A Memoir Blue (2021)

Een game die eigenlijk geen game is. Het is een verhaal zonder tekst over de herinneringen van een jonge vrouw aan haar kindertijd in relatie met haar moeder. Grafisch is het best wel mooi, maar dat is dan ook alles wat ik positief vond. Binnen een uur ben je klaar met het gehele project. Het is best wel een zielig verhaal, maar nooit heb ik dat gevoeld. Geen traan gelaten. Zelfs geen brok in de keel. Niets. Het verhaal deed me dus helemaal niets. De puzzels om verder te komen zijn eigenlijk geen puzzels. Moeilijkheidsgraad is nul. Samengevat: Geen enkele uitdaging, geen betrokkenheid bij het verhaal, heel erg kort.
Het is dat ik hem "gratis" kon spelen met de gamepass. Voor het geld wat hij kost kan je beter een biertje gaan drinken op een terrasje.

Dus eigenlijk zoals je tegenwoordig wel vaker hebt iets wat meer onder het kopje van een soort 'belevenis / ervaring' / experimenteel iets valt. Ik vraag me af hoe het bevalt als je hierin stapt met die gedachte in het achterhoofd. Want ik moet wel zeggen veel van dergelijken dingen (of het nu in deze lijn ligt of tegen 'walking sims' aanleunt) en meer een soort licht interactieve fictie zijn die bevallen me wel. Kwestie van niet echt gamen en toch ook weer niet helemaal passief iets beleven zoals een film / comic / boek / muziek. Deze had ik trouwens nog nooit van gehoord. Wat me niet verbaasd met de stroom van releases in dit soort genre.