Catherine: Full Body (2019)

Bij Catherine:

Het ene moment had ik niets van Atlus* gespeeld, het volgende moment hebben ze twee 4,5*s binnengesleept. Het is daarmee een bedrijf dat heeft laten zien een quality touch te geven aan hun producten. Catherine oogt, klinkt en bestuurt superieur, met een origineel verhaal en een origineel puzzel-platform concept. Het heeft haast het totaalpakket van wat ik in een game wil zien. De demo van Full Body te downloaden en dit kan ik daarom zeker aanraden om te proberen.

Gevoelsmatig bestaat 50% van de ervaring uit het verhaal en de andere 50% uit de puzzelsecties. De game geeft je zelfs volledig de controle om het verhaal door te skippen, of juist de platformsecties zo eenvoudig mogelijk maken, zodat je als speler kunt kiezen waarop je de aandacht wilt storten. Maar ik vond beiden aspecten zo sterk in elkaar zitten dat ik met plezier de uitdaging aanging tijdens de nachtmerries, of zoveel mogelijk uit het verhaal probeerde te halen tijdens de verhaalsequenties. Het verhaal zit vol mysteries over wat er allemaal speelt zoals wat deze nachtmerries precies zijn, wat je wacht als je de top zou halen, of Vincent z'n relatie kan behouden en wie Rin precies is. Dit zorgde ervoor dat ik altijd benieuwd was naar de volgende cutscene, hopend dat me meer bekend werd over de mysteries. Maar zelfs zonder deze mysteries houd het verhaal goed stand door alle sterke personages. Ik kon veel plezier beleven aan gewoon babbelen met Vincent’s vrienden in de kroeg, of proberen om de andere mensen in de nachtmerrie te steunen met hun problemen oplossen. Als speler heb je een opmerkelijke hoeveelheid invloed in hoe het verhaal zich afrond, met de keuze uit (als ik me niet vergis) 3 personages waarmee je kunt eindigen, afgewezen kunt worden of juist voor een single leven kiezen. Er is een good/evil-meter die bijhoud hoe je hebt gereageerd op de morele keuzes, maar er zijn ook opties die in een grijs gebied zweven. Hierdoor kun je het verhaal spelen naar eigen smaak en ik heb zeker belangstelling voor een herspeelsessie om full-asshole te gaan.

De gameplay is minstens zo sterk. Ik heb weleens schuifpuzzels gedaan, maar nog nooit zo’n uitgebreid systeem als dit waarin je juist de blokken moet verschuiven om verticaal te kunnen bewegen. Het systeem van de blokken zit complex in elkaar (ik maak er nog regelmatig fouten mee en hard mode lijkt wel onmogelijk), maar op normal mode word het systeem heel stapsgewijs aan je uitgelegd waardoor er een juiste hoeveelheid uitdaging was. Er zijn een groot aantal verschillende type blokken, verschillende blokkenstructuren die andere oplossingen van je vragen, de optie om een paar stappen ongedaan te maken, items die je kunnen helpen of zelfs levels met vijanden waar je rekening mee moet houden. Dit houdt het systeem gevarieerd, complex en erg leuk om te doen. In de eerste instantie wou ik voor de gold ranks gaan, maar in de latere levels was ik gewoon blij als ik het einde haalde. Nooit gedacht dat een blokkenschuif systeem als dit zo goed zou passen bij een AAA game.
In het hoofdverhaal, op normal-classic mode, is de moeilijkheidsgraad perfect voor een nieuwkomer. Buiten het hoofdverhaal heb je ook optionele uitdagingen waarin de moeilijkheidsgraad hoger is gemaakt zoals Babel: een reeks aan extra pittige torens waarin je geen undo-knop mag gebruiken. Of bij een leuke Rapunzel minigame (wat een soort 8-bit variant van het blokkenspel is) waarin je wel undo’s mag gebruiken, maar niet bij fatale fouten. Het was een slimme zet om dit optionele uitdagingen te maken want anders had het frustratie gehalte te hoog gezeten, en het geeft me iets om naartoe te streven nu ik de game aan het herspelen ben.

Ik weet niet hoe de originele game er destijds uitzag, maar de Full Body versie voor PS4 ziet er grafisch superieur uit, alsof het spel dit jaar pas is uitgekomen. De designs van de characters, levels, creativiteit, kleurgebruik, HUDs en met name de uitdrukkingen van de personages zitten heel leuk in elkaar. De vreemde close ups van een geshockte Vincent is niet weg te denken, of zijn uitgerekte mond tijdens komische momenten. Tussen de in-game cutscenes komen er regelmatig 2D anime cutscenes voor, met een hoogstaande tekenstijl, die er zeker mochten wezen.
De soundtrack is gevarieerd met meerdere aanstekelijke tracks die zich perfect op de betreffende mood aansluiten. Er zitten zelfs, voor de liefhebber, tracks van Persona in met de optie om een Joker skin aan te zetten in de extra modes. De Engelse stemacteurs zijn heel goed gecast. Hier en daar wat zijpersonages waarvan de stem niet werkte (zoals Asteroth die als een snobby puber klinkt), maar voor de hoofdcast zat het goed in elkaar.

Qua problemen stoorde ik me aan hoe Vincent in de eerste 2/3e van het verhaal reageerde op de problemen die hij tegenkwam. Zelfs toen ik de meest moreel-juiste keuzes maakte waarin ik zo trouw mogelijk was aan Katherine, terwijl ik zo afstandelijk mogelijk naar Catherine was en Rin als vriend wou houden, kon Vincent alsnog tijdens cutscenes (waarin ik geen controle had) compleet het roer omgooien en allerlei fouten maken. Het duurde, in dat opzicht, te lang voordat de vruchten van mijn keuzes zich afwierpen (maar ze werden wel degelijk op een bevredigende manier afgeworpen). Tenminste, in een full-good playtrough was dat het geval. Ik heb geen idee of de full-evil run, of een neutrale run, eerder resultaat laat zien. Los daarvan stoorde ik me aan de muziek van de Rapunzel game waarin je constant hetzelfde loopje hoort. Het is sfeervol en passend op het eerste gezicht, maar voor de hoeveelheid levels die het heeft had ik gewild dat ik de jukebox muziek eroverheen kon doen. Hetzelfde geld voor Babel. Ik weet niet of dit een glitch is, maar bij elke steen die ik hoger kwam hoorde ik een stem “new record” zeggen. Zelfs als mijn record 90 is en ik geheel opnieuw begon blijft ie dat zeggen, waardoor het spelen van Babel klinkt als “new recor- new record new re-new-record new-re-new record… new recor-new record..”, en er is geen manier om dit uit te zetten. Nu zet ik gewoon het geluid op mute en zet ik eigen muziek op tijdens deze modes.

Ik heb de game nu 1x uitgespeeld, maar de hoeveelheid ongespeelde content is nog erg hoog. Naast de alternatieve paden in het verhaal is er ook een Remix mode waarin alle levels herindeelt zijn met nieuwe type blokken, die veel complexere vormen hebben (zelfs de levels in de Rapunzel game zijn compleet anders). Babel wil ik nog steeds proberen uit te pelen, de Rapunzel game wil ik zowel op classic als remix halen en ik ga me misschien ooit wagen aan Hard mode, waarin de levels op z’n pittigst zijn herindeelt met maar één undo. Voor nu houd ik het iig bij een Normal-Remix mode, full-evil 2e run.

4,5*

AtlUs wel, als het u belieft!

Wie heeft er ook zo een moeite met de controles (Switch) Doet niet helemaal wat je zou willen.