Final Fantasy XVI (2023)
PlayStation 5
Action / RPG
single player
Ontwikkeld door Square Enix
Uitgegeven door Square Enix
Een epische donkere fantasiewereld waarin het lot van het land wordt bepaald door de machtige Eikons en de Dominants die hen gebruiken. Dit is het verhaal van Clive Rosfield, een krijger die de titel "Eerste Schild van Rosaria" heeft gekregen en heeft gezworen zijn jongere broer Joshua, de Dominant van de Phoenix, te beschermen. Maar al snel raakt Clive verstrikt in een grote tragedie en zweert wraak te nemen op de Dark Eikon Ifrit, een mysterieuze entiteit die dood en verderf zaait.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=yr6PtdY0i7M
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.
Ik moet toegeven dat ik het er niet zo slecht vond uitzien, maar het zou wel een heel aangename verrassing zijn geweest inderdaad als ze wat meer teruggrepen naar de wat kleurrijkere oudere delen.
Maar goed ik denk dat je voor dat soort stijl in 2020 toch eerder richting de Tales...serie of Dragon Quest moet gaan kijken. Final Fantasy lijkt zich na deel XII wat eh...meer emo, grauwe en donkerder zoals je al zegt te willen profileren.
Ligt nu voor me op tafel, inclusief gratis DLC en steelbook. Nu nog tijd vinden om hem te spelen
Ik had het meer over de gameplay beelden die ik heb gezien.
Beetje Game of Thrones achtige vibe.
De meningen zijn wel flink verdeeld op het internet en ik snap ook wel de reden waarom.
Ze hebben er dit keer een extreem duistere Final Fantasy van gemaakt met ook best wel veel depressieve omgevingen en npc's.
Maar de soundtrack in combinatie maakt het meer dan goed en ook vanwege de goede aard van de main characters en de wel vrolijke momenten die erin zitten.
Soms best vergelijkbaar met het echte leven en niet iedereen heeft daar zin in, wat natuurlijk begrijpbaar is.
Ook bevat de game extreem veel cutscene na cutscene en op momenten dacht ik aan Metal Gear Solid 4 vanwege de film achtige benadering.
Op het internet word door bepaalde mensen ook aangegeven dat het moeilijk te begrijpen valt wat de game eigenlijk wil zijn.
Of het nou een videogame, film of artwork moet voorstellen.
Ook de elementen van Final Fantasy 14 online die erin zijn verwerkt gecombineerd met Crisis Core, Game of Thrones en Asura's Wrath.
Persoonlijk vind het ik van alles wat en square enix heeft er naar mijn mening een meesterwerk van gemaakt.
Square Enix heeft een groot risico genomen en dat doen ze wel vaker net zoals met Capcom.
Zoveel mogelijk willen afwijken van de vorige delen en iets anders willen doen zodat het geen gerecyclede troep word zoals wat grote Amerikaanse (EA en Activision) of Franse (ubisoft) game companies vaak wel doen.
Al een stuk of 5 boss-fights gehad die alle zo een beetje hetzelfde stramien hadden (op de Eikon-fight na). Ik hoop dat het wat dat betreft toch wat meer afwisseling gaat bieden.
Maar eerlijk is eerlijk met turn based zoals FFX en diens voorgangers kun je nu echt niet meer aankomen. Wat dat betreft was FFXIII misschien wel het fijnste moderne systeem, al kon je met de gambits van XII ook toffe dingen doen.
Maar eerlijk is eerlijk met turn based zoals FFX en diens voorgangers kun je nu echt niet meer aankomen.
Natuurlijk wel. Dat systeem is nog altijd bijzonder geliefd door veel RPG liefhebbers. Niet iedereen is fan van een meer aktiegericht combatgebeuren en het is echt geen toeval dat games als Octopath Traveller bvb zo geliefd zijn of er zo uitgekeken word naar Sea of Stars. Tijdsloos en geliefd. Het is net alsof iemand zegt 'isometrische RPG's kunnen echt niet meer' om dan te ontdekken dat Divinity Original Sin, Wasteland en Pillars of Eternity bij de meest geliefde en hoog aangeschreven games in het genre zijn.
