House of Ashes (2021)

So far so good! Brste uit de franchise tot nu toe!

Wederom een spannend deel in The Dark Pictures Anthology die heerlijk wegspeelt. Ik zou zeggen dat dit het beste deel tot nu toe is, al verloren de voorgaande delen wat charme bij het herspelen en dit deel heb ik slechts eenmalig gedaan. Wat House of Ashes voornamelijk beter doet dan zijn voorganger zijn de characters: ik gaf daadwerkelijk om de personages Salim en Jason, hoopte dat zij goed terechtkwamen, en hoewel ik minder voelde met de rest waren dit wel getrainde militairen die daadwerkelijk goed opgewassen waren tegen eventuele dreigingen. Als zelfs zij niet wisten wat te doen, dan zat het goed mis.

In het begin leer je de personages kennen, en je ziet waartoe ze in staat zijn tijdens gevechten, voordat ze de militairen tegenover de bovennatuurlijke dreigingen komen te staan. Samen met hun ben je even verbaasd over wat er aan de hand is en wat je er überhaupt tegen kunt beginnen. Kun je de vijandelijke troepen vertrouwen nu er een andere dreiging voor jullie is verschenen? Of is het beter om zo defensief en afstandelijk mogelijk de problemen tegemoet te gaan?

Het verhaal heeft ditmaal gemiddeld meer vlees op het bod. Het is nog steeds cheesy vol gekke clichés, vreemde wendingen en personages die niet denderend diepgaand zijn (waardoor ik moeite heb te bepalen of het cijfer hoger moet), maar waar ik Man Of Medan en Little Hope minder sterk vond na het einde te hebben gezien ben ik bij House Of Ashes van begin tot eind positief gebleven. Dit komt voornamelijk door de vijanden (*Spoilers voor Man Of Medan, Little Hope en dit deel! Lees de alinea niet verder als je die niet gespoiled wilt hebben*): de vorige games hadden als plottwist dat alles verbeelding was. Deze wendingen waren zeker onverwachts, maar dat haalde veel betekenis uit de gebeurtenissen; het zorgde ervoor dat de verhalen meer spookhuis ritten werden (bij het herspelen) dan dat ik vol interesse een verhaal volgde. In dit deel zijn de dreigingen echt, en er wordt zelf gehint dat er meer achter hun bestaan zit dan concreet word uitgelegd. Een duidelijke inspiratie is Ridley Scott's Alien, en soortgelijk als in Alien zie je menig overblijfselen van buitenaardse wezens, waarbij hoe alles werkt en wat precies hun doel was in mysterie verweven zit. Dit vind ik veel interessanter dan een "it's just a dream" twist, omdat je weet dat alles wat de personages zagen echt was.

Het is niet altijd duidelijk wat de juiste actie is, wat meestal zijn voordelen heeft. In tegenstelling tot een TV serie waarin je met de flow meegaat moet je hier plots zelf grote knopen doorhakken (no pun intended), wat een keuze moment aanzienlijk spannender maakt dan wanneer het een film is. Dit kon op bepaalde punten ook nadelen meedragen: niet alle gevolgen voelde logisch aan in vergelijking met de acties die ik verrichte. Er zijn bepaalde momenten (maar dan heb ik het over hooguit 2 a 4 stukken ) waar ze om een bevestiging mochten vragen, of ze iets duidelijker mochten maken wat de gevolgen van je acties zouden zijn. Nu waren er bepaalde momenten waarin een personage iets anders deed dan ik dacht dat ze zouden doen, wat voor ongewenste resultaten zorgde die ik niet ongedaan kon maken.
De quicktime events zijn ook belachelijk snel en ik had op gegeven moment zelfs de timer uitgezet omdat ik nog een kans wou maken (dit komt van iemand die de QTE-galore God Of War en Resident Evil reeksen meerdere keren heeft gedaan). Gelukkig is er de optie de timer voor QTE’s uit te zetten in single player modes. Als je multiplayer doet, poef, dan ik zie je het niet snel halen zonder de moeilijkheidsgraad laag te zetten.

Ik blijf het zeggen bij elk deel, maar wat zien deze games er toch prachtig uit! De omgevingen zien er haast als opnames uit. Maar ook de composities en sfeervolle belichtingen zijn heel filmisch en artistiek. Het voelt alsof je een interactieve miniserie speelt. De personages zien er iets minder strak uit (ze missen net dat extra graadje realisme waardoor ze in een soort uncanny valley hangen), maar ik kon ze vooralsnog serieus nemen. Inmiddels ben ik het ook leuk gaan vinden om bepaalde models steeds terug te zien in Supermassive games (heeft iets vertrouwds gekregen). Zelfs The Curator, die compleet overbodig is binnen elk verhaal, ben ik leuk gaan vinden om regelmatig te zien. Leuke performance van Pip Torrens, en zijn model doet me denken aan een soort mengeling van David Bowie en Lars Mikkelsen.

