God of War: Ragnarök (2022)

Vandaag na 3 weken de credits behaald. Wat een ongelooflijk goede game! Hier heb ik vrijwel niets op aan te merken. Op alle vlakken behoort deze game tot de absolute top: het verhaal, de wereld, de gameplay en de graphics. Hoogtepunt is de karakterontwikkeling die zowel Kratos als Atreus doormaken.

Het verhaal is voor mij uitgespeeld, maar er zijn nog honderden ontdekkingen om te doen en vele side quests om te spelen. Ik verwacht hier nog wel even plezier van te gaan hebben.

Wat mij betreft de beste game sinds Red Dead Redemption 2!

Het vorige deel: strooi het as van je vrouw.
Dit deel: bereid je voor op de grootste veldslag allertijden, die het lot van al dat leeft zal bepalen.
.. well that escalated quickly.

Ragnarok gaat logisch verder waar de vorige eindigde. In dit deel zitten Kratos en Atreus middenin de conflicten, waardoor het vredige leven dat ze eigenlijk willen leiden onmogelijk is geworden. Vanaf moment A zat ik op het puntje van mijn stoel, beginnend met de slee-sectie waarbij ze worden aangevallen door Freya, gevolgd door een bezoek van Thor en Odin. Alleen al bij de verhalen van Odin (in het vorige deel) kreeg ik een negatief beeld van hem, maar om hem opeens voor je deur te hebben staan om “gewoon even te praten” is heel wat anders.

Het openingsgevecht met Thor is niet één van de meest bombastische eerdere gevechten in de reeks, maar qua verhaal vind ik deze de sterkste. De zenuwslopende spanning die ik voelde alleen al toen Thorn aan tafel kwam zitten, niet wetende wat hij zou gaan zeggen. Waar Kratos elke vijand kon verslaan die ooit hem uitdaagde is dit het eerste gevecht dat Kratos niet kon winnen. Nu moet je vluchten met de kennis dat zelfs Kratos één van de vijanden niet aan kan. En dat is hoe dit verhaal begint.. Vanaf dat punt gaat het ijzersterke verhaal alle kanten op, is het niet bang om humor erin te gooien, gebeuren er onverwachtse wendingen of zijn er gewoon leuke character building gesprekken. Over het verhaal ben ik zeer te spreken.

De gameplay is merendeels hetzelfde als zijn voorganger, met tweaks waar het welkom was. Reizen door de werelden gaat nu sneller omdat je niet meer naar een groot middelpunt moet lopen, evenals dat Kratos nu de Blades Of Chaos kan gebruiken om snel heuvels op en af te gaan (eigenlijk mochten ze deze snelle manier van reizen bij alle bergen toepassen). iig, hierdoor was rondreizen vlotter en prettiger dan zijn voorganger. Zeker nu je meerdere en grotere gebieden hebt waren deze aanpassingen welkom.
Qua combat begin je meteen met beide wapens en krijg je later een 3e wapen met zijn eigen nutten. Ik gebruikte met plezier alle wapens in afwisseling. Er zijn daarnaast genoeg nieuwe vijanden, oude vijanden worden niet overmatig hergebruikt, vijanden kunnen een speciale aanval doen die jij kan onderbreken met een schild-aanval (waardoor veel afstand houden niet verstandig is). Zoals ik zei: lijkt erg op zijn voorganger, met kleine slice of life aanpassingen om het net iets fijner te maken.

Grafisch is het werkelijk fenomenaal. Eén van de mooist uitziende games die ik gespeeld heb. Keer op keer bleef ik in verbazing stilstaan om de omgeving te bewonderen, soms zelfs naast verschillende NPC’s staan om hun gesprekken te beluisteren. Elke realm heeft een duidelijke eigen identiteit waardoor er geen op elkaar lijkt, alle monsters zien er bijzonder uit, characters hebben gave design, kleurgebruik is prachtig en de werelden zitten vol met leven. Een oog voor detail.

Ikzelf deed de het grootste gedeelte van de game of hard mode (Give Me A Challange) en dit was een mooi middelpunt voor uitdaging. De hoofdcampaign werd nooit idioot moeilijk waardoor ik nergens langdurig vastzat, maar er word zeker van je gevraagd de kop erbij te houden. Veel parryen en dodgen, weinig ruimte voor fouten. Alleen de optionele uitdagingen konden idioot moeilijk worden. Gelukkig heeft Ragnarok een fijne toevoeging die het vorige deel niet had: de mogelijkheid om de moeilijkheidsgraad op elk punt aan te passen. Ikzelf hield niet van de uitdagingen in Muspelheim (ook niet in het vorige deel) en nu schakelde ik gewoon over naar easy, vloog erdoorheen en zette het daarna weer op hard mode voor de andere missies.

