Ōkami (2006)

Inderdaad visueel verbluffende game, maar dat is imo niet eens het beste eraan. Gameplay met veel RPG elementen, uitgebreid en goed uitgewerkt verhaal, leuke minigames (vooral het vissen) lekkere battle en leuke puzzels. Dan heb ik het nog niet gehad over het origineelste wapen ooit, de Celestial Brush, je leert gaandeweg genoeg technieken en hebt genoeg vrijheid om dit constant verfrissend te houden. En idd wat issie groot, een hele wereld (land) om te verkennen met genoeg sidequests en secrets om je 60+ uur zoet te houden.

Toen ik eraan begon verwachtte ik een beetje kinderachtige maar originele action/adventure, maar ben uiteindelijk verrast met een uitgebreide actie rpg die meer deed denken aan Zelda 64 dan bijv Jak & Daxter, vind hem beter dan beide... 4,5 bijna 5*

In de nadagen van de goede oude PS2 is deze game echt een waardige afsluiter voor je oude rammelbak. Het heeft de grootsheid van hedendaags next-gen consoles, met de appeal van een ouderwetse platformer en een snufje RPG erin verwerkt. En dat dan weer overgoten met een heerlijk stilistisch Orientaal's sausje. Alles klopt aan de game: van de sublieme graphics tot de diverse gameplay-elementen. Sinds de eerste Sim City heb ik me nog nooit zoveel een God gevoeld.

De enige kleine irritaties zijn de wat zinloze minigames af en toe, vooral het graven is vooral irritant en niet zozeer vermakelijk.

Paar weken geleden uitgespeeld en schaam me er bijna voor dat ik nog niet heb gestemd... Binnenkort maar eens mijn top 10 omgooien om plaats te maken voor dit pareltje.

Voor mij een van de beste games ooit gemaakt. De gameplay was leuk en vernieuwend door de Celestial Brush die uitdagende puzzels meebracht en ook interessante vechttechnieken. Alles is tot in de puntjes verzorgt, van rond huppelende konijntjes tot leuke/grappige/mysterieuze karakters die je overal tegenkomt. De wereld waarin je rond rent is overweldigend en groot.

Voeg daar nog even de fantastische soundtrack, de aparte stijl en de sfeer die je de hele game blijft meemaken toe en je hebt Okami, een van de briljantste games ooit.

Reviews zijn over het algemeen makkelijk in te tikken voor me. Tuurlijk moet ik eerst wat brainstormen en nadenken, maar het resultaat wordt algemeen met redelijk gemak ingetikt. Dit is zo'n uitzondering. Diep van binnen wou ik een review over deze game lang vermijden, maar ik heb een ongezonde dwang om mezelf te dwingen reviews te schrijven. Het gene wat me eerst weerhield van deze game uit te spelen en al helemaal een review te schrijven was vanwege een simpel maar irriterend feit wat ik zelden tegenkom in games: dit is niet mijn ding

Laat ik maar positief blijven en objectief. De gameplay is erg leuk. De graphics zijn erg mooi. Het verhaal is heel goed, net zoals de muziek. En euh, dat was het...

..................


Dit werkt niet zo..... Ik zal beter mijn best doen... here goes nothing....

Okami begint met een heerlijk intro. Traditionele Japanse muziek met een unieke tekenstijl. Ik zal de mensen die deze game niet gespeeld hebben vooral af te raden om beelden van te voren te bekijken, want als je met de game eenmaal begint zakt je mond open. De stijl is prachtig en hoewel ik er (serieus!) eerst misselijk van werd zoog het me later op in het Okami-universum.

