Little Hope (2020)

...
…
Dus.. Dat was het grootste WTF einde dat ik ooit in een game heb gezien. Ben er nog steeds niet uit of het een goed einde is waar ik meer over moet nadenken, of een slecht eind is dat het cijfer verlaagd.

Gisteravond aan de lopende band Little Hope gespeeld totdat ik mijn slaap niet meer kon uitstellen, en vandaag uitgespeeld. Wederom geeft Supermassive een spannende interactieve thriller die aanvoelt alsof je een netflix serie bingewatched. Supermassive is inmiddels een soort Twilight Zone / Black Mirror voor videogames geworden. Al hun verhalen zijn sfeervolle thrillers die met allerlei vreemde thema’s spelen zoals monsters, mythes, geesten, noem maar op. In Little Hope speel je voor een groep mensen die in een vreemde situatie terechtkomen en jij bent verantwoordelijk voor hoe ze reageren, welke keuzes zij maken en de QTE (mits je een hekel aan QTE hebt is er de optie de timer uit te zetten, waardoor er geen druk achter komt te staan. Persoonlijk vind ik de QTE een fijne toevoeging die de spanning erin houd, maar het is goed dat deze optie erin zit voor spelers die minder goed in QTE zijn).

De meeste personages hebben duidelijke persoonlijkheden en er je hebt een redelijke invloed in hoe het verhaal verloopt. Hoewel je geen drastische invloed op de hoofdlijn hebt kunnen kleine keuzes wel degelijk uitmaken in overleven of verlies. De personages voelen als filmfiguren die veel praten in uitleg en niet altijd logisch reageren op de situaties, maar ze hebben voldoende menselijke trekjes gekregen om mij te laten verlangen naar een goed einde.
Ik bleef maar zeggen “wat ziet dit er goed uit!”; grafisch is dit een hoogstaand product. De cinematografie is artistiek, sfeervol kleurgebruik , omgevingen zien er levensecht uit, gedetailleerde personages en de acteurs laten zich van een goede kant zien. Vond het vooral een aangename verrassing om Will Poulter te zien (die een goede de bijrol had in The Revenant en een onuitstaanbaar figuur speelde in Detroit). Hier weet hij een onschuldige bijstander neer te zetten, die niet goed raad weet wat met de bovennatuurlijke gebeurtenissen te doen. Dit deed hij met alle overtuiging. Ik vond alleen de wijze hoe zijn vroegere zelf werd gespeeld niet goed werken. Vreemd genoeg werd dit monotoon gespeeld, terwijl hij wel duidelijk heeft gemaakt verschillende emoties goed te kunnen acteren.

Net als een anthologie serie wisselt het niveau van de Supermassive games. Impatient en Hidden Agenda zijn mediocre/matigtjes, Until Dawn is erg sterk en Man Of Medan is gewoon goed. Little Hope schommelde tussen mediocre en goed in. Het heeft, naar mijn idee, het meest originele en interessante concept dat Supermassive tot zover behandeld heeft: een groep mensen die blikken werpen in voorgaande levens, waar gruwelijke dingen gebeurd zijn, en ze moeten met deze gebeurtenissen dealen in het heden. De mysteries blijven steeds opstapelen en gekker worden, waardoor ik niet kon stoppen met doorspelen omdat ik persé wou weten wat er verder ging gebeuren. In de uitvoering van het concept voelt Little Hope echter aanzienlijk rommeliger dan Until Dawn of Men Of Medan. Het gebeurde te vaak dat de personages een vreemde/onlogische/geforceerde keuze maakte, reactie hadden die niet overeen leek te komen met wat ze eerder zeiden, mijn keuze een onlogisch gevolg had (al waren dit er maar 2. Dan nog, ze hadden een lelijk gevolg en moest een stuk opnieuw doen) of het verhaal laat belangrijke stukken eruit en probeert het met een kleine opsomming op te lossen.

