Inscryption (2021)

Ieder jaar heeft games die heel goed zijn waar (bijna) niemand het over heeft. Vorig jaar waren dat o.a. There Is No Game en No Straight Roads. Dit jaar is het Inscryption. Dit is één van de meest originele games die ik in een tijdje heb gedaan en het verlengt de grenzen van wat met card videogames mogelijk is.

Inscryption combineert een cardgame met escape room / adventure elementen. Je bent niet alleen een kaartspel aan het doen, maar je bevind je ook in een soort escape room waarin verschillende puzzels te doen zijn. In plaats van dat de escape room en het kaartspel compleet losstaan van elkaar weten ze deze twee goed met elkaar te mengen: vooruitgang in een zorgt voor vooruitgang bij de ander. Hierdoor was het heel leuk om regelmatig het kaartspel uit te stappen om te kijken of je nieuwe dingen kon doen in de omgeving.

Het kaartspel draait om jouw kant van het veld beschermen en voldoende schade doen aan de tegenstander, mits je goede openingen ziet. Je krijgt te zien wat voor kaarten de tegenstander gaat gebruiken, waardoor jij goed moet nadenken wat de juiste tegenreactie is. Alle kaarten hebben verschillende effecten en er zijn items die je kunt gebruiken om het veld te beïnvloeden. Hoe langer je speelt, hoe meer regels erbij komen. Soms zijn er bosses die op creatieve wijzen de game kunnen omdraaien, waardoor je plots compleet andere strategieën moet gebruiken dan voorheen. Een deck samenstellen dat flexibel genoeg is om alle omstandigheden aan te kunnen vraagt tijd, maar dat houd het leuk.

Zoals een typische roguelike geeft de game je allerlei extra snufjes naarmate je vaker speelt, zodat je steeds grotere kansen maakt. Bosses waar ik eerst moeite mee had vloog ik op gegeven moment voorbij. Een ander gaaf detail (wat ik nooit eerder heb gezien) is dat je na iedere run een nieuwe kaart kan maken, aan de hand van de kaarten die op dat moment hebt. Zo kun je bv een kaart samenstellen met de hoogste aanvalswaarde die je op dat moment in je deck hebt, het beste effect uit je deck en de laagste summon conditie. Er komt echter nog wel RNG kijken bij of je deze nieuwe kaart daadwerkelijk kunt pakken in je komende runs. Mijn OP monster met 7 atk en 7 health, geen summon conditie en “teruggaan naar mijn hand” effect kwam ik helaas nooit tegen.

Inscryption mengt cardgame met het horrorgenre. Een bijzondere combinatie die voor een originele ervaring zorgt. Het is uiteindelijk ‘horror’ zoals een gemiddeld spookhuis bij de kermis horror is, maar het heeft wel een grimmige, sterke sfeer: hoe je in het donker zit met alleen kaarsverlichting om te kunnen zien, hoe je alleen de ogen van het monster kunt zien en dat misvormde geluid dat hij maakt als hij praat. Ik kreeg wel de rillingen toen een van de kaarten opeens tegen me begon te praten en reageerde op wat er met hem gebeurde. Het werd zowaar ongemakkelijk om die kaart te spelen, wetende dat ie zelfbewust was en aangevallen zou worden.

Dus.. de rest van de game kan ik niet over praten zonder flinke spoilers te vermelden. Bij deze. Er komt een onverwachte plottwist: de roguelike game die je aan het spelen was blijkt slechts een deel van de totale game te zijn. Wanneer je Inscryption opstart heb je alleen de keuze om Continue Game te doen, maar nooit om New Game te doen. Zelfs niet als je het voor het eerst opstart. Pas wanneer je de game ‘uitspeelt’ komt er plots een New Game optie. Wanneer je deze functie aanklikt spring je helemaal terug, ver voor Inscryption eigenlijk ‘begon’. Nu speel je plots een 8-bit Pokemon-achtige game waarin je een open world moet verkennen en verschillende bosses moet uitdagen en nieuwe decks samenstellen. Op dit punt gooien ze ook allerlei nieuwe kaartregels in de mix zoals elektriciteit en magie, wat allerlei lagen toevoegt. Ik raakte overweldigd door deze compleet nieuwe game, al die nieuwe regels, terwijl ik in mijn hoofd juist dacht net klaar te zijn. Het duurde ff voordat ik weer opnieuw inkwam en dit 2e deel kon doen. Eenmaal ingekomen kon ik hier ook goed van genieten en heb het met plezier uitgespeeld!

