Silent Hill 2 (2024)
mijn stem
9 stemmen
PC / PlayStation 5 / Xbox Series X/S
Adventure / Action
single player
Ontwikkeld door Bloober
Uitgegeven door Konami
Jij speelt als James Sunderland en reist af naar het bijna verlaten dorpje Silent Hill in deze langverwachte remake van de klassieker uit 2001. James wordt naar deze mysterieuze plek getrokken door een brief van zijn vrouw, die drie jaar geleden overleed. Hij doorzoekt het dorp, op zoek naar een spoor van zijn vrouw. Betreed een droomachtige wereld vol verwrongen monsters, de angstaanjagende Pyramid Head, en een ogenschijnlijk alledaagse groep personages die worstelen met hun verleden. Nu James de chaos in zijn eigen leven moet overwinnen, blijft één vraag bij hem hangen: waarom is hij echt naar Silent Hill gekomen?
4
Fonzzz002 (crew)
geplaatst: 17 oktober 2024, 14:15 uur
Een game die echt sterk begint, maar met het uur wat verminderd tot ik op gegeven moment met tegenzin de laatste loodjes deed.
Silent Hill 2 begint met een kleine speeltuin waarin je kunt rondlopen, allerlei gebouwen verkennen om te zoeken naar puzzels en clues, terwijl je met weinig munitie en healing items allerlei monsters moet ontlopen. Hier is waar de game op zijn sterkst is. Het was erg leuk om op eigen haggie de stad te verkennen, zuinig aan te doen met de healing items, bedenken wat met de key items te moeten doen of met stres door een gebouw te rennen, zoekend naar items zonder overmeestert te worden door de monsters.
Eenmaal voorbij dit eerste gebied focust de game zich op meerdere afgesloten, escape room-achtige levels. Deze zijn in het begin ook leuk om te doen. Silent Hill heeft een van de meest creatieve, gevarieerde selecties aan puzzels die ik in een survival horrorgame heb gezien! Het ene moment moet je een aantal korte verhalen logisch aan elkaar kopellen, dan objecten in de omgeving logisch verplaatsen/draaien of codes op creatieve manieren ontrafelen. Deze deed ik vrijwel altijd met plezier.
Maar op den duur werd het veel van hetzelfde. Weer een groot gebouw waar je allerlei deuren moet inrennen, sleutels zoeken en codes ontrafelen. Weer dezelfde 4 a 5 vijanden voor de zoveelste keer neerschieten. Op dit punt had ik ook zoveel kogels en healing items dat er 0 spanning meer was. Het werd allemaal eentonig en wat hersendodend. Zelfs het plezier van het puzzelen kon het constant heen en weerrennen, vechten en het gebrek aan visuele afwisseling niet goedmaken.
In het origineel waren vijanden lachwekkend onschuldig: je kon gewoon langs ze rennen zonder ooit echt moeite te hoeven doen. In dit deel is het vechtsysteem beter (al is de dodge nogal overpowered), maar daar komt weer het probleem bij kijken dat het noodzakelijk wordt vijanden neer te schieten om te kunnen verkennen zonder toegetakeld te worden. Uiteindelijk werd dit vervelender dan vijanden geheel te kunnen negeren.
Daarentegen, de bosses waren een grote verbetering! Deze waren zwak in het origineel en in deze remake deden ze hun best om van de bosses echt een gevecht te maken. Bij Abstract Daddy ging je door Angela's huis rennen en leerde je meer details over haar jeugdleven door de verschillende gebieden waar je het monster moest bevechten. Flesh Lip vroeg een andere aanpak waarin het juist draaide om aanvallen uit te lokken en proberen gebieden te raken die niet beschermd waren. Maar het hoogtepunt was de boss tegen Eddie, waarin er een spannend spel van hide and seek werd gedaan waarin je visie beperkt was en hem moest vinden voor hij jou besprong.
Voor het meest controversiële onderdeel van mijn mening omtrent Silent Hill: het verhaal.. is nogal bagger. Daarmee bedoel ik niet dat deze remake iets verkeerd doet wat het origineel juist deed. Ze zijn beiden echt heel slecht, haast zo slecht dat ze komisch zijn, en ik heb moeite te snappen waarom fans hier zo over te spreken zijn. De personages hebben hele onnatuurlijke reacties op alles wat er gebeurt (met name de nonchalantheit over de bizarre situaties waarin ze terechtkomen), de dialogen hebben b-film niveau aan vreemdheid en tot het verre einde viel niet te zeggen wat de personages nou echt motiveerde om in Silent Hill te zijn. Wat James bv hoopt te bereiken door zijn vrouw te zien, Angela door haar mishandelaar onder ogen te zien of Eddie door geconfronteerd te worden met zijn moorden. Als ik door heel een verhaal niet snap wat de personages nou precies hopen te bereiken dan is het moeilijk echt interesse te vinden in hun reis.
