Road 96 (2021)

Een eerste run gedaan - helaas gefaald en die fameuze border niet gehaald vanwege uitputting - maar wat een bijzonder leuke ervaring is dit spel zeg. Je vertrekt dus als tiener om uit een totalitair regime te ontsnappen via Route 96 op diverse manieren - en komt een resem redelijk bijzonder en erg goed geschreven karakters tegen. Via dialogen leer je meer over het verhaal, henzelf en de wereld rondom je te kennen en via de keuzes die je maakt beinvloed je uiteindelijk ook het verder verloop van het verhaal.

Het heeft uiteindelijk wel wat weg zoals ik al ergens aangaf van bvb een Life is Strange, of een Telltale game, maar dan met een licht survival element (zo heb je die uitputtingsmeter en ook een som geld - waarvoor weet ik nog niet) - is het af en toe best serieus en dan weer wat losser en humoristischer. Aardig is ook dat je onderaan het scherm ziet wie je bent tegengekomen en hoeveel van hun verhaal je uiteindelijk hebt weten te ontdekken. Ik denk dat mijn eerste beurt ongeveer een uurtje / anderhalf uur in beslag nam. Eindigt je karakter trouwens (op welke manier dan ook) - begin je echter met een andere tiener van voor af aan - ik weet niet zeker of dat een game+ is - dat zie ik van de week wel - of er dan ook referenties naar het vorige personage inzitten of zo (want je krijgt wel enkele vragen op het begin) maar ik vind in ieder geval alvast dat Road 96 een erg chille, maar wel boeiende ervaring is geworden met redelijk veel ruimte voor grijze zones en met diverse interessante kijken op het hele totalitair regime in Petria.

Best een aanradertje vind ik.

Ook een eerste run gedaan vandaag, en direct met het eerste kind de grens overgestoken. Maar ... dat is niet het einde van het spel, het is blijkbaar wel degelijk de bedoeling de verschillende kinderen in hun ook wel heel erg verschillende aanpak te begeleiden. Wat ik nog niet weet is of je elk kind veilig de grens over moet brengen of of het ook genoeg is met elk kind een poging te wagen en onderweg zo veel mogelijk van het avontuur te beleven. Motivatie om verder te doen is er iig genoeg. Het speelt zich namelijk erg vlot voor dit type spel.

Inmiddels vier runs gedaan... eerste twee gefaald. Bij de tweede hield ik mijn adem niet lang genoeg in terwijl ik onder een vrachtwagen hing nabij de grens en er iemand met een ademdetector langsliep. De derde wel gehaald, via een toets bij de grenspost en vierde via een geheime tunnel.

Wat allemaal niet beleefd.... van actie en opdrachten waarvan de hartslag soms echt wel even wat omhoog ging of een glimlach op m'n gezicht werd getoverd, tot aan momenten van (zelf)reflectie in prachtige omgevingen. De mooie natuur en wegen zijn echter altijd omgeven door oliepijpleidingen, die soms een beetje een makkelijke boundary vormen voor je speelveld. Dit alles in een wereld waar de Orwelliaanse dictatuur heel goed voelbaar wordt, en dilemma's uiteindelijk leiden tot acties met onbekende consequenties. Veelal kiezen tussen opzichtig aanpappen of opzichtig rebelleren, stelling of geen stelling nemen, iets er tussenin is er lang niet altijd. 90's elementen zijn er in overvloed, met name in het ontbreken van moderne communicatiemiddelen en het luisteren van cassettebandjes dat prima werkt om de zeer gevarieerde 90's soundtrack van de game in te passen. De avonturen en settings zouden zijn geïnspireerd door de films van de Coen brothers en Tarantino. De game voelt echter toch wat minder luchtig aan dan een gemiddelde Tarantino of Coen, het absurdisme en de verrassingseffecten die die films kenmerken wordt hier en daar wel redelijk benaderd, maar voorspelbaarheid ligt ook wel op de loer en de toon is over het algemeen wat serieuzer.

