Elden Ring (2022)

Pffff, zojuist een van de moeilijkste bazen (volgens internet) van de game verslagen Melania, moest hier wel mijn build voor aanpassen.

Sinds twee dagen mee bezig, vanmorgen weer opgepakt vanaf 09.00 en ja hoor, om klokslag 12.00 had ik die B*tch eindelijk down!! Wat een vreugde

En zo is het avontuur van Elden Ring alweer voorbij. Maar wat een avontuur was het.
Met 130 uur en lvl 174 bereikt te hebben, sloeg ik de finale klap tegen de eindbaas. Een eindbaas was het, want het had wat pogingen nodig, eigenlijk is dat ook de samenvatting van deze game, namelijk:

Wat eerst onmogelijk lijkt, blijkt (later) toch haalbaar. Ik weet nog goed dat ik aan het begin van deze game het veld van Limgrave inliep en op een soldatenkamp stuitte. Wat waren deze soldaten pittig, maar uiteindelijk werd dit mijn test veld, als ik nieuwe gear, upgrades, spells had bemachtigd en testte ik het op hen uit. Dit had ik de eerste stapjes in Elden Ring niet gedacht. Sterker, ik vroeg me af, waar ben ik aan begonnen.

Uiteindelijk leefde ik Elden Ring en zelfs als ik de game niet speelde, dacht ik na over mijn strategie en welk avontuur ik de volgende speelsessie weer ging beleven.

De leercurve, lvl'n en ontdekken is zeer goed gedaan. Elk verborgen hoekje toch even kijken of er iets was en 9 van de 10 maal was er ook iets. Dat deed deze game goed, het beloonde je voor je nieuwsgierigheid.

Van punt A naar B is ook niet altijd even makkelijk. Als je denkt even in een rechte lijn ergens heen te gaan, dan vergis je je, Veelal stond een berg of ravijn in de weg en kon je niet anders dan helemaal omreizen. Dat laatste stuitte je weer op nieuwe ontdekkingen en nam je vaak toch een zijpad. Maar dat is het mooie. Hoe vaak ik niet dacht, wat was ik eigenlijk van plan en nu zit ik in een hele andere richting, dungeon, kerker, ruine of uitdagende baas.

De wereld is echt zo enorm groot, mooi en als dat dan niet genoeg is, blijkt er ook nog een bijna even grote "onder" wereld te zijn

Ook de RPG elementen zijn bijzonder uitgebreid en waar deze eerst warrig, overwhelming waren, vond ik ook daar mijn weg in. Ik begon als strenght, Dex en stamina build, maar eindigde met een Faith build.

Niks aan te merken op deze game? Jazeker wel. Ik ben/was ook een Fromsoftware rookie en besef dat de moeilijkheid en uitgebreide RPG elementen behoorlijk kunnen afschrikken. Mijn advies, bijt hier even doorheen, het is de game zoveel waard. Zoals ik al zei, wat eerst onmogelijk leek.....

De bosses waren heel dope, maar vond wel dat de herhaling van sommige bazen, als duo of spirit niet echt een originele dan wel wat makkelijke keuze was.

Ook de Dungeons, ondergrondse grotten ed leken uiteindelijk ook wel heel erg veel op elkaar. Maar bleven wel interessant en uitdagend.

Uitgespeeld dus, maar ben ik uitgespeeld.......Er zijn op zeker nog wat optionele bazen, mini bosses, spells, wapens die ik heb gemist. Zal deze dus zeker nog wel eens opstarten. New game + heb ik dan weer wat minder interesse in.

Deze game gaat denk wel in mijn top 10 eindigen. Hij zal me nog lang nablijven.

130 uur tjeezes. Met mijn tijd tegenworodig ben ik daar ruim een half jaar mee beizg. Maar ga hem zeker wel aanschaffen ... wacht wel even op allerlei patches. Misschien dat de framerate met de ps5 versie daarmee wordt opgelost .. amders ga ik toch voor de ps4 versie,

Vernieuwend en soulsborne
Als groot fan van de Dark souls serie nu ook al een uurtje of 40 bezig met deze game.
Eerst totaal weggeblazen door de prachtige graphics en overweldigende grote wereld.
Echt knap gedaan dit is gewoon next gen in mijn ogen
Maar nu...ik ben nog sceptish over het open world concept.
Ik vraag mij af of dit wel zo goed werkt.
Aangezien de vorige delen nog enigzins gekaderd waren.
Bij elk voorgaande Dark souls spel kan ik elk plekje wel dromen..
In Elden ring is dat lastiger lijkt het.
Maar die open wereld is dan ook de enige echte grote verandering..gelukkig dit is gewoon Dark souls 4 met een Bloodborne sausje.
Wel lachen.. hoeveel mensen dit spel kopen en afgeslacht worden als lammetjes
Al met al ben ik voorbehouden positief.
Review volgt nog,al zal dat nog lang duren deze game is groots

