In 2017 wist het eerste deel mij echt omver te blazen. De setting, het verhaal en de personages wisten een diepe indruk achter te laten. Het was de inleiding in de serie en dit soort games, echter wist geen enkel vervolgdeel of vergelijkende type hierbij in de buurt te komen. Tot nu dan, want True Colors weet mij opnieuw omver te blazen.
Al direct valt de grafische sprong voorwaarts op waardoor de opnieuw idyllische omgeving mij direct weet te verleiden. Het is een plek waar ik best zou willen wonen. En het ziet er hier ook gewoon prachtig uit. Wat echter nog beter opvalt zijn de animaties in de gezichten, daar zijn serieuze stappen in gemaakt. Iets wat hier ook echt wel benodigd is omdat anders de subtiele hints en emoties in de gezichtsuitdrukking niet over zouden komen. En voor een game die de focus volledig op emoties en empathie legt is dat erg belangrijk.
Centraal staat Alex, iemand die ik vanaf de opening eigenlijk direct hebt omarmd (zo anders was het in het vorige deel). Door haar moeilijke jeugd kan ze de emoties van andere zien, horen en ervaren. Dat empathie zo’n boeiende kracht oplevert had ik vooraf niet verwacht eigenlijk. De introductie is sterk en weet ook direct de juiste sfeer op te roepen. Het weerzien met haar broer na jaren is pakkend, maar zo ook de kennismaking met de andere personages. Daarbij vallen vooral Jed en Steph voor mij op. Maar een alternatieve muziekliefhebber doet het bij mij meestal wel goed trouwens. De eerste episode dient duidelijk als introductie van iedereen en de relaties tussen de personages, evenals de relatie mogelijkheden voor Alex. Richting het einde komt er wat vaart in en krijgen we de eerst echte ervaring met Alex haar kracht. Wat uiteindelijk ook leidt tot de onvermijdelijke dood van haar broer Gabe. De impact van die gebeurtenis is, als je de trailers gezien hebt, eigenlijk niet aanwezig. Wat ik best jammer vindt aangezien dit het startpunt is voor het verhaal. Maar de focus ligt hier dan ook veel meer op het omgaan met emoties in het dagelijkse leven, iets wat ze daarna enorm sterk doen.
Episode 2 begint dan ook met een herdenking van Gabe waarbij de insteek van True Colors echt duidelijk wordt. Het draait om emoties en niet alleen je eigen emoties maar ook die van andere. Wat dankzij een zeer pakkend moment met Steph erg mooi duidelijk gemaakt wordt. Een situatie die zo enorm herkenbaar is, waarbij je eigenlijk nooit weet hoe en wat te doen om iemand niet zo eenzaam in de emotie te laten staan. Richting het einde van de episode komt er nog zo’n sterk moment met Eleanor die dementerend is. Iets wat erg mooi wordt weergegeven door haar gebroken en mistige wereldbeeld. Die twee momenten grepen mij enorm aan eigenlijk, helemaal de keus om Eleanor wel of niet te vertellen dat Gabe overleden is. Het einde is weer heerlijk mierzoet.
Episode 3 is waar dit deel zich voor mij echt onderscheid. De creativiteit hoe ze de LARP verwerkt hebben is geweldig en levert een aantal flink hilarische en pakkende momenten op. Het hele verhaal rondom Typhon is ondergeschikt aan de verwerking van de emoties bij Ethan. Het is dan ook geweldig om hem te zien oplichten tijdens de LARP en het eindgevecht is simpelweg spectaculair. Zo aangrijpend was het dan ook om alles direct te zien omslaan als het alarm afgaat. De keus om de wereld weer te geven zoals de verschillende personages zien is hier op zijn sterkst. Het laat de enorme impact die de verschillende emoties kunnen hebben mooi zien. Evenals hoe snel dat kan omslaan naar aanleiding van traumatische ervaringen. Afsluitend komt ook hier weer een belangrijk moment, namelijk om de boosheid van Charlotte weg te nemen. Een foute keus natuurlijk, maar gedreven door nieuwsgierigheid heb ik toch maar besloten dat te doen. En al direct had ik daar spijt van, de emotieloze Charlotte is duidelijk niet goed. Het was dit moment dat ik eigenlijk de kracht uit het eerste deel weer wilde hebben.
