menu

Life is Strange: True Colors (2021)

mijn stem
4,14 (14)
14 stemmen

PC / PlayStation 4 / PlayStation 5 / Xbox One / Xbox Series X/S / Google Stadia / Nintendo Switch
Adventure
single player

Ontwikkeld door Deck Nine
Uitgegeven door Square Enix

Alex Chen, een jonge vrouw die is opgegroeid in een pleeggezin, heeft een moeilijke jeugd gehad. Acht jaar na hun uit elkaar gaan, zoekt haar broer Gabe weer contact en moedigt haar aan om terug te keren naar het pittoreske bergstadje Haven Springs in Colorado. Daar aangekomen blijkt Gabe echter omgekomen bij een mysterieus ongeluk. Gebruik Alex' psychische en empathische krachten, waarmee ze sterke emoties kan lezen en manipuleren, om de waarheid achter Gabe's fatale ongeluk te ontrafelen.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=QtmLoZkFXA4

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van legian
4,5
Gistermiddag direct gedownload en gisteravond bij thuiskomst direct kunnen opstarten. Blijft toch heerlijk die technologie zo. Eerste episode alvast doorgespeeld (kom pas later dit weekend toe aan de rest), maar dat was weer genieten. De sfeer zit er direct goed in, waarbij ze het voor mij ook goed doen met de aankleding van het kleine dorp en de focus op muziek (radio/winkel) in het begin. Maar ook Alex weet al direct meer te boeien dan de twee broers uit het vorige deel. De power is interessant en de afsluiting van de eerste episode was verwacht. Maar ben enorm benieuwd naar de rest.

avatar van legian
4,5
In 2017 wist het eerste deel mij echt omver te blazen. De setting, het verhaal en de personages wisten een diepe indruk achter te laten. Het was de inleiding in de serie en dit soort games, echter wist geen enkel vervolgdeel of vergelijkende type hierbij in de buurt te komen. Tot nu dan, want True Colors weet mij opnieuw omver te blazen.

Al direct valt de grafische sprong voorwaarts op waardoor de opnieuw idyllische omgeving mij direct weet te verleiden. Het is een plek waar ik best zou willen wonen. En het ziet er hier ook gewoon prachtig uit. Wat echter nog beter opvalt zijn de animaties in de gezichten, daar zijn serieuze stappen in gemaakt. Iets wat hier ook echt wel benodigd is omdat anders de subtiele hints en emoties in de gezichtsuitdrukking niet over zouden komen. En voor een game die de focus volledig op emoties en empathie legt is dat erg belangrijk.

Centraal staat Alex, iemand die ik vanaf de opening eigenlijk direct hebt omarmd (zo anders was het in het vorige deel). Door haar moeilijke jeugd kan ze de emoties van andere zien, horen en ervaren. Dat empathie zo’n boeiende kracht oplevert had ik vooraf niet verwacht eigenlijk. De introductie is sterk en weet ook direct de juiste sfeer op te roepen. Het weerzien met haar broer na jaren is pakkend, maar zo ook de kennismaking met de andere personages. Daarbij vallen vooral Jed en Steph voor mij op. Maar een alternatieve muziekliefhebber doet het bij mij meestal wel goed trouwens. De eerste episode dient duidelijk als introductie van iedereen en de relaties tussen de personages, evenals de relatie mogelijkheden voor Alex. Richting het einde komt er wat vaart in en krijgen we de eerst echte ervaring met Alex haar kracht. Wat uiteindelijk ook leidt tot de onvermijdelijke dood van haar broer Gabe. De impact van die gebeurtenis is, als je de trailers gezien hebt, eigenlijk niet aanwezig. Wat ik best jammer vindt aangezien dit het startpunt is voor het verhaal. Maar de focus ligt hier dan ook veel meer op het omgaan met emoties in het dagelijkse leven, iets wat ze daarna enorm sterk doen.

Episode 2 begint dan ook met een herdenking van Gabe waarbij de insteek van True Colors echt duidelijk wordt. Het draait om emoties en niet alleen je eigen emoties maar ook die van andere. Wat dankzij een zeer pakkend moment met Steph erg mooi duidelijk gemaakt wordt. Een situatie die zo enorm herkenbaar is, waarbij je eigenlijk nooit weet hoe en wat te doen om iemand niet zo eenzaam in de emotie te laten staan. Richting het einde van de episode komt er nog zo’n sterk moment met Eleanor die dementerend is. Iets wat erg mooi wordt weergegeven door haar gebroken en mistige wereldbeeld. Die twee momenten grepen mij enorm aan eigenlijk, helemaal de keus om Eleanor wel of niet te vertellen dat Gabe overleden is. Het einde is weer heerlijk mierzoet.

