menu

Life is Strange: True Colors (2021)

mijn stem
4,14 (14)
14 stemmen

PC / PlayStation 4 / PlayStation 5 / Xbox One / Xbox Series X/S / Google Stadia / Nintendo Switch
Adventure
single player

Ontwikkeld door Deck Nine
Uitgegeven door Square Enix

Alex Chen, een jonge vrouw die is opgegroeid in een pleeggezin, heeft een moeilijke jeugd gehad. Acht jaar na hun uit elkaar gaan, zoekt haar broer Gabe weer contact en moedigt haar aan om terug te keren naar het pittoreske bergstadje Haven Springs in Colorado. Daar aangekomen blijkt Gabe echter omgekomen bij een mysterieus ongeluk. Gebruik Alex' psychische en empathische krachten, waarmee ze sterke emoties kan lezen en manipuleren, om de waarheid achter Gabe's fatale ongeluk te ontrafelen.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=QtmLoZkFXA4

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van JustMike
4,5
Ik kan zeggen dat ik van tevoren ook erg mijn twijfels had. De kwaliteit van het origineel kan toch niet meer gehaald worden en de "superkracht" van empathie is om te lachen.

Maar het spel bleek toch wel een stuk beter te zijn dan ik had verwacht. Je superkracht wordt uiteindelijk erg goed gebruikt (met impact vergelijkbaar aan het eerste deel), de personages zijn sterk en interessant genoeg om te leren kennen. Het verhaal is niet heel complex, maar dat is geen groot minpunt, want door het goede tempo en de leuke afwisselingen blijft het allemaal erg interactief.

Voor mij is dit het sterkste deel in de reeks sinds deel 1!

avatar van Fonzzz002
3,5
Fonzzz002 (crew)
“I see your true coloorrsss, and that’s why I looovveeeee you.” Ugh, dat is eruit. Wat er echter nog niet uit is is: “Dear Slim, I wrote you but still ain't callin'. I left my cell, my pager, and my home phone at the bottom-“. Had haast moeite me te concentreren omdat dit nummer teveel in mijn hoofd zat.

Een bitterzoete ervaring. Na deel 1 zeker het beste deel in de LIS reeks. Grafisch is het een stuk vooruit gegaan sinds het eerste deel. Niet alleen zijn de models, kleuren en het oog voor detail beter, maar iets wat dit deel uitzonderlijk goed doet is een “hemel op aarde” creëren. Dit dorp ziet eruit als een prachtige plek om te wonen, met een gezellige community. Ik beleefde veel plezier aan rondlopen, de mensen leren kennen en de natuur bewonderen.

De personages zitten goed in elkaar. Niemand is ‘perfect’, maar er is ook niemand die geen enkele goede eigenschap heeft. Zelfs de antagonistisch-achtige figuren lieten goede kanten zien, en ook de aardigste personages hadden iets waar ze mee worstelde. Deze game laat goed zien dat niemand het makkelijk heeft, maar ondanks tegenslagen is het altijd mogelijk goede herinneringen te maken.

In tegenstelling tot de eerste LIS lijkt dit deel meer een slice of life verhaal te vertellen, ipv één groots probleem te hebben waar het merendeel van het verhaal zich op focust. Niet te zeggen dat er geen hoofdlijn is, maar het merendeel van de game bestaat uit omgaan met mensen uit het dorp. Mijn favorieten stuk is wanneer ze LARP gaan spelen. Hoe deze jongen een dag van vreugde krijgt rond een periode waarin iedereen rouwt, en hoeveel plezier iedereen heeft in het meedoen met het avontuur. Met als hoogtepunt dat Ethan zo dusdanig opging in het spel dat heel zijn realiteit veranderde in de fantasie die ze aan het maken waren. Top stuk .

Het laatste hoofdstuk lag niet helemaal lekker. Vond de flashbacks overbodig, vond de twist onvoldoende werken en met één gesprek werd al die opbouw afgerond. Er was niet een grootste, pittige keuze of een moment waarin je hard met je acties geconfronteerd werd. Hierdoor twijfel ik of het cijfer hoger verdiend. Het lijkt mij iig leuk om de game te herdoen voor de Platinum Trophy en om andere keuzes te maken. Wellicht dat hierna mijn eindcijfer hoger word.

