A Plague Tale: Requiem (2022)

A Plague Tale: Requiem is een van de weinige games ... nee, een van de weinige verhalen waar ik me emotioneel bij betrokken heb gevoeld. Op verschillende momenten zat ik met een brok in de keel en tranen in de ogen naar mijn TV te kijken en dat overkomt me zelden tot nooit.

Het fantastische verhaal van een zus die haar kleine broertje ten koste van alles wil beschermen, greep me bij de strot zoals weinig verhalen dat ooit hebben gedaan. Requiem toont de kracht, veerkracht en moed van kinderen die worden blootgesteld aan keuzes en gebeurtenissen waar geen enkel kind mee geconfronteerd zou moeten worden.

De voelbare emotie is grotendeels te danken aan het geweldige stemwerk van Charlotte McBurney die de rol van haar leven speelt als de 15-jarige Amicia. De uitzichtloze momenten waar Amicia mee geconfronteerd wordt, komen zo sterk tot leven dat je bijna gaat geloven dat het allemaal echt is. De rest van de cast geeft ook alles, maar McBurney steelt absoluut de show in Requiem.

Het feit dat de collectibles onderdeel uitmaken van het verhaal geven je een reden om, letterlijk en figuurlijk, naar ze uit te kijken. Hoewel de te verzamelen bloemen en veren niet heel veel extra diepgang geven, geldt dit wel voor de herinneringen die je kan verzamelen. Ze gaan van tragisch tot komisch en zijn zeker de moeite waard. Een van de laatste herinneringen is zelfs zo'n sterk emotioneel moment vol pijn en verdriet dat ik nog vol schiet als ik eraan terugdenk.

De gameplay is een voortzetting van A Plague Tale: Innocence met wat extra lagen. Zo mag je zelf beslissen hoe je door vijandelijk gebied gaat en word je speelstijl beloond met skills die de desbetreffende speelstijl makkelijker maken. Is stealth en geweldloos je ding? Dan krijg je een skill die je sneller laat lopen als je gehurkt bent. Toch liever agressief en moordend? Je ontgrendelt een skill waarmee je vijanden in een kolonie ratten kan duwen. Een mix tussen agressie en stealth behoort uiteraard ook tot de opties.

Helaas worden deze keuzes (vooral als je meer stealth speelt) niet altijd gerespecteerd. In het narratief word je veelvuldig in ietwat bombastische gevechtsscenario's geslingerd, waardoor je soms het gevoel krijgt dat je misschien beter altijd agressief had kunnen zijn. Hoewel ze een (sterke) verhaaltechnisch rol spelen, respecteren deze situaties niet de speelstijl van elke speler.

In sommige impressies zie ik terug dat men vindt dat de AAA-productiewaarde van Requiem ten koste gaat van de intimiteit die in het meer indie-/AA-achtige Innocence aanwezig was. Ik ben het daar niet mee eens. Er zijn twee werelden die samen één geheel vormen: de overkoepelende wereld waarin alles gebeurt en de belevingswereld van Hugo en Amcia.

De belevingswereld is als een houten vlot vol intieme momenten van vreugde, opluchting, haat en verdriet die op de onstuimige zee van de overkoepelende wereld drijft. Ze vechten en beïnvloeden elkaar. De ene keer wint de zee, de andere keer het vlot, maar na elke confrontatie komen ze weer in balans. Als het vlot uiteindelijk aan land komt, zie je een gebroken zee vol afgesplinterde brokstukken in je kielzog.

De omgevingen zijn een genot voor het oog. Imposante steden, zonnige bloemenvelden en gevulde marktpleinen vol gezelligheid worden afgewisseld met zware regen, opgestapelde lijken en met ratten gevulde straten en krochten. De contrasten zijn sterk en een perfecte weerspiegeling van de emotionele toestand van de hoofdpersonages op het desbetreffende moment.