Maar dat terzijde. Dit combat systeem hier lijkt me het meest interessante sinds XII. XIII had ik het minste mee. XV heb ik enkel bij een vriend gespeeld dus kan ik moeilijk echt beoordelen (het komt er echt wel eens van), maar vanwege het feit dat hiet echt het hoofdpersonage centraal staat en het groepsidee wat naar de achtergrond lijkt te zijn geschoven (verbeter me als die indruk fout is) lijkt me dit een degelijke tussenoplossing.
Het is met afstand nog steeds de game op de huidige generatie die ik het liefst wil spelen. Al zal dat best wel even duren.
Het laatste gevecht was zoals een beetje alles in FFXVI: bombastisch. Er wordt niet gespaard met grootschalige effecten, telkens als je denkt dat deze boss-fight niet getopt kan worden gaat de volgende weer in crescendo verder.
Maar wat vond ik er nu van? Ik heb er een groot stuk tijd in verbracht dus qua motivatie zat het zeker snor. Ik had eigenlijk maar weinig momenten waar ik twijfelde om verder te spelen, iets dat ik bij andere RPG's wel vaker heb (twee keer langere tijd gestopt met Persona 5R bv.). Ik heb ook alle side-quests gespeeld, ook al was dat bijna altijd een fetch-quest gepaard aan een mini-boss fight. Maar ook al waren de quests weinig geinspireerd, het verhaal en de cut-scenes waren dat ook tijden de side-quests wel. Je krijgt enorm veel van de wereld mee en met de persoonlijke gevechten die iedereen heeft om in deze brutale wereld te overleven.
Het verhaal is dan ook top en het meest naar voren springende element. De karakters zijn stuk voor stuk interessant en met cliches wordt er deze keer best wel gespaard. Het is alles zo duister dat je dit moeilijk een typische J-RPG kunt noemen. Clive, Cid en Jill hun motivatie en vastberadenheid kun je in elke game-porie herkennen, en Thorgal, wat een beest! Je moet wel weer, en dat is typisch Japans, een aantal elementen gewoon maar aan nemen en er niet te veel vragen bij stellen. Zo wordt er nooit uitgelegd waarom mensen die magie beheersen zo worden mishandeld, en hoe dat in eerste instantie werkt. Je zou verwachten dat mensen met boven-natuurlijke gaven best wel een boontje voor hebben op al de rest. Hier is dat compleet omgekeerd. Ook het bestaan van Eikons moet je maar aanvaarden. Dat ultima de eigenlijke god is die de mensheid heeft gecreerd wordt duidelijk, maar hoe slechts een aantal uitverkorenen hun Eikon krachten hebben bekomen wordt nergens uitgelegd, zo ver ik weet. Corrigeer me als ik het mis heb.
Qua actie was ik vanaf het begin geen grote fan, en ook na 65 uur spelen blijf ik erbij dat er hier of daar aan gesleuteld had kunnen worden. De afwisseling wordt weliswaar groter, en uiteindelijk heb je een whopping 8 Eikons en bijhorende vaardgheden om uit te kiezen. Je kunt er hier 3 in gelijk welke combinatie equippen, wat wel voor afwisseling zorgt. Maar in de hitte van het gevecht is het bewust uitkiezen van een vaardigheid niet voor mij weglegd. Elk gevecht bleef voor mij hetzelfde stramien hebben: de dodge button spammen, altijd in beweging blijven en met R2 telkens uitproberen of weer een cooldown voorbij is en een eikon vaardigheid kan triggeren.
Het is wel zo dat je de taktieken van de (mini-)bosses moet bestuderen en je er dan gepast op kunt reageren. Uitzoeken waneer een precisie dodge werkt en dan de eikon triggeren werkt best motiverend als het lukt. Dus ik denk wel dat er meer dan genoeg te rapen is voor actie-fans, maar als RPG-fan is dit misschien wel te veel van het goede.