Een remake waar ik oorspronkelijk enthousiast voor was omdat het de fouten van het origineel kon verbeteren, maar de fouten die verbeterd worden brengen hun eigen problemen met zich mee en uiteindelijk is het erdoor zwakker. De goede puzzels zitten ook in het origineel en de verbeterde voice acting maakt een slecht verhaal niet opeens interessant. Alleen de boss battles is waar deze game de sterke verbetering vindt (en het feit dat je zonder laadtijden alle deuren in & uit kunt rennen). Deze viel een beetje tegen.
2,5*
Silent Hill 2 begint met een kleine speeltuin waarin je kunt rondlopen, allerlei gebouwen verkennen om te zoeken naar puzzels en clues, terwijl je met weinig munitie en healing items allerlei monsters moet ontlopen. Hier is waar de game op zijn sterkst is. Het was erg leuk om op eigen haggie de stad te verkennen, zuinig aan te doen met de healing items, bedenken wat met de key items te moeten doen of met stres door een gebouw te rennen, zoekend naar items zonder overmeestert te worden door de monsters.
Eenmaal voorbij dit eerste gebied focust de game zich op meerdere afgesloten, escape room-achtige levels. Deze zijn in het begin ook leuk om te doen. Silent Hill heeft een van de meest creatieve, gevarieerde selecties aan puzzels die ik in een survival horrorgame heb gezien! Het ene moment moet je een aantal korte verhalen logisch aan elkaar kopellen, dan objecten in de omgeving logisch verplaatsen/draaien of codes op creatieve manieren ontrafelen. Deze deed ik vrijwel altijd met plezier.
Maar op den duur werd het veel van hetzelfde. Weer een groot gebouw waar je allerlei deuren moet inrennen, sleutels zoeken en codes ontrafelen. Weer dezelfde 4 a 5 vijanden voor de zoveelste keer neerschieten. Op dit punt had ik ook zoveel kogels en healing items dat er 0 spanning meer was. Het werd allemaal eentonig en wat hersendodend. Zelfs het plezier van het puzzelen kon het constant heen en weerrennen, vechten en het gebrek aan visuele afwisseling niet goedmaken.
In het origineel waren vijanden lachwekkend onschuldig: je kon gewoon langs ze rennen zonder ooit echt moeite te hoeven doen. In dit deel is het vechtsysteem beter (al is de dodge nogal overpowered), maar daar komt weer het probleem bij kijken dat het noodzakelijk wordt vijanden neer te schieten om te kunnen verkennen zonder toegetakeld te worden. Uiteindelijk werd dit vervelender dan vijanden geheel te kunnen negeren.
Daarentegen, de bosses waren een grote verbetering! Deze waren zwak in het origineel en in deze remake deden ze hun best om van de bosses echt een gevecht te maken. Bij Abstract Daddy ging je door Angela's huis rennen en leerde je meer details over haar jeugdleven door de verschillende gebieden waar je het monster moest bevechten. Flesh Lip vroeg een andere aanpak waarin het juist draaide om aanvallen uit te lokken en proberen gebieden te raken die niet beschermd waren. Maar het hoogtepunt was de boss tegen Eddie, waarin er een spannend spel van hide and seek werd gedaan waarin je visie beperkt was en hem moest vinden voor hij jou besprong.
Voor het meest controversiële onderdeel van mijn mening omtrent Silent Hill: het verhaal.. is nogal bagger. Daarmee bedoel ik niet dat deze remake iets verkeerd doet wat het origineel juist deed. Ze zijn beiden echt heel slecht, haast zo slecht dat ze komisch zijn, en ik heb moeite te snappen waarom fans hier zo over te spreken zijn. De personages hebben hele onnatuurlijke reacties op alles wat er gebeurt (met name de nonchalantheit over de bizarre situaties waarin ze terechtkomen), de dialogen hebben b-film niveau aan vreemdheid en tot het verre einde viel niet te zeggen wat de personages nou echt motiveerde om in Silent Hill te zijn. Wat James bv hoopt te bereiken door zijn vrouw te zien, Angela door haar mishandelaar onder ogen te zien of Eddie door geconfronteerd te worden met zijn moorden. Als ik door heel een verhaal niet snap wat de personages nou precies hopen te bereiken dan is het moeilijk echt interesse te vinden in hun reis.
Een remake waar ik oorspronkelijk enthousiast voor was omdat het de fouten van het origineel kon verbeteren, maar de fouten die verbeterd worden brengen hun eigen problemen met zich mee en uiteindelijk is het erdoor zwakker. De goede puzzels zitten ook in het origineel en de verbeterde voice acting maakt een slecht verhaal niet opeens interessant. Alleen de boss battles is waar deze game de sterke verbetering vindt (en het feit dat je zonder laadtijden alle deuren in & uit kunt rennen). Deze viel een beetje tegen.
2,5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.