A Plague Tale: Requiem is een van de beste games die ik ooit heb gespeeld. De connectie die ik totaal niet voelde bij The Last of Us (een soortgelijke titel waarin de reis en de connectie tussen twee personages centraal staat) was hier ruimschoots aanwezig. Ik voelde me de gehele speeltijd (16,5 uur) emotioneel betrokken bij Hugo en Amicia en leefde elke minuut met ze mee. Een waar meesterwerk. 5*

A Plage Tale: innocence toonde hoe Amicia in een gruwelijke situatie heel snel volwassen moest worden en de zorg voor haar broertje Hugo moest dragen. Het onschuldige karakter van de 15 jarige Amicia verdween heel snel toen ze voor het eerst iemands leven moest nemen. Een aangrijpend en tekenend moment in haar ontwikkeling. Maar het viel in het niet bij de gebeurtenissen die daarop volgden.

Bij A Plage Tale: Requiem zijn we zes maanden verder. Zes maanden in redelijke rust en vrede waarbij die kinderlijke onschuld nog eventjes gevonden kan worden. Een moment van spelletjes spelen, kind zijn, plezier hebben. Na alles wat er gebeurd is leek het haast niet mogelijk. Het kan toch nog, nog eventjes dan wel. Want die onschuld verdwijnt direct als Amicia en Hugo door pech weer in een gevaarlijke situatie terecht komen. Met enkele gebeurtenissen die voor beide personages hun verdere leven voor altijd zullen veranderen. Amicia schakelt direct weer terug naar haar beschermende rol, ondanks de mentale gevolgen die het voor haar heeft. Hugo is haar alles en niets zal haar tegenhouden om hem te beschermen.

Requiem pakt direct door op Innocence. Maar wel met een aantal verbeteringen. Zo is de gameplay verder gefinetuned, zelfs zo dat ik de stealth stukken toch een stuk moeilijker vond. Is er een progressie systeem gekomen om de verschillende speelstijlen wat verder uit te bouwen. En is vooral de combat wat verbeterd. Wat goed past in het verhaal, want we hebben hier niet meer met die onschuldige Amicia te maken. Nee zeer zeker niet, Amicia kan hier zelfs bloeddorstig genoemd worden.

Het is een makkelijker manier om ervoor te zorgen dat je als gamer regelmatig toch in een combat arena geplaatst wordt. Ondanks de verbeteringen blijft dat het minste sterke onderdeel. Waardoor die momenten soms best frustrerend kunnen werken. Helemaal omdat Amicia, ondanks haar bloedlust nog steeds geen enkele slag of stoot kan hebben. Ze mag zich dan wel als een strijder presenteren, ze blijft maar een 15 jarig meisje dat het tegen een leger van getrainde vechters moet opnemen. Die frustraties verdwijnen echter snel, want de verhaalmomenten in die stukken maken enorme indruk.

De rest van de gameplay is stevig beter geworden, zo goed dat ik deze toch wel opneem in mijn referentielijstje voor stealth games. Inclusief de ai die gewoonweg niet meer terug wilt gaan naar normale stand en altijd in alert blijft rondzoeken. En daarbij de rest ook constant aanspoort dat te doen. Het is maar goed dat de game geen clean hands achievement heeft, want ik ben maar weinig stukken doorgekomen zonder naar de wapens te grijpen.

Een ander onderdeel waar Requiem beter op geworden is betreft de muziek. Nu was ik al groot liefhebber van de soundtrack van Innocence, maar ze hebben zich hier wel overtroffen moet ik zeggen. Wat een prachtig aangrijpende soundtrack is dit geworden. De stijl van Innocence wordt verder uitgebreid en we krijgen zelfs de toevoeging van een koor. De muziek is hier niet alleen een begeleidend onderdeel maar het verteld zelf ook het verhaal. Al het leed dat Amicia en Hugo meemaken is voelbaar in de muziek. Zelfs zonder de game opgestart te hebben was de wanhoop van de situatie al te merken in de muziek. En het muzikale aspect van een requiem wordt hier dan ook te volle benut. En als groot muziekliefhebber word ik ook enorm blij van zulke sterke soundtracks.