De perfecte game bestaat niet en ook hier zijn een paar mierenneuk dingen. 100% completion is wat vervelend door alle zoekmissies waarbij je lange afstanden terug moet lopen om een raaf te doden oid. Muspelheim was nogal vervelend gedaan door het feit dat je dezelfde uitdagingen meerdere keren moet voltooien. Er zijn kleine enemies die niet boeiend zijn om te bevechten. Bij sommige optionele bosses gooien ze 2 a 3 bosses tegelijk op je af, wat gewoon oneerlijk voelde en het te frustrerend maakte. Cutscenes kun je niet skippen. Persoonlijk vond ik de flashbacks met Kratos z’n vrouw overbodig en rond het einde werd het iets te sentimenteel voor mijn doen. Geen van deze mindere kanten zijn storend genoeg om deze game van het hoogste cijfer te weerhouden, maar vlekkeloos zou ik het zeker niet noemen.

Phoef, ik zou uitgebreide babbels kunnen houden over alle dingen die in het verhaal gebeuren, alle gebieden waar je komt of alle verschillende gevechten, maar dan zou deze recensie absurd lang worden. Wat ik wel erover wil zeggen is dat Odin één van de meest walgelijke personages is die ik in een tijd heb gezien. Emotionele manipulatie zonder enige rouw voor wat hij de andere aanricht. En dan is er Sindri.. jemig, wat een trap tegen het hart was het om zo’n zachtaardig figuur zo verscheurd te zien. Een complete omslag van wat hij eerst was. Voor mij was dit de meest herkenbare manier van rouwen die ik in een game gezien heb. Niet op de knieën zakken en hardop huilen, maar je bitter afsluiten van de rest. Geen “en toen kwam alles goed” aan het einde van zijn reis.

Het vorige deel vond ik al een meesterwerk in het genre en tevens één van mijn favorieten games die ik gedaan heb. Ragnarok gaat zelfs een stap verder dan dat. Een absolute, welverdiende:

5*

Na ruim drie maanden dan uiteindelijk uitgespeeld en ondanks dat de tweede helft van Ragnarök mij een stuk beter beviel, vind ik de algehele ervaring toch wat minder dan het origineel (d.w.z. 2018). Ja, Ragnarök is groter, uitgebreider en bombastischer, maar nauwelijks tot niet innoverend en verrast qua gameplay eigenlijk nergens. Wat dat betreft vond ik het origineel een strakkere ervaring met bovendien een kleinschaliger en persoonlijker verhaal dat mij meer trok.

Wellicht viel de eerste helft van Ragnarök mij tegen omdat ik misschien verwachtte - of hoopte - dat het een aantal schepjes bovenop het origineel zou doen. Denk bijvoorbeeld aan het verder finetunen van gevechtssysteem, dat werkt bij 1v1-gevechten uitstekend, maar bij grotere groepen (of 2+ baasgevechten) kan het targeten soms echt druk zijn. Daar is niks aan veranderd. In algemene zin is überhaupt de gameplay-loop exact dezelfde gebleven. En toen bij mij eenmaal het besef lande dat er wat die schepjes betreft weinig tot niks bovenop gedaan zou worden en ik daarom mijn verwachtingen moest temperen, steeg het plezier weer.

Want ondanks dat is het verhaaltechnisch gewoon weer sterk. Daarbij moet ik wel zeggen dat het tempo op momenten best ernstig inkakt. Dat is vooral te wijten aan de stukken die je met Atreus speelt. Dat doet nogal afbreuk aan het geheel. Los daarvan zijn verder ook de andere sterke punten van het origineel hier weer aanwezig. Visueel is het bijvoorbeeld wederom schitterend, de prestaties zijn ijzersterk (althans op de PS5), de personages zijn memorabel en prima uitgewerkt, het verhaal (wanneer het niet inkakt) is interessant, en 1v1-gevechten kunnen lekker intens zijn.

Al met al verheugde ik me meer op de cutscenes van het verhaal en de onderlinge verhoudingen van de personages dan echt het daadwerkelijk spelen van Ragnarök. Dat gevoel had ik al deels bij het origineel, maar vanwege de nieuwigheid kon ik daar destijds wat makkelijk overheen kijken en ik merk dat ik dat hier toch minder heb.