En dat is zo gebleken! Wanted: Dead is wat je verwacht te krijgen als Tommy Wiseau besloot een actiegame te maken. Hier had ik ook meer over te zeggen dat gedacht. Daarom is er een TLDR onderaan geplaatst.
Een guilty pleasure. De recensies zijn niet al te positief, maar ook niet opmerkelijk negatief (58/100 op Metacritic). Het zou mij echter niet verbazen als iemand dit het laagste cijfer zou geven: Wanted Dead is clunky, heeft allerlei speler-onvriendelijke puntjes die je tegenwerken, het heeft een paar lelijke bugs waardoor de game weleens crashed en Platinum halen onmogelijk is, het heeft The Room-niveau aan slechte cutscenes, de slechtste stemacteurs die ik ooit gehoord (in een leuke game) heb en de gameplay gooit allerlei willekeurige dingen op je bord in de hoop dat het eindresultaat aanslaat. Dit maakt Wanted: Dead een soort “messterpiece” die ik met plezier doorspeelde.
Maar achter zijn ruige, ruige, ruige voorkant zit wel degelijk een interessant, experimenteel vechtsysteem. Het is een aparte combinatie tussen een close combat hack and slashgame met een 3rd person cover shooter. Twee genres die elkaar eigenlijk vel tegenspreken: de een draait om dichtbij staan en pure agressie, terwijl de ander juist om zoveel mogelijk dekking zoeken en afstand houden. Wanted Deads oplossing hierop is om close combat aanzienlijk sterker te maken dan schieten, maar dat betekend wel dat je open en bloot bent voor kogels. De ideale strategie zou dus zijn om eerst wat vijanden met geweren neer te schieten en de rest met je zwaard te doen. In de praktijk vond ik het handiger om gewoon er meteen op los te hakken, en alleen in de cover te duiken als je health laag werd. Kogels deden te weinig damage en de vijanden bewegen zo snel dat ik teveel moeite had ze te raken.
Wanted Dead is tevens één van de meest genadeloos moeilijke games die ik in een tijd heb gespeeld (deed mij denken aan Ninja Gaiden: Razor’s Edge qua pure chaos). Het tempo is gruwelijk hoog en kleine fouten worden snel je ondergang. Constant op hoog tempo parryen en dodgen is essentieel om levels te halen. Als je niet omringd wordt door zwaardvechters die in een paar meppen je health eraf timmeren dan vliegen de kogels om de oren. In het eerste level verschijnt een ninja die zo’n grote difficulty spike vormde dat ik Easy mode meteen aanzette zodra de optie selecteerbaar werd. Op Easy is de game prima te doen (dan wordt het eerder een button masher), maar daarmee krijg je wel voldoende oefening om goed te worden voor Normal mode.
Het verhaal slecht noemen is zacht uitgedrukt. Werkelijk niets aan het verhaal werkt: de personages gedragen zich raar, verhaal slaat nergens op, de pacing is vreemd en de stemacteurs zijn zooooo slecht. Ik kon er een tijdje om lachen, maar op den duur ging de lol er wel vanaf en sloeg ik alle cutscenes over. Dit kan gelukkig zonder problemen en het tempo blijft er daardoor prettig in. Maar weet je wat nog beter is dan slechtte voice acting in cutscenes horen? Om slechte voice acting in een
teeerriinngg valse karaoke minigame 99 Luftballons te horen zingen! Waarom ook niet?
Buiten het vechten zijn er een aantal minigames. Deze minigames zijn echter out of place en voegen niets toe aan de hoofdgame. Je krijgt er niets voor en ze zijn niet leuk genoeg om veel te willen doen. Zelfs wanneer deze minigames in de hoofdgame langskomen dan maakt het niet uit of je alles faalt, en meteen doorgaat naar het volgende level, of dat je daadwerkelijk probeert een redelijke score te halen.
Het leek mij leuk om te proberen zoveel mogelijk trophies te halen. De PS5 versie crashed echter met bepaalde regelmaat en ik ben er op de harde manier achter gekomen dat na één crash het grootste gros van je trophies niet meer worden meegerekend. Daarnaast zijn sommige trophies gewoon lullig, zoals 1000 vijanden met melee aanvallen doden. Niet “de genadeklap met je zwaard doen”, maar van begin tot eind alleen met het zwaard damage doen. Dit ontmoedigt het afwisselen van geweren en zwaarden, waar heel de game juist om draait. Geen idee of andere versies van dit spel hier last van hebben, maar voor de PS5 versie werken de trophies slecht en het is beter om deze te negeren.
TLDR: een messterpiece die onder zijn ruige huid een uitdagend vechtsysteem heeft waar een hardcore hack and slash liefhebber plezier uit kan halen. Niet iets dat ik kan aanraden tenzij je absoluut zeker weet het ook leuk te kunnen vinden, maar voor mij was dit een heerlijke mix aan interessant-slecht en oprecht leuk.
3,5*