Hoewel de muziek het verhaal al wel verteld wordt dat ook gewoon gedaan door de voice acting. En die is hier bijzonder sterk aanwezig. De Engelse cast (ik heb Innocence ook in het Engels gespeeld dus die stemmen voelde vele natuurlijker dan de Franse) zet hier een zeer sterke prestatie neer. Waarbij ik vooral Logan Hannan als Hugo als Charlotte McBurney als Amicia bijzonder sterk vindt. De mate van emotie die beide in hun personage moeten leggen is hoog en ze weten dit consequent enorm overtuigend te doen. Waarbij Charlotte McBurney regelmatig een tour de force moet houden als Amicia die echt tot op het bot gaan.

Naast bovenstaande zijn uiteraard ook de visuals flink verbeterd. De hoeveelheid ratten zijn in de latere levels dusdanig indrukwekkend dat ik met verbazing naar het scherm zat te kijken. Met al dat krioelende ongedierte wat op je af komt kan ik me goed inleven in de angsten die de personages uitstaan. Maar ook de omgevingen zijn werkelijk prachtig. Zowel de aangename als de onaangename omgevingen. Ze hebben ook flink meer afwisseling in de omgevingen aan weten te brengen, waardoor de vele verschillende omgevingen elk een bijzonder indrukwekkend beeld op het scherm weten te toveren. Zo af en toe even stil staan om de omgeving in je op te nemen was dan ook eerder regel dan uitzondering. Hoewel de ratten soms wel wat roet in het eten gooide. Het geheel ziet er echt fenomenaal uit. Dat geld trouwens ook voor de personages, waarbij de wanhoop, pijn of de spaarzame momenten van vreugde ook van Amicia haar gezicht zijn af te lezen. Prachtig gedaan.

Ondanks alle positieve superlatieven hierboven is de game niet perfect. Hoewel dat voornamelijk technisch van aard is. Ik had de gehele duur namelijk last van stotteringen waardoor het niet helemaal soepel speelt. Een enkele crash en 2 momenten dat de game voor eventjes bevroor. Hoewel een update tussendoor wel verbetering bracht is er nog wel wat te winnen. Het is echter een kleine klacht van mijn kant. En zeker niet iets wat de beleving beperkt.

A Plague Tale: Requiem doet uiteindelijk zijn naam eer aan. De grote kracht van Innocence wordt hier sterk doorgezet. De band die Hugo en Amicia in het vorige deel hebben opgebouwd wordt hier tot het uiterste getest. En in elke stap werd ik er verder in meegezogen. Het is ongeveer halverwege de game dat er serieuze stappen gezet worden en het geheel in een stroomversnelling komt. Op dat moment toont Requiem wat voor game het echt is. Het persoonlijke verhaal van twee kinderen die in een onmenselijke en onmogelijke situatie terecht komen en niemand anders hebben dan elkaar.

En juist dat heeft mij enorm diep geraakt. Innocence wist mij al diep te raken en mee te laten leven met Amicia en Hugo. Twee kinderen waar ik echt om ben gaan geven in die game. En in requiem ben ik zo enorm mee gaan leven met ze dat ik heb zitten schreeuwen naar het scherm van dezelfde machteloosheid als Amicia. Of dat ik een brok in mijn keel kreeg bij openbaringen die werden gedaan. En zelfs dat ik met tranen in mijn ogen het laatste level heb doorlopen. Hopende dat het uiteindelijk niet zo zou moeten zijn. De tussentijdse aftiteling en epilogue waren dan ook een zeer mooi en fijn om het geheel even te kunnen laten inwerken.

A Plague Tale: Innocence is een van die games die een speciaal plekje heeft en mij wist te raken. Net zoals Life is Strange dat deed. Een game die mij (als redelijk emotieloos persoon) wist te emotioneren en te ontroeren. A Plage Tale: Requiem doet dat echter op een heel ander niveau zoals ik niet eerder heb gehad. Na de eerste sessie had ik idee dat dit hetzelfde zal verlopen als de voorganger. Een goed, boeiend en aangrijpend verhaal. Maar de laatste twee sessies hebben het echt naar een dieper niveau getild. Ik had niet verwacht hier zo diep door geraakt te worden.