Ik wil deze binnenkort gaan herspelen. Vingers gekruist dat deze niet zijn charme verliest bij het herspelen, daarom wacht ik nog even af met een hoger cijfer geven. De eerste sessie was in ieder geval heel spannend, sfeervol, had gemiddeld betere characters en al helemaal betere vijanden. Ben benieuwd naar de volgende (die eruit ziet als een Saw / Hosile-achtig verhaal. Past goed bij dit soort type games iig)!

3,5/4*

Inmiddels ook door het spel heen en ik kom eigenlijk ook tot dezelfde conclusie - het is zeker wat betreft verhaal en karakters de beste uit de reeks en wist tot het einde (ongeveer een 5-6 uur later en met drie overlevenden) te boeien. En idd heeft het plot ditmaal best wat vergelijkingen met *spoiler* in bovenstaand bespreking reeds aangehaald voorbeeld Alien / Aliens - maar zeker ook met bvb The Descent ( en was het dus best een aangename verrassing. Zeker omdat ze het geheel nog eens netjes verbinden aan plaatselijke mythologie.

Nu moet ik sowieso zeggen dat Supermassive in mijn ogen dit genre toch wel bijzonder goed onder de knie heeft, aangezien ook voorgaande delen tot de betere voorbeelden in de interactieve adventures / films of choose-your-own-adventures of wat je er ook op plakt behoren. Gewoon vaak spannend en de keuzes en gevolgen doen er qua verloop van het spel ook echt wel toe. Ook ziet het er nog steeds prima uit voor een reeks die nog altijd dezelfde engine gebruikt als het eerste spel in 2019 (al had ik op de Xbox One zo heel af en toe wel eens last van wat pop in - maar dat was echt minimaal). En The Curator blijft echt gewoon erg leuk om ieder spel terug te zien - het geeft de reeks net dat beetje extra, is gewoon erg goed qua performance en doet me altijd terugdenken aan bvb The Cryptkeeper uit Tales From the Crypt. (maar dan serieuzer). En ja - het is inderdaad zo dat je even moet wennen aan de quick-time events - die hun naam hier zeker niet gestolen hebben. Het is vaak werkelijk razendsnel zijn en snel rammen op die knoppen, maar ik moet zeggen eenmaal je 'in het spel zit' en er weer aan gewend bent valt het wel mee. (maar het blijft opletten! Het is geen kwestie van vlug even een slok koffie drinken want ja, dan mis je er wel eens eentje, of tweetjes, zoals mij op het begin wel gebeurde).

Ik sluit me eigenlijk volledig aan bij wat Fonzzz002 zegt.

Ik kijk in ieder geval wel heel erg uit naar het volgende deel. (er volgt eerst een epiloog tijdens de aftiteling, en daarna zoals gewoonlijk een trailer op het einde). Ook dat thema is namelijk weer iets wat in mijn ogen toch wel weer bijzonder aantrekkelijk is. Een 4tje.

Zonder twijfel de beste uit de reeks tot nu. De personages ga je van houden (is wel eens anders geweest) en het zit voor de verandering eens echt bomvol met actie.

House of Ashes is 100% geïnspireerd door de film Aliens. Een groep bad ass marines die op onbekend terrein het opnemen tegen buitenaardse bloeddorstige wezens. Veel tough guy oneliners, harde actie en totale bad asses in beeld dus. Maar er is meer dan dat. De band tussen Jason (US Marine) en Salim (Irakese Republican Garde) vond ik bijvoorbeeld bijzonder interessant, de sets zijn prachtig gemaakt (vooral richting het einde), er lijken meer quick time events en keuzes te zijn dan in voorgaande delen en het spel lijkt tevens langer te duren dan voorgaande delen.

Over het algemeen vond ik het een heerlijke game ervaring. Dit is wat ik zoek in games van Supermassive. Hopelijk kunnen ze deze lijn doorzetten. Het volgende deel (The Devil in Me) lijkt een soort van The Human Centipede meets Saw meets Hostel te zijn. Interessant, al zal het niveau van deze evenaren lastig worden. The Devil In Me is tevens de 'season finale' van deze anthology maar ik hoop dat er nog velen zullen volgen.

“Long ago i met a blind poet who impressed on me these wise words: long is the way and hard, that out of Hell leads op to light.”


Een stuk later dan gepland, maar ook ik heb het 3e deel in de anthologie reeks afgerond.

House of Ashes, is absoluut het beste deel tot nu toe wat mij betreft. Qua plot en personages, maar ook de gameplay is beter in dit deel. Jason en Salim, zijn goed geschreven personages waar je werkelijk om geeft en ook wilt dat ze heelhuids eruit komen. De rest komt niet helemaal op dat niveau, maar ondanks dat zijn deze personages beter dan in de vorige delen. De dialogen waren soms ook echt wel van een hoog niveau wat het allemaal nog beter maakte en The Curator, blijft ook een erg sterke toevoeging met zijn filosofische dialogen.

