The Quarry (2022)

Sinds Until Dawn is dit Supermassive’s beste game en het is daarmee ook een goed punt om te beginnen als nieuwkomer. Geïnspireerd door de 80s horror ala Friday The 13th volg je een groep jongeren die op een kampterrein met een dreiging te maken krijgen. The Quarry weet heel goed de spanning op te bouwen en mysteries aan te kaarten: er lijkt niet één concreet probleem te zijn, maar er spelen meerdere vreemde dingen door elkaar heen waarvan het gelijk niet duidelijk is wat met elkaar te maken heeft. Ik had weleens het gevoel dat dreigingen te vertrouwen waren, maar ik voelde me nooit helemaal veilig.

The Quarry is zo'n spannende, sfeervolle ervaring dat ik 2 a 3 dagen aan de lopende band speelde. Het nam merendeels van mijn tijd in beslag en dat vond ik helemaal prima. Wederom maak jij keuzes in het verhaal en kun je alle characters laten leven of sterven. Wat dit spannend maakt is dat overleven niet simpelweg een kwestie van QTEs halen, maar je moet soms keuzes maken die op lang termijn pas de gevolgen laten zien. Ga je wel of niet op x schieten wanneer je de gelegenheid hebt? Ga je wel of niet die vreemdeling vertouwen? Ga je iemand slechts verwonden om hem af te schrikken of dood je hem voor de zekerheid? Al deze keuzes kunnen ervoor zorgen dat je later in het verhaal word gespaard of dat karma juist gaat terug bijten.
Het grootste gros van mijn keuzes hadden logische consequenties; ik had niet het idee lullig gestraft te worden door een flauwe, onverwachtse uitkomst. Er waren slechts twee personage waarvan ik de manier hoe je ze moest redden wat lullig vond en het me niet zou verbazen als meerdere spelers dit fout deden (proberen Jacob uit de kooi te halen en Constance sparen. Het was bij Jacob onduidelijk wat te doen en er viel niet te verwachten dat Constance zou sterven als je het geweer vast bleef houden).

Tot mijn verrassing had The Quarry ook redelijk veel goede humor. Niet humor zoals Shaun Of The Dead een absurde horrorkomedie is of zoals Braindead een gorefest komedie is, maar de humor zat in allerlei leuke interacties tussen de personages. De personages zijn leuk uitgewerkte figuren die grappig commentaar op elkaar konden hebben zoals vrienden dat konden doen. Bv Laura en Max in de gevangenis:
“I can’t take this anymore!”
“It’s not that bad. They’re probably eating the same crap at camp”
“No, I can’t take being in here anymore!”
“Oh… yeah that part is pretty tough”

Buiten de humor waren de kampleiders grotendeels geloofwaardig geschreven. In de eerste 3 chapters besteed je veel tijd aan gewoon deze mensen leren kennen, waardoor ik daadwerkelijk bang werd dat hun iets kon overkomen. Als de game direct naar het gevaar sprong dan zou het niet half de impact hebben gemaakt. Zelfs personages die ik geen prettige mensen vond wou ik niet zien lijden oid. Daar voelde ze te menselijk voor. Alleen de vreemde familie (waar je mee te maken krijgt) voelde horrorfilm-achtig: verstrooide figuren die zonder pardon het geweer pakken en je achtervolgen. Ik probeerde zoveel mogelijk van ze te sparen, maar vond het niet een groot gemis als er iemand stierf.

Ik heb de PS5 versie gespeeld en grafisch is het fenomenaal! Eén van de meest realistisch ogende games die ik gespeeld heb. De grens tussen speelfilm en 3D game word steeds vager. Je ziet nog wel aan de personages dat ze 3D zijn, maar de omgevingen zien er regelmatig fotorealistisch uit. Ik zat vol fascinate door de wereld te lopen en de cutscenes te bewonderen. "Eng" zo ik de game niet noemen, maar de eerste keer dat je een monster te zien kreeg schrok ik me rot. Man, wat zien de beesten er weird uit!. Het hielp dat ik de game in het pikdonker op een 4K tv speelde, middenin de nacht.
Soms zijn dingen wat ongemakkelijk om naar te kijken (juist omdat het zo realistisch is vallen de dingen die niet kloppen extra op), zoals de Emma’s brede mond en de water effecten, maar dan heb ik het over een klein deel van de totaal ervaring.

