menu

NieR Replicant ver.1.22474487139... (2021)

mijn stem
3,83 (3)
3 stemmen

PC / PlayStation 4 / Xbox One
Action / RPG
single player

Ontwikkeld door Toylogic
Uitgegeven door Square Enix

NieR Replicant ver.1.22474487139... is een bijgewerkte versie van NieR Replicant. De hoofdpersoon is een vriendelijke jongen die in een afgelegen dorpje woont. Hij gaat op pad met Grimoire Weiss, een vreemd pratend boek, om naar de 'Sealed verses' te zoeken en zijn zus Yonah te redden die dodelijk ziek werd door de Black Scrawl.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=K7WZN-nkl14

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van DarthSolidKevin
5,0
"I am a book of great arcane knowledge, not some travel guide!"

NieR Replicant ver.1.22474487139... is een herkansing voor Yoko Taro (geestelijk vader van NieR en Drakengard) om het verhaal uit NieR Gestalt bij een groter publiek onder de aandacht te brengen. Het gaat hier overigens niet om een remake of remaster van Gestalt, maar een, zoals Taro het zelf noemt, 'version upgrade'. Een eigenzinnige benaming bedacht door een nog eigenzinnigere gamemaker voor een van de eigenzinnigste games die je (n)ooit zal spelen.

Het is niet heel raar als de naam NieR Gestalt je niet zoveel zegt. De in 2010 uitgekomen game kon critici niet echt bekoren en was een commerciële flop. Desalniettemin groeide Gestalt uit tot een ware cultklassieker en diende het als de blauwdruk voor het veelgeprezen NieR: Automata. De serie maakt met deze 'version upgrade' een mooie cirkel. Zonder Gestalt was er geen Automata geweest en als Automata geen succes was geworden, hadden we nu Replicant niet gehad.

Je speelt als 'de broer' die hemel en aarde beweegt om zijn zusje Yonah tegen de gevaren van de buitenwereld te beschermen. Voor westerlingen is dit de eerste officiële kennismaking met dit personage, omdat hij in het origineel is vervangen door 'de vader' (waarbij Yonah zijn dochter is). Het was een goede keuze om het helemaal recht te trekken naar 'de broer', want de dynamiek tussen hem en de andere personages voelt veel logischer en natuurlijker aan. En mensen wat is Replicant toch gezegend met een geweldig assortiment aan kleurrijke personages.

De grofgebekte 'hussy' Kainé, het ultieme wapen Emil, het elitaire, vliegende boek Grimoire Weiss, de zussen Devola en Popola, de Lighthouse Lady, de Postman, de Red-Bag Man en vele anderen maken het een avontuur om nooit te vergeten. Een uniek aspect is dat alle stemacteurs uit het origineel zijn teruggekeerd om hun oude rollen helemaal opnieuw in te spreken. Hierbij springt, net zoals in Gestalt, Liam O'Brien (Grimoire Weiss) er met kop en schouder bovenuit. Grimoire Weiss is een van de beste gamepersonages ooit gemaakt en dat is deels te danken aan het fantastische stemwerk van O'Brien.

Deze 'version upgrade' is grafisch en gameplay technisch ook onder handen genomen. De grijsbruine gloed uit het origineel heeft plaatsgemaakt voor heldere kleuren die van je scherm afspringen en de modellen van de personages hebben ook een upgrade gekregen. Hierbij is er vooral bij Kainé een duidelijk verschil te zien. De omgevingen waarin je loopt, voelen anno 2021 wel wat leeg aan. Dit is minder het geval in de dorpen die je bezoekt, maar aan de open velden kun je duidelijk zien dat de oorsprong meer dan tien jaar terug ligt.

De combat lijkt nu veel meer op die van Automata en dit zorgt ervoor dat Replicant een stuk leuker is om te spelen. Waar je in Gestalt wat generieke aanvallen uitvoert, scheur je in dit deel al vliegend, springend en koprollend je vijanden aan flarden. Het systeem is niet zo uitgebreid als een hack 'n slash game, maar het is toereikend genoeg voor Replicant. Een nadeel is dat je de hele game tegen dezelfde soort vijanden aan het vechten bent en er niet echt een reden is om van wapen te wisselen als je het beste wapen (all hail the Phoenix Spear!) in handen hebt.

De side quests blijven de zwakke broeders van NieR. Squall Lionheart beschreef het in zijn mening bij Gestalt al als "Nier de norse klusjesman" en dat is, minus het norse, hier nog steeds het geval. De meeste quests vragen je om voorwerpen te verzamelen en die terug te brengen voor een beloning. In de meeste gevallen moet je daarvoor helemaal naar de andere kant van de wereld reizen om iets via RNG te bemachtigen. Niet bepaald het leukste werk, maar de interacties tussen 'de broer' en Grimoire Weiss maken het stiekem toch de moeite waard.