Zeker de moeite waard. Mooie sfeer, rustgevend, goede personages en voldoende invloed om de interacties leuk te houden.

3,5/4*

avatar van Manny Calavera
4,0
De originele Life is Strange die ik een paar jaar terug speelde is denk ik de game die me het meest heeft geraakt qua verhaal en diepere emoties. Niet toevallig dus dat ik er de volle 5 sterren aan heb gegeven. De vervolgen Before the storm en deel 2 hebben met 3,5* ook een behoorlijke score, maar tikten nooit dat bizar hoge niveau uit het origineel aan. En nu is er True Colors, die wel heel veel van de vibe van het origineel bij mij terug weet te halen. Wat ik zo goed aan het origineel vond waren de personages die menselijk, herkenbaar en warm waren. Je ging om Max, Chloe en anderen geven. Dit is combinatie met een behoorlijk spannend verhaal waarin je echt keuzes moest maken die allesbepalend waren voor een afloop maakte dat ik door bleef spelen, want je wilde heel graag weten wat er verder zou gebeuren. En alles eindigde met een behoorlijk heftig slot. Niet gek dat er meerdere games kwamen, al staan de verhalen op Before the storm na helemaal los van elkaar.

We volgen hier Alex Cheng, een pubermeisje met een heftig verleden die weer in een middle of nowhere-dorp komt wonen waar haar broer ook woont, die ze al jaren niet meer heeft gezien. Hij sterft bij een ongeval maar Alex vermoed dat er meer achter zit en dat blijkt. Nou is het whodunni-verhaal best aardig, maar staat eigenlijk nog vrij lang op de achtergrond, omdat de focus van de game meer ligt op het verkennen van het kleine dorpje en de mensen te leren kennen. Voor iedereen doe je wel iets of help je ze en zonder dat je het beseft zijn deze keuzes bepalend voor de uitkomst van je dialoog met bareigenaar Jed op het einde van de game. Vooral het LARP-verhaal vond ik leuk, als je met Ethan een denkbeeldig avontuur speelt. Dit zijn de beste momenten van een game die vol met kleine charmante momenten zit. Idem met het Haven Springs festival of je momenten met Steph. Ja, ik liet Alex met haar een relatie krijgen, want Steph is cool met haar platenzaak en DJ baantje en ze was veel leuker dan Ryan uitgewerkt. Mooie scène als je haar een roos geeft op het festival en ook zeker mooi als je haar zoent op je dakterras.

Ik vond de band tussen Alex en Steph erg lijken op die van Max en Chloe. Zowel Alex als Max is een beetje een onzeker meisje die steeds meer los komt en de vergelijkingen tussen de stoere alternatieve chicks Chloe en Steph lijken me duidelijk. True Colors lijkt gewoon best wel op de originele LiS qua opbouw en dat is positief. De personages spreken me weer aan en de setting van een kalm Amerikaanse dorpje blijft me ook boeien. Wel jammer dat je in Haven alleen maar op de hoofdweg kan blijven en niet alles kan bezoeken, maar ach. Wat ik wel jammer vind is dat het einde wat rommelig is en dat je keuzes niet overdreven veel invloed hebben, want hoe dan ook zal Jed bekennen dat hij verantwoordelijk is. Jouw keuzes leveren alleen steun of tegenwerking op, plus een keuze of je Haven verlaat en met wie. Beetje karig als je weet hoe groot je keuzes in de andere games waren bij de eindconclusie. Deze reeks speel ik toch om met mijn beslissingen het verhaal te beïnvloeden.

Maar buiten dat heb ik ervan genoten. Het was weer een mooie reis in een fijne setting (de game oogt prachtig en kleurrijk), kent weer hele goede indie-muziek en met toffe personages waarvan je best gaat houden. Wel vind ik het gierig dat het prequel-level met Steph alleen tegen betaling speelbaar is. Even over nagedacht, maar ik ga zulke dubieuze zaken niet steunen, dus ik bekijk het alleen op Youtube. Maar voor wie deze reeks een warm hart toedraagt zou ik zeggen, ga dit spelen. Even getwijfeld over de score, maar ik rond ‘m omhoog af omdat ik deze True Colors toch beter vind dan de twee vorige delen.