Ik heb weinig vergelijkbaars gespeeld qua gameplay ,maar het eerste waar het me aan deed denken was een soort van Legend of Zelda met meer RPG-elementen. Een origineel wapen wat deze game heeft en ik tot nu toe bijna nooit overtroffen heb zien worden is de penseel. Door te drukken op R1 (PS2 versie) wordt het beeldscherm een canvas waar je als ware lijntjes en vormpjes moet tekenen om zo de desgewenste magische kracht uit te voeren. Briljant bedacht en het is een leuke toevoeging. Naarmate de game meer vordert krijg je meer tekentechnieken die je kunnen helpen met het verslaan van vijanden of het simpelweg openen van een geheim gebied of een verborgen grot. Er zijn veel geheimen met deze tekentechnieken te ontdekken in de aardig grote speelwereld. Ook kan je keuze maken uit 3 verschillende hoofdwapens. De ene maakt vele snelle aanvallen, de ene lompe maar zeer krachtige en de andere is meer gemiddeld (of ik heb een specifieke functie gemist) Elke van deze drie heeft meerdere soorten versies.

Het enige wat ik wel een (klein) minpunt vind is dat ik vaak vast kwam te zitten. Heeft natuurlijk ook erg te maken met mijn eigen vaardigheden als gamer, maar het is en blijft frustrerend als je eerst voor een lange, nutteloze tijd ronddwaalt voordat je de juiste manier vind om verder te komen. Gelukkig viel het achteraf best mee ook al moest ik 1 keer het internet om hulp vragen.

De graphics zijn legendarisch. Nou, niet specifiek de graphics, maar eigenlijk de hele stijl van de game. Dit zijn misschien belovende woorden, maar het is eerlijk gezegd de grootste reden dat deze game niks voor me is, vrij bot gezegd. Het ziet er wel apart uit, maar achter het mooie shintoïstische monster-design, schilderij-achtige omgevingen en kleurrijke karakters schuilt een bepaalde leegte. Ik ben van games met goede graphics gewend dat het er boven alles er gewoon goed uit ziet en daarna een uniek tintje of een bepaalde stijl toevoegt (bijvoorbeeld Mirror's Edge) Maar in Okami is het heel anders. Hier staat namelijk de stijl in dienst van alles en nog wat. Moeilijk te verwoorden, maar ik ergerde me (vooral in het begin) er soms aan. Het is gewoon zo vreemd, om de wezens gewoon wat vreemde wartaal te horen spreken en dat bijna alles als een soort Japanse karikatuur er uit ziet. Soms levert het mooie resultaten op (zoals die scrolls) maar het voelt soms gewoon zo opdringerig en tja.. niet mijn ding.. Hoe erg ik het ook haat om het te zeggen. Gelukkig is de soundtrack wel lekker mijn ding. Sfeervol en pompend. Maar op andere momenten ook ontroerend en komisch (vooral dat liedje van Issun)

Eigenlijk kan ik deze review het beste afronden met de woorden die deze game perfect voor mij samenvatten: een geweldig avontuur, maar die niet de klasse en keuzes bevatten waardoor ik deze game als een meesterwerk kan beschouwen. Best jammer, maar voor de rest is dit een sensationele game met veel originele vondsten en een prima uitwerking.

Geniaal.

Op alle fronten zowat perfect. Visueel prachtig uitgewerkt, heerlijke soundtrack, gameplay is sterk, verhaal boeit en de speelwereld is enorm uitgebreid. En toch ligt de kracht van het spel nog ergens anders. Al eerder gezegd, maar gewoon een beetje door de mooie wereld dolen vond ik nog het leukste. Zo fenomenaal sfeervol ben ik ze nog niet tegengekomen.

Wel een paar kleine kritiekpuntjes. Zo had er best een optie bijgemogen om zaken aan te duiden op je map (je hoofdwapen is een brush fgs) en hadden de side quests iets relevanter mogen zijn.

Maar dat zijn zaken die de 70 uur aan verrukkelijke gameplay absoluut niet in de weg staan. Verder is het een makkelijk spel, maar door de speelduur is dat absoluut niet erg. In tegendeel zelfs, het draagt bij aan het chille sfeertje dat er hangt.

Een geweldige ontdekking, kan me ook geen beter spel voorstellen, ook het eerste spel dat ik echt "mis" nadat het uitgespeeld is. Vandaar ook maar de nummer 1 positie in m'n top 10.

5.0* en een uitgebreide review

Geweldige cult game dit. Jammer dat relatief weinig mensen bekend zijn met dit spel.

