The Legend of Zelda: A Link to the Past (1991)

Dat zou inderdaad kunnen. Ik heb de periode van NES nooit meegemaakt (wel de SNES gespeeld bij m'n opa indertijd), ik weet wel dat die twee eerste zelda games moeilijk en soms oneerlijke gameplay bevatten, dus alvast m'n respect voor de mensen die dit op NES (en dus zonder emulator) hebben uitgespeeld!

M'n opa had A Link To The Past niet op de SNES maar later wel Ocarina Of Time op de Nintendo 64 en daar is de liefde en appreciatie voor deze reeks eigenlijk begonnen. Enorm zonde dat ik in die periode Majora's Mask heb moeten missen, maar heb later Wind Waker en TP op de GC gespeeld zonder dat het me tegenviel. Beide toppers.

Deze heb ik dus niet lang geleden gespeeld en voor een 2d Zelda vind ik het dus heus niet makkelijk. Ik denk nu even aan andere 2D Zelda's (Minish Cap, dat met dat zandlopertje, met dat treintje) en die waren wel makkelijker

Ik heb de hele N64-Gamecube periode gemist, daarom dat ik misschien wat moeten inhalen heb op 3D niveau. Zelda 1 op de NES was taai (al heb ik hem wel ooit in één keer zonder sterven uitgespeeld), maar die alternate world van Zelda 1 ging er écht wel over Tiweede Zelda op de NES is bij momenten gewoon frustrerend.

Toen deze uiteindelijk uitkwam was ik ook alweer wat ouder, na een paar jaar NES gaming had je er een aardige training opzitten om dit soort spellen aan te pakken.

Ja dit blijft wel een pareltje. Hoewel ik deze zonder nostalgische achtergrond heb gespeeld (ben van mening dat nostalgie een zeer belangrijke motivator is in het uitdelen van je stem) was ik toch ongelooflijk verbaasd over de manier hoe dit spel je in z'n verhaal zoog. Het begint en 'PETS' je zat meteen in de sfeer. Die geweldige muziek, die directe dreigende sfeer, dat fijne roos/paarse haar van Link... Ach heerlijk

De eerste Zelda op de NES blijft m'n favoriet, maar deze is ook gewoon ontzettend goed. Ik kan niets negatiefs bedenken eigenlijk, behalve dat ik de eerste net nog een tikkeltje beter vind.

De relatief lage moeilijkheidsgraad vond ik toen toch wel een tegenvaller. Ik was er toen redelijk snel doorheen, dat in een tijd waarmee ik toch al snel 3 maand met één game moest doen.

Eens, deze was een stuk makkelijker inderdaad.

Heerlijk speelbare en epische game
Als kind heeft dit spel mij echt betoverd,de hele spelwereld is gewoon magisch mooi.
En zelfs heden ten dage kan ik nog volop genieten van dit meesterlijke avontuur

Ideaal om op je telefoon te spelen wel.

Sommige pareltjes zoals U.N. Squadron gaan helaas echt niet lukken met die controls maar deze is uitermate geschikt.

Gaat inmiddels ook wel echt heel makkelijk zoiets.

Even koekelen en enkele seconden later loop ik 'm al te speule.

Vind het altijd lastig om te bepalen of ik dit nou de beste zelda vind of toch ooc. Blijft altijd een tweestrijd.

Ik heb deze nog eens gehad voor de GBA waardoor ik zeker weet dat deze versie bestaat, echter zie ik 'm er hier niet bij.

Nou kan ik natuurlijk zelf een correctie indienen maar daar heb ik geen zin an.

Misschien iemand anders wel.

Dat bericht typen heeft letterlijk meer van je tijd in beslag genomen dan op 'correctie' en 'gba' te drukken...

Maar idd. Ik heb hem ook gewoon op de GBA liggen.

Geniaal mooi spel en zelfs in mijn opinie mischien het beste spel ooit. Alles lijkt te kloppen in dit spel. Ook de muziek en algemene sfeer zijn fantastisch. niks ander dan lof voor dit spel.

Waar Ocarina Of Time de fundamenten van het 3D gebeuren heeft waargemaakt, is A Link To The Past dat zonder twijfel voor de 2D games. Het is een zeer aangenaam spel geworden die terug gaat naar de gameplay van het origineel en dat is er serieus aan te zien. Alles zit snor. De graphics zien er vandaag de dag nog steeds vrolijk en goed uit met oog voor detail. Zo zijn de schaduwen in The Lost Woods prachtig om te zien en is de stroming van het water ook goed te zien. Die inleiding is ook prachtig met de regen en de dreigende muziek om dan tot een van de gaafste soundtracks te komen van heel de franchise (OST van het kasteel). De muziek is uiteraard weer prachtig en tal van tunes werden in de latere Zelda games ook gebruikt. De dungeons zijn de moeite waard om door te nemen en de bazen zijn ook zeer geslaagd. Machtig eindgevecht met Ganon die me toch een keertje heeft omgelegd. Ook leuke introductie van sleutelitems zoals de Hookshot , de Ocarina en de magic meter.