4*

avatar van legian
4,5
In 2017 wist het eerste deel mij echt omver te blazen. De setting, het verhaal en de personages wisten een diepe indruk achter te laten. Het was de inleiding in de serie en dit soort games, echter wist geen enkel vervolgdeel of vergelijkende type hierbij in de buurt te komen. Tot nu dan, want True Colors weet mij opnieuw omver te blazen.

Al direct valt de grafische sprong voorwaarts op waardoor de opnieuw idyllische omgeving mij direct weet te verleiden. Het is een plek waar ik best zou willen wonen. En het ziet er hier ook gewoon prachtig uit. Wat echter nog beter opvalt zijn de animaties in de gezichten, daar zijn serieuze stappen in gemaakt. Iets wat hier ook echt wel benodigd is omdat anders de subtiele hints en emoties in de gezichtsuitdrukking niet over zouden komen. En voor een game die de focus volledig op emoties en empathie legt is dat erg belangrijk.

Centraal staat Alex, iemand die ik vanaf de opening eigenlijk direct hebt omarmd (zo anders was het in het vorige deel). Door haar moeilijke jeugd kan ze de emoties van andere zien, horen en ervaren. Dat empathie zo’n boeiende kracht oplevert had ik vooraf niet verwacht eigenlijk. De introductie is sterk en weet ook direct de juiste sfeer op te roepen. Het weerzien met haar broer na jaren is pakkend, maar zo ook de kennismaking met de andere personages. Daarbij vallen vooral Jed en Steph voor mij op. Maar een alternatieve muziekliefhebber doet het bij mij meestal wel goed trouwens. De eerste episode dient duidelijk als introductie van iedereen en de relaties tussen de personages, evenals de relatie mogelijkheden voor Alex. Richting het einde komt er wat vaart in en krijgen we de eerst echte ervaring met Alex haar kracht. Wat uiteindelijk ook leidt tot de onvermijdelijke dood van haar broer Gabe. De impact van die gebeurtenis is, als je de trailers gezien hebt, eigenlijk niet aanwezig. Wat ik best jammer vindt aangezien dit het startpunt is voor het verhaal. Maar de focus ligt hier dan ook veel meer op het omgaan met emoties in het dagelijkse leven, iets wat ze daarna enorm sterk doen.

Episode 2 begint dan ook met een herdenking van Gabe waarbij de insteek van True Colors echt duidelijk wordt. Het draait om emoties en niet alleen je eigen emoties maar ook die van andere. Wat dankzij een zeer pakkend moment met Steph erg mooi duidelijk gemaakt wordt. Een situatie die zo enorm herkenbaar is, waarbij je eigenlijk nooit weet hoe en wat te doen om iemand niet zo eenzaam in de emotie te laten staan. Richting het einde van de episode komt er nog zo’n sterk moment met Eleanor die dementerend is. Iets wat erg mooi wordt weergegeven door haar gebroken en mistige wereldbeeld. Die twee momenten grepen mij enorm aan eigenlijk, helemaal de keus om Eleanor wel of niet te vertellen dat Gabe overleden is. Het einde is weer heerlijk mierzoet.

Episode 3 is waar dit deel zich voor mij echt onderscheid. De creativiteit hoe ze de LARP verwerkt hebben is geweldig en levert een aantal flink hilarische en pakkende momenten op. Het hele verhaal rondom Typhon is ondergeschikt aan de verwerking van de emoties bij Ethan. Het is dan ook geweldig om hem te zien oplichten tijdens de LARP en het eindgevecht is simpelweg spectaculair. Zo aangrijpend was het dan ook om alles direct te zien omslaan als het alarm afgaat. De keus om de wereld weer te geven zoals de verschillende personages zien is hier op zijn sterkst. Het laat de enorme impact die de verschillende emoties kunnen hebben mooi zien. Evenals hoe snel dat kan omslaan naar aanleiding van traumatische ervaringen. Afsluitend komt ook hier weer een belangrijk moment, namelijk om de boosheid van Charlotte weg te nemen. Een foute keus natuurlijk, maar gedreven door nieuwsgierigheid heb ik toch maar besloten dat te doen. En al direct had ik daar spijt van, de emotieloze Charlotte is duidelijk niet goed. Het was dit moment dat ik eigenlijk de kracht uit het eerste deel weer wilde hebben.

