Mass Effect Legendary Edition (2021)

"Shepard doesn't have a half brother named Sheppy the Volus"

Mass Effect is een van mijn favoriete gameseries. Ik heb de trilogie al zo vaak doorgespeeld dat ik sommige dialogen volledig uit mijn hoofd ken. Na het voor mij ietwat teleurstellende Mass Effect: Andromeda, bleef het angstvallig stil rondom de franchise. En daar was dan ineens Mass Effect Legendary Edition (vanaf nu simpelweg LE); een collectie die niet alleen de drie hoofdgames en alle DLC combineert, maar ook een hele reeks (grafische) verbeteringen doorvoert.

Deze verbeteringen zal je voornamelijk in het eerste deel van de reeks zien. Dat was ook wel nodig, want het origineel werd geplaagd door onder meer verouderde gameplay, missende textures en een Mako die meer weg had van een stuiterbal dan een ruimtetank. BioWare heeft deze zaken met beide handen aangepakt in LE, waardoor deze versie van Mass Effect de beste manier is om jezelf in de trilogie te storten.

Toch zijn er ook dingen waar men niks aan heeft gedaan. De verschillende gebieden waar de side quests je brengen zijn nog steeds dezelfde 'arena's' die elke keer worden hergebruikt. De ene keer staat er een doos hier en de andere keer daar, maar de omgevingen blijven als kopieer- en plakwerk aanvoelen. Dit is vooral vreemd als je nagaat dat de boss arena op Noveria wel helemaal is aangepast. Het had BioWare gesierd als men dat voor alle omgevingen had gedaan, maar daar zal wel geen tijd voor zijn geweest.

De kracht van het eerste deel zit hem in de fantastische manier waarop de wereld van Mass Effect wordt neergezet. De verschillende buitenaardse rassen voelen realistisch aan en je ziet dat over bijna alles is nagedacht. Je eerste bezoek aan de Citadel, de verschillende teamgenoten die je oppikt, de openbaring van de Reapers, het zijn allemaal gebeurtenissen die je voorgoed bij blijven.

Mass Effect 2 borduurt hierop voort en doet er nog een schepje bovenop. Het is van begin tot eind een epische reis waarin je een (nog groter) team moet samenstellen om het volgende gevaar te stoppen. Dit alles komt samen in een van de meest epische laatste missies die ik ooit heb gespeeld. ME2 blijft mijn favoriete deel uit de serie.

In LE is er niet heel veel anders aan deel 2. De game is grafisch wat opgepoetst en sommige camerastandpunten zijn aangepast, maar het is eigenlijk gewoon de game zoals hij was. Dat is in principe geen probleem, want de gameplay en de omgeving zijn gewoon goed. Het is alleen jammer dat de bugs (vooral met de camera) uit het origineel ook in LE aanwezig zijn. Die had men er wel even uit kunnen halen. Daarnaast is het jammer dat de wapens die jij en je squad gebruiken (overigens ook een dingetje in deel 3) vaak niet overeenkomen met de wapens in bepaalde scenes. Daar had ook wel iets aan gedaan mogen worden.

Dan komt Mass Effect 3… Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met het derde deel. Aan de ene kant is ook dit weer een epische reis waarin Shepard en de rest van de personages nóg levendiger aanvoelen dan ooit te voren. De combat is fantastisch en grafisch is het een genot. Aan de andere kant is het einde een van de grootste anticlimaxen in videogames. Ook nu vroeg ik me weer af: heb ik hier nu bijna 120 uur naartoe gewerkt? Het is zeker niet slecht, maar voor mijn gevoel had het veel beter kunnen zijn. Laten we maar zeggen dat de reis belangrijker is dan de bestemming.

Je merkt in deel drie ook dat de RPG-elementen flink naar de achtergrond zijn gedrukt. Je hebt vaak maar twee dialoogkeuzes en zelfs keuzes die meer richting de diepgang neigen, worden in veel gevallen afgekapt. Ik ben wel heel blij dat die onnozele 'Galactic Readiness' uit het origineel hier niet meer aanwezig is. Kon ook niet anders, want de multiplayer zit er niet in. De keuze om een multiplayer invloed te laten uitoefenen op een singleplayer RPG, heb ik altijd al volslagen idioot gevonden.

Verder ben ik ook zeer te spreken over het feit dat je de hele trilogie als de iconische Femshep (die pas werd geïntroduceerd in ME3) kan spelen. Ik ben een groot liefhebber van Jennifer Hale en je hoort haar elke game groeien in haar rol. Mark Meer blijft een beetje op hetzelfde (lees wel hoge) niveau. Daarnaast is het wisselen tussen de games heel handig met de overkoepelende launcher en zijn de laadtijden (vooral op de Series X) lekker kort.

Er is uiteraard veel meer te zeggen over Mass Effect Legendary Edition, maar dan wordt dit bericht wel héél erg lang. Nu rest de vraag: is deze bundel je tijd en geld waard? Voor zowel de liefhebbers als de nieuwkomers is daar maar een antwoord op: absoluut.

Degene die terugkeert zal een mooie herinneringsreis maken, waarbij vooral de eerste Mass Effect je beter gaat bevallen dan het origineel uit 2007. Voor de rest is er eigenlijk geen reden meer om Mass Effect niet te hebben gespeeld. Het is een epische trilogie die zich kan meten met de grootste sciencefiction franchises en je krijgt de ultieme versie van alle drie de games en hun DLC in één goedkoop pakketje. Wat wil je nog meer?

