Doom Eternal: The Ancient Gods - Part One (2020)
mijn stem
5 stemmen
PlayStation 4 / Xbox One / PC / Nintendo Switch / Google Stadia / PlayStation 5 / Xbox Series X/S
Shooter
single player
Ontwikkeld door id
Uitgegeven door Bethesda
In dit eerste deel in de campagne-uitbreiding voor Doom Eternal, blijkt dat de oorlog nog lang niet voorbij is... Het doden van de Khan Maykr heeft een machtsvacuüm achtergelaten die de hele schepping bedreigt. De legioenen van de hel hebben de hemel met de grond gelijk gemaakt en dreigen hun controle over de andere dimensies uit te breiden. Aan de Doomslayer om hier een stokje voor te steken.
0
geplaatst: 27 maart 2022, 18:17 uur
Beide DLC delen zijn bij elkaar net zo groot als de helft van de main game en het verhaal gaat ook verder, dus het voelde voor mij meer als een hele lange Doom game en dat is goed te pruimen. De DLC gaat echt in maximale overdrive. Wat in de main game speciale slayer gate arena's zijn is hier gewoon standaard werk. Er lijkt soms geen einde te komen aan het aantal vijanden.
De DLC heeft genoeg in zich om een sequel te zijn, dus het is jammer dat dat het niet geworden is.
De DLC heeft genoeg in zich om een sequel te zijn, dus het is jammer dat dat het niet geworden is.
1
geplaatst: 18 mei 2023, 23:37 uur
Eindelijk ben ik toegekomen aan The Ancient Gods DLC en dat was weer op en top genieten zeg. Ter voorbereiding heb ik ook Eternal zelf nog even opnieuw gedaan en dat beviel beter dan in mijn herinnering. Het wat trouwens ook wel een nodige actie want de DLC is een directe doorzetting waarbij dus ook de moeilijkheid gewoon een (flink) verder omhoog gaat. Daardoor wordt het als het ware een lang doorlopende Slayer Gate, en dan zijn er nog twee echte Slayer gates ook. Waarbij ik het nog steeds jammer vindt dat je die Slayer Gates niet ook nog los kan doen even kort tussendoor. Zou mij beter bevallen dan de Horde mode. Anyway, the Ancient Gods.
Van de drie levels die part 1 brengt is de eerste wel mijn favoriet merk ik. UAC Atlantica Facility heeft een heerlijke vibe en bied eigenlijk alleen maar geweldige combat arena’s, waar de andere levels nog wel een wat mindere er tussen hebben zitten. Hier trouwens ook met een Archvile in de eerste 15 minuten die je nu zonder Crucible mag verslaan. En zowaar 4 Marauders om te testen of je die onderhand onder de knie hebt (waarvan de laatste twee tegelijk ook nog). Hoewel ik nog steeds een gemengd gevoel heb over de Marauder levert het hier wel erg fijne momenten op en ben ik onderhand gewend aan de zijn combat loop waardoor hij makkelijker te doen is.
Het tweede level Blood Swamps is mijn minst favoriete level, maar dat komt voornamelijk door de verschillende arena’s waarbij het dusdanig mistig is dat je nauwelijks wat ziet. De komst van de nieuwe Spirit demons (wie herkent de Sumoner van 2016?) zorgt voor een extra uitdaging en het hangt er echt vanaf in welke demon ze zitten hoe erg ze zijn. Ze zijn vergelijkbaar met een Buff totem en bij de heavy demons kan dat best frustrerend worden. Zoals een de Marauder die je moet afmaken voordat je de Buff totem kan slopen. De twee grote combat arena’s hier zijn wel erg tof en zorgen voor zeer sterke hoogtepunten. Het is daarom zo jammer dat de uiteindelijke ‘boss’ fight die je moet doen zo ‘underwhelming’ is. Daar hadden ze echt wel wat beters uit moeten halen.
The Holt als laatste level valt er wat mij betreft een beetje tussenin. Qua stijl, sfeer en combat arena’s zitten hier weer enkele heerlijke momenten, maar ook enkele frustrerende stukken. Mede dankzij de Blood Maykr. Een saaie en vooral vervelende toevoeging aangezien je hem alleen met een headshot neer kan halen als die zijn schild laat zakken. Geef me dan maar een extra Marauder die is tenminste nog interessant om tegen te vechten. Ook de Spirits komen hier nog een paar keer terug, zowel in een Marauder (you beautiful bastard) als ook een Cyber Demon waarbij vooral die laatste wat frustratie opleverde en een aantal extra lifes koste. De uiteindelijke Boss fight stelt toch wat teleur, vooral omdat het te veel afhankelijk is van externe demonen om het je moeilijk te maken en niet zozeer hij zelf.
