Aeterna Noctis (2021)

Behoort tot de beste metroidvanias.

Waarbij ik wel moet zeggen dat hoeveel plezier je zal beleven aan dit spel in grote mate afhangt van hoeveel je houdt van platformen. De combat is namelijk niet heel memorabel: ik heb onlangs een aantal andere metroidvanias/soulslikes (Blasphemous 2, Grime en The Last Faith) gespeeld die in dat opzicht veel beter zijn. Wat niet betekent dat de combat slecht is: het is leuk om te doen, en een aantal boss fights zijn best intens. Maar in vergelijking met die andere spellen is het allemaal erg basic: je hebt geen parry, geen dodge en er is nog contact damage ook, waardoor de combat in feite neerkomt op wachten totdat de vijand klaar is met aanvallen, toeslaan als er een opening is, weer wachten, en zo voort. Later wordt het uiteraard wat complexer dan dat, en word je meer geprikkeld om van al je platformvaardigheden gebruik te maken om aanvallen te ontwijken en in de lucht aan te vallen, maar het blijft redelijk basic, en buiten de boss fights zijn er maar een paar stukken die echt taai zijn. Daarnaast heeft het spel een leveling-systeem, waardoor je, als je - zoals ik - ervan houdt om gebieden uitgebreid te verkennen, soms zo sterk bent dat nieuwe gebieden of boss fights weinig uitdaging bieden. En met name de late boss fights zijn veel te makkelijk te cheesen: de middelste upgrade-branch is zo overpowered dat je die bazen vaak gewoon kan face tanken, waardoor ik ze allemaal in één of twee keer versloeg. Ironisch genoeg zijn eerdere bazen (zoals Garibaldi en de feniks, of die optionele slime-boss) daardoor een stuk moeilijker, want dan heb je die vaardigheden nog niet.

Maar in tegenstelling tot de combat is het platformen wél heel memorabel. Ik ben een groot liefhebber van precisieplatformers (zie mijn top 10), en in dat opzicht is dit spel misschien wel het beste wat de afgelopen paar jaar is uitgekomen. Het platformen is namelijk wél uitdagend (zelfs op de lagere moeilijkheidsgraad, de 'aeterna mode' - de hogere moeilijkheidsgraad heet de 'noctis mode' - is het zeker niet eenvoudig) en is verantwoordelijk voor de overgrote meerderheid van mijn deaths. Met name in de latere gebieden worden je vaardigheden echt flink op de proef gesteld, en de taaiste stukken (zoals dit stuk) zijn zelfs vergelijkbaar met de warp zones van Super Meat Boy. Als je geen liefhebber bent van precisieplatformers kun je de moeilijkheidsgraad omlaag zetten, maar ik zou persoonlijk aanraden om eerst de noctis mode te proberen, want het overwinnen van de uitdagingen is erg bevredigend, en persoonlijk vond ik de moeilijkheidsgraad nooit overweldigend (hoewel ik natuurlijk wel een liefhebber ben van dat genre).

Naast de prikkelende moeilijkheidsgraad is er overigens nog een innovatie die het platformen fris maakt: de teleportatiepijl. Zo'n tien uur in het spel speel je die vrij, waarna je een pijl kan schieten waar je vervolgens naar kan teleporteren, en hoewel dat aanvankelijk erg frustrerend was (het is met een controller niet makkelijk om die pijl goed te richten) is het heel leuk om te doen als je het eenmaal onder de knie hebt (waarbij twee dingen - een gem die je vrij kan spelen waarmee je de tijd kan vertragen na een pijl afgeschoten te hebben, waardoor je het teleporteren beter kan timen, en dezelfde knop toewijzen aan zowel het afschieten van de pijl als het vertragen van tijd, zodat je die niet steeds apart hoeft in te drukken - mij overigens heel erg hielpen). Daardoor breng je meer tijd dan gebruikelijk door in de lucht, waardoor de combat minder eentonig wordt, en worden nieuwe vormen van platformen mogelijk, waardoor je op nieuwe manieren op de proef wordt gesteld. Overigens pakken niet alle innovaties goed uit: ik was bijvoorbeeld geen fan van de 'cosmos', een gebied waarin je op planeten rondloopt, en waar de besturing afhangt van waar op die planeten je staat. Als je aan de onderkant staat is onder boven en vice versa, als je aan de rechterkant staat is boven rechts, etc etc., waardoor je voortdurend met de besturing aan het vechten bent. De bereidheid om nieuwe dingen te proberen is bewonderingswaardig, maar het pakt kortom niet altijd even goed uit, hoewel je in het ergste geval dus altijd de moeilijkheidsgraad omlaag kan zetten.

Audiovisueel is het spel verder ook van hoge kwaliteit. Nee, visueel kan het zich niet meten met de absolute top - zoals Ori en Hollow Knight - maar de wereld ziet er mooi uit en de gebieden zijn best gevarieerd. En de soundtrack kan zich ook meten met de betere metroidvanias, met sfeervolle pianoriedeltjes. En het verhaal is adequaat. Je bent de King of Darkness, die in een eeuwenlange strijd is verbonden met de Queen of Light: als de één de ander verslaat wordt die herboren, waarna een nieuwe cyclus begint. Later worden er nog wat complicaties in de backstory van de koning geïntroduceerd, maar je centrale taak is dus om sterk genoeg te worden om de koningin te verslaan. Als achtergrond voor de gameplay voldoet dit, maar zowel de koning als de koningin zijn weinig sympathiek, waardoor ik niet echt emotioneel betrokken bij hen was. Daarnaast 'leeft' de wereld mijns inziens niet echt: als je een koning bent, waarom zijn je onderdanen dan nergens te bekennen? En waarom vecht je als 'King of Darkness' tegen dark-aligned vijanden als undead? Er zitten daarnaast ook een aantal bugs in het spel: heel af en toe reageerde de besturing opeens niet meer, of kon ik geen pijlen meer afschieten, wat erg irritant was. Maar dat kwam gelukkig niet vaak voor.

Voor liefhebbers van precisieplatformers is Aeterna Noctis kortom verplichte kost: het platformen is lekker uitdagend, zeer strak ontworpen, en (met dank aan de teleporteerpijl) behoorlijk innovatief. De combat is minder memorabel, en de late boss fights zijn te makkelijk te cheesen, maar het is nog steeds leuk om te doen, zeker als je leert om de teleporteerpijl in gevechten toe te passen. Als je van metroidvanias houdt - en platformers in het bijzonder - is Aeterna Noctis dus zeer de moeite waard. 4.5*