De minpunten kwamen voornamelijk naar voren bij het herspelen. Hoofdstuk 7 bestaat uit een lange flashback waarin veel expositie op je af word gegooid. Prima toen ik het voor het eerst hoorde, maar het werd vervelend bij het herspelen. Tussen de hoofdstukken heb je korte gesprekken met een helderziende, maar deze gesprekken voegen uiteindelijk weinig toe aan het verhaal. Ongeachte wat ik deed in het verhaal en wat voor antwoord ik op haar gaf, haar reacties waren altijd soortgelijk en ze had geen invloed op de rest van het verhaal. Ze had interessanter in het verhaal verwerkt kunnen worden, of er gewoon helemaal uitgelaten worden.
Persoonlijk stoorde ik mij niet aan het einde, maar hier had ik wel kritiek over gelezen. Ja, Supermassive games staan niet bepaald bekend om uitgedachte eindes waarin je al je acties een logische conclusie ziet krijgen. Hier zie je gewoon een tekst die zegt “leeft doordat er x is gebeurd” of “doodgegaan door x”, maar meer kun je niet verwachten. Na 12 uur aan een sfeervol verhaal vond ik het prima om daarmee te eindigen, al zou het natuurlijk welkom zijn als ze hier meer moeite in hadden gestoken.

Top spel! Blij dat interactive drama springlevend is en Supermassive hier zoveel van te bieden heeft. Met The Dark Pictures Anthology en hun andere titels is Supermassive aan het veranderen naar mijn favorieten gamebedrijf. The Quarry is samen met Until Dawn hun hoogtepunt en ik kijk uit naar hun komende titels!

4,5*

Ik vond Until Dawn echt geweldig! Daarom ook zo benieuwd naar deze game. Vanwege dezelfde makers en het horrorgenre vergelijk ik ze om die redenen toch met elkaar en dan komt Until Dawn er ruimschoots bovenuit als winnaar.

Dit spel heb ik twee keer helemaal uitgespeeld. De eerste keer was ik vrij teleurgesteld, omdat het ineens afgelopen was en ik nog met best veel vragen achterbleef. Het was een beetje een anticlimax einde. De tweede keer heb ik me veel meer vermaakt en duurde alles veel langer (dat kwam deels ook door de andere keuzes die ik had gemaakt), maar toch bleef ik achter met een niet zo heel spannend en leuke ontknoping. Het verhaal was wel rond, maar was ook niet heel bijster origineel of interessant. Toch nog een aantal opmerkelijke dingen, vragen waar je mee achterblijft. Of het zijn plotholes...Eigenlijk had alles niet zo verkeerd kunnen lopen als Travis gewoon eerlijk was geweest. Waarom vertelde hij Laura niet alles toen ze opgesloten zat? Om die reden had zijn broer misschien nog geleefd enzovoorts. En waarom wilde hij en zijn familie zo nodig de kampleiders opsluiten en/of vermoorden? Op het begin leek dit niet te geval. Daarna wel. Dit vond ik ook zo raar. En dan bedoel ik voordat Kaylee werd vermoord door Laura. Nog altijd is mij niet duidelijk waarom. En waarom wilde Chris dat Laura en Max een dag eerder zouden komen? Om die reden is juist Max gebeten door Chris. Als je weet dat er al zoveel jaren iets aan de hand is in dat gebied met weerwolven waarom nodig je daar mensen uit, waarom heb je daar nog altijd een kamp waar kinderen komen. Waarom sloot de familie Chris en zijn kinderen niet gelijk op voor volle maan zodat hij niemand zou verwonden, maar Laura en Jakob wel aangezien ze niet geïnfecteerd waren? Die moesten zelfs dood volgens Constance (de oude vrouw).

De eerste keer ging bijna iedereen dood, maar dat kwam niet alleen door mijn keuzes, maar ook door de reactietijd die ik tussentijds had aangepast. Ik vond de reactietijd om op situaties te reageren heel erg makkelijk. Je had echt heel veel tijd vergeleken met Until Dawn. Daarom wilde ik dit aanpassen, maar toen ik dit aanpaste werd het wel ineens heel moeilijk. Je moest echt sneller dan 1 seconde reageren. Dat vond ik jammer, want er was geen middenweg. Of te makkelijk of te moeilijk. De tweede keer bleef iedereen leven, behalve de hele Hatchett familie (minus Travis) en Silas.

Het verhaal vond ik daarnaast niet echt boeiend. Het was al vrij snel duidelijk hoe alles in elkaar zat en dat er monsters in zouden voorkomen. De opbouw in Until Dawn was gewoon veel spannender en mysterieuzer gedaan. Het had een beklemmendere sfeer. Ook hadden veel personages in dit deel weinig te doen. Emma, Abigail, Jacob, Nick en Max hadden allemaal een een vrij afzijdige rol naarmate het spannender werd. De focus werd het meeste gelegd op Laura, Ryan, Dylan en Kaitlyn. Ryan was de enige die ik echt niet kon uitstaan. Eerst dacht ik ook echt dat hij niet te vertrouwen was en in het complot zat, maar dit bleek niet zo te zijn. Tenminste, ik denk nog steeds van wel. En Jakob was de schattigste, echt een liefje hoe hij zo enthousiast was over alles. En vrij emotioneel aangelegd, maar ook knap.

Tijdens het spelen kan je tarotkaarten vinden en die kunnen je helpen de toekomst te voorspellen en je te helpen bij het maken van keuzes, maar dit voegt echt 0,0% toe. Je hebt er niets aan.

