Little Hope (2020)

...
…
Dus.. Dat was het grootste WTF einde dat ik ooit in een game heb gezien. Ben er nog steeds niet uit of het een goed einde is waar ik meer over moet nadenken, of een slecht eind is dat het cijfer verlaagd.

Gisteravond aan de lopende band Little Hope gespeeld totdat ik mijn slaap niet meer kon uitstellen, en vandaag uitgespeeld. Wederom geeft Supermassive een spannende interactieve thriller die aanvoelt alsof je een netflix serie bingewatched. Supermassive is inmiddels een soort Twilight Zone / Black Mirror voor videogames geworden. Al hun verhalen zijn sfeervolle thrillers die met allerlei vreemde thema’s spelen zoals monsters, mythes, geesten, noem maar op. In Little Hope speel je voor een groep mensen die in een vreemde situatie terechtkomen en jij bent verantwoordelijk voor hoe ze reageren, welke keuzes zij maken en de QTE (mits je een hekel aan QTE hebt is er de optie de timer uit te zetten, waardoor er geen druk achter komt te staan. Persoonlijk vind ik de QTE een fijne toevoeging die de spanning erin houd, maar het is goed dat deze optie erin zit voor spelers die minder goed in QTE zijn).

De meeste personages hebben duidelijke persoonlijkheden en er je hebt een redelijke invloed in hoe het verhaal verloopt. Hoewel je geen drastische invloed op de hoofdlijn hebt kunnen kleine keuzes wel degelijk uitmaken in overleven of verlies. De personages voelen als filmfiguren die veel praten in uitleg en niet altijd logisch reageren op de situaties, maar ze hebben voldoende menselijke trekjes gekregen om mij te laten verlangen naar een goed einde.
Ik bleef maar zeggen “wat ziet dit er goed uit!”; grafisch is dit een hoogstaand product. De cinematografie is artistiek, sfeervol kleurgebruik , omgevingen zien er levensecht uit, gedetailleerde personages en de acteurs laten zich van een goede kant zien. Vond het vooral een aangename verrassing om Will Poulter te zien (die een goede de bijrol had in The Revenant en een onuitstaanbaar figuur speelde in Detroit). Hier weet hij een onschuldige bijstander neer te zetten, die niet goed raad weet wat met de bovennatuurlijke gebeurtenissen te doen. Dit deed hij met alle overtuiging. Ik vond alleen de wijze hoe zijn vroegere zelf werd gespeeld niet goed werken. Vreemd genoeg werd dit monotoon gespeeld, terwijl hij wel duidelijk heeft gemaakt verschillende emoties goed te kunnen acteren.

Net als een anthologie serie wisselt het niveau van de Supermassive games. Impatient en Hidden Agenda zijn mediocre/matigtjes, Until Dawn is erg sterk en Man Of Medan is gewoon goed. Little Hope schommelde tussen mediocre en goed in. Het heeft, naar mijn idee, het meest originele en interessante concept dat Supermassive tot zover behandeld heeft: een groep mensen die blikken werpen in voorgaande levens, waar gruwelijke dingen gebeurd zijn, en ze moeten met deze gebeurtenissen dealen in het heden. De mysteries blijven steeds opstapelen en gekker worden, waardoor ik niet kon stoppen met doorspelen omdat ik persé wou weten wat er verder ging gebeuren. In de uitvoering van het concept voelt Little Hope echter aanzienlijk rommeliger dan Until Dawn of Men Of Medan. Het gebeurde te vaak dat de personages een vreemde/onlogische/geforceerde keuze maakte, reactie hadden die niet overeen leek te komen met wat ze eerder zeiden, mijn keuze een onlogisch gevolg had (al waren dit er maar 2. Dan nog, ze hadden een lelijk gevolg en moest een stuk opnieuw doen) of het verhaal laat belangrijke stukken eruit en probeert het met een kleine opsomming op te lossen.

Ook vond ik de dreiging ditmaal aanzienlijk minder intimiderend, zelfs lachwekkend (in het begin). Waar je in voorgaande delen moest dealen met sterke monsters of bewapende criminelen heb je hier zombie-achtige figuren. Ze waren broodmager en moesten de grootste moeite doen om überhaupt te kunnen lopen. Alsof je achterna word gezeten door een bejaarde met een rollator.. Waar ben je bang voor!? Een tik tegen z'n enkel en hij ligt neer. Het is pas later in de game dat de monsters laten zien wat voor schade ze eigenlijk kunnen aanrichten en dat ze niet dood kunnen gaan, wat ze meer intimiderend maakte. Ik denk dat een introductie, waarin de monsters direct lieten zien krachtig ze zijn, goed had kunnen helpen om de angst van de personages beter te snappen.