Heb vergelijkbare twijfels bij deze videogame. Elden Ring is hoe dan ook een uitstekend spel met een van de beste open-werelden die ik heb gezien. Toch wringt er iets. De videogames van Fromsoft zijn namelijk massaler geworden. Veel van de subtiele kwaliteiten van de originele Dark Souls ontbreken hier. Dat spel voelde aan als een persoonlijke tragedie in een (geloofwaardige) wereld die gedoemd was om te eindigen. Het was bovendien een van de weinige spellen die een gevoel van eenzaamheid wist op te wekken. Elden Ring komt, wellicht door de invloed van George R.R Martin, over als een speelbare Grand fantasyserie (Ik moest gek genoeg aan The Chronicles of Narnia denken). Het spel oogt bovendien grotesk, soms zelfs op het hysterische af. Vooralsnog (ik heb net de 'lift' naar het Altus plateau gepakt) had enkel de verhaallijn rond Castle Morne de beklijvende tragiek van weleer. Meer is niet altijd beter, me dunkt. Wellicht komt echter die emotionele lading terug in de late-game.

122 uur verder, lvl 174 met een faith/strength build en voor het eerst het spel uitgespeeld. Meteen NG+ ingegaan en een tweede build begonnen (dex/int) om te kijken of een andere speelstijl het spel nog steeds leuk houdt. Het antwoord is 'ja' en daarmee concludeer ik voorlopig dat Elden Ring een meesterwerk is dat wedijvert met Bloodborne als het aankomt op mijn favoriete FromSoft game. Dan te bedenken dat ik eigenlijk wilde wachten tot ik een PS5 kon bemachtigen, maar toen ik op de dag zelf er achter kwam dat het spel een gratis PS5 update had, ben ik toch maar overstag gegaan. Blij toe, de hoeveelheid vrienden in mijn omgeving die al op mij voorliepen was te groot en FOMO is bij mij toch ook wel degelijk een ding.

Elden Ring is een perfecte mix van Sekiro (springen, snelle combat met meer tactische aangelegenheden), Bloodborne (monsterdesigns, snelle combat) en Dark Souls (dromerige sfeer, algehele gameplay) en daarmee voor mij ook een bijna perfecte game. Ik heb vanzelfsprekend kritieken gelezen die ik begreep, maar niets van dit alles heeft mijn ervaring verpest om verschillende redenen:
- Op de PS4 heb ik geen technische problemen ervaren. Kan grafisch vast beter, heeft me verder nergens geërgerd. Ik kan persoonlijk niet wachten om het ooit nog op een PS5 te spelen.
- Het ergert me niet dat enkele bosses meerdere malen terugkomen. Er is genoeg variëteit qua vijanden en om op een later tijdstip een oude bekende opnieuw tegen te komen, voelde bij mij grotendeels als een feest van herkenning.

De moeilijkheidsgraad is hoog, maar de open wereld zorgt ervoor dat het onnodig is om jezelf te blijven kapotbijten op bosses die op het moment nog niet lukken. Ik heb slechts twee keer enorme moeite gehad met bosses, namelijk de Gargoyles en Malenia, maar op een later tijdstip terugkomen of strategie/gear/ash summons aanpassen, zorgde ervoor dat ik het niet als heel hinderlijk kon ervaren. Dat wil niet zeggen dat ik nie topnieuw moest leren om goed te worden. Ik kwam rechtstreeks van een zoveelste Bloodborne playthrough in NG+3 en verwachtte dat ik meteen wel weg kon komen met mijn souls-skills, maar ik stierf toch veel meer dan de bedoeling kon zijn. Exploration is key: meteen de weg volgen naar het grote kasteel voor je zonder eerst wat te levelen en grotten te bezoeken gaat je inderdaad een moeilijkere tijd opleveren. In het begin vreesde ik heel even dat de wereld niet zo groot was als een open world hoorde te zijn, maar toen ik eenmaal op Altus Plateau terecht kwam en vanaf daar ook andere bergtoppen en de hoofdstad zag liggen EN er achter kwam dat er een enorme ondergrondse wereld is, wist ik dat ik nog lang niet klaar was. En dit is allemaal fantastisch. 122 uur op een eerste playthrough en level 174 gaven me een enorm gevoel van waarde, helemaal omdat ik meteen daarna nog steeds zin had om die tweede playthrough te beginnen en hierbij ook weer compleet nieuwe dingen qua gameplay en wereld te vinden.

