Tetris DS (2006)

Anders dan bij een mede-klassieker als Pong of Space Invaders mag Tetris rekenen op een enorm hoge verslavingsfactor. Zo af en toe haal ik dus deze Tetris DS uit de kast, om er vervolgens enkele dagen verslaafd aan te raken, en 'm dan weer terug te zetten. En zo gaat dat maar door, om het half jaar.

Geheel conform de lijn die Nintendo heeft ingezet wat betreft toegankelijkheid, heeft ook Tetris DS wat aan moeilijkheid ingeboet. Zo is het mogelijk om de blokjes te blijven roteren, ook al hebben ze de ondergrond geraakt. En ja, dan is het opeens peanuts om een high score van bijna 5.000.000 te halen. En toen ik er achter kwam dat het originele Tetris dit niet had (ik heb het nooit bewust gespeeld) werd het verbreken van de high score ineens niet meer zo interessant. Jammer. Daarnaast kun je één blokje in de wacht zetten, zodat je die later op ieder moment terug kunt halen als het je goed uit komt. Alles voor de toegankelijkheid, zullen we maar zeggen.

Eerlijk gezegd interesseer ik me alleen in de klassieke versie van Tetris. Als 'eenzame DS-gamer' ben ik snel uitgekeken op alle (multiplayer)varianten. Daar helpt zelfs de gameplay uit klassieke Nintendo-games niet bij, die op het bovenste schermpje afgespeeld worden. Een aardige toevoeging, maar dat heb je na een enkele keer wel weer gezien. Bovendien krijg je amper tijd om er naar te kijken, waardoor het bijna een onnodige gimmick is.

Dus, net zoals zoveel reviews, kan ik deze ook afsluiten met de opmerking dat het concept van Tetris dermate sterk is dat Tetris DS gewoon een voldoende scoort. Heb je vrienden, dan kun je je lol op met de multiplayermodi. Voor de eenzame gamer is de verslavingsfactor echter ook erg hoog. Als je je DS aanzet ben je in een mum van tijd de blokjes op elkaar aan het stapelen. Wat wil je nog meer?

Nu de afgelopen jaren op zo'n 10 systemen zo'n beetje alle mogelijke puzzle games gespeeld. Er zaten nog wat gaten in, zoals die van de Tetris reeks.

Dat het origineel een klassieke status heeft valt niet te ontkennen, maar al het anderen - klonen tot compleet andersoortigen - winnen het op veel vlakken binnen dit genre, zowel eerder, rond dezelfde tijd of later gemaakte games. Het traditionele Tetris, hoewel ooit verslavend, is dit nu niet meer. Het is zelfs saai.

Door de jaren heen zijn er wat delen in reeks gekomen met vernieuwingen maar het was pas Tetris Worlds (GBA) die zich echt onderscheidde van de rest. De makers van die game zagen hun werk echter geannuleerd worden voor de DS ten favoreure van Tetris DS.

De toevoegingen van de Touch, Push, Puzzle en Catch zijn briljant te noemen. Dat dit deel verrijkt is met bekende elementen van Nintendo reeksen is aardig, maar raakt de gameplay - het belangrijkste - nauwelijks.

Nadelen zijn er zeer zeker. Het voornaamste is dat het makkelijker is gemaakt door je alle tijd te geven om puzzelstuk maar te laten blijven roteren. Er is helaas geen optie om dit aan en uit te kunnen zetten. Ook is er een optie om een stuk als reverve te houden. Het tweede is gelukkig nog makkelijk te negeren. Als laatste, met al deze vernieuwingen, is de aanwezige klassiek mode nog steeds saai en onnodig.