Twin Mirror (2020)

Life is Strange is één van mijn favorieten games van het afgelopen decennium. Before The Storm vond ik echter wisselvallig en Life Is Strange 2 gaf ik op halverwege aflevering 2. Hierdoor was is bang dat Dontnod een one day fly voor mij zou zijn. Twin Mirror heeft mij ongelijk gegeven. Hoewel het niet een “meesterwerk” oid is heb ik van A tot Z genoten. Nergens moest ik mezelf pushen om door te spelen in de hoop dat het later beter ging worden, maar het was een spannende thriller van zichzelf.

Grafisch is deze game een stap vooruit ten opzichte van de voorgaande Dontnod games. De personages zijn gedetailleerder en de omgeving oogt levendiger. Voornamelijk de Mind Palace sequenties zien er prachtig uit! Wederom leer je van allerlei mensen in een dorp kennen, waarvan de meeste menselijk voelen en interessant zijn om mee te praten. Het verhaal gooit vroegtijdig een flinke wending je kant op, die mij gelijk nieuwsgierig maakte naar de rest. Vanaf dat punt is het wisselen tussen in rust de omgeving verkennen, mensen leren kennen of meer te weten te komen over de geschiedenis van het dorp, of misdaad onderzoeken doen. Persoonlijk vond ik de misdaad onderzoeken het minst interessant omdat het meer een kwestie is van alle opties afgaan, tot de game "is goed. ga maar door" zegt, dan dat je een moeilijke keuze moet maken aan de hand van lang logisch nadenken. De misdaadonderzoeken boden iig wel afwisseling en ze zaten niet te dicht op elkaar.

Het einde was ietwat onbevredigend (zijpersonages met wie je een kort gesprek hebt gehouden blijken de grote misdadigers te zijn. Uhm.. ok. Sure. Moeilijk om hierom te geven als ik die personages nauwelijks ken). Je krijgt ook een groot keuzemoment voor de climax die een flinke invloed heeft op de afronding. Echter, waar Life Is Strange met een moeilijke 50/50 keuze kwam (geen duidelijk goed antwoord) is er hier één keuze overduidelijk beter. Je krijgt in beide eindes goede dingen die de ander niet heeft, maar dan heb ik het over een 20/80 verhouding. Het had me gaaf geleken als het mindere einde betere opties kreeg om de keuze moeilijker te maken.

Soortgelijk als Supermassive’s Dark Pictures Anthology is dit gewoon een kortere spannende thriller die lekker wegspeelt, alsof je een mini serie bingewatched. Ik zou niet zeggen dat je iets groots mist als je het overslaat, maar ik houd je zeker niet tegen als je belangstelling hebt.

3,5*

Gaat wel op mijn lijstje. Ik heb wel de indruk dat dit spel heel erg onder de radar is gebleven want ik had er tot ik het bericht las vanmorgen in ieder geval nog niet van gehoord (of wellicht ooit heel vluchtig en daarna weer vergeten). Dus best een goede tip.

Deze stond al een tijd lang in mij whislist en aangezien die nu in de xbox sale voor net geen €10 te koop stond ook maar eens gedaan. Ondertussen ook al een begin gemaakt en het speelt weer erg vertrouwd. Toch weet deze van Dontnod games die ik heb gespeeld het minst te boeien. Zowel de personages, het verhaal als de gehele setting trekken mij niet. Dat alles er dan ook nog eens enorm grauw en saai uitziet helpt ook niet. Wat me trouwens ook enigszins verbaasd aangezien beide LiS delen alsook Tell Me Why er een stuk kleurrijker en aantrekkelijker uitzien. Sterk nog die laatste wist regelmatig zeer mooie beelden op het scherm te toveren. Iets wat deze tot zover absoluut niet voor elkaar krijgt.

Het maakt dat de game erg emotieloos en inspiratieloos overkomt. Terwijl daar juist zo de kracht van het type game ligt. Misschien dat het bedoeld is, ik moet het einde nog ervaren. Maar tot zover stelt dit eigenlijk toch wat teleur. Zelfs LiS 2 vond ik plezieriger om te spelen.

Vanmiddag uitgespeeld, maar interessant wordt het helaas nergens. Zelfs LiS 2 wist met de weinig interessante broers nog een bij vlagen wat interessant verhaal neer te zetten. Of tenminste iets boeiends te leveren. Hier lukt dat ze niet. Het hoofdpersonage en zijn 'gave' zijn niet interessant. Wat problematisch is aangezien je er de gehele tijd mee zit opgescheept. Helaas weet de rest van de personages het ook niet waar te maken. De ene helft is een cliché kartonnenbord personage en de andere helft is een depressief cliché kartonnenbord personage.

De game ziet er ook uit als het laatste, de spaarzame lichtere momenten zijn letter licht in het duisternis. Wat een ongelofelijk grauwe en saaie beelden zijn het. Zelf de Mind Palace aan het einde is een grote grauwe saaie bende.

Eigenlijk voelt alles aan de game ongelofelijk geforceerd. Veruit hun meest inspiratieloze game. Ik begrijp nu ook wel waarom deze nauwelijks aandacht heeft gekregen. Erg jammer aangezien het concept van de 'gave' best interessant kan zijn.