Het is visueel prachtig, alsof je naar een Aziatisch schilderij kijkt, maar dan erin rond kunt lopen.

Het verhaal is ook geweldig, met een hoop culturele en mytholigische invloeden uit Japan. Een echte aanrader voor de Japanofielen dus!

De gameplay lijkt erg op die van The Legend of Zelda-serie, maar heeft wel een eigen karakter.

De muziek past ook goed bij dit spel. Alsof je in het oude Japan rondloopt. Erg sfeervol.

Een boeiend avonturenspel met een goed verhaal, prachtige en sfeervolle locaties, vette (eind)baasgevechten, creatieve speciale aanvallen, mooie muziek en ook nog eens humor. Dit spel is een verborgen parel, maar als je 'm vindt, dan is het genieten geblazen!

(Ik heb overigens de Wii-versie gespeeld.)

Eindelijk dan gespeeld.

Hij staat al een hele tijd op mijn verlanglijst, maar vanwege haar lange speelduur en omdat het me niet 100% mijn ding leek heb ik de aankoop lang uitgesteld. Maar uiteindelijk bleek ik me voor niets druk te hebben gemaakt, want ondanks een aantal flinke gebreken beviel Okami me grotendeels uitstekend.

Visueel heeft Okami de tand des tijds prima doorstaan: in sommige opzichten zie je haar leeftijd wel een beetje, maar doordat Okami geen realisme nastreeft is het relatieve gebrek aan details ten opzichte van nieuwere spellen geen groot probleem. De schilderachtige stijl van het spel blijft daardoor goed overeind, en in combinatie met de sterke soundtrack (die mooi moderne orkestrale muziek combineert met traditionele Japanse instrumenten) zorgt dat voor een unieke sfeer waarbij je echt het gevoel hebt deel te nemen aan een Japanese legende. En dat brengt me bij het tweede sterke punt: hoe het verhaal op een (grotendeels) natuurlijke manier allerlei Japanse mythes incorporeert, wat erg boeiend is. En ook los daarvan is het verhaal best leuk om te volgen: je krijgt in feite drie spellen in één, met drie verschillende verhaallijnen die zich grotendeels op verschillende locaties afspelen, en stap voor stap kom je zo steeds meer te weten over hoe de wereld van Okami in elkaar zit en waar haar problemen vandaan komen. En hoewel de personages weinig diepgang hebben charmeren de meesten wel: ze zijn wellicht een beetje cartoonesk en eendimensionaal, maar dat past wel bij de feel-good sfeer van het spel. En tenslotte vond ik ook de gameplay verrassend sterk: vooraf leek de "tekengameplay", waarbij je dingen op je scherm moet tekenen om bepaalde effecten teweeg te brengen, me wat kinderachtig, maar als je het eenmaal doet is het gewoon erg leuk om te doen. Tijdens gevechten kun je daardoor allerlei effecten teweeg brengen, wat ze een stuk dynamischer maakt (verder is het toch vooral erg veel button mashen), en daarnaast is het gewoon een soort gameplay die ik niet eerder had gezien (sindsdien is het volgens mij ook niet veel gekopieerd), wat het lekker fris maakt.

Maar ondanks al deze pluspunten heeft Okami ook de nodige problemen. Hierboven loofde ik het plot, maar het heeft mijn inziens ook een flink aantal zwakke punten. De driekoppige structuur (met in feite drie verschillende verhalen, met verschillende locaties en personages, die worden verteld) vond ik persoonlijk niet zo'n probleem, maar het zorgt er tegelijkertijd wel voor dat geen van de locaties en personages echt veel diepgang hebben, en daardoor zijn ze zelden écht boeiend: veel personages representeren simpelweg een bepaald archetype (de laffe, of juist overmoedige, held, de zelfopofferende vrouw, het monster dat de wereld wil overnemen, etc), en tijd om ze echt uit te diepen is er zelden. De enige personages die je van begin tot einde volgt zijn Amaterasu en Issu (haar partner), maar Amaterasu heeft amper persoonlijkheid en Issu is (met zijn perverse, laffe en opdringerige persoonlijkheid) vooral irritant. Daarnaast zijn de climaxen vaak redelijk onbevredigend (vooral de eindbaas, die in het hele spel amper opbouw krijgt, stelt in dat opzicht teleur), en ligt het tempo van het spel soms wel érg laag: vooral de superlangzame teksten die je niet kunnen versnellen kunnen behoorlijk op je zenuwen werken.