Wat is het doel van het spel? Ik vermoed om invloed op de verkiezing uit te oefenen en president Tyrak van zijn troon te stoten. Moet je daarvoor bijv. ook elke verkiezingsposter van Tyrak bekladden? De uitdaging zit hem vooral in het beïnvloeden van het handjevol personages die overal en nergens weer opduiken. Het speelt dan ook iets meer als first-person RPG-avontuur dan een first-person simulatie/survival avontuur. het puzzle genre (minigames van Pong en vier-op-een-rij tot radio's repareren en inbreken) mag ook nog genoemd worden.

Wat me uiteindelijk aanspreekt aan de game is hoe treffend het beklemmende sfeertje van dictatuur wordt neergezet, hoe overzichtelijk de game blijft en het daardoor prima even weg te leggen is en tussendoor te spelen is, en zeker ook de diversiteit aan omgevinkjes en opdrachten.

Nu is er een poosje geleden ook nog een vervolg (of eigenlijk een prequel) verschenen, Road 96: Mile 0 (2023). Volgens mij mijn handen eerst nog vol aan Road 96.

Ben hier ook mee begonnen (staat op Gamepass), uurtje gespeeld en dit maakt best indruk. Lijkt inderdaad op wat Sinner zegt een beetje op Life is Strange qua vibe, muziek en met de keuzeopties.

Begrijp ik nou dat je deze game meerdere keren kunt spelen maar dan met andere personages?

Ja, of eigenlijk zelfs moet. Je kunt op die manier heel wat verschillende scenes unlocken. Eigenlijk is het een soort van rogue-extra-light als je wil.
Ook het overkoepelende verhaal wordt enkel helemaal uitgespit als je alles zo een beetje uitprobeert. Maar het spel geeft je een makkelijk overzicht op wat er nog open staat, als ik me dat goed herinner.

Uitermate boeiende game die me erg heeft vermaakt met een pakkend verhaal en morele keuzes die je moet maken.

De game voelt voor mij een beetje als een mix tussen Firewatch en Life is Strange als je kijkt naar de visuele stijl en de gameplay. Wat hier sterk is, is dat jouw keuzes van grote invloed zijn op hoe het verhaal verloopt. Je volgt in de game meerdere tieners die je de grens voorbij moet laten komen in een land dat bestuurd wordt door de dictator Tyrak, in de periode rondom verkiezingen. Je bent zo'n beetje een uur per verhaal kwijt en afhankelijk van of de tieners het halen krijg je nog een x-aantal versies. Ik kwam tot acht episodes en de eindclash. Wel jammer dat de finale een beetje een afknapper is, want er zijn eigenlijk maar drie eindes en dat voelt wel wat karig met de vele keuzes die je hebt gemaakt. Mijn einde was nog een trieste ook, want Fanny schoot John dood. Alex maakte geen bom en Zoë sterft ook nog eens in de strijd tegen de mannen van Tyrak. Wel valt voor hem het doek en Flores wint de verkiezingen. Ik had toch graag een happy end willen zien tussen John en Fanny.

Wat ik mooi aan de game vind is de sfeer. Het mag dan wel zijn gebaseerd op een fictief land, maar we weten allemaal dat de westkant van Amerika visueel de inspiratie was gezien de vele diners, tankstations, motels, bossen etc in de middle of knowhere gebieden. De game heeft een mooie tekenstijl en ondanks dat je vrijwel geen bewegingsvrijheid hebt (alles is duidelijk gekaderd) zijn de ruime omgevingen mooi om te zien. Jammer dat ze wat minder moeite in de karaktermodellen hebben gestopt, die soms erg blokkerig ogen. Het is duidelijk een indiegame, maar wel eentje die de tekortkomingen aardig weet te verbergen. Wat je ziet is kleurrijk en mooi en de soundtrack is ook absoluut sfeerverhogend. Wat ik al zei, dit doet natuurlijk wel erg aan Life is Strange denken. De karakters die je ontmoet zijn niet allemaal even interessant, maar een aantal toch zeker wel. Je komt de meeste van hen in flink wat chapters tegen en langzaamaan snap je wie ze zijn, wat hun verleden is, waar ze voor staan en welke keuzes ze zouden maken. Ik had het meeste met Fanny en John, maar het duo Mitch & Stan vond ik weer geestig.

