Happy Game (2021)

Lugubere mindfuck horror. Happy Game is een drugstrip waarin je allerlei ‘kleurrijke’ en ‘onschuldige’ gebieden verkent: van grasvelden met lieve konijntjes, zingende hartjes, levend speelgoed dat vrolijke muziek maakt of een land waar alles bestaat uit smileys. Maar alles heeft een bloederige twist; deze onschuldige figuren laten allemaal een horror kant zien, die op de meest vreemde wijzen worden geuit. Het is niet simpelweg “lief figuur pakt een mes en stalkt je”, maar de horror word laag voor laag geschild. Met elke schil gooien ze er een graad intensiteit bovenop. Wat dat betreft moest Happy Game het vooral van creatieve, surrealistische beelden hebben.

Het heeft een handgetekende tekenstijl waarbij alles oogt als een soort kinderboek dat tot leven is gekomen, waarna vervolgens godganse Junji Ito de tekenstijl overnam en plaats maakte voor lugubere beelden. Dit contrast tussen kleurrijk en duister werkt goed. Het kon voor menig creatief scenario zorgen.
Eng zou ik Happy Game niet noemen. Goor (en soms akelig) zou ik eerder zeggen. Beslist niet voor wie slecht tegen surrealistische horror kan. Een klein kind tot deze mate aan extreme horror blootgesteld zien was onplezierig, zelfs met een toony stijl als dit. Ook hadden de kleurrijke positieve momenten iets sinisters, wetende dat niets is wat het lijkt. Ik kon, voor mijn gevoel, daarom nooit een adempauze nemen omdat je nergens echt veilig was. Wel weet de game zijn intensiteit af te wisselen met 'rustige' momenten.

De puzzels bestaan uit point and click adventure momenten waarbij je objecten moet verplaatsen of uit elkaar trekken. Soms moest ik ten oprechte even nadenken en experimenteren voordat ik een oplossing kon vinden. Waar ik wel tegenaan liep is dat ik dit soort drugstrip games/films in de regel teveel van hetzelfde vind: het is zo dusdanig ver verwijderd van de realiteit dat op elk moment alles kon gebeuren, en het is allemaal even logisch. Dat verminderd sterk de impact van deze gebeurtenissen. Ondanks dat de scenario’s creatief zijn merkte ik hierdoor “het wel gezien te hebben” na een tijdje. Gewoon het ene surrealistische mindfuck level na het andere, totdat de game besluit dat het genoeg is.

Qua verhaal ging ik ervan uit dat het broodmager was en eerder diende als duikplank naar de gekte. Het leek erop dat het ging om een soort Pennywise The Clown-achtig monster dat voedt door kinderen bang te maken in hun dromen. Eén van de manieren hoe hij het doet is door dingen te pakken waar het kind om geeft (zoals in dit geval een voetbal, knuffel en hond) en deze vervolgens buiten zijn bereik houden om het kind valse hoop te geven. Dat was het enige stukje logica in de gekte van Happy Game, die verder geheel willekeurig leek. Letterlijk in de laatste minuut werd deze theorie ongedaan gemaakt: plots zie je dat het kind eigenlijk volwassen is en aan de drugs zit. Opeens krijgen de stukken logica een andere betekenis. Hij is zelf het lachende monster door blijheid te forceren wanneer er spraken was van leed. Zelfs als volwassenen probeert hij nog de leuke tijden met zijn hond te herinneren zonder te erkennen dat de hond overleden was. Dit gaf meer diepgang aan het verhaal, al vond ik het niet helemaal werken. De game focust zich geheel op het kind door o.a. te laten zien dat hij een knuffel kwijtraakte en dat een bal van hem gejat werd. Dit zijn totaal geen onderwerpen die logisch zijn om als volwassen nog over te janken. Laat staan drugs te moeten nemen om er niet aan te denken. De hond is een stuk logischer, al is dit niet voldoende om deze twist te laten werken. Ik denk dat het beter was als ze een levensverhaal lieten zien en grotere dingen uit zijn leven aankaartte ipv alleen de kinderjaren en de rest negeren. Nu lijkt het alsof een volwassen man loopt te janken omdat vroeger zijn voetbal gepikt was.. en dat werkt gewoon niet.

Wisselvallige game dus. Creatieve surrealistische horrorbeelden en wat leuke puzzel momenten. Teveel van hetzelfde, met een verhaal dat meer voelde als willekeurige gekte dan sterk en logisch uitgedacht.

3*