Technisch is dit spel top, grafisch blijf je je ogen uitkijken en de spel-wereld heeft heel wat afwisseling te bieden. Het is wel zo lineair als wat en vaak word je weg kunstmatig beperkt, typisch J-RPG. Maar daar kun je makkelijk mee leven. Voor de rest vind je steeds dezelfde elementen: een lichtpunt geeft aan waar er wat te rapen valt, gewoon in de buurt komen en het wordt automatisch opgeraapt. Hier of daar kom je een kist tegen die je dan moet openen. Zelden dat er hier iets bij uitspringt waar je bij blijft stilstaan. Je krijgt wel rap alle standaard materialen bij elkaar die je voor het crafting nodig hebt. Speciale items vragen ook voor speciale ingedienten, en die vnd je meestal na het verslaan van een notoriuos mark. Van die laatsten zijn er 32 op de wereld verspreid, dit zijn extra pittige bosses in 4 moeilijkheidsgraden (C-B-A-S).
De muziek is steeds passend en hier of daar zijn er wat oorwurmpjes bij.
Al bij al dus een topper, die van mij een mooie 4* krijgt. Op naar het volgende avontuur.
Een uitgebreide review volgt nog. Maar de opening van het spel is ook een tweede keer zeer indrukwekkend, vind hem tot de besten in de serie horen.
Er is bewust voor gekozen om het battle systeem meer action based te maken, wat dat betreft wijkt het niet veel af van FFXV of VII remake. De basic FF elementen zijn er nog steeds, zoals attack en magic. Dat laatste beperkt zich tot drie elementen tegelijkertijd, omdat je maar drie Eikons tegelijkertijd kan koppelen, op zich geen probleem. Wat ik wel jammer vind is dat andere magic, zoals Cure, Protect, Shell, Haste, Slow, etc. totaal afwezig is. Natuurlijk heb je potions en tonics om je defense en strength op te krikken, maar daar houdt het wel een beetje bij op. Dat maakt dat er een stuk minder tactiek komt kijken bij de gevechten, vijanden hebben geen elemental weakness of strength meer, ze zijn niet vatbaarder of minder vatbaar voor magic of melee attacks, wel of niet immuum voor debuffs, etc.
Dat maakt dat de gevechten wat eentoniger zijn. Het is hack and slash en dodgen. Aan de andere kant zijn typische FF elemnten als limit breaks wél behouden. En ook nieuwere elementen als Stagger zijn aanwezig. De Eikon special attacks (die bovendien upgradebaar zijn), zijn ook een goede vondst. Kies je voor een sterke aanval met veel cooldown tijd, of juist een wat minder sterke, die je vaker kunt gebruiken? Bovendien heeft elke Eikon zijn eigen speciale vaardigheid, waardoor je, op eigen initatief weliswaar, kunt varieren in je tactiek.
Dan komen we bij de wereld zelf. Gevoelsmatig is deze game groter dan FFXV, al was het maar omdat het zich in meerdere landen/steden/continenten afspeelt, in tegenstelling tot wat op een grote stad leek in FFXV. Het travel by map via de obelisk vind ik wel een minpuntje. Ik heb liever dat het spel me via een cutscene naar een ander gebied leidt (of via een tussen level zoals the Greatwoods), dan dat je op een kaartje een obeslisk kiest en met de knop X er naartoe reist. Je kunt nu al vrij vroeg in het spel overal naartoe reizen, terwijl je daar bij FFX (en andere delen) een airship o.i.d. voor nodig had. FFX is hierin ook niet perfect, daar liep je over twee zandweggetjes en je was zo in een besneeuwde wereld, vervolgens door een bos en je was op een grote vlakte.
Ontneemt bovenstaande dan mijn speelplezier? Nee, niet echt. Had het beter gekund? Ja, dat wel. Het systeem van de delen tot en met XII (random encounters) had zijn beste tijd gehad, en ik snap ook wel dat je moet blijven vernieuwen als developer zijnde, maar ik vind het systeem van FFVII remake gewoon net wat beter aanvoelen.