A Plague Tale: Requiem is een bijzondere ervaring. Ik ben blij dat ik niet gewacht heb om deze op te pakken. Want 30 of 60 fps is totaal niet relevant bij een kunstwerk als dit. De ervaring gaat daar makkelijker overheen. En Requiem toont maar weer eens de kracht en kwaliteit aan die games kunnen brengen. En dat is precies de reden dat ik van de vele entertainment vormen hier zo enorm veel van houd. Met gemak de game of the year dit. Wat een ervaring.

Helaas is dit voor mij een controversiële uitschieter geworden. Banaal gezegd komt het neer op “het boeide me gewoon niet zo”, al maakt het verhaal een paar eigenaardige keuzes waar ik niet achter kon staan.

Qua presentatie is dit wederom een waar genot. Deel 1 was al prettig om naar te kijken en luisteren. Deel 2 springt een stap naar voren door nog meer details en nog meer leven aan de wereld toe te voegen. Van alle NPC’s die hun eigen levens leiden, een groot eiland waarbij je verrassend veel vrijheid hebt om te verkennen en de goed geacteerde, levendige cutscenes. Op dit gebied is Reqiuem van hoge kwaliteit.

De gameplay is waar ik in het vorige deel meer tegen het negatieve aanzat dan het positieve. In dit deel zijn de stukken met de ratten nog steeds te eenvoudige puzzels die niet echt boeiend waren om te doen. Misschien heeft het ermee te maken met dat ik dit deel direct deed naar deel 1, maar hier konden de stukken met de ratten mij totaal niet meer bekoren. Het is te duidelijk wat te doen, waardoor het meer voelde als instructies opvolgen dan nadenken.

De stealth levels zijn daarentegen goed verbeterd! Waar de stealth secties in het vorige deel gemiddeld te beperkt waren, heb je altijd meerdere manieren om door een gebied te gaan. Amicia heeft ook meerdere offensieve en defensieve opties, waardoor je goede vrijheid had in je aanpak. Soms probeerde ik full stealth, andere momenten schakelde ik iedereen uit vanuit de schaduwen, of soms probeerde ik 3 verschillende routes uit voordat het lukte. Deze momenten zaten gaaf in elkaar en deed ik met plezier.

Het verhaal.. tja, om eerlijk te zijn boeide het mij allemaal niet meer zo. Op gegeven moment sloeg het zelfs om in verveling, met irritatie over dat het allemaal te lang doorging. Dit is zo'n verhaal waarbij ik regelmatig op m'n kop krapte en dacht "hoeveel chapters zijn er nog? Wat willen ze nu nog vertellen dat het zoveel tijd nodig heeft?". In het begin was het nog leuk om Amicia en Hugo samen te zien, zoekend naar een manier om van de vloek af te komen. Maar het verandert als snel in een wild goose chase die ieder excuus gebruikte om door te gaan, zelfs als het niets belangrijks meer te zeggen heeft. Toch weer ff tegen die man vechten, weer een groep soldaten tegen je hebben, toch maar even een clue volgen die vervolgens nergens heenleidt, weer even wegrennen voor ratten, het ging maar door en door.. Uiteindelijk maken de personages (wat voelt als een) zinloze reis, waarbij ze pas aan het einde een conclusie maken die ik al tijdens de eerste game bedacht. (ik zat in deel 1 mij al af te vragen of wij niet eigenlijk het grotere kwaad waren en de wereld beter af was zonder Hugo. Dit deel is een lange omweg om op diezelfde conclusie te komen, waar ze al veel eerder op hadden moeten komen. Het is niet dat er 0,0% aan de lore wordt toegevoegd, maar persoonlijk vond ik de toevoegingen niet diepgaand genoeg om het verhaal naar een 2e game uit te rekken, ipv het einde van deel 1 langer te maken.