Het enige min punt van dit deel, en misschien ben ik de enige die dat zo ervaarde, maar ik speelde op de hoogste moeilijkheidsgraad wat best wel te doen was. Behalve dat enorm irritante QuickTime event, waarbij je héél snel achterelkaar op een bepaald knopje moet drukken. Soms moest dat zodanig snel, dat het in mijn perceptie onmogelijk lijkt dat iemand hier werkelijk snel genoeg mee was. Hierdoor ben ik dus op het eind, mijn enige personage verloren.. Ugh.

Maar ja, verder ontzettend genoten van de game en kan ook écht niet wachten op het laatste deel, van seizoen 1. ‘The Devil in Me’ lijkt een enorm interessant concept te brengen en op basis van het plot alleen kan dat deel, zeker dit deel wel overtreffen.

Mijn eerste evaring en toevallig meteen 1 van de betere uit deze serie. Althans, dat zegt men. Dit ziet eruit als een big budget Hollywood film. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt. Goed geschreven personages, goed acteerwerk en visueel schitterend. Het verhaal is secundair en 85 in een dozijn. Het kleine beetje verhaal dat erin zit vind ik eigenlijk zelfs te veel omdat daardoor een deel van het mysterie verloren gaat. Maar wat ik zeg is ook weer niet helemaal waar, want er is dmv collectibles een uitgebreide backstory. Maar deze kan je dus volledig mislopen.

Vanaf de proloog zit de stemming er al meteen goed in en het wordt alleen maar beter. En ondanks dat er natuurlijk typische videogame dingen in moeten is het allemaal erg geloofwaardig. Het maken van keuzes is uiteraard relevant. Of het nou een besluit of een verbale reactie is, het is allemaal belangrijk. Wat reageren betreft kun je kiezen uit een zakelijke reactie of een reactie die wat meer op basis van emotie/gevoel is. Dit beïnvloed de band die je met een personage hebt. En deze kan goed, neutraal of slecht zijn.

De 5 hoofdpersonages zijn stuk voor stuk sterke karakters met ook nog een paar extra uitblinkers. Er zit wel een vervelende tussen, maar deze is geen onderdeel van die 5. De game is kort en na zo'n 6 a 7 uurtjes is het klaar. Maar ik verwacht dat de meeste de game nog een 2e keer willen doorlopen. De game heeft voor mij wel een flink nadeel. De skip mogelijkheid ontbreekt. Dit is persoonlijk, want ik ben een platinum junk en ik moet de game dan 3 a 4x uitspelen. Dus vandaar. Gelukkig wel chapter select. Iets wat een game zoals The Quarry niet heeft. Plus niets kunnen skippen

4,5*

Na Little Hope (tegenvaller) en Man of Medan (mooie sfeer, maar verder vrij gewoontjes) dit deel gespeeld. Ondanks dat ik hier het meest van heb genoten vond ik hier het verhaal niet al te verrassend. Het had weinig om handen en was vrij rechttoe rechtaan. Er was eigenlijk weinig te ontdekken/ontrafelen en meer continu ontsnappen aan de ''monsters''. Het is hierbij wel leuk om de juiste keuzes en snelle reacties te doorlopen om iedereen te laten overleven, want dat maakt dit spel het enige leuke. De documenten en boeken met verhaaltjes die ik onderweg vond, vond ik weinig toevoegen en niet interessant. Dat had ik bij de andere delen wel, maar helaas werd het verhaal daar nooit duidelijk wat er nu achter schuil ging.

Ik vind het altijd wel leuk dat er bij deze games waarbij je invloedrijke keuzes moet maken bekende acteurs/actrices zich lenen. Zo ook hier, waarbij verrassend genoeg Ashley Tisdale meespeelt die ik altijd wel kan waarderen. Al was ze hier vrij lelijk vormgegeven, terwijl ze toch best een knappe dame is.

Bij mij bleven alleen Nick en Jason leven jammer genoeg. Na een paar oerdomme keuzes en één moment waarbij de reactietijd wel heel kort was. Achja dat hoort erbij. Ik vind het om die reden ook niet leuk om het nogmaals te spelen, omdat je dan precies weet wat er zal komen en dan is het wel erg makkelijk. Ik bekijk het echt realistisch waarbij dit ook in het echt zou kunnen gebeuren. Dan heb je ook geen derde oog en hangt alles van het eerste moment af.

Nu zie ik dat er nog een deel is. The Devil in Me. Wederom zal ik die ook weer gaan spelen als ik de kans krijg! Benieuwd.