Springen en paardrijden. Ik had verwacht dat het de wereld saai en makkelijk zou maken, maar The Lands Between voelen nog steeds uitgestrekt, imposant en moeilijk aan. Interessant aspect: de wereld voelt nog steeds verlaten aan ondanks de overduidelijke tekenen van beschaving overal, alsof je in Robert E. Howards Hyperborea rondkruipt. Overal zijn gebouwen, tekenen van leven, maar als er leven te vinden is, voelt het nog steeds aan als vergane glorie en verval en dit is de ultieme Soulsborne-sfeer die me altijd zo blijft trekken. En toch is het ook levendig: soldaten vechten tegen andere cultussen, bataljons trekken ten strijde tegen monsters en als je van een afstand kijkt, zal deze wereld ook zonder jouw ingrijpen voortbestaan. De basis van het verhaal is simpel, maar door de hoeveelheid NPC's met kleurrijke achtergrondverhalen, breng je zelf al snel veel meer diepgang aan in het grote geheel. En de NPC's hebben dit keer wederom een aantal favorieten die ik naast Siegmeyer, Lucatiel en Eileen niet snel zal vergeten. Fia, Millicent, Ranni: alle verhaallijnen heb ik met plezier gevolgd en zal ik volgende speelbeurten nog steeds graag opnieuw volgen.

In het begin had ik heel veel moeite met het vinden van een juiste speelstijl, waardoor de eerste bossfights allemaal redelijk clunky verliepen. MIjn schuld, niet die van het spel, bij de nieuwe beurt gaat dit al snel anders. Het loont om aan het begin snel te investeren in een goeie basis-damage stat en vanaf hier aan te vullen met andere zaken. Als je alles wil onderzoeken, zul je ook al snel eindigen met minstens lvl 150 en zelfs dan heb ik het idee dat je nog een hoop mist. De bosses leveren vaak prachtige gevechten op, helemaal door de afwisseling in achtergronden en mogelijke strategieën om ze te lijf te gaan. Er zal altijd wel iets zijn dat bestand is tegen jouw speelstijl, maar voor iedere situatie is er een andere ash summon te vinden om je te ondersteunen.

En aan losse monsters is er ook genoeg te vinden dat je het leven moeilijk maakt. De locale fauna (honden, ratten, krabben, vleermuizen, trollen) haat je, evenals de flora (gifspuwende planten), maar er zijn zoveel momenten waarop je stil kunt staan op een heuveltop om te genieten van het uitzicht. Er zijn dag- en nachtcycli, er is zon en bewolking, regen en droogte en specifieke gebeurtenissen die alleen op bepaalde tijdstippen kunnen plaatsvinden. De wereld voelt zodoende heel realistisch aan, meer dan de statische omgevingen van de vorige games en ondanks dit blijft er een soort droom/vagevuur-achtige 'is dit de werkelijkheid?'-idee achter. Mooie situaties die ik nog niet eerder bij deze games ben tegen gekomen:
-Ik rende op de rug van mijn paard over een heuvelrug waar ik prachtig vrouwengezang hoorde. Bij nadere inspectie zat bij een boom een mensachtig figuur, dus ik rende er op af om te kijken of het een NPC was, om er vervolgens achter te komen dat het een harpij-achtig wezen was dat me meteen met de grond gelijk maakte. Sindsdien gaf dat prachtige gezang me automatisch kippenvel en angstige gevoelens.
- De wandelende mausoleums zijn imposante en mysterieuze aangelegenheden, het horen van hun 'klokkenspel' gaf me dan weer enthousiaste gevoelens.
- Langs grote vijanden sneaken omdat je gewoon voelt dat het veiliger is om dit te doen om op een later tijdstip terug te komen om ze met de grond gelijk te maken voelt gewoon spannend.
- De dragonpowers zijn fantastische aanvullingen op de standaard sorceries/incantations.

Elden Ring heeft me zoveel plezier gegeven en geeft me nog steeds enorm veel plezier, ik kan ook niets anders dan verwachten dat het zich met gemak in mijn favoriete lijst zal nestelen.

