De kracht van het 'bijna kunnen winnen' heeft ons in haar greep. Net zoals de traditionele gokautomaat kun je je afvragen wat de zin van dit alles is - maar stoppen lukt ook niet.
Verder sluit ik me bij je aan dat het matigheid en kitscherigheid is wat hier de klok slaat. De doelstellingen zijn een leuke stimulans om door te blijven spelen - maar daar stopt het verder ook wel. Je blijft een beetje geluk nodig hebben om de 4 tafels uit te spelen. De eerste en de derde tafel had ik in één poging. Bij de tweede (western) tafel had ik al meerdere pogingen nodig, tot ik in de gaten kreeg dat je de minigame best kunt negeren na deze één keer te hebben vrijgespeeld. En de vierde tafel is de meest ergerlijke van al. Die heb ik dan ook nog niet voltooid.
Verder wordt iedere spelsessie opgevrolijkt door de nodige bugs. De online ranglijst doet helemaal niets. De minigame (een break-out spelletje) bij tafel twee laat je gewoon doorspelen nadat je alle blokjes al hebt weggespeeld. Het schijnt dat de geldzakken bovenaan ook punten moeten opleveren, maar dat werkt vast niet bij de Vita versie. En de mooiste van al is wanneer je tafel twee herkanst, de muziek plaats maakt voor het geluid van een depressieve inbelmodem - wat de eerste keer zowaar mijn trommelvliezen uit mijn oren deed springen!
Toch ben ik hier nog niet helemaal klaar mee. Want als ik hier naast mijn beschadigde trommelvliezen iets aan wil overhouden dan zal ik voor de platinum trophy moeten gaan, die binnen bereik lijkt.