Neon White (2022)

Neon White is de verrassing van het jaar | Review | Gamer.nl
Een 9

En in de wenslijst gezet...

Vandaag een drie kwartiertjes gespeeld en het is wel een heel erg lekker, zeer stijlvol spel, zeker als je ook nog eens van het Anime stijltje houd. (ik ben geen Anime fan - in een game kan ik het echter best hebben zolang het niet iets als One-Piece of dergelijks is). Gameplay ligt in de stijl van een game Ghostrunner - in snel tempo je weg door een level vinden, je vijanden verslaan en al dan niet secrets uncoveren. Je vind ook steeds wel een wapen (buiten je katana) dat je echter op twee manieren kan gebruiken - als wapen of als tijdelijke upgrade (bvb je kan een pistool als pistool gebruiken of discarden en als double jump inzetten). Dit is soms ook echt nodig om de levels op te lossen. (die zelfs in de korte tijd die ik erin stak al regelmatig als een soort van mini-puzzel aanvoelde). Gaandeweg kom je ook meer over jezelf en de andere personages te weten (want eigenlijk ben je dood en is dit je tweede kans) Wat mij betreft zeker voor een budget-prijs (11.99 in de sales verleden week) best een degelijke aankoop.

Vind ik hem beter dan Ghostrunner? Geen idee. Ook die titel heb ik maar heel kort gespeeld. En is iets waar ik me ook echt eens voor wil neerzetten. Maar ik denk dat het een soort kruisbestuiving is van de gameplay waar je als je de ene titel leuk vind je ook best iets met de andere kan.

(nauwkeurigheid is trouwens ook echt een ding. Laat mij nou niet meer zo heel nauwkeurig zijn in 2023).

Een uitstekend speedrun-spel.

Sinner noemt hierboven Ghostrunner, en daar heeft het inderdaad behoorlijk wat mee gemeen: net als in dat spel heb je zeer beperkte health, waardoor je aanvallen zoveel mogelijk moet ontwijken en wordt snelle gameplay sterk aangemoedigd. Maar het belangrijkste verschil zit hem in de nadruk op tijd: in Ghostrunner wordt snelle gameplay weliswaar aangemoedigd, maar de nadruk ligt op overleven, en snelheid is daar slechts een middel toe. Maar in dit spel móet je snel door een level heen, want om verder te raken in het spel moet je genoeg medailles winnen, en die verdien je door onder een bepaalde tijd door een level te racen.

Wat het spel voor mij zo bevredigend maakte zit hem in drie dingen. Ten eerste: ik hou van snelheid, en dit spel barst daarvan. Niet alleen word je aangemoedigd om zo snel mogelijk door levels te racen door creatief gebruik te maken van al je skills en wapens, wat ik erg leuk vind om te doen, maar die skills (van een typische dash en 'stomp' tot rocket jumps) zijn daarnaast perfect voor zulke gameplay en geven je echt het gevoel door de levels heen te racen. En ook het aanvallen is zo ontworpen dat je vijanden doorgaans kunt verslaan zonder ook maar een moment af te remmen, waardoor het in feite onderdeel wordt van de race. Ten tweede zijn die skills voor een spel in dit genre enorm gevarieerd: er zijn in totaal 97 levels verspreid over 12 gebieden, en in ieder gebied wordt wel een nieuwe skill geïntroduceerd die nieuwe complicaties brengt. Net als je een beetje het gevoel hebt dat je een vaardigheid onder de knie hebt wordt er weer een nieuwe geïntroduceerd, waardoor het spel voortdurend fris blijft aanvoelen. En álle vaardigheden zijn leuk en worden op creatieve manieren toegepast, waardoor de kwaliteit van begin tot eind hoog blijft. Ten slotte zijn de gouden medailles, die je aangemoedigd wordt on te winnen (daardoor stijg je een plaats op de 'ranglijst' van concurrenten in de wereld, en om verder te komen in het spel moet je een bepaalde plaats halen), mijns inziens erg leuk om te winnen: uitdagend genoeg om voor bevrediging te zorgen, maar niet zo taai dat de minste misstap een nieuwe poging vereist. De moeilijkheidsgraad is kortom perfect, en in combinatie met de hoge snelheid en gevarieerde skills zorgt dat voor uiterst bevredigende gameplay.

