Final Fantasy XVI (2023)

Het is gebeurd! Na een dikke 65 uren heb ik gisteren een einde bereid aan Ultima. Nu nog een paar trophies halen en dan kan ik er een streep onder trekken.

Het laatste gevecht was zoals een beetje alles in FFXVI: bombastisch. Er wordt niet gespaard met grootschalige effecten, telkens als je denkt dat deze boss-fight niet getopt kan worden gaat de volgende weer in crescendo verder.

Maar wat vond ik er nu van? Ik heb er een groot stuk tijd in verbracht dus qua motivatie zat het zeker snor. Ik had eigenlijk maar weinig momenten waar ik twijfelde om verder te spelen, iets dat ik bij andere RPG's wel vaker heb (twee keer langere tijd gestopt met Persona 5R bv.). Ik heb ook alle side-quests gespeeld, ook al was dat bijna altijd een fetch-quest gepaard aan een mini-boss fight. Maar ook al waren de quests weinig geinspireerd, het verhaal en de cut-scenes waren dat ook tijden de side-quests wel. Je krijgt enorm veel van de wereld mee en met de persoonlijke gevechten die iedereen heeft om in deze brutale wereld te overleven.

Het verhaal is dan ook top en het meest naar voren springende element. De karakters zijn stuk voor stuk interessant en met cliches wordt er deze keer best wel gespaard. Het is alles zo duister dat je dit moeilijk een typische J-RPG kunt noemen. Clive, Cid en Jill hun motivatie en vastberadenheid kun je in elke game-porie herkennen, en Thorgal, wat een beest! Je moet wel weer, en dat is typisch Japans, een aantal elementen gewoon maar aan nemen en er niet te veel vragen bij stellen. Zo wordt er nooit uitgelegd waarom mensen die magie beheersen zo worden mishandeld, en hoe dat in eerste instantie werkt. Je zou verwachten dat mensen met boven-natuurlijke gaven best wel een boontje voor hebben op al de rest. Hier is dat compleet omgekeerd. Ook het bestaan van Eikons moet je maar aanvaarden. Dat ultima de eigenlijke god is die de mensheid heeft gecreerd wordt duidelijk, maar hoe slechts een aantal uitverkorenen hun Eikon krachten hebben bekomen wordt nergens uitgelegd, zo ver ik weet. Corrigeer me als ik het mis heb.

Qua actie was ik vanaf het begin geen grote fan, en ook na 65 uur spelen blijf ik erbij dat er hier of daar aan gesleuteld had kunnen worden. De afwisseling wordt weliswaar groter, en uiteindelijk heb je een whopping 8 Eikons en bijhorende vaardgheden om uit te kiezen. Je kunt er hier 3 in gelijk welke combinatie equippen, wat wel voor afwisseling zorgt. Maar in de hitte van het gevecht is het bewust uitkiezen van een vaardigheid niet voor mij weglegd. Elk gevecht bleef voor mij hetzelfde stramien hebben: de dodge button spammen, altijd in beweging blijven en met R2 telkens uitproberen of weer een cooldown voorbij is en een eikon vaardigheid kan triggeren.
Het is wel zo dat je de taktieken van de (mini-)bosses moet bestuderen en je er dan gepast op kunt reageren. Uitzoeken waneer een precisie dodge werkt en dan de eikon triggeren werkt best motiverend als het lukt. Dus ik denk wel dat er meer dan genoeg te rapen is voor actie-fans, maar als RPG-fan is dit misschien wel te veel van het goede.

Technisch is dit spel top, grafisch blijf je je ogen uitkijken en de spel-wereld heeft heel wat afwisseling te bieden. Het is wel zo lineair als wat en vaak word je weg kunstmatig beperkt, typisch J-RPG. Maar daar kun je makkelijk mee leven. Voor de rest vind je steeds dezelfde elementen: een lichtpunt geeft aan waar er wat te rapen valt, gewoon in de buurt komen en het wordt automatisch opgeraapt. Hier of daar kom je een kist tegen die je dan moet openen. Zelden dat er hier iets bij uitspringt waar je bij blijft stilstaan. Je krijgt wel rap alle standaard materialen bij elkaar die je voor het crafting nodig hebt. Speciale items vragen ook voor speciale ingedienten, en die vnd je meestal na het verslaan van een notoriuos mark. Van die laatsten zijn er 32 op de wereld verspreid, dit zijn extra pittige bosses in 4 moeilijkheidsgraden (C-B-A-S).

De muziek is steeds passend en hier of daar zijn er wat oorwurmpjes bij.

Al bij al dus een topper, die van mij een mooie 4* krijgt. Op naar het volgende avontuur.

Alhoewel ik geen fan ben van het eerste uur (ik stapte bij deel VIII pas in), speel ik toch al een jaar of 25 Final Fantasy spellen, en ik heb op een enkel deel na (III en XIII-3) eigenlijk alle entries in de main series gespeeld. Ik snap heel goed dat mensen zeggen dat dit geen typische Final Fantasy is, of zelfs het Final Fantasy gevoel missen. Persoonlijk vind ik dat laatste wat overdreven.

Er is bewust voor gekozen om het battle systeem meer action based te maken, wat dat betreft wijkt het niet veel af van FFXV of VII remake. De basic FF elementen zijn er nog steeds, zoals attack en magic. Dat laatste beperkt zich tot drie elementen tegelijkertijd, omdat je maar drie Eikons tegelijkertijd kan koppelen, op zich geen probleem. Wat ik wel jammer vind is dat andere magic, zoals Cure, Protect, Shell, Haste, Slow, etc. totaal afwezig is. Natuurlijk heb je potions en tonics om je defense en strength op te krikken, maar daar houdt het wel een beetje bij op. Dat maakt dat er een stuk minder tactiek komt kijken bij de gevechten, vijanden hebben geen elemental weakness of strength meer, ze zijn niet vatbaarder of minder vatbaar voor magic of melee attacks, wel of niet immuum voor debuffs, etc.