Het voelde alsof het script nog 1 herschrijving nodig had om het te perfectioneren: de vreemde momenten logischer aanknopen, bepaalde keuzes logischer uitwerken en de monsters beter introduceren. Maar voor wat het is vond ik het alsnog een sfeervolle thriller om doorheen te spelen.
Het einde… poef. Wat heb ik gezien man? Net wanneer je denkt de mysteries te snappen en een soort afronding te krijgen, gooit de game het gehele roer om voor een super vreemde wending die alles in een ander licht zet. Ik weet niet of het stiekems een geniale wending is die ik gewoon niet snap, of dat het juist een dom einde is dat een ‘luie’ uitweg zoekt: Andrew bleek eigenlijk dezelfde jongen van de opening te zijn die inmiddels een oude man is. Iedereen is dood en Andrew zocht closure in zijn hoofd door deze reis af te leggen. In andere woorden: het was allemaal maar verbeelding van een verstrooide man, derpe derp. Dat kan het niet zijn, toch? Waarom zoveel mysteries aankaarten zoals het meisje dat je steeds ziet, heksen rechtzaken, interacteren met oudere versies van jezelf en vervolgens door hun lijken gejaagd worden, als alles maar verbeelding is? Wat maakt het dan uit of mensen de nacht overleven? Het zijn immers maar verbeeldingen. Wat zijn die oude flashbacks? Wat hebben ze met Andrews leven te maken?
De game legt ook niet uit wie het meisje nou precies is en hoe het afloopt met haar. Heeft het uitgemaakt dat ik haar altijd onschuldig beschouwde? Haar rol werd in mijn playtrough niet verklaard. In het laatste level zie je ook allerlei monster op het huis afstormen, maar ze zijn opeens weg zodra de personages het huis uitlopen.. wat heb ik gemist? Waar was die nep opbouw naar een climax voor? Het voelde heel anti-climax en liet teveel vragen over. Totdat het oversloeg in de echte twist en ik zwaar perplex de aftiteling inging. Ik ga gelijk een nieuwe playtrough doen en wellicht wat uitleg op het internet zoeken.

In de eerste instantie wou ik het een 3* geven voor het vreemde einde en alle mindere dingen in de uitvoering, maar ik heb Little Hope met enthousiasme in 2 etappes gespeeld. Was heel geboeid in het verhaal, de mysteries, de sfeer, en hoewel ik het einde niet ‘goed’ kan noemen wekte het wel een boel reacties. Soms is dat beter dan het zoveelste einde waarin iedereen sterft / overleefd.

3/3,5*

Heb je dit ook in multiplayer gespeeld? Daar ben ik nou benieuwd naar hoe dat werkt.

Heb het zelf niet gedaan, maar heb er wisselvallige dingen over gehoord. Iedere speler krijgt een paar personages waar ze de controle over krijgen. Meestal speelt er 1 iemand (afhangend van welk character aan de beurt is), andere momenten speel je tegelijkertijd een stuk en bekijk je het beiden van een ander perspectief. De reviews die ik las waren ietwat negatief over de conflicten die onderling ontstonden over keuzes maken waar andere spelers het niet mee eens waren, of spelers die steeds faalde bij QTE waardoor de characters doodgingen. Andere zagen daar wel de lol van in. Het hangt er denk ik vanaf hoe jij en je vrienden er instaan en hoe goed jullie in QTEs zijn.

Nou ik ben benieuwd. Dat was ik ook al naar Man of Medan. En aangezien je besprekingen positief zijn en ik toch wel van dit soort interactieve fictie houd heb ik me de Anthology box maar besteld op de xbox.

Ik vind het overigens wel leuk dat de ontwikkelaar ook alvast al het volgende deel, House of Ashes heeft aangekondigd. Hopelijk nog voor de huidige generatie. Ze hebben wel een beetje de TellTale mantel overgenomen.

Wederom net als bij Until Dawn en Man of Medan vandaag samen met mijn broertje in één dag uitgespeeld. Dat is een beetje ons standaard ritueel bij survival-horror games dus dat is altijd wel gezellig.

Man of Medan was voor mij een flinke tegenvaller. Met name omdat het totaal niet kon opboksen tegen zijn voorganger Until Dawn, dus ik was daardoor enigszins sceptisch over Little Hope. Uiteindelijk toch wel tevreden over deze game. Ik vond Will Poulter ook een erg leuke verassing en ook best een flinke naam voor een game als dit, dus dat heeft Bandai goed gedaan.