Het helpt mee dat de omgevingen die je bezoekt, worden opgefleurd door een ijzersterke soundtrack. Het knappe is dat werkelijk elk nummer je weet te raken en het perfect de sfeer weet te vatten. De mechanische geluidselementen in het ene gebied, de mysterieuze tonen in een bos of de epische bombast die op je afkomt tijdens een belangrijk gevecht, het draag allemaal bij aan een onvergetelijke ervaring. Dat de teksten een soort mengelmoes van verschillende talen zijn, geeft de muziek een extra uniek sausje.

Replicant bevat gloednieuwe content om te ontdekken. Zo is er een extra verhaal toegevoegd met een nieuwe omgeving, boss fight en verhalende scenes. Deze nieuwe elementen zijn zo goed geïntegreerd dat ik mezelf tijdens het spelen hardop afvroeg of ze niet in de oude game zaten. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft men er zelfs een gloednieuw einde aangeplakt.

De manier waarop Replicant omgaat met het geven van informatie is uniek. De eerste helft van de game is altijd hetzelfde, maar de tweede helft is een ander verhaal. De game heeft in totaal vijf eindes die gecodeerd zijn als A t/m E. In de A-route wordt, zonder dat je dat doorhebt, op een vakkundige manier informatie van je weggehouden. In de B-route komt er een nieuwe waarheid naar boven en begin je jezelf steeds meer af te vragen of je wel de held bent in dit verhaal.

De C- en D-route zijn twee kanten van dezelfde munt (het verschil tussen C en D is de allerlaatste keuze die je maakt) en bieden te weinig nieuwe zaken om een derde doorspeelsessie te rechtvaardigen. Uiteindelijk ben je maar gewoon door de tweede helft aan het skippen om bij drie á vier nieuwe scenes uit te komen. Wat mij betreft was het sterker geweest als men de B-route met die van C en D had gecombineerd.

De E-route is een nieuwe toevoeging aan Replicant en is alleen te bereiken als je de D-route hebt gevolgd, je een nieuwe game bent gestart én je een bepaald punt bereikt in de eerste helft. Wat volgt is een ongeveer twee uur durende achtbaanrit vol verwijzingen en plotwendingen waar elke NieR/Drakengard liefhebber zijn vingers bij aflikt. Het moet wel gezegd worden dat het bereiken van dit einde nogal omslachtig is. Ergens past het wel bij Replicant, maar het kon makkelijker.

Oké, dit verhaal is veel langer geworden dan ik had gedacht. Tot slot nog even: voor wie is deze game? Iedereen die NieR Gestalt een warm hart toedraagt en/of NieR: Automata goed vond, kan ik aanraden om NieR Replicant te spelen. Behoor je daar niet toe? Laat hem dan vooral liggen. De game is niet aan iedereen besteed en ik snap heel goed dat mensen het niks vinden. Een nieuwe speler? Ik zou bij jezelf vooral nagaan of de opbouw van de eindes je intrigeert. De side quests kun je in principe negeren als je ze vervelend vindt, maar voor de complete ervaring moet je meer moeite doen dan bij veel andere games.

Wat mij betreft is NieR Replicant ver.1.22474487139... de moeite meer dan waard dankzij deze unieke vertelling. Dit in combinatie met het intrigerende verhaal, de fantastische muziek en de memorabele personages maken het een reis die je nooit zal vergeten. Yoko Taro heeft een unieke kijk op het vertellen van verhalen en benut ons geliefde medium daar optimaal voor. NieR Replicant is het schoolvoorbeeld van hoe uniek games kunnen zijn. 5*

avatar van Animosh
3,5
Minder dan NieR: Automata, maar voor de liefhebbers van de NieR-wereld zeker de moeite waard.

Replicant is een remake van NieR, de voorganger van Automata, en logischerwijs hebben de twee spellen dus een heleboel gemeen: de gameplay is dezelfde combinatie van hack & slash en third person shooter, met veelal weinig uitdagende mobs die afgewisseld worden met bazen die je bestoken met bullethell-aanvallen, en hoewel de toon van Replicant een stuk minder melancholisch en existentieel is dan die van Automata speelt het spel zich af in dezelfde fascinerende wereld. Maar de belangrijkste overeenkomst is mijns inziens de sfeer, die wederom fenomenaal is: vooral de soundtrack is opnieuw uitmuntend en brengt de wereld echt tot leven, waardoor simpelweg rondlopen in de wereld al een plezier is.