Episode 3 is waar dit deel zich voor mij echt onderscheid. De creativiteit hoe ze de LARP verwerkt hebben is geweldig en levert een aantal flink hilarische en pakkende momenten op. Het hele verhaal rondom Typhon is ondergeschikt aan de verwerking van de emoties bij Ethan. Het is dan ook geweldig om hem te zien oplichten tijdens de LARP en het eindgevecht is simpelweg spectaculair. Zo aangrijpend was het dan ook om alles direct te zien omslaan als het alarm afgaat. De keus om de wereld weer te geven zoals de verschillende personages zien is hier op zijn sterkst. Het laat de enorme impact die de verschillende emoties kunnen hebben mooi zien. Evenals hoe snel dat kan omslaan naar aanleiding van traumatische ervaringen. Afsluitend komt ook hier weer een belangrijk moment, namelijk om de boosheid van Charlotte weg te nemen. Een foute keus natuurlijk, maar gedreven door nieuwsgierigheid heb ik toch maar besloten dat te doen. En al direct had ik daar spijt van, de emotieloze Charlotte is duidelijk niet goed. Het was dit moment dat ik eigenlijk de kracht uit het eerste deel weer wilde hebben.

Episode 4 legt de focus op het feest, gezelligheid en een normaal leven. Het is leuk om Duckie te helpen, of het stelletje in de straat. Het zijn van die simpele maar mooie momenten die de focus leggen op het alledaagse leven en onze emoties, keuzes en gevolgen daarvan. Dat gaat verder op het festival waar je ook je eigen relaties kan bepalen (Steph natuurlijk, wie wil er nou niet een stoere muzikale meid hebben). Net zoals de vorige episode draait deze grotendeels niet om Typhon, maar ook dat komt uiteindelijk nog eventjes langs. Met een (achteraf niet zo) verrassende wending zoals ik ondertussen verwacht van een Life is Strange game.

Het is episode 5 die eindelijk wat meer achtergrond geeft over Alex en haar geschiedenis. We zien in een aantal aangrijpende momenten hoe ze haar kracht ontwikkeld door verdrietige en traumatische gebeurtenissen. Momenten die Alex eigenlijk niet wilt herinneren, maar wel moet om door te kunnen gaan, om een leven te kunnen opbouwen en om te accepteren wie zij als persoon is. Dat haar vader uiteindelijk in de mijn blijkt omgekomen te zijn is natuurlijk wel heel toevallig, maar het werkt wel. Het is ook de opzet voor de afsluiting waar je de gevolgen van je keuzes mag dragen. Tenminste voor een deel, de confrontatie met de counsel heeft verder weinig toegevoegde waarde (ik kreeg alleen Duckie en Steph mee, de rest niet wat ik al aan zag komen eigenlijk). Uiteindelijk krijg je Jed toch zover om het geheel op te biechten. Wat ook wel te verwachten was voor een game dat zich volledig richt op emoties en empathie.

True Colors heeft daarmee een afsluiting die lang niet zo ingrijpend is als de vorige delen. Maar het draait dan ook niet om het wel of niet kunnen pakken van Typhon, het wel of niet gelijk krijgen of het wel of niet kunnen achterhalen van de waarheid. Het draait uiteindelijk om die laatste keuze, welk avontuur ga je met Alex aan om een leven op te bouwen. Gedurende de 5 episodes ben je meer bezig met hoe Alex in het leven staat, hoe ze besluit om te gaan met de emoties van haarzelf en andere. Maar bovenal het vinden van een plek in deze wereld waar ze voor het eerst sinds alle traumatische gebeurtenissen zichzelf kan zijn.

Waar deel 1 een diepe indruk achterliet met een aantal aangrijpende keuzes, doet True Colors dat vooral met de reis zelf. Qua impact is True Colors minder groots, maar het is wel de meest menselijke en het meest alledaags van de games uit de serie. Zowel door de geweldige personages waar je mee in aanraking komt, het pakkende verhaal van Alex, de simpele side-missions om mensen te helpen, maar bovenal door een kracht die eigenlijk enorm normaal is. Geen telekinetische krachten of tijdperikelen, maar simpelweg het gebruiken van empathie.