Vind het ook complete onzin dat de game er hard in probeert te hameren dat moord slecht is en dat wij dat vooral niet moeten doen.. alsof we in het vorige deel niet een bloedbad hadden veroorzaakt en alsof niet iedere ridder op ons hoofd uit is. Moraliteit was allang het raam uitgegooid. Om nog maar te zwijgen over het feit dat Hugo de vloek meedraagt die alle ratten achter hem aan laten gaan: elk gebied waar hij komt is gedoemd te sterven aan de pest. Toch kiezen ze er keer op keer voor om naar een nieuw gebied te gaan om een genezing vinden, wat weer voor talloze doden van onschuldige mensen zorgt. De personages zijn zelf verantwoordelijk voor de massadood van talloze onschuldige burgers zonder er één opmerking over te maken, maar “gooi geen steen uit zelfverdediging tegen iemands hoofd! Dat is slecht en wij zijn beter dan dat”.

De stealth gameplay en goede graphics maakte dit spel voor mij. Het narratief wist me niet te pakken, zelfs te irriteren, wat ervoor zorgde dat ik het merendeel van de tijd verveeld was. Niet elke grote titel kan aanslaan en dit is helaas een geprezen titel die niet wilde klikken.

2*

Uitgespeeld. Eens met Fonzz hierboven: het is echt wel te langgerekt en op den duur vraag je je af, wat moet er nu nog verteld worden? Maar goed, je haalt er meer speeluren uit dan deel 1 en je zult je niet vervelen.

Want het is een prachtig spel. Wie het eerste deel geweldig vond, zoals ik, zal dit deel ook erg goed vinden. Iets minder goed, maar grafisch wordt alles in ieder geval naar nog een hoger plan getrokken.

De omgevingen zijn groter. Meestal is dat een pluspunt voor de immersie, maar die omgeving met de windmolens is te groot. Je moet daar een heel specifiek dingetje doen anders blijf je uren dolen. Nut van het draaiende krijgen van die molens bleek ook afwezig te zijn.

Het stemacteerwerk vond ik fijner in deel 1. Hierom schakelde ik nu om naar Franse stemmen, zeker Amicia klinkt te Brits anders.

Een toevoeging is de kruisboog. Hiermee is Amicia in 1 klap veel meer een killer. En de gameplay kent er ook een verschuiving mee van stealth naar actie, deze worden tussen de aktes afgewisseld. Het is een geslaagde overgang. Want elke vijand is op zijn eigen manier lastig en sommige sterk gepantserde blijf je je tot het einde afvragen hoe je die nu het beste kunt verschalken. Door de meerdere manieren blijft dit interessant. Maar ik denk dat sommige spelers gefrustreerd kunnen raken omdat je snel moet handelen. De moeilijkheidsgraad is gelukkig immer bij te stellen.

Een echt stevige puzzel zit er niet in Plague Tale en het blijft heel lineair. Bij de omgevingen waar veel ratten zijn zijn er niet perse veel verschillende oplossingen ook. Exploratie is belangrijker, goed kijken wat er kan.

De muziek is wederom subliem en versterkt de sombere sfeer en de emoties. Qua middeleeuwse beleving is er ondanks een historisch adviseur wel voor gekozen om fantasie voor te laten gaan, ten gunste van gameplay opties. Zo heb je op een gegeven moment achterop een rijdende kar een vuurkanon dat oneindig vuur kan spuwen. De absurde hoeveelheid ratten en hun bovennatuurlijke herkomst betekent natuurlijk ook dark fantasy.

Zeer verfrissendis dat Amicia geen typische girl boss is die alles en iedereen tot moes slaat. Ze is vrij fragiel en kan hooguit een klap aan. Dat is dan weer realistischer dan wat je meestal ziet in games of series en films tegenwoordig.

De Plague Tale reeks is een dikke aanrader en behoort tot het beste wat Frankrijk te bieden heeft.