Maar ondanks al deze sterke punten - die DarthSolidKevin in zijn recensie al uitgebreid heeft toegelicht - zijn er ook een aantal belangrijke verschillen die er mijns inziens voor zorgen dat Replicant uiteindelijk een minder goed spel is dan Automata. In de eerste plaats is de gameplay in Replicant een stuk simplistischer: waar in Automata behoorlijk wat variatie was in het soort vijanden waarmee je vocht, en afgewisseld werd tussen verschillende genres (hack & slash, shoot 'em up, arcade...), vecht je hier grotendeels tegen dezelfde hersenloze mobs - en op dezelfde manier - die zelden veel uitdaging bieden. In de tweede helft van het spel wordt het gelukkig iets uitdagender, en het vermaakt verder wel, maar erg memorabel is het allemaal niet. Daarnaast is de 'route'-structuur hier een stuk irritanter: waar in Automata iedere 'route' aanzienlijk verschilde in gameplay moet je hier om alle eindes te zien drie keer precies hetzelfde stuk doorspelen, met als enige verschil een aantal nieuwe cutscenes. En ja, die cutscenes zijn zeker de moeite waard en bieden een heel nieuw perspectief op de wereld, maar dezelfde stukken opnieuw moeten spelen - zonder enige vernieuwing - is simpelweg niet leuk, en als je de cutscenes simpelweg op YouTube bekijkt mis je uiteindelijk weinig. De side quests zijn bovendien grotendeels dramatisch (op een paar sterke uitblinkers na): het merendeel zijn fetch quests waarbij je materiaal moet verzamelen, of van punt A naar punt B naar punt C moet reizen, die vooral als doel lijken te hebben om de speelduur verder op te rekken.

En ook het verhaal en de wereld van Replicant spraken me persoonlijk een stuk minder aan. Automata speelt zich af na een 'apocalyps' en heeft daardoor een heel melancholische toon: de wereld is verlaten, en de hoofdpersonages vragen zich voortdurend af waar ze eigenlijk voor vechten, wie ze zijn en of ze wel gerechtvaardigd zijn in hun strijd tegen de robots. Replicant voelt daarentegen (zeker in de eerste helft) meer als een standaard RPG: het hoofdpersonage leeft in een dorpje maar gaat - samen met een magisch boek dat hem in staat stelt om magie te gebruiken - op avontuur uit om een middel te vinden om zijn zusje te genezen, en die avonturen worden langzamerhand steeds grootser. Persoonlijk spreekt die stereotiepe setting me een stuk minder aan dan die van Automata, en vooral in de eerste helft is het verhaal doorgaans enorm oninteressant: een serie van karweitjes (van het doden van schapen tot het repareren van een kanaal) die een 15 uur lange proloog vormen voordat het echte verhaal begint. En daarnaast is het verhaal van Replicant simpelweg een stuk persoonlijker en minder existentieel: het doel is niet om de wereld te redden of de waarheid te onderzoeken van wat 'shades' (de vijanden) precies zijn, maar om je zusje te genezen, en daardoor is het verhaal een stuk sentimenteler en minder filosofisch. Bovendien zijn de personages dit keer een stuk minder complex (vooral het hoofdpersonage heeft erg weinig karakter), waardoor de wereld van Replicant voor mij een stuk minder memorabel was dan die van Automata. (Het feit dat veel problemen voorkomen hadden kunnen worden als de personages beter met elkaar zouden hebben gecommuniceerd - het hoofdpersonage zou mogelijk anders gehandeld hebben als hij geweten had wat de shades/gestalts en replicants precies zijn, en hoe ze met elkaar verbonden zijn - werkte me ook enigszins op de zenuwen, en de metafysica vond ik maar maf (wat is het nut van een 'ziel' als replicants en robots ook emoties en een bewustzijn kunnen hebben zonder een 'ziel', en waarom is er zo'n nauwe verbinding tussen 'lichaam' en 'ziel' terwijl het in feite om twee compleet verschillende individuen gaat?), maar oké.)

NieR: Replicant is kortom duidelijk (een remake van) de voorganger van Automata: de gameplay is minder gevarieerd, de wereld minder innovatief en memorabel, de thema's minder existentieel, en veel van de 'rough edges' die er in Automata zijn uitgemasseerd zijn hier nog volop aanwezig. Maar voor liefhebbers van Automata heeft het spel desondanks meer dan genoeg te bieden: de gameplay is simpel maar vermakelijk (vooral later in het spel), en de sfeer en soundtrack zijn net als in Automata fenomenaal, waardoor simpelweg de wereld verkennen al een ervaring op zich is. 3.75*

Gast
geplaatst: vandaag om 10:19 uur

geplaatst: vandaag om 10:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.