Als ik dan toch nog even wat minpunten moet benoemen is dat vooral de pacing in de laatste episode. Het gaat daar in een flink hogere versnelling om het verhaal nog af te ronden. Daar had voor mijn gevoel wel wat meer tijd in gestoken mogen worden. Evenals het effect van de grotere keuzes had van mij wel wat dieper gemogen. Voor een game die zo draait om het leven zou het niet gek zijn om een uitkomst te krijgen waarbij je niet een goed einde krijgt. Ook al ligt daar niet de focus, het zou de laatste keuze duidelijk anders maken. Het maakt verder echter weinig uit want ik heb absoluut genoten van de reis en de personages. Ik zet deze op gelijke voet met deel 1, True Colors is een prachtige en aangrijpende ervaring.

Tot slot nog even een momentje voor de vibe checks die in de game zitten. Momenten om eventjes te gaan zitten en te genieten van het uitzicht en de muziek. Het zat ook al in de vorige delen, maar het voelt hier zo volledig op zijn plek en past perfect in het verhaal.

avatar van Manny Calavera
4,0
Goede review. Ben het ook grotendeels met je eens, maar ik had meer moeite met dat mijn beslissingen het eind niet echt hebben veranderd. Deel 1 vind ik nog veel beter, maar True Colors is echt het spelen waard. Iedereen met Gamepass moet dit sowieso spelen vind ik.

nuf
Ben ik het of is deze game veeel slomer dan z'n voorgangers?
Had weinig verwachtingen aangezien Before the Storm en deel 2 me tegenvielen. Tell me Why was beter, maar ook die niet afgemaakt. De karakters waren niet interessant genoeg.
Ik hoopte een beetje dat de magie van deel 1 in deze zou zitten, maar tot nu toe (zit nog in deel 1) zit ik me toch te vervelen. Zou schelen als je scènes kon doorspoelen.

avatar van legian
4,5
Manny Calavera schreef:
Goede review. Ben het ook grotendeels met je eens, maar ik had meer moeite met dat mijn beslissingen het eind niet echt hebben veranderd.

Ik merk dat ik deze echt anders ervaar dan deel 1 en dat het me daardoor ook minder stoort eigenlijk. Maar ze hadden er best meer mee mogen doen, dat wel. Nu maakt het eigenlijk niets uit, wat toch jammer is.

En inderdaad, nu die op gamepass staat is het eigenlijk wel verplichte kost.

avatar van Delloo
4,0
Dit is voor mij de eerste Life is Strange game die ik speel. Een mooi en boeiend verhaal. Heel kleurrijk. Misschien heet de game daarom True Colors? Het verhaal ontvouwt zich heel mooi, in een traag tempo, door de episodes heen. Soms ging het mij toch wel iets te traag. Tijdens het spelen in de kleine uurtjes bleef ik dan maar geeuwen. Meer dan 1 episode per keer spelen heb ik dan ook niet gedaan. Ga alsjeblieft geen trailers of info over de game lezen op internet voordat je de game gaat spelen, want zelfs terwijl ik vooraf gewaarschuwd was kwam er toch een vette spoiler bij me binnen, en dat was jammer.
Je kan steeds keuzes maken die het verhaal beïnvloeden. Dan denk je, leuk, kan ik de game nog een keer of 2 opnieuw spelen, maar daar ging het voor mij toch echt allemaal veel te traag voor. Heb het een stukje geprobeerd, maar nee. Dan vinden ze me echt de volgende ochtend snurkend achter mijn tv. Ben toch wel benieuwd hoe anderen een replay hebben ervaren. Toch een aanrader deze game. Is weer is wat anders dan dat geknal of gespring zoals je dat zo vaak tegenkomt in games.

avatar van legian
4,5
Delloo schreef:
Ben toch wel benieuwd hoe anderen een replay hebben ervaren.

Een volwaardige replay heb ik (nog) niet gedaan, maar heb wel een paar stukken overnieuw gedaan om de laatste achievements te kunnen pakken. Ik zou het zelf wel eventjes laten rusten eigenlijk alvorens hem nog eens op te starten. Omdat het inderdaad dan toch vrij traag gaat. Dat is de eerste keer niet zo'n probleem, dan is het allemaal nieuw. Maar als je al weet wat er komt valt soms wel op hoe traag het eigenlijk gaat. Daarbij moet ik wel zeggen dat deze qua sfeer wel erg goed zit en het, voor mij best genietbaar is om nog eens te doorlopen, of om puur te genieten van de mooie momenten. Maar ik wacht wel tot ik de DLC ook direct kan oppakken dan om deze ook weer eens door te spelen.
Nu eerst Twin Mirror nog maar eens doorploeteren...

Gast
geplaatst: vandaag om 13:19 uur

geplaatst: vandaag om 13:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.