Ook vond ik de dreiging ditmaal aanzienlijk minder intimiderend, zelfs lachwekkend (in het begin). Waar je in voorgaande delen moest dealen met sterke monsters of bewapende criminelen heb je hier zombie-achtige figuren. Ze waren broodmager en moesten de grootste moeite doen om überhaupt te kunnen lopen. Alsof je achterna word gezeten door een bejaarde met een rollator.. Waar ben je bang voor!? Een tik tegen z'n enkel en hij ligt neer. Het is pas later in de game dat de monsters laten zien wat voor schade ze eigenlijk kunnen aanrichten en dat ze niet dood kunnen gaan, wat ze meer intimiderend maakte. Ik denk dat een introductie, waarin de monsters direct lieten zien krachtig ze zijn, goed had kunnen helpen om de angst van de personages beter te snappen.

Het voelde alsof het script nog 1 herschrijving nodig had om het te perfectioneren: de vreemde momenten logischer aanknopen, bepaalde keuzes logischer uitwerken en de monsters beter introduceren. Maar voor wat het is vond ik het alsnog een sfeervolle thriller om doorheen te spelen.
Het einde… poef. Wat heb ik gezien man? Net wanneer je denkt de mysteries te snappen en een soort afronding te krijgen, gooit de game het gehele roer om voor een super vreemde wending die alles in een ander licht zet. Ik weet niet of het stiekems een geniale wending is die ik gewoon niet snap, of dat het juist een dom einde is dat een ‘luie’ uitweg zoekt: Andrew bleek eigenlijk dezelfde jongen van de opening te zijn die inmiddels een oude man is. Iedereen is dood en Andrew zocht closure in zijn hoofd door deze reis af te leggen. In andere woorden: het was allemaal maar verbeelding van een verstrooide man, derpe derp. Dat kan het niet zijn, toch? Waarom zoveel mysteries aankaarten zoals het meisje dat je steeds ziet, heksen rechtzaken, interacteren met oudere versies van jezelf en vervolgens door hun lijken gejaagd worden, als alles maar verbeelding is? Wat maakt het dan uit of mensen de nacht overleven? Het zijn immers maar verbeeldingen. Wat zijn die oude flashbacks? Wat hebben ze met Andrews leven te maken?
De game legt ook niet uit wie het meisje nou precies is en hoe het afloopt met haar. Heeft het uitgemaakt dat ik haar altijd onschuldig beschouwde? Haar rol werd in mijn playtrough niet verklaard. In het laatste level zie je ook allerlei monster op het huis afstormen, maar ze zijn opeens weg zodra de personages het huis uitlopen.. wat heb ik gemist? Waar was die nep opbouw naar een climax voor? Het voelde heel anti-climax en liet teveel vragen over. Totdat het oversloeg in de echte twist en ik zwaar perplex de aftiteling inging. Ik ga gelijk een nieuwe playtrough doen en wellicht wat uitleg op het internet zoeken.

In de eerste instantie wou ik het een 3* geven voor het vreemde einde en alle mindere dingen in de uitvoering, maar ik heb Little Hope met enthousiasme in 2 etappes gespeeld. Was heel geboeid in het verhaal, de mysteries, de sfeer, en hoewel ik het einde niet ‘goed’ kan noemen wekte het wel een boel reacties. Soms is dat beter dan het zoveelste einde waarin iedereen sterft / overleefd.

3/3,5*

Dit was een beetje een tegenvaller voor mij. Had erg genoten van Man of Medan en daardoor waren mijn verwachtingen voor deze game redelijk hoog. Maar het verhaal voelt wat dun aan, de personages zijn minder interessant en ik heb op de pc extreem veel 'game-breaking' bugs gehad.

Ik hoop dat de volgende Dark Pictures beter gaat bevallen en minder bugs gaat hebben

Hmm ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Had het vrij snel uitgespeeld en ik weet niet of ik nog ga proberen om andere eindes te krijgen.

Ik zat er op het begin niet zo lekker in. De personages trokken mij niet echt. De lugubere sfeer vond ik wel goed gedaan en blijft de aandacht vasthouden. Het einde dat ik had was echter een grote anti-climax. Wat heb ik continu gedaan eigenlijk? Het voelt erg nutteloos. De hele heksenjacht en wat er zich vroeger afspeelde in Little Hope maakte dus eigenlijk weinig uit. Het ging er uiteindelijk om dat Andrew de buschauffeur was en dat hij meerdere persoonlijkheden had? Het sloeg kant nog wal. Daar ben ik heel erg teleurgesteld over. En dan aftiteling....

Jammer dit, alleen voor de sfeer zou ik het proberen, maar voor de rest geen aanrader.