Mass Effect Legendary Edition is een fantastische bundel waar veel liefde inzit. Wat mij betreft is de LE van de eerste Mass Effect de enige (goede) manier om de trilogie te beginnen en er zijn mooie (visuele) aanpassingen gemaakt in de games. Toch blijft het jammer dat de omgevingen in ME1 niet onder handen zijn genomen en dat de trilogie nog bugs heeft die ook al in de originele versies zaten. Dit, in combinatie met het teleurstellende einde van Mass Effect 3, maakt de Mass Effect Legendary Edition net geen perfecte bundel. Het is een fantastische ervaring, maar niet genoeg voor 5*. Daarom een dikke 4,5* van mijn kant.

Net deel 3 voltooid, grotendeels op Hardcore gespeeld (hier en daar liep ik te vaak vast en deed ik even een tandje terug naar normaal). Echt een waardig einde hoor. Nadat het spel uitkwam was er veel teleurstelling over dat einde maar ze hebben hier eigenlijk goed naar geluisterd door een mooie epiloog toe te voegen. En ik vind het einde eigenlijk perfect, je hebt genoeg keuzes. Dit keer koos ik voor het rechter pad op het einde en dat voelde goed .

ME2 is het populairste maar toch heeft deze ME3 een aantal dingen die ME2 naar de kroon steken
-langste speelduur. Ik heb 60 uur geklokt, toch 5 meer dan ME2;
-meer wapens;
-nog net iets verfijndere gameplay;
-een epischere opzet en een episch einde;
-melee aanvallen, nu ook extra opgevoerde, die ook over halve muurtjes heen kunnen (heel tof gedaan), meer granaten dus je moet soms continue naar nieuwe dekking zoeken;
-geweldige nieuwe vijanden zoals Cerberus troepers met schilden, rookbommen waar je met speciale visors toch doorheen kunt kijken, Brutes, verschrikkelijk sterke Banshees. Ik kon die laatste twee uiteindelijk genoeg aan met de Blood Pack Punisher, een geweldige submachine gun die je tegen panster nog effectiever kunt maken met een aantal speciale ammo typen. Verder was ik enorm fan van de Indra sniper rifle. Die voelde oneerlijk sterk aan vaak, je kon kogels blijven pompen vanaf grote afstand en met behoorlijk grote precisie. Zeer sterke combi van sniper rifle en assault rifle.

Liara en Javik vond ik insane sterk, daarnaast Garrus en James ook geweldig en niemand in de crew was echt slecht maar de balans tussen powers is duidelijk scheef. Wat bijvoorbeeld belachelijk zwak was was mijn Sticky grenade, met een trekrotje deed je nog meer schade. Maar dat gaf niet gezien de zeer sterke Tactical Cloak (fantastisch met melee) die je krijgt als Infiltrator. Incendiary ammo was zo'n beetje de enige ammo die ik miste maar ik kon tenminste Incinerate doen en ik heb vaak James gebruikt om iedereen te laten fikken (na genoeg upgrades van zijn Incendiary ammo). Daarnaast kon ik Turrets hacken met Sabotage, soms nuttig en schilden leegzuigen met Energy Drain (later erbij geregeld in de kamer van dokter Chakwas, eigenlijk weet ik niet welke power ik kwijtraakte dus die zal wel minder belangrijk zijn geweest...).

Powers zijn echt spectaculair om te zien, of het nu om Lift gaat (zie je enkel bij Javik maar de Singularity van Liara doet hetzelfde ongeveer), de effecten Cryo ammo of vuur....geweldig. Het maakt dat ik dit spel echt nog wel een keer wil spelen.

ME2 had mede, maar niet louter, door Kasumi en Zaid, eerder in het spel meer karakters om uit te kiezen en beter gedoseerde missies die je in een kortere tijd voltooid had, zonder het verhaal te haasten. Misschien had ik de volgorde van missies anders moeten nemen maar ik had er lange tijd maar een viertal: Garrus, EDI, James, Liara. Daar kwamen Ashley, Tali en pas heel laat Javik bij. Wel kom je al je vrienden weer tegen uit de eerdere delen, niemand wordt vergeten.

Iets minder is toch het schrijfwerk, veel obligaat en ernstig gedoe in de dialogen over hoeveel doden er wel niet zijn gevallen, natuurlijk begrijpelijk maar je mist een beetje de humor van delen 1 en 2 hoewel bijvoorbeeld de toevoeging van een fysieke EDI echt briljant is.

Wat ik ook nog jammer vond was het ontbreken van de ME2-stijl upgrades. Nu kon je enkel betere wapens e.d. kopen (en dat was een kwestie van versie II, III, IV en dan V kopen...suf dus).

Rondreizen door de galaxy is dit keer niet heel boeiend. Je treft ofwel extra fuel aan ofwel oude artefacten die je dan op de Citadel aan een figuurtje moet geven. Je kunt in de regel geen extra missies unlocken wat het in ME2 zo aanlokkelijk maakte alles te verkennen. Verder een beetje kat en muis met de Reaper schepen, dat leek wel spannend maar was ook een beetje flauw, je mag gewoon overnieuw proberen als je gevangen wordt.

Verder is de grafische stijl wat erg van de felle kleuren en doet deze daardoor soms erg kunstmatig, kauwgomballerig aan. ME2 had wel een wat beter kleurenpalet.

Allemaal nitpicking ME3 is een briljante afsluiting van een briljante serie en ik moet deze reeks (op zijn minst ME2 en 3) toch nog een keer vaker gaan spelen, met zoveel mogelijkheden!