Episode 4 legt de focus op het feest, gezelligheid en een normaal leven. Het is leuk om Duckie te helpen, of het stelletje in de straat. Het zijn van die simpele maar mooie momenten die de focus leggen op het alledaagse leven en onze emoties, keuzes en gevolgen daarvan. Dat gaat verder op het festival waar je ook je eigen relaties kan bepalen (Steph natuurlijk, wie wil er nou niet een stoere muzikale meid hebben). Net zoals de vorige episode draait deze grotendeels niet om Typhon, maar ook dat komt uiteindelijk nog eventjes langs. Met een (achteraf niet zo) verrassende wending zoals ik ondertussen verwacht van een Life is Strange game.
Het is episode 5 die eindelijk wat meer achtergrond geeft over Alex en haar geschiedenis. We zien in een aantal aangrijpende momenten hoe ze haar kracht ontwikkeld door verdrietige en traumatische gebeurtenissen. Momenten die Alex eigenlijk niet wilt herinneren, maar wel moet om door te kunnen gaan, om een leven te kunnen opbouwen en om te accepteren wie zij als persoon is. Dat haar vader uiteindelijk in de mijn blijkt omgekomen te zijn is natuurlijk wel heel toevallig, maar het werkt wel. Het is ook de opzet voor de afsluiting waar je de gevolgen van je keuzes mag dragen. Tenminste voor een deel, de confrontatie met de counsel heeft verder weinig toegevoegde waarde (ik kreeg alleen Duckie en Steph mee, de rest niet wat ik al aan zag komen eigenlijk). Uiteindelijk krijg je Jed toch zover om het geheel op te biechten. Wat ook wel te verwachten was voor een game dat zich volledig richt op emoties en empathie.
True Colors heeft daarmee een afsluiting die lang niet zo ingrijpend is als de vorige delen. Maar het draait dan ook niet om het wel of niet kunnen pakken van Typhon, het wel of niet gelijk krijgen of het wel of niet kunnen achterhalen van de waarheid. Het draait uiteindelijk om die laatste keuze, welk avontuur ga je met Alex aan om een leven op te bouwen. Gedurende de 5 episodes ben je meer bezig met hoe Alex in het leven staat, hoe ze besluit om te gaan met de emoties van haarzelf en andere. Maar bovenal het vinden van een plek in deze wereld waar ze voor het eerst sinds alle traumatische gebeurtenissen zichzelf kan zijn.
Waar deel 1 een diepe indruk achterliet met een aantal aangrijpende keuzes, doet True Colors dat vooral met de reis zelf. Qua impact is True Colors minder groots, maar het is wel de meest menselijke en het meest alledaags van de games uit de serie. Zowel door de geweldige personages waar je mee in aanraking komt, het pakkende verhaal van Alex, de simpele side-missions om mensen te helpen, maar bovenal door een kracht die eigenlijk enorm normaal is. Geen telekinetische krachten of tijdperikelen, maar simpelweg het gebruiken van empathie.
Als ik dan toch nog even wat minpunten moet benoemen is dat vooral de pacing in de laatste episode. Het gaat daar in een flink hogere versnelling om het verhaal nog af te ronden. Daar had voor mijn gevoel wel wat meer tijd in gestoken mogen worden. Evenals het effect van de grotere keuzes had van mij wel wat dieper gemogen. Voor een game die zo draait om het leven zou het niet gek zijn om een uitkomst te krijgen waarbij je niet een goed einde krijgt. Ook al ligt daar niet de focus, het zou de laatste keuze duidelijk anders maken. Het maakt verder echter weinig uit want ik heb absoluut genoten van de reis en de personages. Ik zet deze op gelijke voet met deel 1, True Colors is een prachtige en aangrijpende ervaring.
Tot slot nog even een momentje voor de vibe checks die in de game zitten. Momenten om eventjes te gaan zitten en te genieten van het uitzicht en de muziek. Het zat ook al in de vorige delen, maar het voelt hier zo volledig op zijn plek en past perfect in het verhaal.