Ik zit intussen op 150 uur, ik gok dat ik ondertussen in het laatste tiende zit. Wat een rit. Fenomenaal spel.

"Put these foolish ambitions to rest."

Na 118 uur op level 168 met een INT/DEX build (Moonveil + Carian Regal Scepter) ook het einde van Elden Ring bereikt. Het was een avontuur vol verwondering, ontdekking en plezier. Vanuit een kritisch perspectief kan ik alleen maar concluderen dat de game op veel vlakken gerust een meesterwerk mag worden genoemd.

De open wereld is een van de beste (zo niet de beste) open wereld waar ik ooit in heb rondgelopen. De vergelijking met The Legend Of Zelda: Breath Of The Wild zie ik vaak voorbijkomen, maar dat is voor mij nogal nietszeggend. Aan de ene kant omdat ik deze titel nooit heb gespeeld en aan de andere kant omdat tegenwoordig iedere game met een dergelijke wereld met BOTW wordt vergeleken.

Elden Ring zegt je niet welke dingen er zijn te ontdekken in de wereld, maar geeft je het gevoel dat er dingen zijn te ontdekken. Elk hoekje en gaatje verstopt wel één of meerdere mysteries. Soms een groep vijanden, dan weer een grot of tombe en af en toe gewoon een paddenstoel. Je hebt constant het gevoel dat jij de eerste bent die het ontdekt. Dit gevoel weet de game bijna de volledige speelduur vast te houden.

Bijna, want op een gegeven moment had ik het trucje wel door. De grotten en tombes, hoewel ieder uniek en zeer ingenieus in elkaar gestoken, begonnen na verloop van tijd wat op elkaar te lijken. De bosses in deze gebieden werden vaak hergebruikt in een andere vorm (ander element, wapen, etc.) of werden met twee stuks (soms zelfs met een klein groepje) op je afgestuurd. Hier ontkom je bijna niet aan in zo'n grote game. Toch had ik dan persoonlijk liever minder van dit soort omgevingen en meer unieke bosses gezien.

Uiteindelijk zijn bosses het hoogtepunt in alle FromSoftware games. Technisch gezien zijn er in Elden Ring genoeg om te verslaan. Het gros bevecht je meerdere keren in verschillende vormen in de eerder genoemde grotten en tombes, maar ook in de open wereld zijn er wat te vinden. De unieke soorten zijn veelal terug te vinden in de Legacy Dungeons. Dit zijn als het ware gebieden volgens de klassieke Soulsborne normen: een grote omgeving (vaak een kasteel) met een complex stelsel van doorgangen die heel knap op elkaar aansluiten.

Het jammere is dat de unieke bosses vaak niet leuk waren om tegen te vechten. Ze zijn extreem agressief, doen belachelijk veel schade per hit en hebben gigantisch veel HP. Waar ik na het verslaan van een boss in Dark Souls 3 een voldaan gevoel kreeg, voelde ik na het verslaan van een dergelijke vijand in Elden Ring vooral opluchting. Opluchting dat die onzin eindelijk voorbij was.

Het deed me wat denken aan de bosses in Soulslike Code Vein (2019). In die game maken bosses je vaak ook in één of twee klappen af, waardoor het beter is om er gewoon op los te hakken, zo veel mogelijk schade te doen en maar hopen dat je hem rap dood hebt. In Elden Ring deed ik hetzelfde: rush de boss, gebruik de heavy Ash of War van de Moonveil, spring weg, herhaal. Deze video van YouTuber theDeModcracy vat mijn gevoel over dit onderwerp perfect samen.

Het verhaal in Elden Ring is een stuk boeiender dan bijvoorbeeld een Dark Souls. Personages zijn boeiender en beter uitgediept, quests zitten leuk in elkaar en hebben meer emotionele kracht, en de wereld voelt levendig aan. Ik denk dat we de wereldopbouw van George R.R. Martin hiervoor kunnen bedanken. Daar is niks op aan te merken.

Toch heb ik niet echt de behoefte om de game opnieuw te spelen. Elden Ring is gewoon té groot voor zijn eigen bestwil. Een andere build proberen is voor mij geen reden genoeg om weer tientallen uren aan de game te spenderen. Ik merk ook dat open wereld games gewoon niet mijn ding zijn. Ik prefereer het 'gangendesign' waar men tegenwoordig een beetje op neer lijkt te kijken in het AAA-landschap.