Episode 4 legt de focus op het feest, gezelligheid en een normaal leven. Het is leuk om Duckie te helpen, of het stelletje in de straat. Het zijn van die simpele maar mooie momenten die de focus leggen op het alledaagse leven en onze emoties, keuzes en gevolgen daarvan. Dat gaat verder op het festival waar je ook je eigen relaties kan bepalen (Steph natuurlijk, wie wil er nou niet een stoere muzikale meid hebben). Net zoals de vorige episode draait deze grotendeels niet om Typhon, maar ook dat komt uiteindelijk nog eventjes langs. Met een (achteraf niet zo) verrassende wending zoals ik ondertussen verwacht van een Life is Strange game.

Het is episode 5 die eindelijk wat meer achtergrond geeft over Alex en haar geschiedenis. We zien in een aantal aangrijpende momenten hoe ze haar kracht ontwikkeld door verdrietige en traumatische gebeurtenissen. Momenten die Alex eigenlijk niet wilt herinneren, maar wel moet om door te kunnen gaan, om een leven te kunnen opbouwen en om te accepteren wie zij als persoon is. Dat haar vader uiteindelijk in de mijn blijkt omgekomen te zijn is natuurlijk wel heel toevallig, maar het werkt wel. Het is ook de opzet voor de afsluiting waar je de gevolgen van je keuzes mag dragen. Tenminste voor een deel, de confrontatie met de counsel heeft verder weinig toegevoegde waarde (ik kreeg alleen Duckie en Steph mee, de rest niet wat ik al aan zag komen eigenlijk). Uiteindelijk krijg je Jed toch zover om het geheel op te biechten. Wat ook wel te verwachten was voor een game dat zich volledig richt op emoties en empathie.

True Colors heeft daarmee een afsluiting die lang niet zo ingrijpend is als de vorige delen. Maar het draait dan ook niet om het wel of niet kunnen pakken van Typhon, het wel of niet gelijk krijgen of het wel of niet kunnen achterhalen van de waarheid. Het draait uiteindelijk om die laatste keuze, welk avontuur ga je met Alex aan om een leven op te bouwen. Gedurende de 5 episodes ben je meer bezig met hoe Alex in het leven staat, hoe ze besluit om te gaan met de emoties van haarzelf en andere. Maar bovenal het vinden van een plek in deze wereld waar ze voor het eerst sinds alle traumatische gebeurtenissen zichzelf kan zijn.

Waar deel 1 een diepe indruk achterliet met een aantal aangrijpende keuzes, doet True Colors dat vooral met de reis zelf. Qua impact is True Colors minder groots, maar het is wel de meest menselijke en het meest alledaags van de games uit de serie. Zowel door de geweldige personages waar je mee in aanraking komt, het pakkende verhaal van Alex, de simpele side-missions om mensen te helpen, maar bovenal door een kracht die eigenlijk enorm normaal is. Geen telekinetische krachten of tijdperikelen, maar simpelweg het gebruiken van empathie.

Als ik dan toch nog even wat minpunten moet benoemen is dat vooral de pacing in de laatste episode. Het gaat daar in een flink hogere versnelling om het verhaal nog af te ronden. Daar had voor mijn gevoel wel wat meer tijd in gestoken mogen worden. Evenals het effect van de grotere keuzes had van mij wel wat dieper gemogen. Voor een game die zo draait om het leven zou het niet gek zijn om een uitkomst te krijgen waarbij je niet een goed einde krijgt. Ook al ligt daar niet de focus, het zou de laatste keuze duidelijk anders maken. Het maakt verder echter weinig uit want ik heb absoluut genoten van de reis en de personages. Ik zet deze op gelijke voet met deel 1, True Colors is een prachtige en aangrijpende ervaring.

Tot slot nog even een momentje voor de vibe checks die in de game zitten. Momenten om eventjes te gaan zitten en te genieten van het uitzicht en de muziek. Het zat ook al in de vorige delen, maar het voelt hier zo volledig op zijn plek en past perfect in het verhaal.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:29 uur

geplaatst: vandaag om 08:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.