Mijn enige serieuze bezwaar bij het spel is dat ik de post-game activiteiten persoonlijk erg vond tegenvallen. Het hoofdspel (overal gouden medailles halen, hoewel dat technisch niet noodzakelijk is) is erg leuk, maar hoewel er daarna nog best een hoop te doen is beviel dat me een stuk minder. Die activiteiten vereisen namelijk een heel ander soort gameplay die mij persoonlijk een stuk minder aanspreekt. Zo kun je gaan voor platinum medailles, maar daarvoor moet je short cuts in het level zoeken (wat in de praktijk betekent dat je hints/pijlen moet volgen die je met een gouden medaille vrijspeelt). Dus in feite race je gewoon door hetzelfde level heen, maar dan volgens een vast pad, waarbij veel meer precisie nodig is. Dat maakt die medailles een stuk repetitiever om te winnen, en daardoor - voor mij - een stuk minder leuk. Maar nog belangrijker is dat je, om het 'goede einde' vrij te spelen, cadeaus moet vinden in levels, die je in een soort dating sim minigame aan de hoofdpersonages kan geven om nieuwe cutscenes en een aantal bonuslevels (met unieke regels, zoals dat bepaalde skills tot in het extreem getest worden) vrij te spelen. Het vinden van die cadeaus vereist echter een radicaal ander soort gameplay dan de rest van het spel: niet snelheid staat centraal, maar ten eerste het uitgebreid, op een laag tempo, doorzoeken van levels om de cadeaus te vinden, en ten tweede het creatief gebruik maken van skills om ze te bereiken - geen speedrunnen, maar een soort puzzelgameplay dus. En dat vond ik persoonlijk veel minder leuk om te doen, en daarnaast gaat er logischerwijs doorgaans ook nog een stuk meer tijd in zitten, waardoor het voor mij al snel als 'werk' aan begon te voelen en ik er na een paar gebieden maar mee stopte - wat jammer is, want de bonuslevels vond ik wel de moeite waard. Persoonlijk had ik liever gezien dat je die 'cadeaus' vrij kon spelen door bepaalde challenges te voltooien, zoals op een bepaalde manier door een level racen (zonder schade op te lopen bijvoorbeeld), zonder de verslavende snelheidsgameplay op te geven.

(Het verhaal is overigens niet bijzonder: je ontwaakt als bewoner van de hel in de 'hemel', waar de engelen een spel organiseren waarbij het erom draait om zo snel mogelijk door een gebied te racen terwijl je alle demonen (de natuurlijke vijand van de engelen) verslaat. Op die manier heb je tijdelijk een vakantie uit de hel, en heb je de kans (als je de winnaar wordt van het spel) om tot de volgende wedstrijd uit de hel te worden bevrijd. Maar in tegenstelling tot alle andere deelnemers ben je je geheugen kwijt, waardoor je niet weet hoe je in de hel beland bent - en waar zij de situatie grotendeels hebben geaccepteerd ben jij vooral in de war, waardoor je wil weten wat er achter de bizarre situatie zit. Aan jou de taak om je (samen met je voormalige partners uit je verleden, die je geen van allen - om uiteenlopende redenen - de volledige waarheid vertellen) de waarheid te ontdekken over zowel de hemel en haar inwoners als jouw verleden. Het barst van de clichés en tropes, maar het vermaakt verder wel op een enigszins 'campy' manier.)

Neon White is kortom een uitstekende speedrunner, met heerlijk snelle gameplay, een aangename variatie in vaardigheden en een fijne moeilijkheidsgraad. Helaas bevielen de 'bijzaken' (dingen die je buiten het hoofdspel kan doen, en het verhaal) me aanzienlijk minder, waardoor het spel net de 4.5* misloopt. Maar voor liefhebbers van speedrunnen is dit spel mijns inziens absoluut de moeite waard. 4.25*