… en toen bleek dat ik slechts 2/3e van de game had gedaan en er kwam weer een compleet nieuw deel. Dit keer vergelijkbaar met het eerste deel van de game, waar je in een escape room zit terwijl je een kaartgame doet. Ditmaal is het niet roguelike, maar meer een soort risk vs reward exploration game waarbij je geld verdiend met ieder gevecht dat je wint, maar wel al het geld kwijtraakt als je verliest (en als je teruggaat om je geld uit te geven respawnen alle vijanden). Ipv medieval fantasy draaide dit deel juist om science-fiction, waarin de elektriciteit gameplay op de voorgrond stond. Esthetisch is het wederom sfeervol grimmig, en het sluit zich volledig aan bij het nieuwe sci-fi thema. Qua gameplay vond ik deze iets minder goed beginnen omdat je afhankelijk was van gewekte elektriciteit, waardoor de potjes altijd met dezelfde zetten begonnen (eerst elektriciteit wekken voordat je andere strategieën kunt toepassen), maar eenmaal een uitgebreider, sterker deck en het werd weer goed.

Er zijn in totaal 4 belangrijke figuren die betrokken zijn bij kaartspellen met jou spelen. Op dit punt heb je er 2 gehad die een leuke camapign voor je hadden. Ik was dus enthousiast om te zien of de andere 2 characters ook een campaign voor je klaar hadden staan. Helaas krijg je slechts een kleine proef van hoe de andere twee campaigns zouden zijn (zelfs een humoristische Yu-Gi-Oh parodie), maar ipv dat ze vette campaigns hadden wordt de game afgerond op dat punt. Vind het jammer geziene ik zoveel plezier aan de andere characters beleefde en graag hun draai op het kaartspel wou zien. Wellicht komt er ooit DLC die hier meer op uitbreidt. Maar goed, voor een game van 20 euro zitten er zat uren aan gameplay in.

Een onverwachtse topper. De enige reden die ik nu kan verzinnen waardoor het niet hoger krijg is dat het je teased met 2 leuke campaigns die je vervolgens niet te doen krijgt. Lullig, maar dat maakt alle originaliteit en uren plezier niet ongedaan. Zit zelfs te overwegen het nog een keer te doen. Een aanrader!

4/4,5*

Eindelijk de tijd gehad en genomen om dit spel uit te spelen, en jongens jongens, wat voor bizarre ervaring is dit dan?

Het verhaal bestaat uit drie 'acts', en hoewel de absolute kern van de gameplay hetzelfde blijft word je geacht om de manier waarop de mechanics werken iedere keer opnieuw te leren. Dit zorgt ervoor dat ik aan het begin van iedere fase van het spel nogal verward was, wat enigszins afdeed aan het spelplezier, maar zodra je de nieuwe vormen van het spel begrijpt nodigt het spel je constant uit om het compleet te breken. Ik heb het spel zelfs een paar keer een paar dagen weggelegd (en zelfs een keer een paar maanden, op het punt dat mol hierboven beschrijft), maar wat ben ik nu blij dat ik er uiteindelijk toch doorheen heb gebeten!

Dingen verder uitleggen heeft weinig zin, juist omdat je als gamer alle kanten op wordt gegooid en het wiel telkens weer opnieuw moet uitvinden. Maar wel wil ik nog even belichten dat ik meermaals totaal op het verkeerde been werd gezet door het verhaal (dat pas na een paar uur spelen vorm begint te krijgen), en dat de enorme shifts in gameplay hier perfect door worden ondersteund. Hoewel ik de eerste 'act' (die je na het uitspelen van de 'main game' unlockt als meer gebalanceerde roguelite) het leukste vond, is het hoogtepunt qua gameplay toch de derde, puur vanwege de fantastische eindbazen die nog een laatste (of nou ja, laatste...) maal van je eisen dat je het spel vanuit een vers perspectief bekijkt. En de epiloog is waarschijnlijk, vanuit narratief maar ook visueel perspectief gezien, de sterkste die ik ooit heb meegemaakt in een game.

Een dikke vette aanrader voor iedereen die affiniteit heeft met deckbuilders, puzzels, strategygames, escape rooms, en point-and-click adventures.