Een gefaald, erg saai experiment. Separation is één van de meest langzame, levenloze games die ik in tijden heb gedaan. Je loopt op een stierlijk traag tempo door een grote, lege wereld waarin weinig te doen is. Zelfs op de hoogste snelheid (waarin je motion sickness risico loopt) is het nog te langzaam. Rust en langzaamheid kan sfeervol zijn zoals bij Death Stranding en Journey, maar bij Separation hebben ze de rust niet op een pakkende manier gedaan. Bij Journey kon ik genieten van de mooie beelden en pakkende muziek, Death Stranding heeft een goed verhaal en het wisselt de rustmomenten af met stressvolle confrontaties. In Seperation is er niets. Doodse stilte, met alleen hun geluid van wind en voetstappen voor het grootste gedeelte. Lege, lelijke omgevingen die meer weghebben van een PS2 game dan een moderne game, en een broodmager vaag verhaal. Hier en daar een kleine standaard puzzel, maar niets om de gameplay sterk te houden.
Een ervaring als dit had kunnen werken mits het verhaal meer vlees had, de wereld mooier was vormgegeven (waardoor ik aangemoedigd zou zijn om het te verkennen), je sneller kon lopen, er mooie muziek was of de puzzels beter waren. Nu is het gewoon een mager experiment dat niet goed werkt.
Ik heb ergens tussen de 60-120 minuten gedaan. Het schijnt dat de game heel kort is en ik zomaar dichtbij het einde kon zijn, maar het kon me gewoon niet meer bekoren. Op gegeven moment kwam ik meerdere glitches tegen, alsof het latere gedeelte van de game niet goed getest was, waarbij ik zelfs 2 keer vastliep en een stuk opnieuw moest doen. Of je dit soort type gameplay en verhaal pakkend vind is subjectief, maar 2 keer vast komen door glitches is in geen enkel opzicht acceptabel voor zo'n korte game.
Geen idee op een cijfer geven gepast is. Van hetzelfde geld kwam er plots een sterke twist rond het laatste level die de ervaring redde. Voor tot het punt waar ik ben gekomen krijgt Separation een:
1,5/2*