Flintlock: The Siege of Dawn (2024)

Vanavond de demo van Flintlock maar eens gespeeld en eerlijk - ook deze game mag er zeker zijn. Het heeft zeker trekjes van een soulslike (absoluut in het begin van het spel en de combat) maar daar komt in de 2de helft van de demo al wat verandering in als je een bepaald karakter tegenkomt dat ervoor zorgt dat je plots van hot naar her kan botsen, stuiteren en acrobatische toeren uithalen. (een beetje richting een game als bvb Forspoken). Daarbij komt overigens dat je een soort legionair bent in een soort Perzische setting (te horen althans aan de namen van de Goden die her en der droppen) en ja hoor - de platformstukken en het klauteren en springen doet af en toe best wel wat aan een POP3D denken. Of althans tot nog toe. Ben benieuwd naar de volledig belevenis.

Een fijne soulslite.

Met een 'soulslite' bedoel ik (zoals Sinner het hierboven goed verwoordt) dat het spel trekken van een soulslike heeft, maar andere typische eigenschappen mist, waardoor het een soort 'light'-versie is van het genre, die voor de gemiddelde speler wat makkelijker te verteren is. Wat het spel gemeen heeft met andere soulslikes is inderdaad de combat, zowel wat betreft de besturing als de gameplay. Flintlock heeft een vergelijkbare besturing als typische soulslikes in de zin dat een groot deel van het spel zich focust op - en het beste werkt bij - één-op-één-gevechten met vijanden waar je de camera op vastzet. En die gevechten hebben alle typische elementen die ik van soulslikes gewend ben, met één kleine innovatie: de meeste (reguliere) aanvallen kun je ontwijken, blokkeren of parry'en (met een 'critical attack' als beloning), maar speciale 'rode' aanvallen zijn daarop een uitzondering en krijgen een speciale behandeling. Die aanvallen kun je namelijk niet op de normale manier blokkeren of parry'en, maar alleen stoppen met een schot van je pistool, waarmee je niet alleen de aanval tot een einde brengt en de vijand schade toebrengt maar vaak ook een opening creëert voor een aanval, waardoor het een essentieel onderdeel is van de gameplay om slim af te wisselen tussen je bijl (waarmee je kogels kan herwinnen) en je pistool. Volgens mij heeft Bloodborne iets vergelijkbaars, maar persoonlijk kende ik het nog niet, waardoor ik het best een frisse innovatie vond: deze 'gun parry' (om er maar een naam aan te geven) blijft van begin tot eind namelijk erg leuk om te doen, met als enige kleine ergernis dat het in het begin tegenintuïtief lang duurt om je pistool te schieten.

Naast de overeenkomsten in het vechtsysteem heeft het spel ook in andere opzichten veel gemeen met typische soulslikes, zoals bijvoorbeeld dat zelfs reguliere vijanden een hoop pijn kunnen doen en je (als je niet oplet) in een paar klappen kunnen doden. In het begin vond ik het spel daardoor behoorlijk taai, want hiervoor heb ik een paar spellen gespeeld waarin aggressieve gameplay aangemoedigd werd. Maar in dit spel is het (opnieuw, met name in het begin, als je nog niet veel HP en healing flasks hebt) verstandiger om voorzichtig te werk te gaan, om na een paar aanvallen weer afstand te nemen en te wachten op een nieuwe opening. Toen ik na een tijdje gewend was aan het soort gameplay dat het spel van me verlangt had ik minder moeite, maar reguliere vijanden blijven een bedreiging die je serieus moet nemen. En ook veel andere bekende elementen zijn aanwezig, zoals het aanmoedigen van het verkennen van gebieden om collectibles te vinden, skills vrij te spelen, en nieuwe wapens te vinden en/of upgraden, en de aanwezigheid van talloze shortcuts zodat de weg terug van een save point niet al te veel tijd en moeite in beslag neemt.

De reden dat ik dit spel een soulslite noem is dat het, als je de gameplay een beetje onder de knie hebt, niet zo heel moeilijk is. Met een paar uitzonderingen (zoals de eindbaas, die anders beweegt dan de meeste vijanden, waardoor zijn aanvallen lastiger te parry'en zijn, en die in zijn tweede fase een aantal zeer irritante aanvallen heeft die je moeilijk aan ziet komen - en af en toe crasht het spel ook nog eens na de eerste fase) zijn de meeste vijanden en reguliere encounters (als je ervaring hebt met soulslikes) niet zo heel moeilijk, en complicaties als een stamina-systeem of wapens die slijten zijn afwezig. Het voordeel daarvan is dat het spel (net als de Star Wars Jedi-serie bijvoorbeeld) relatief toegankelijk is, maar het nadeel is dat het (in vergelijking met de (in mijn ogen) echte toppers) weinig écht memorabele momenten heeft. En meer in het algemeen voegt het (op de gun parry na) gewoon weinig nieuws toe aan het subgenre. Je hebt inderdaad (zoals Sinner hierboven schrijft) iets meer mobiliteit dan in de gemiddelde soulslike (met een double jump, dash en het vermogen om, op vaste punten, van punt naar punt in de lucht te vliegen), maar dit is geen Prince of Persia: het is best leuk om rond te springen en vliegen, maar het zwaartepunt ligt bij de combat, en tijdens het 'platformen' word je nergens uitgedaagd (de enige keren dat ik doodging was door stomme fouten - doordat ik net de rand van een klif miste bijvoorbeeld en mijn double jump al had opgebruikt).

Flintlock is kortom een prima soulslite, die veel van de typische elementen van soulslikes heeft (zoals het permanente gevaar van allerlei dingen om je heen en een nadruk op één-op-één-gevechten en parries), maar makkelijker op te pakken is (door de lagere moeilijkheidsgraad en bijvoorbeeld de afwezigheid van een stamina-systeem) dan de gemiddelde soulslike. Een echte uitblinker is het niet (daarvoor is het, op de gun parry na, te weinig vernieuwend en memorabel), maar voor liefhebbers van het genre is het mijns inziens best het proberen waard, zeker als je toch al een Game Pass-abonnement hebt. 3.75*