Waar de game in ieder geval beter in is dan zijn voorganger is sowieso de cast, maar ook het verhaal. Dat sinistere met een soort van multi-verse vond ik een leuk concept, wat na mij weten ook nog enigszins origineel is. De cinematic cuts zijn ook van een hoog niveau wat de geloofwaardigheid alleen maar versterkt.

Wederom was mijn missie weer iedereen in leven houden. Bij Until Dawn en Man of Medan wist ik me er heelhuids door heen te slaan met 0 doden dus me zelfvertrouwen was groot, maar bij Little Hope eindigde ik alleen nog met Andrew.. Dus ja “Little Hope”.

Het einde viel me dan wat tegen wat dus ook een halve ster heeft gekost. Het einde is wellicht voor mij ook nog niet helemaal duidelijk dus misschien interpreteer ik het wel verkeerd, maar als het klopt wat ik denk. Dan is het wel een tegenvaller.

Wel kijk ik weer uit naar het vervolg. Laat ‘House of ashes’ maar komen!

Ook vanavond uitgespeeld met nog maar 1 overlevende en ik moet bekennen dat ik het net zo goed vind als Man of Medan. Het lag licht voor de hand waar het verhaal naar toe ging maar de manier waarop het verteld wordt inclusief de flashbacks en interacties tussen de oude bewoners en historie van het stadje bleef me tot het einde boeien. Het Silent Hill-achtige sfeertje deed natuurlijk ook veel voor mij.

Ook met bepaalde keuzes en dialogen hierover had ik geen probleem - de humpr had soms (bewust) een beetje een Scream gehalte ('Oh yeah, let's split up - because noone in a horror movie ever died that way'!) of iets dergelijks. En ook de monsters hadden niet veel introductie, krachtiger of angstaanjagender moeten zijn imo - ik vond het design eigenlijk wel goed gedaan en naargelang de hoofdrolspelers geen wapens hadden en steeds (of nou ja niet iedereen dus bij mij) of amper wisten te ontsnappen vond ik de dreiging die ze tussendoor vormden wel aangenaam. Het is tenslotte geen survival horror - dus dat vond ik eigenlijk net positief.

En dan tja...het einde. Ben ik hier tevreden over - ja. Want hoe je het ook bekijkt (grote spoilers trouwens) het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Andrew die toevallig (en ik geloof dit ook 'echt') door Little Hope moet rijden met de bus en zijn meervoudige persoonlijkheden zich manifesteren maken hem misschien vatbaar voor de gebeurtenissen in het verleden. En het feit dat hij op het eind van het spel wel zijn 'geest' terug in orde heeft hoeft niet uit te sluiten dat er meer aan de hand was. Hij houd in de proloog tenslotte wel het doosje houtjes vast, maar toch wordt er ook meermaals gehint op het feit dat zijn jongste zus wel degelijke een gave heeft en de brand bewust of onbewust in een woedeaanval heeft veroorzaakt. In ieder geval zijn er in het verleden wel veel meer dingen gebeuren (goed - ik kan je verklappen ik heb het kind de brandstapel opgerost - de volgende keer zorg ik ervoor dat als keuzes toelaten die etter van een priest het zijne krijgt indien mogelijk, geen spolers graag..

In ieder geval heb ik er van genoten. Dus ook deze een 4.

Overigens vind ik de narrator tussendoor en aan begin/eind geweldig - hij weet perfect hoe hij de sfeer / toon van het spel / verhaal dient neer te zetten. Wel was ik ietwat gepiqueerd over het feit dat hij zei 'We'll see each other at least one more time'. Zouden de duffe gamesites dan toch gelijk hebben met het feit dat het aantal van 8 oorsprokelijke games is teruggeschroefd naar 3? Ik hoop het in ieder geval niet. Ik lust er hier nog wel een paar van.

Verder: de preview van het volgende deel zag er ook erg interessant uit. En...ik schrok haast even maar toen een bepaald persoon op een bepaalde plek stond en er een standbeel achter haar werd onthuld moest ik meteen denken aan Pazuzu (het had er uhum 'duivels' veel van weg). In ieder geval laat meer komen die hap.

Dat was ik inderdaad nog vergeten te vermelden. Die narrator is inderdaad écht top! Zat elke keer weer geboeid te kijken zodra hij kwam.

Dit was een beetje een tegenvaller voor mij. Had erg genoten van Man of Medan en daardoor waren mijn verwachtingen voor deze game redelijk hoog. Maar het verhaal voelt wat dun aan, de personages zijn minder interessant en ik heb op de pc extreem veel 'game-breaking' bugs gehad.

