No Straight Roads (2020)

De onverwachtse topper van 2020!

Eén van de meest creatieve games die ik in de laatste paar jaar heb gespeeld. No Straight Roads is een heerlijke boss rush game boordevol charme. De creatieve designs, de sfeervolle werelden, artistieke composities en het mooie kleurgebruik, vele humormomenten en een muzikaal thema. De vormgeving doet me denken aan films van Laika of games van Double Fine. In een wereld van dance, techno en pop is er geen ruimte van rock & roll. Mayday en Zuke zijn 2 rebellen die hun gitaren pakken en de strijd aangaan. Wat je krijgt zijn een reeks boss battles vol met persoonlijkheid, originele settings, leuke cutscenes,en goede gevarieerde gameplay. Waar je bv bij boss 1 vooral projectielen moet schieten is boss 2 eerder een obstakelkoers, boss 3 een mix van die twee etc. Er zit zelfs een soort anti-Guitar Hero boss waarin je alle noten moet ontwijken ipv raken.
De visuele thema's draaien voornamelijk om de genres die het lijkt te bekritiseren, terwijl rock nergens een grote rol krijgt. Verwacht dus geen Brutal Legend-achtige ode aan rock/metal, maar juist een ode aan de moderne stijlen, die er ook de draak mee steekt. Dit vind ik zeker geen minpunt (kan beiden stijlen waarderen), maar laat je niet misleiden door het "let's rock" label.

De game kost maar 40 euro en je bent er in principe snel klaar mee, mits je voor het minimale gaat, maar er zitten optionele uitdagingen waar je redelijk wat tijd aan kwijt bent. Je kunt bv alle boss battles op hogere moeilijkheidsgraden doen. Hogere moeilijkheidsgraden halen beloond je met meer fans, waarmee je allerlei handige upgrades kunt krijgen. De hogere moeilijkheidsgraden komen niet simpelweg neer op “hetzelfde gevecht met minder healt” oid, maar de aanpassingen zijn heel leuk gedaan: nieuwe aanvalspatronen, obstakels die in grotere hoeveelheden komen, misschien is zelfs de omgeving ietwat aangepast zodat je bepaalde technieken niet meer kunt gebruiken. Genoeg redenen om de bosses te herspelen.

Buiten de boss battles zijn er een aantal andere dingen die je kunt doen ter afwisseling. Er zijn bv hack & slash secties waarin je het tegen normale enemies opneemt. Je kunt de HUB verkennen voor handige items, fans proberen te verzamelen of meer te weten te komen over de betreffende bosses. Dat is iets anders dat deze game uitzonderlijk goed doet: iedere boss maakt een indruk. Niet alleen zijn de gevechten en cutscenes leuk, maar als je ze hebt verslagen word je beloond met een nieuw gebied in de HUB world die volledig in het teken van de boss staat. Hier krijg je meer te weten, te zien of gewoon een extra sfeer impressie van de boss die je bevocht. Sommige bosses hebben zelfs reclames, interviews, audio tapes of andere dingen die je van hun kunt bekijken. Iedere boss had hierdoor een duidelijke persoonlijkheid en maakte een goede indruk.

Het einde viel een beetje tegen. Qua gameplay althans. De laatste boss is de minst goede in de game, wat zeker bij een laatste boss niet moet gebeuren. Ik vond een exploit waardoor de boss me nauwelijks kon aanvallen, zelfs op crazy mode. Als je de laatste boss hebt gehaald komen er anti-climax hack & slash stukken en een zwakke side scroll sectie. Nogal een onbevredigende manier om zo’n leuke ervaring af te sluiten.
Het verhaal eindigt daarentegen op een hele goede noot. Mayday en Zuke leren dat hun alternatief hetzelfde resultaat aan stroom zal leveren als het bedrijf. Het bedrijf geheel van de kaart trappen, en rock & roll als dominerend genre te forceren, is (in dit geval) een hele hypocriete actie die geen probleem oplost, maar alleen het probleem een andere kleur geeft. Ze kiezen ervoor om het bedrijf door te laten gaan zoals het is. Dit is een hele volwassen, slimme zet van de characters. Met veel verhalen ben je geneigd te denken dat het een good vs evil scenario is, maar wanneer werd getoond dat het alternatief geen echte verbetering is, merk je dat het meer een grijze lijn is. Alleen het verbod op rock & roll ging te ver van NSR’s kant, waar ze aan het einde van hebben geleerd.

Er zijn wat kleine mindere kanten. De NPC's zijn nogal nutteloos en ik hield snel op met tegen ze praten. Hier en daar een object dat een beetje glitched of een onzichtbare muur op een vreemde plek. Bij de robot boss heb je te weinig openingen om aan te vallen of te parryen, waardoor je een groot deel van de tijd zit te wachten ipv vechten. En de latere rap battles met DK West zijn gewoon onmogelijk in single player; dit is een mode die 100% voor co-up bedoeld is. Het is een leuk subplot met leuke missies, maar ik had liever dat deze levels getweaked waren voor single player. Nu kan ik het 3e gevecht niet halen en ben ik afhankelijk van een vriend om om deze optionele uitdaging mee te doen.

Maar mijn enthousiasme voor de goede kanten is te groot om het eindcijfer te verlagen. Jammer dat deze game geheel onder de radar lijkt te zijn tussen alle grote games die momenteel in de spotlight staan. Deze game verdiend zeker om in het middelpunt van belangstelling te staan en krijgt een welverdiende:

4,5*

...had de naam van het spel wel al meerdere keren horen vallen maar de gameplay nog nooit gezien. Kwam het vandaag voor een tientje fysiek tegen in de intertoys op de Switch en dus ook maar meegepikt. Eerst wat opviel thuis : het kon wel een halfbroertje van Hi-Fi Rush zijn!

Erg gecharmeerd door de game.

Edit: nou zag ik dat Fonzzz002 dat ook opmerkt bij die andere game.