Grim Fandango (1998)

Jaren geleden in een sale gekocht, nu eindelijk gespeeld!

En ik heb er absoluut geen spijt van. Grim Fandango heeft kwaliteiten die ik echt mis in veel moderne games, zeker in het puzzle-genre. Focus op goede dialoog, sterke karakters, maar het allerbelangrijkst: durf om een beetje apart, "goofy" te zijn. De game heeft serieuze tonen en thema's, maar ook heel veel leuke personages die vrij snel een plekje in je hart gaan innemen. Karakters als Glottis, Meche, Salvador, zelfs de garderobehulp Lupe vergeet je niet snel. En zelfs een hele hoop van de quotes van minder centrale karakters.

"Can you take me down?"
- "Oh yeah I can take you down... but I can't hit customers anymore."
"Hey, let's beat up that waiter"
- "Not a bad idea, but... he's new"

"You're not too big. The cars are just too small."

"I just locked an open door. Strange, yet symbolically compelling."

"He doesn't even HIDE his booze in a file cabinet. What kind of salesman is he?"

Of de werkbij die maar niet op het Marx-citaat kan komen. Hoe bedenk je het!

Qua game is er nogal wat op Grim Fandango aan te merken. Zelfs de remaster is buggy, ik heb meerdere keren saves moeten herladen. En natuurlijk: het is echt onnodig moeilijk op heel veel momenten. Er zijn zelfs momenten dat je een interactie aanklikt, en Manny zelf zegt "Ok, I don't know, but... here goes." Dus hoe je daar zelf logischerwijs op had moeten komen!? Ik heb mezelf de moeite bespaard en de game met een walkthrough ernaast gespeeld. En ik heb een fantastische 10 uur beleefd aan deze game uit 1998, die gebaseerd op de credits door een klein team is gemaakt. Ik zou dat een prestatie noemen.

En ik ben nog helemaal vergeten de geweldigde soundtrack te vermelden! Die ga ik nog vaak luisteren. Companeros, Hi-Tone Fandango, Gambling Glottis, de intro en natuurlijk Bone Wagon zijn pareltjes.

Heerlijk als mensen deze game ontdekken of herontdekken en erover schrijven. Ik heb de game in 2017 nog gespeeld, was een prachtige ervaring. Op console lijkt het me nog fijner.

De laatste tijd ben ik in een nostalgische bui waarin oude point & click spellen weer helemaal m'n ding is. De Monkey Island reeks en Day of the Tentacle heb ik voor de zoveelste keer weer eens uitgespeeld en kwam erachter dat ik Grim Fandango nooit gespeeld heb.
Vandaag aangeschaft voor de Switch en ik vind het helemaal geweldig! Naar mijn idee wel een stuk pittiger dan de eerdergenoemde games, maar dit is wel de reden waarom ik van gamen kan genieten.

Grim Fandango is belachelijk moeilijk, vooral ook omdat het zo onlogische puzzels allemaal zijn. Het is wel een vreselijk grappige en goed geschreven game. Ik had de game zonder Youtube alleen nooit uit kunnen spelen, maar nu ging het dus wel.

Veel plezier!

Jaar 1 ging nog wel, jaar 2 werd al een stuk complexer doordat er echt geen enkele vorm van logica meer in zat. Een ticket printer zien te regelen voor een race met katten maar dan moet je wel de winnende lot nummers uit je hoofd weten, (werd volgens mij wel ergens verteld door Manny als je naar een kattenstandbeeld kijkt) maargoed daar moet je ook maar net opkomen om dat te gaan doen, en daarna kwamen er heel veel frustrerende stukjes waarin je pas verder kwam nadat een ander gedeelte van het jaar in werking werd gestelt, een walktrough waren de eerste 2 keer ook echt noodzakelijk, laatste keer (heb Grim 3 keer uitgespeeld) wist ik alles wel redelijk uit mijn hoofd en ging ik er redelijk snel doorheen. De game heeft eigenlijk 1 groot minpunt en dat is de moeilijkheidsgraad en doordat gewoon niks logisch is. Misschien als je een puzzel hebt opgelost dat je er achteraf op terugkijkt en het allemaal wat logischer lijkt maar ik heb mezelf echt doodgestaard op bepaalde stukken. Buiten de moeilijkheidsgraad om vind ik dit echt een perfecte game en een van de meest grappige verhalen die ik gespeeld heb maar hier moet je wel geduld voor hebben. Ook mede door de iconische soundtrack spookt deze game nog steeds regelmatig door mijn hoofd heen.