Ik hoop dat de volgende Dark Pictures beter gaat bevallen en minder bugs gaat hebben

Op de PS4 versie had ik gelukkig nergens last van . Mijn PS4 ging echter wel nogal loeien tijdens de game, dus speelde ik het met noise canceling headphones.

Dan was die versie (gelukkig) wat beter geoptimaliseerd. Ik heb, zonder overdrijven, meer dan 20 crashes / freezes gehad. De "workaround" was om constant op de punten waar het spel vastliep het menu te openen, te sluiten en weer te openen. Daarnaast ben ik een keer van de wereld af gesprongen toen alle personages stil stonden en heb ik een hele scene gemist omdat de mist niet wilde laden geloof ik

Hmm ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Had het vrij snel uitgespeeld en ik weet niet of ik nog ga proberen om andere eindes te krijgen.

Ik zat er op het begin niet zo lekker in. De personages trokken mij niet echt. De lugubere sfeer vond ik wel goed gedaan en blijft de aandacht vasthouden. Het einde dat ik had was echter een grote anti-climax. Wat heb ik continu gedaan eigenlijk? Het voelt erg nutteloos. De hele heksenjacht en wat er zich vroeger afspeelde in Little Hope maakte dus eigenlijk weinig uit. Het ging er uiteindelijk om dat Andrew de buschauffeur was en dat hij meerdere persoonlijkheden had? Het sloeg kant nog wal. Daar ben ik heel erg teleurgesteld over. En dan aftiteling....

Jammer dit, alleen voor de sfeer zou ik het proberen, maar voor de rest geen aanrader.

Momenteel ben ik The Dark Pictures Anthology games weer aan het afgaan, met de intentie om Platinum proberen te halen. Man of Medan blijft op soortgelijk niveau zitten bij het herspelen, The Devil In Me verbeterde zelfs bij het herspelen, maar Little Hope is er helaas van onderuit gegaan. De twist, waar ik eerst niet goed wist wat ervan te vinden, ben ik nu negatief over. Er wordt te weinig met de twist gedaan om een herspeelsessie leuk te maken. Sterker zelfs, het verpest eerder het verhaal door de waarde uit de meeste gebeurtenissen te zuigen.

(De rest van de alinea bevat flinke spoilers voor The Boys seizoen 4! Niet lezen als je daar nog blind in wilt gaan) “Het was allemaal denkbeeldig” is een twist die ik in andere verhalens heb zien werken. Toevallig werd deze twist recentelijk gebruikt in seizoen 4 van The Boys, waar het een klein onderdeel van een groot verhaal is. Daar heb je genoeg kennis over wie Butcher precies is buiten zijn verbeelding, waardoor de hallucinaties een duidelijke betekenis gaan krijgen. Het geeft aan dat Butcher mentaal heel ver aan het afbrokkelen is in vergelijking met hoe hij in seizoen 1 was, en de gesprekken met zijn hallucinaties zijn een mooie weergave van zijn interne worsteling over het willen doden van Superhelden VS het eren van de wens van zijn geliefde. Zelfs na de twist kun je de eerdere scenes herbekijken en ze werken nog steeds, evenals dat het verhaal nog steeds interessant is na de twist.

In Little Hope daarentegen, draait het verhaal in zijn geheel om de twist waarna er weinig vlees op het bot overblijft als je weet hoe het eindigt. Je weet simpelweg te weinig over het leven van zijn Anthony om goed te snappen wat de hallucinaties zouden moeten betekenen, anders dan “hij verlangde naar een goede band met zijn familie en wilde ze graag redden”. Er wordt hier en daar wat interessants gedaan met de thema’s zoals dat de monster-designs allemaal zijn afgeleid van de manier hoe de familie overleed, dat “de rechter” van de heksenjachten eigenlijk de buurman is die Andrew had beschuldigd het vuur aan te steken, of dat Andrew de optie heeft het meisje ‘schuldig’ te vinden van alles (geziene het haar pop was die het vuur begon). Niet niks, maar te weinig voor een om een miniserie van een paar uur opnieuw te doen. De meeste dialogen draaien nog steeds over “wat er aan de hand is” en de monster confrontaties zijn merendeels van hun spanning kwijt, wetende dat het allemaal denkbeeldig is. Om nog maar te zwijgen over hoe onlogisch het is dat Andrew zichzelf op twee plekken tegelijk kan hallucineren en dat zijn hallucinaties interacties kunnen hebben met de omgeving.

De grimmige spookstad verkennen, creatieve monster designs, gave gevechten met de monsters en het zoeken naar manieren de twist te rechtvaardigen maakte Little Hope geinig genoeg om in zijn geheel te herspelen, maar van het enthousiasme van de eerste playthrough is weinig meer overgebleven. Verlaagd naar een 2,5*.