Dit neemt niet weg dat Elden Ring gewoon kneiter goed is. Het moet raar lopen wil het niet met alle GOTY-prijzen naar huis gaan. Daarnaast gaat de game zeker invloed uitoefenen op open world design en de game-industrie in het algemeen. Ik heb me er de volle 118 uur mee vermaakt, maar ik zou de game niet snel opnieuw spelen. Een toekomstige DLC (en die gaat er sowieso komen) is voor mij de enige reden om terug te keren naar The Lands Between. Zelfs met al mijn kritiekpunten kan ik Elden Ring niet lager beoordelen dan met 4,5*.

Sorry, solidKevin, leuke review. Maar deze uitspraak is alleszeggend. Hoe kun je hier ook maar enige uitspraak over doen zonder LoZ:BotW ook gespeeld te hebben???

Ik snap het probleem niet zo. Ik zeg alleen dat ik de open wereld van Elden Ring niet met BOTW kan vergelijken, omdat ik laatstgenoemde niet heb gespeeld. Ik kan echter wel lezen en het aantal artikelen over hoe de open wereld van BOTW in elkaar steekt (weinig tot geen hand holding, zelf uitzoeken waar je heen moet, zelf bepalen wat je eerst doet, etc.) komt sterk overeen met de design filosofie van Elden Ring. Daarvoor hoef ik Zelda niet gespeeld te hebben.

Ik bedoel met dat stuk te zeggen dat ik persoonlijk geen directe parallellen kan trekken met Zelda. De vergelijking is dus nietszeggend voor mijn persoonlijke ervaring met Elden Ring. Lijkt me eerder een genuanceerde opmerking die mijn mening perspectief geeft dan een sneer naar de achtste notering in jouw top 10.

Nergens zeg ik dat BOTW een slechte game of ER superieur is. Maar als ik een euro kreeg voor elke keer als ik iemand over een nieuwe game met een open wereld "It's like Breath of the Wild with..." hoor zeggen, was ik nu miljonair geweest. Nogmaals: neemt niks weg van de, voor mij onbekende, kwaliteit van Zelda. In mijn belevingswereld is Elden Ring gewoon de 'beste' open wereld game die ik heb gespeeld. Voor jou is dit misschien anders.

Misschien heb ik het niet goed verwoord, maar je ietwat verwijtende reactie verbaast me een beetje, Grovonion.

Ik denk dat Elden Ring zo niet was geworden als een LoZ BotW niet had bestaan.

Daarom dat die vergelijk wel degelijk steek houdt, die vaak gemaakt wordt. Maar natuurlijk is Elden Ring in het geheel een heel ander spel, maar de open-wereld aanzet die werd zeker door het genoemde Zelda spel geinspireerd.

Als je er niks over kunt zeggen kun je het noemen beter helemaal weglaten, dat was mijn punt.

Maar zo negatief moet je het niet opnemen, is geen inbreuk op wereldvrede en zelfs niet op Gamesmeter vrede

Ben ik het volledig mee eens hoor. Ik zeg ook niet dat de vergelijking in algemene zin geen steek houdt. Ik heb me wel verdiept in BotW en zijn benadering van open wereld design, maar ik heb hem niet gespeeld. Ik vond het relevant om te noemen dat ik BotW niet heb gespeeld, omdat mijn ervaring met de open wereld van Elden Ring (als in beste open wereld die ik heb gespeeld) zou kunnen worden weerlegd met: "BotW had dit in 2017 al, Kevin dus zo vernieuwend is het niet."

In algemene zin is de open wereld van Elden Ring, in vergelijking met BotW, niets nieuws onder de zon, maar voor mijn persoonlijke ervaring wel.


No worries! In tekst kan het soms lastig zijn om iets exact uit te drukken en misschien komt mijn visie op het onderwerp hierdoor niet heel sterk naar boven.