Toch vond ik dat de makers soms wat ademruimte mochten voorzien. Het was zo heerlijk om in Kakariko Village met verscheidene characters te praten dat ik stiekem nog een extra dorpje wou. Alsook spijtig dat na een tijdje ook Kakariko wordt overstelpt met soldaten die je willen dood maken. Verder zijn er voor mij iets te veel dungeons (ja ik weet het, heel rare opmerking) waardoor de game soms wat overkomt als een Dungeon-hopper. Dungeons zelf zijn dik in orde en ze hebben de moeite gedaan om er wat variatie in te steken maar het mocht van mij iets meer zijn. Kleurenpalet blijft wat hetzelfde en het is toch telkens een kamertje waar je te maken krijgt met tal van vijanden (alweer … te weinig ademruimte). In de werelden zelf is er wel genoeg te exploreren maar had graag wat meer side quests gehad voor een Heart Piece. De meesten zijn in grotten te verkrijgen.

Maar zoals al gezegd, het is en blijft een geniaal spel. Ga deze in de toekomst zeker nog eens spelen. Een dikke 4.

Mee eens, hoewel ik de tightness ook wel kan appreciëren. Moet je toch deze eens checken...

Als ik de tijd vind zal ik hem aanschaffen op de switch. Ziet er wel tof uit

Op de een of andere manier heb ik nooit een Zelda gespeeld. Wel eens gezien bij een vriendje van de basisschool die een eerder deel op de NES had, maar ik was meer van de platformers destijds. Na de SNES overgestapt op een PlayStation en aangezien Zelda een Nintendo exclusive is, is het er nooit van gekomen. Inmiddels al een jaar of twee een SNES mini in bezit en vind ik dat het er toch maar eens van moet komen.

U hoort weldra van mij.

Eerste indruk na een uur of twee is positief. Het saven vind ik wel irritant, want in plaats van je op de plaats van saven terug te zetten pakt de game een soort checkpoint. Dus maak ik veelvuldig gebruik van save states van de SNES classic mini.

Nu net voorbij het eerste kasteel waar ik een eerste fragment hen gevonden. Was best pittig, je moet creatief zijn met je wapens. Qua gameplay werkt het net wat lekkerder dan turn based actie zoals Final Fantasy, er zit meer vaart in.

Inmiddels in de Dark World aanbeland, net het eerste kristal gevonden. Moeilijkheidsgraad gaat wel omhoog nu, zeker bij eindbazen. Er is ook best wat vernuftigheid nodig om deze te verslaan. Blijf onverminderd positief, fijne combinatie van puzzelen en vijanden verslaan.

Dit is inderdaad een erg leuke game harm. Wel pittig. Het is mij ooit in een ver verleden gelukt om hem uit te spelen, maar voor een tijdje geleden heb ik dat tevergeefs nog eens geprobeerd. Toch wel 1 van de beste games ooit!

Haha wow. Hier kijk ik erg van op.

Deze is voor mij toch wel 10 tandjes moeilijker dan moderne Zelda’s. Lekker dungeons verkennen was er voor mij niet bij, omdat ik eigenlijk alleen maar bezig ben met (niet) doodgaan. Zonder save states, dus zoals eigenlijk bedoeld, was ik hier snel klaar mee geweest, want je wordt telkens weer ver teruggeworpen. Boss fights vooral voelen hierdoor meer als werk dan als ontspanning.

Wat ik in de overworld geacht werd te doen, daar kon ik ook geen logica in ontdekken. Moest geregeld naar een walkthrough grijpen.

Als ik dit destijds als 12-jarige had gespeeld, had ik wellicht geduld gehad om alles uit te pluizen. Voor een uurtje ontspanning na een dag werken, is dit aan mij niet zo besteed Wel interessant om na al die jaren eindelijk een keer te hebben gespeeld. Het puzzelen in een dungeon blijft leuk, ook in 2D. Maar de NES game moet ik denk ik maar links laten liggen.

Andere tijden I guess.

De NES games had ik beiden, zeker deel 2 was een stuk taaier, maar ook de eerste was niet mis. Verschil was vooral dat je pas om het half jaar een nieuw spel kreeg (verjaardag en nieuwjaar), met wat geluk kon je nog eens wat lenen van iemand in de buurt, maar ik woonde in een klein dorp, dus dat schoot ook niet op.

Dus zat je gewoon 6 maand te ploegen om één spel, tot je het volledig binnenstebuiten kende. De eerste Zelda heb ik toen ooit zonder dood te gaan in één sessie uitgespeeld. Of echt een keer methodiek alle schermen af en elk rotjes bombarderen/elke struik in brand proberen steken. Om toch nog maar een secret te ontdekken. Denk dat ik die uiteindelijk wel met m'n ogen dicht kon uitspelen

Deze was dan toch een stuk eenvoudiger. Maar dat gold toen eigenlijk voor alle SNES games, ook Super Mario World bijvoorbeeld.