Qua verhaal was Doom Eternal al een halve retcon van Doom 2016 en in The Ancient Gods gaan ze nog verder de fantasy setting in. Het levert een heerlijk compleet over de top verhaal af wat perfect past in de hele doom setting. Ik geniet er in ieder geval van.
Waar ik minder van geniet is het grote gemis van Mick Gordon (wat nog in een heel drama uitgelopen is ook). De muziek is hier overgenomen door David Levy en Andrew Hulshult en die halen toch niet hetzelfde niveau. De soundtrack is meer Metal/Djent geworden dan het industriële/experimentele van Mick. En dat is jammer want de muziek klinkt nu een flink stuk generieker dan de muziek in Eternal zelf. Dat maakt het nog geen slechte muziek trouwens, want als metal liefhebber klinkt dit nog steeds regelmatig erg goed, en vooral in part 2, maar er gaat wel een stukje identiteit verloren.
Van de drie levels die part 1 brengt is de eerste wel mijn favoriet merk ik. UAC Atlantica Facility heeft een heerlijke vibe en bied eigenlijk alleen maar geweldige combat arena’s, waar de andere levels nog wel een wat mindere er tussen hebben zitten. Hier trouwens ook met een Archvile in de eerste 15 minuten die je nu zonder Crucible mag verslaan. En zowaar 4 Marauders om te testen of je die onderhand onder de knie hebt (waarvan de laatste twee tegelijk ook nog). Hoewel ik nog steeds een gemengd gevoel heb over de Marauder levert het hier wel erg fijne momenten op en ben ik onderhand gewend aan de zijn combat loop waardoor hij makkelijker te doen is.
Het tweede level Blood Swamps is mijn minst favoriete level, maar dat komt voornamelijk door de verschillende arena’s waarbij het dusdanig mistig is dat je nauwelijks wat ziet. De komst van de nieuwe Spirit demons (wie herkent de Sumoner van 2016?) zorgt voor een extra uitdaging en het hangt er echt vanaf in welke demon ze zitten hoe erg ze zijn. Ze zijn vergelijkbaar met een Buff totem en bij de heavy demons kan dat best frustrerend worden. Zoals een de Marauder die je moet afmaken voordat je de Buff totem kan slopen. De twee grote combat arena’s hier zijn wel erg tof en zorgen voor zeer sterke hoogtepunten. Het is daarom zo jammer dat de uiteindelijke ‘boss’ fight die je moet doen zo ‘underwhelming’ is. Daar hadden ze echt wel wat beters uit moeten halen.
The Holt als laatste level valt er wat mij betreft een beetje tussenin. Qua stijl, sfeer en combat arena’s zitten hier weer enkele heerlijke momenten, maar ook enkele frustrerende stukken. Mede dankzij de Blood Maykr. Een saaie en vooral vervelende toevoeging aangezien je hem alleen met een headshot neer kan halen als die zijn schild laat zakken. Geef me dan maar een extra Marauder die is tenminste nog interessant om tegen te vechten. Ook de Spirits komen hier nog een paar keer terug, zowel in een Marauder (you beautiful bastard) als ook een Cyber Demon waarbij vooral die laatste wat frustratie opleverde en een aantal extra lifes koste. De uiteindelijke Boss fight stelt toch wat teleur, vooral omdat het te veel afhankelijk is van externe demonen om het je moeilijk te maken en niet zozeer hij zelf.
Qua verhaal was Doom Eternal al een halve retcon van Doom 2016 en in The Ancient Gods gaan ze nog verder de fantasy setting in. Het levert een heerlijk compleet over de top verhaal af wat perfect past in de hele doom setting. Ik geniet er in ieder geval van.
Waar ik minder van geniet is het grote gemis van Mick Gordon (wat nog in een heel drama uitgelopen is ook). De muziek is hier overgenomen door David Levy en Andrew Hulshult en die halen toch niet hetzelfde niveau. De soundtrack is meer Metal/Djent geworden dan het industriële/experimentele van Mick. En dat is jammer want de muziek klinkt nu een flink stuk generieker dan de muziek in Eternal zelf. Dat maakt het nog geen slechte muziek trouwens, want als metal liefhebber klinkt dit nog steeds regelmatig erg goed, en vooral in part 2, maar er gaat wel een stukje identiteit verloren.
* denotes required fields.
* denotes required fields.