Superliminal (2019)

Een game die lijkt te komen uit de kloondoos van half-Life 2 MOD's en Portal. Ik kreeg met het spelen echt een deja-vu naar deze games. Al is de gameplay wel heel anders. Het is een puzzelspel in een wereld van gangen en kamers. Voorwerpen die je groter en kleiner kan maken en de vorm kan aanpassen door het veranderen van perspectief. Ik vond het een heel boeiende en verslavende game. Een tussendoortje waar ik toch ruim 7 uur mee bezig ben geweest. Je kunt ook een achievement halen als je hem binnen de 35 minuten uitspeelt. Lukt je misschien als je hem al 10 keer doorgelopen bent, maar voor een replay vond ik hem toch weer niet goed genoeg.
Je gaat van deur (eigenlijk ook een portal) naar deur, maar om bij de volgende te komen moet je steeds wat raadsels oplossen. Er zit wel voldoende afwisseling in de 12 levels die je door moet voor de credits langskomen. De muziek vond ik vaak wel irritant. Veel gepingel op een piano, maar ook niet zo erg dat ik het heb uitgezet. Gespeeld via de gamepass. Toch wel een aanrader.

Van de week even een uurtje geprobeerd en het concept smaakt wel naar meer. Kreeg er wel grote The Stanley Parable vibes van.

Onderhand uitgespeeld en dit was wel erg vermakelijk. The Stanley parable invloed is merkbaar, maar het is vooral ook erg creatief gedaan. Maquette had hier een voorbeeld aan moeten nemen, aangezien ze wel wat raakvlakken hebben qua mechanics.
Er zitten hier leuke puzzels in die goed inspelen op het idee van dromen. Soms heb ik mijzelf toch wel eventjes voor mijn hoofd geslagen omdat ik van die simpele dingen niet zag. Richting het einde wordt het soms wel wat onduidelijk waarbij lang niet altijd duidelijk is wat je precies voor invloed heb. Maar ze weten je hier veelal toch goed te triggeren om dingen te proberen en om outside of the box te denken. Erg vermakelijk en voor de liefhebbers van puzzelspelletjes toch wel een aanrader.

Wát een unieke game is dit. Ik denk dat dit met afstand een van de meest bijzondere games is die ik heb gespeeld.

Het is volgens mij nog nooit voorgekomen dat me regelmatig een goedkeurend glimlachje ontschoot bij een game. You got me. Het einde gaf me zelfs lichtjes kippenvel en kwam zelfs heel dichtbij.

De goede bedoelingen stralen ervan af. De sympathieke benadering maakt dat ik nu echt niet ga lopen mauwen over de physics die heel misschien een klein beetje beter hadden gemogen.

Zoals hierboven al is aangehaald een game in de sfeer van The Stanley Parable en Portal, maar het is toch van een heel andere orde. Heel knap in elkaar gezet ook. Liefhebbers van optische illusies en puzzels kunnen hun lol op, met een aantal aardige wtf-momenten, leuke details, inventieve en enkele hoofdpijn veroorzakende puzzels (waarbij de PS5 soms zichtbaar moeite had om alle gekkigheid op het scherm te toveren) - ik ben hier heel enthousiast over.