Hi-Fi Rush (2023)

Na 12,5 uur de credits voorbij zien rollen. Ik heb niet echt heel veel goesting om een heel verhaal te typen, dus ik houd het kort. Hi-Fi Rush wist me de volledige speeltijd geboeid te houden dankzij de innemende personages en het leuke verhaal. Het (humoristische) schrijfwerk en de uitvergrote persoonlijkheden deden me wat denken aan de cartoons uit mijn jeugd (aldus de 28-jarige opa). Heel verfrissend om eens een character action game te spelen waarin het verhaal niet op de reservebank zit.

Qua gameplay ben ik iets minder enthousiast. Het speelt allemaal prima weg, maar ik ben gewoon niet zo'n fan van de combinatie van hack-and-slash en ritmegame. Ik vind dat het mijn vrijheid als speler heel erg beperkt, omdat ik afhankelijk ben van een externe factor waar ik totaal geen controle over heb: een wisselende beat. Er gebeurt zo veel op het scherm dat ik niet én me kan focussen op mijn combo's én de vijanden in de gaten kan houden én goed gebruik kan maken van mijn bondgenoten én op de beat kan blijven. Ik heb verschillende character action games gespeeld (Devil May Cry, Bayonetta, Metal Gear Rising, etc.) en ben met 500+ uur ervaring in Guitar Hero/Rock Band geen ritmegroentje, maar de combinatie is voor mij geen succesformule.

Hoewel je technisch gezien uit de maat kan gaan, word je na het ontgrendelen van de parry toch wel heel erg geforceerd om dat niet te doen. Sommige vijanden duwen je, als je ze vaak genoeg raakt, in een Space Channel 5-achtige ritmesectie. Doe je dit niet goed genoeg (vooral op Hard heel lastig) dan krijg je niet alleen flinke schade, maar duwen ze je er vaak nog een paar keer in. Bij een boss vind ik dat prima, maar bij de gewone vijanden kwam dat op een gegeven moment een beetje mijn neus uit.

Er zijn wel wat meer dingetjes. Zo voelen de gevechten heel fragmentarisch door de 'Choruses' (denk aan 'Verses' uit Bayonetta) en komt het lopen en platformen tussen de gevechten door wat ouderwets (denk midden tot eind 2000) over. Toch zou ik iedereen aanraden om Hi-Fi Rush te proberen. Het is een charmante game waar veel liefde in zit en wat mij betreft mogen er wel meer van dit soort unieke exclusives naar de platformen van Microsoft komen. 4*

Een game die voelt alsof het 100% voor mij was gemaakt. Hack and slash is mijn favoriete videogame genre en Hi-Fi Rush heeft een van de meest innovatieve draaien op het genre in een lange tijd. Rhythm en hack and slash klinken niet als genres die samen zouden werken, maar toch weet Hi-Fi Rush ze heel goed te mengen. Alles werkt op een vast ritme: de timing waarop vijanden aanvallen, hoe de wereld om je heen beweegt of zelfs kleine details als hoe het looptempo van Chai altijd overeenkomt met het ritme van de muziek. Hoewel het niet noodzakelijk is om op het ritme aan te vallen om schade te doen, is het aanzienlijk bevredigender. Perfect elke dodge, parry, aanval of genadeklap op de muziek uitvoeren is super satisfying en daarom probeerde ik altijd het ritme te volgen.

Er zit een goede variatie in de vijanden en sommige zijn lastig om te verslaan, laat staan ze verslaan terwijl je een goed ritme aanhoudt. Met name die samurai bleef ik moeite mee hebben en gaat me nog steeds niet goed af haha. Als je gewoon van het verhaal en de muziek wilt genieten houd niets je tegen om op Easy mode te spelen en Ds te halen voor de gevechten. Dit maakt Hi-Fi Rush een toegankelijke ervaring voor zowel liefhebbers van het genre die uitgedaagd willen worden als nieuwkomers die het simpel willen houden.

Grafisch zit de game erg goed in elkaar! De 3D figuren ogen haast als 2D en soms kon ik ten oprechte niet zeggen of er stiekems 2D stukken tussendoor werden gebruikt, of het allemaal puur 3D was. De animatie heeft de energie van een komische anime en expressieve uitdrukkingen van de personages passen perfect bij de vele humoristische reacties die ze hebben.
Eén van de weinige minpunten is dat het Chai aan de irritante kant zit. Hij valt in het rijtje dat hij constant commentaar heeft, maar meestal geen goede grappen. De andere personages kon ik daarentegen wel om lachen, zoals alle NPC’s met hun gekke trekken. Mmet als hoogtepunt de grauwe HR Investigator) of CNMN die (ivm dat hij niet in staat is gezichtsuitdrukkingen te hebben) steeds op zijn gezicht tekent.

De boss battles zijn erg goed en weten meerdere malen je te verrassen. Zoals dat er één boss is waarvan je zijn budget op maakt voordat hij een gelegenheid heeft je te vechten, gebruik je tegen een boss alleen defensieve moves, heb je een ritme / rockstar-achtig duel of een goed ouderwets pittig gevecht. Met name de eindbaas was genadeloos en een goede uitdaging om de game mee af te sluiten (had maar liefst 76 minuten en 28x losses op het laatste level staan. Op hard mode iig).

Als de game uitgespeeld is dan komt er nog van alles vrij zoals bonus modes, optionele uitdagingen of de gelegenheid om goede cijfers te scoren op hoge moeilijkheidsgraden. Er zijn genoeg moves/power ups om nog te unlocken of kostuums om aan te schaffen, waardoor deze uitdagingen niet zonder beloningen zijn.

Heb me kosteloos met Hi-Fi Rush vermaakt en ben nu bezig met de bonus content. Van een gamejaar dat al zoveel goede titels had weet deze zich niet alleen bij de grote aan te sluiten, maar voor mij overstijgt ie ze stiekems.

4,5/5*