En ook de gameplay heeft de nodige problemen: visueel mag Okami de tijd dan goed hebben doorstaan, maar ten opzichte van nieuwere spellen is de gameplay vaak behoorlijk stroperig. Zo werkt de camera regelmatig op je zenuwen doordat het een bepaald perspectief aan je opdringt dat het moeilijk maakt om je vijanden te zien en/of de juiste tekening te maken, en het tekenen zelf is regelmatig erg buggy: het gebeurt regelmatig dat je dezelfde vorm meerdere keren moet tekenen voordat het spel hem pakt, of dat het spel een bepaalde tekening als een andere herkent (vooral tijdens de dieven minigame - waarbij een dief zich opsplitst in meerdere klonen die je met verschillende technieken moet verslaan - erg irritant). En daarnaast heeft de gameplay een beetje dezelfde problemen als het plot - het is vaak eendimensionaal en repetitief - met als bovenkomend probleem dat het vaak wel érg makkelijk is. Om met het eerste probleem te beginnen: hoewel het tekenen enige variatie brengt zijn de gevechten toch grotendeels een kwestie van button mashen - de upgrades die je kunt vrijspelen stellen je slechts in staan om méér te kunnen button mashen (een combinatie van vier in plaats van drie) - en de patronen van vijanden zijn over het algemeen te simpel om je tot creatieve combinaties te dwingen. En dat maakt het spel (het tweede probleem) behoorlijk repetitief: daarnaast moet je ook nog eens meerdere keren tegen dezelfde bazen vechten (tussen de twee en vijf keer) en herhalen dezelfde minigames zich (vissen, graven, etc). En tenslotte is het spel over het algemeen ook nog eens enorm makkelijk, wat ervoor zorgt dat het zelden echt bevredigend is om een uitdaging te overwinnen: doordat je veel meer healing items mee kunt nemen dan je in de praktijk nodig hebt hoef je vrijwel nergens voor je leven te vrezen (ik heb het hele spel uiteindelijk uitgespeeld zonder ook maar één keer dood te gaan), en de upgrade waarmee je de tijd kunt vertragen (waardoor je aanvallen makkelijk kunt ontwijken) zorgt er - in combinatie met tijdelijke buffs die je kunt kopen - voor dat zelfs de taaiste uitdagingen (de devil gates) makkelijk in één keer te halen zijn; en bij puzzels (die toch al aan de makkelijke kant zijn) vertelt Issun (je opdringerige partner) je vaak letterlijk de oplossing. De enige uitzondering zijn een paar optionele minigames (mijn hand deed pijn na die marlin vis, en Grande Blockhead zou me zonder mijn telefoon nooit zijn gelukt), maar overal het algemeen is het spel dus supermakkelijk. Dat is niet het einde van de wereld - het past wel bij de chille sfeer van het spel - maar echt memorabel is de gameplay daardoor zelden.

Okami is kortom een spel met gebreken: de gameplay toont in sommige opzichten duidelijk haar leeftijd (met een camera die regelmatig op je zenuwen werkt), is vaak erg repetitief en eendimensionaal en daagt te weinig uit, en het verhaal zit vol met clichés die zich meermaals herhalen. Maar ondanks die gebreken heb ik me grotendeels prima met spel vermaakt: ook 15 jaar na uitkomst houdt haar schilderachtige visuele stijl nog prima stand, en in combinatie met de traditionele Japanse muziek zorgt dat voor een mooi mythisch Japans sfeertje. Voeg daar een charmant verhaal aan toe met volop Japanse folklore en frisse gameplay waarbij het tekenen de nodige variatie brengt, en je hebt een mooi chill spel met een eigen identiteit die ondanks de bovengenoemde problemen absoluut het spelen waard is. 3.75*