Bovenstaande klinkt allemaal erg negatief, maar Square doet ook heel erg veel goed in deze game. Het verhaal en de personages bijvoorbeeld. Ik durf wel te beweren dat deze het beste zijn sinds deel X, toen we voor het eerst voice acting kregen voorgeschoteld. De voice acting, maar ook de dialogen zelf, zijn spot on (en een paar NFC's na, zoals Goetz). Ook de opbouw van het verhaal zelf is super goed gedaan, de eerste sequence, met flashbacks naar Clive's jeugd tot aan het gevecht bij Phoenix gate behoort misschien wel tot de beste uit de serie. Natuurlijk wordt er wat leentjebuurt gespeeld uit andere delen, zo lijken de Akashik op de Cie'th uit FFXIII (of White Walkers uit GoT) en Ultima op de Night King, maar de manier waarop je steeds verder het verhaal ingezogen wordt en er steeds een laagje wordt afgepeld en duidelijk wordt wie nou de echte vijand is, is wel typisch Final Fantasy en doet me denken aan deel VIII. Ze zijn ook niet te flauw met het doden van personages (zoals in GoT), of grof taalgebruik.
De sidequest zijn wellicht wat eentonig (al wil ik echt nooit meer 200 bliksems ontwijken of een ballonnen pakken op een chocobo), maar dragen echt wat bij aan het verhaal. Ook het upgraden van wapens en equipment is goed gedaan, al is het (wellicht) een minpuntje dat ze geen speciale eigenschappen bevatten, zoals elemental effecten. Je hoeft om te levellen en AP te verzamelen ook niet echt te grinden. Ik was Level 49 op het einde van mijn eerste playthrough, maar had nog niet alle Eikon abilities gemasterd.
Grafisch is het natuurlijk prachtig. Ik heb gekozen voor resolutie in plaats van Frame rate, maar ervaar niet veel frame drops, als ik eerlijk ben. De werelden zien er geweldig uit, van architectuur, tot natuur. Imposante kastelen, woestijnen, dorre vlaktes door the Blight en dat alles nog eens overgoten met een extra sausje als je alle kristallen hebt gebroken, vergelijkbaar met The World of ruin in FFVI. Ook de muziek verdient een pluim. Met de komst van voice acting wat naar de achtergrond verdwenen, maar desalniettemin erg sfeervol, met her en der wat knipogen naar oudere delen.
Al met al een spel dat ik met liefde nog een keer speel. Niet alleen voor de platinum trophy, maar ook om de fijnere nuances in het spel wat beter te begrijpen. Als je alle personages inmiddels goed kent is het enorm leuk om ze voor een tweede keer in hun jongere jaren te zien. Het rauwe karakter van het spel is iets wat ik nog niet eerder in deze mate heb gezien.
Maar dan... wat voor cijfer geef ik dit nou? Het is ontegenzeggelijk beter dan FFXV, die ik een 4* gaf, maar misschien net niet op het niveau van VI of VII remake. Qua verhaal, inhoud en personages beter dan XIII, maar battle systeem weer minder. In een ideale wereld kreeg dit 4.3*.
Ik maak er een 4.5* van. Al was het maar omdat een 3.5* voor XV ook niet terecht is (dat spel verdient een 3.8*).
(ondertussen gaan we vrolijk verder voor de platinum trophy)
Als ik eens wat dieper ga nadenken over de symboliek van de diverse elementen zou je kunnen zeggen dat de Mother Crystals symbool staan voor olie en gas in onze wereld. Dankzij de kristallen heeft de mensheid ongelooflijke stappen in zijn ontwikkeling kunnen make, maar dat heeft een prijs: The Blight, die dan weer symbool staat voor de opwarming van de aarde. Cid lijkt de eerste te zijn die dat doorheeft (al hebben de koninkrijken die 'eigenaar' zijn van de kristallen dat ook wel door, maar doen, net als Big Oil in onze wereld, alsof hun neus bloedt) en zet zichzelf ten doel de kristallen te vernietigen. Zijn outlaws of cursebreakers zijn dus de Extinction Rebellion van hun wereld.