Dat maakt dat de gevechten wat eentoniger zijn. Het is hack and slash en dodgen. Aan de andere kant zijn typische FF elemnten als limit breaks wél behouden. En ook nieuwere elementen als Stagger zijn aanwezig. De Eikon special attacks (die bovendien upgradebaar zijn), zijn ook een goede vondst. Kies je voor een sterke aanval met veel cooldown tijd, of juist een wat minder sterke, die je vaker kunt gebruiken? Bovendien heeft elke Eikon zijn eigen speciale vaardigheid, waardoor je, op eigen initatief weliswaar, kunt varieren in je tactiek.

Dan komen we bij de wereld zelf. Gevoelsmatig is deze game groter dan FFXV, al was het maar omdat het zich in meerdere landen/steden/continenten afspeelt, in tegenstelling tot wat op een grote stad leek in FFXV. Het travel by map via de obelisk vind ik wel een minpuntje. Ik heb liever dat het spel me via een cutscene naar een ander gebied leidt (of via een tussen level zoals the Greatwoods), dan dat je op een kaartje een obeslisk kiest en met de knop X er naartoe reist. Je kunt nu al vrij vroeg in het spel overal naartoe reizen, terwijl je daar bij FFX (en andere delen) een airship o.i.d. voor nodig had. FFX is hierin ook niet perfect, daar liep je over twee zandweggetjes en je was zo in een besneeuwde wereld, vervolgens door een bos en je was op een grote vlakte.

Ontneemt bovenstaande dan mijn speelplezier? Nee, niet echt. Had het beter gekund? Ja, dat wel. Het systeem van de delen tot en met XII (random encounters) had zijn beste tijd gehad, en ik snap ook wel dat je moet blijven vernieuwen als developer zijnde, maar ik vind het systeem van FFVII remake gewoon net wat beter aanvoelen.

Bovenstaande klinkt allemaal erg negatief, maar Square doet ook heel erg veel goed in deze game. Het verhaal en de personages bijvoorbeeld. Ik durf wel te beweren dat deze het beste zijn sinds deel X, toen we voor het eerst voice acting kregen voorgeschoteld. De voice acting, maar ook de dialogen zelf, zijn spot on (en een paar NFC's na, zoals Goetz). Ook de opbouw van het verhaal zelf is super goed gedaan, de eerste sequence, met flashbacks naar Clive's jeugd tot aan het gevecht bij Phoenix gate behoort misschien wel tot de beste uit de serie. Natuurlijk wordt er wat leentjebuurt gespeeld uit andere delen, zo lijken de Akashik op de Cie'th uit FFXIII (of White Walkers uit GoT) en Ultima op de Night King, maar de manier waarop je steeds verder het verhaal ingezogen wordt en er steeds een laagje wordt afgepeld en duidelijk wordt wie nou de echte vijand is, is wel typisch Final Fantasy en doet me denken aan deel VIII. Ze zijn ook niet te flauw met het doden van personages (zoals in GoT), of grof taalgebruik.

De sidequest zijn wellicht wat eentonig (al wil ik echt nooit meer 200 bliksems ontwijken of een ballonnen pakken op een chocobo), maar dragen echt wat bij aan het verhaal. Ook het upgraden van wapens en equipment is goed gedaan, al is het (wellicht) een minpuntje dat ze geen speciale eigenschappen bevatten, zoals elemental effecten. Je hoeft om te levellen en AP te verzamelen ook niet echt te grinden. Ik was Level 49 op het einde van mijn eerste playthrough, maar had nog niet alle Eikon abilities gemasterd.

Grafisch is het natuurlijk prachtig. Ik heb gekozen voor resolutie in plaats van Frame rate, maar ervaar niet veel frame drops, als ik eerlijk ben. De werelden zien er geweldig uit, van architectuur, tot natuur. Imposante kastelen, woestijnen, dorre vlaktes door the Blight en dat alles nog eens overgoten met een extra sausje als je alle kristallen hebt gebroken, vergelijkbaar met The World of ruin in FFVI. Ook de muziek verdient een pluim. Met de komst van voice acting wat naar de achtergrond verdwenen, maar desalniettemin erg sfeervol, met her en der wat knipogen naar oudere delen.

Al met al een spel dat ik met liefde nog een keer speel. Niet alleen voor de platinum trophy, maar ook om de fijnere nuances in het spel wat beter te begrijpen. Als je alle personages inmiddels goed kent is het enorm leuk om ze voor een tweede keer in hun jongere jaren te zien. Het rauwe karakter van het spel is iets wat ik nog niet eerder in deze mate heb gezien.

Maar dan... wat voor cijfer geef ik dit nou? Het is ontegenzeggelijk beter dan FFXV, die ik een 4* gaf, maar misschien net niet op het niveau van VI of VII remake. Qua verhaal, inhoud en personages beter dan XIII, maar battle systeem weer minder. In een ideale wereld kreeg dit 4.3*.

Ik maak er een 4.5* van. Al was het maar omdat een 3.5* voor XV ook niet terecht is (dat spel verdient een 3.8*).

(ondertussen gaan we vrolijk verder voor de platinum trophy)