Dus ja, dit is vrij goed. Prima ook dat dit soort titels op Gamepass staan, want zo krijgt een game als deze de aandacht die het anders vermoedelijk niet had gekregen. Ik heb me er dik tien uur prima mee vermaakt. Het is niet perfect, maar wel goed. Eigenlijk 3,5 ster, maar ik geef toch nog iets meer vanwege de hele fijne vibe van de game. Over een tijdje ook maar eens Road 96: Mile 0 spelen, de prequel. Ik wil toch wel meer van deze wereld zien.

4*

Inderdaad een bijzonder pakkende game dit. Al snel ontvouwd zich een pakkend verhaal met personages die veel dieper gaan dan op het eerste gezicht lijkt. Life is Strange komt inderdaad op, en Firewatch ook wel qua walking sim gedrag. Maar de roguelite structuur geeft het wel echt zijn eigen identiteit. Dat de 'levels' willekeurig zijn maakt elke sessie weer een avontuur, en vooral interessant als je het een tweede keer doorspeelt.

Nadeel daarvan is wel dat er soms wat vreemde situaties ontstaan. Zo maak je bijvoorbeeld kennis met een persoon, maar als het in het volgende level over die persoon gaat dan ken je hem niet. Of, nog leuker, Stan & Mitch vinden Jarod en beschermen Sonya. Maar de volgende run zijn ze dat allemaal vergeten. Niet heel gek, aangezien de levels vrij op zichzelf moeten staan natuurlijk, maar voor het doorlopende verhaal zorgt dat wel voor wat probleempjes.

Afgezien daarvan heb ik me hier erg goed mee vermaakt. En wisten ze mij al snel te trekken met de verschillende personages. Mooi gedaan hoe ze allemaal toch wat diepere lagen hebben en hoe je langzaam alle vragen ontrafelt. En hoe ze allemaal ook echt verschillend zijn, vooral als karikatuur. Zo is Jarod wel een stereotype schurk natuurlijk. Die mij in eigenlijk al zijn scenes wel een paar keer flink heeft laten schrikken (in het motel sprong er voor mij bovenuit als die elke keer weer achter je staat). Of hoe Sonya vooral de domme rijke egoïstische brunette speelt die totaal mist wat er gaande is. Of het dumb and dumber duo Stan & Mitch. Het zorgt voor een fijne afwisseling en je weet ook nooit wat je voorgeschoteld gaat krijgen.

Daar zit ook wel echt de kracht van de game voor mij. En natuurlijk dat je invloed hebt op het verhaal, wat tegenwoordig vrij standaard is in dit soort games voor mijn gevoel. Maar wat je doet vormt de gesprekken met de personages en uiteindelijk het einde. Volgens mij zijn daar best wat varianten van, maar de mijne was vrij goed gelukkig. Alex maakt geen bom, John en Fanny overleven het ook beide. Sony heeft haar broers bij zich en Jarod zit in de bar wat te drinken. Alleen Zoë overleeft het niet, maar die wilde toch zo graag rebelleren dat ik dit wel een passend einde voor der vindt. Tyrak wordt gepakt en zal boete voor zijn daden, terwijl Florres de winst pakt (nipt volgens mij). Het maakte de reis het wel wat meer waard zo.

Laatste kudos zijn voor de muziek, die niet alleen sfeer verhogend is maar ook gewoon erg lekker klinkt. Ik heb de playlist eventjes opgezocht en er staan echt wel wat lekkere nummers tussen. Dia maken het spelen zeker een stukje genietbaarder.

Ik twijfel om nog door te gaan met een new game plus, vooral om de paar personages die ik nog niet op 100% heb staan af te ronden. En om eens te kijken of de vrijgespeelde skills leuke nieuwe dingen in de levels weten te openen. Toch wel fijn om dingen te kunnen hacken of deuren zo te kunnen openen.