hebben een goede moeilijkheidsgraad, en net als haar voorganger barst het spel van de interessante bezinningen, dit keer met name over de toekomst van de mensheid - hoe we ons moeten verhouden tot de natuur en technologie. Puzzelen zal nooit mijn favoriete genre worden, maar veel beter dan dit vind je ze niet. Een dikke 4*.

TTP1 vind ik een van de mooiste spellen ooit gemaakt. Dat ik TTP2 (nu voor 15 euro beschikbaar op Steam) nog niet heb komt niet alleen doordat ik Road to Gehenna eerst nog wil gaan spelen. Maar hoe mooi TTP2 er ook uitziet en hoe uitgebreid het ook weer zal zijn, ik verwacht dat het toch tegen zal vallen. Wat de beleving van deel 1 zo sterk maakt zijn de verlaten werelden, de (zelf)reflectie, het mysterieuze, de compacte en toch uitdagende puzzelwerelden... Heiliger wordt het niet. Met alles wat ik heb gezien van en gelezen over TTP2 voel ik een oprechte twijfel, ik laat de aanbieding dan ook aan me voorbij gaan.