Ondanks alles toch leuk om gespeeld te hebben, maar minder dan ik hoopte. Ga het niet nogmaals spelen. Ben wel benieuwd wat de makers nog meer voor ons zullen maken!

Ik heb me hier érg me geamuseerd! Jaren geleden heb ik Until Dawn op 1 nacht uitgespeeld - in het donker, geluid lekker hard - en dat blijft wel één van m'n meer memorabele game-ervaringen. The Quarry heb ik niet zó snel uitgespeeld, maar voor mijn tegenwoordige doen toch wel nog steeds erg snel (verspreid over zo'n anderhalve week ongeveer). En dat zegt eigenlijk wel veel, want ik zat hier vanaf het begin echt lekker in. Ik had een soort afgekookte variant van Until Dawn verwacht, maar dit spel mag helemaal op zichzelf staan, en behaalt continu een sterk niveau. Supermassive heeft dit soort interactieve, verhalende horror-games volledig onder de knie. The Quarry zal misschien geen originaliteitsprijzen winnen, maar dit is gewoon exact wat ik zoek en verwacht in dit soort games, en meer hoeft dat dan ook niet te zijn.

Ik had trouwens de hele tijd het gevoel - en dat werd na achteraf van alles op te zoeken op het internet ook bevestigd - dat er héél veel verschillende uitkomsten en paden mogelijk zijn. Misschien meer nog dan in Until Dawn, maar in ieder geval vergelijkbaar. Best indrukwekkend. Bij mij overleefden Dylan, Emma en Abigail de nacht. Maar elke andere combinatie is dus ook mogelijk, of allemaal, of niemand. Het is misschien niet helemaal een juiste vergelijking, maar zoiets doet Supermassive toch véle malen beter dan bijvoorbeeld Telltale vroeger, waar je vaak enkel de illusie kreeg dat je keuzes ertoe deden. Doordat Ryan en Laura bij mij in Chapter 9 het loodje legden, ben ik blijkbaar zelfs een heel groot stuk van het laatste hoofdstuk misgelopen, met ''De Witte Wolf'', waar ik in de aftiteling mooi op gewezen werd. Aangezien mijn tijd vrij beperkt is en ik nog honderd andere games wil spelen, zal ik een spel als dit niet snel nog eens opnieuw spelen om andere uitkomsten te krijgen, maar het intrigeerde me allemaal wel genoeg om er achteraf nog wat over te lezen. De personages zijn overigens bijna allemaal vrij sympathiek. Niet zozeer interessant, maar moet dat? Het gaat hier om een groepje tieners in de laatste zomernacht van hun jeugd, en zo kwam dat ook over op mij. De dialogen komen ook best grappig uit de hoek soms.

En qua graphics en art-design is dit echt helemaal prima gewoon; erg mooie en sfeervolle omgevingen van de volle maan in de donkere lucht, de duistere bossen, het afgelegen meer. Het gaf in het begin die typische Friday the 13th-sfeer, om geleidelijk aan over te gaan in een gave weerwolf-'feature'. Dat is een 'spoiler' die ik overigens op voorhand al wist, maar dat deed niets af aan het spelplezier eerlijk gezegd. In principe is het ook geen 'grote twist' die lang op zich laat wachten; die invalshoek wordt al vrij snel duidelijk.

De voice-actors waren ook leuk, heel wat bekende figuren van in en buiten de horror-scène (David Arquette!) De motion Capture is hier en daar misschien wat minder geslaagd. Soms oogt het hyper-realistisch, soms wat haperend en klungelig. Ook de muziekkeuzes vond ik niet altijd even sfeervol bijvoorbeeld, en kon de fantastisch gecreëerde sfeer door de visuele omgevingen soms zelfs een beetje onderuithalen. En ook het einde, of ja, dan moet ik natuurlijk zeggen 'mijn einde', vond ik een erge anti-climax en te snel voorbij, met weinig tot geen closure. Hoewel die voor een heel klein stukje nog komt tijdens de aftiteling, met de podcast, dus zeker blijven kijken/luisteren na hoofdstuk 10. En ja, misschien is Until Dawn wel net de iets meer 'complete' ervaring, maar ik heb uiteindelijk echt wel zeer genoten van deze game.

Met 11 uurtjes op de teller ook erg respectabel qua lengte vind ik. Natuurlijk valt er nog meer uit te halen (een replay voor andere keuzes/eindes, of zelfs een hele 'playthrough' in filmmodus), maar ik vind het ook wel weer goed geweest. Ik ga nu het eerste deel van The Dark Pictures-collectie - Man of Medan - er nog even achteraan gooien omdat ik die nog op de stapel heb liggen, maar dan laat ik Supermassive verder ook weer even rusten. Ik wil geen moeheid van het (leuke) concept bij mezelf creëren.

4*.