Tegelijkertijd zijn er dus mensen die ook zonder kristallen gebruik kunnen maken van magie. Deze mensen zijn duidelijk in de minderheid en ondanks dat ze over gaven bezitten die ze krachtiger maken dan 'normale' mensen, zit de kracht in aantallen. Zo werden deze mensen dus tot slaaf gemaakt, zoals dat vele honderden jaren geleden ook is gebeurd met o.a. mensen van het Afrikaanse continent. Net als met de slavernij in onze wereld zit er geen logica achter, behalve dan dat de mensen met macht de tot slaaf gemaakten, Bearers in de wereld van FFXVI ze als een 'resource' zagen. Waarom een kristal gebruiken, waarvan de voorraad eindig lijkt te zijn en erg duus is, als je ook 'gratis' magie kunt gebruiken. Waarom een wit mens betaalde arbeid laten uitvoeren, als je het ook gratis een tot slaaf gemaakte kunt laten doen?
In het eerste deel van het spel, dus voordat het eerste Mother Crystal is vernietigd, ligt de focus op het bevrijden van Bearers, dus de bende van Cid was in die fase nog een abolitionistische beweging. Daarna, wannneer Clive Cid is geworden, is het een amalgamatie tussen XR en de abolitionistische beweging.
PS: de beschrijving bovenaan klopt voor geen meter.
PPS: Op Final Fantasy mode is het spel behoorlijk uitdagend. Het lijkt alsof er nu veel meer vijanden zijn en ze gedragen zich ook nog eens intelligenter.
Dank, aangepast naar omschrijving op PS Store.
Ik ben nu level 96, heb het het Ultima zwaard, dat ik tegelijkertijd kreeg met Gotterdammerung Reforged (beetje vreemd), want dat laatste zwaard gebruik je nu helemaal niet. Levelen gaat met name hard als je alle side quests en hunts doet. Zeker de A en S-level hunts leveren 4 tot 10 miljoen EXP op. Moet ook wel, want vanaf ca. level 80 level je pas met 10 miljoen EXP. Leukste hunt was Svarog, de draak, die level 96 was en ik begin level 70, ben zeker drie keer KO gegaan voordat ik hem had. Ging wel meteen 2 levels omhoog!
Twijfel of ik de twee DLC's moet kopen. Nu in de aanbieding voor 25 euro. De eerste is al uit en kost 10 euro en is een extra dungeon met taaie vijanden, maar duurt slechts 3 uur. De tweede komt pas in April, maar dan ben ik als het goed is bezig met FFVII Rebirth.
Heeft iemand hier de eerste DLC gespeeld? Ik hoor er, buiten de korte speelduur, wel goede verhalen over, omdat nadat je het laatste Mothercrystal hebt gebroken, op origin direct met Ultima gaat vechten en er geen 'final' dungeon is.
Voor 15 euro voor de tweede DLC verwacht ik wel flink wat speelduur.
10 euro is wel wat prijzig voor 3 uur gameplay, maar de tweede DLC , die in het voorjaar komt, moet zo'n 10 uur duren.
De platinum trophy en alle trophies van Echoes of the Fallen zijn nu dus binnen. Heb er zo'n 108 uur over gedaan, maar dat komt omdat ik bij de tweede playthrough alle cutscenes van de side quests heb geskipt (van de main story niet).
In Chrono Cross moet je 6 draken verslaan, hier 4 kristallen vernietigen. Daarna komt er een toren uit de zee omhoog, waarvan ze eerst niet weten hoe ze erop moeten komen.
Vervolgens vinden ze een manier om er naartoe te vliegen en volgt een boss fight. In Chrono Cross de op één na laatste hier de final boss.