Niet het meesterwerk waar ik op hoopte
Eindelijk het einde bereikt na 150 uur,en dat is veeeel te lang voor een Souls game wat mij betreft.
Ik was zo positief in het begin,maar dat fijne gevoel ebte langzaam maar zeker weg.
Ik heb de hele game een soort van doelloos gevoel behouden
Constant denken waar moet ik nu het beste heen,en dat werkt gewoon niet fijn in een Soulsgame.
Dat paardrijden bijvoorbeeld voelde de hele game clunky en onnatuurlijk aan.
Er is ook geen goede flow en balans en dat is jammer.
Maar ook begrijpelijk de maker wou een grote open wereld maken met Dark souls gameplay.
En dat is deels gelukt aleen voor mij gewoon niet leuk om te spelen.
En ik heb geen zin om constant mijn mobiel te raadplegen voor een walktrough.
Balans is al helemaal een ramp,ik heb eindbazen met een klap van mijn Zweihander geveld.
Terwijl andere bazen soms gewoon niet te doen zijn.
Ook worden veel bazen eindeloos herhaalt 8x dezelfde baas pffff das niet goed
Ik heb de eindbaas ook niet gehaald,gewoon niet te doen heb zelfs mijn build naar magie omgezet maar na 20x proberen ben ik er nu wel klaar mee.
En dat is natuurlijk ook teleurstellend voor mij ik heb elke Dark soulsgame uitgespeelt en bij deze na 150 uur loop ik op een muur‍

Maar jij ziet natuurlijk die 4 sterren staan en denkt hoe dan?
Nou er is ook zoveel positiefs te melden.
Want wat een geweldige sfeervolle wereld hebben ze gemaakt,respect daarvoor.
Mooie vergezichten en prachtige kastelen bijv.❤️
Tevens staat de gameplay ook als een huis,wat mij betreft de beste controls tot nu toe,paard daargelaten
Alles werkt grafish ook vloeiend en heb nergens bugs of vasthangers gehad.
Ik heb tevens ook echt genoten van het vechten met mijn grote zwaard.
En ook de toevoeging van spirits die je met je mee kan laten vechten voelt fris aan en werkt naar behoren.

Al met al een beetje een vreemde review natuurlijkik heb zelden zo een lastige review geschreven.
Maar ben je iemand die de Soulsgames vet vind en vooral veel geduld en zeeën van tijd hebt.
Dan kan ik je deze game zeker aanraden
Voor mij echter werkt de openwereld Structuur helaas niet.
En zal deze dan ook niet meer gauw oppakken.

Helemaal eens met deze review. Het nagaan van het onbekende is steeds tof geweest in een FromSoftware Game, maar dit gecombineerd met de onwetendheid van waar naartoe te gaan, zorgt inderdaad dat het spel vaak op een 'muur' stuit. Verder is inderdaad de balans in dit spel ver zoek. Het hebben van een uitdaging is steeds belangrijk in een spel als deze, maar naar gelang het spel vordert wordt de moeilijkheidsgraad eerder omgezet naar 'pure bullshit' (excuses voor het taalgebruik). Het is aangenaam om een gevecht aan te gaan met een boss, waarbij het een op-en-neer gaand gevecht is met het gevoel dat het verliezen van een gevecht ook puur toe te schrijven valt aan een mistap. Echter, wanneer je aan het einde van het spel komt en de bosses je gewoon letterlijk beginnen te 'oneshotten' met elke aanval, dan weet je dat er iets mis is.

Mijn inziens blijft dit een super spel, maar laat de vijandelijke schade letterlijk met 50-60 procent dalen, en we spreken hier van mogelijk de beste souls game ooit. Hopelijk voeren ze deze kleine tweekjes dan ook ooit uit, al betwijfel ik het.

Goed. Na lange tijd ga ik weer eens iets schrijven. Elden Ring is nu de pineut. Na dik 100 uur erin te hebben gestoken vond ik het wel welletjes. Dank voor die video van ThedeModcracy, solidKevin, want die maakte dat mijn interesse in de game definitief kelderde. (No sarcasm intended.)

Mijn relatie met From Software is kort maar krachtig. Demon's Souls heb ik aardig veel gespeeld, die eerste versie van Dark Souls voor PC vond ik indertijd zo onspeelbaar dat ik er binnen twee uur wel klaar mee was, bij Sekiro kwam ik niet eens verder dan de eerste mini boss, maar Dark Souls III smaakte zeer aangenaam.

Mijn mening omtrend de onderscheidende gameplay van deze games is voor Elden Ring niet anders: het levelsysteem met de souls die je verzameld, die je verliest als je sterft en opnieuw moet bemachtigen is sterk, en de games zijn niet per definitie moeilijk. Zeker niet als je goed bent in ritmegames, want dat zijn het.

Ik speelde eerst met een knight (geen idee hoe ze die classes nu hebben genoemd, ik vermoed dat jullie wel weten welke ik bedoel), maar omdat ik nogal laf van aard ben wisselde ik die na vijftien uurtjes in voor een mage. Ik sta nu eenmaal liever vanaf een afstandje schade aan te brengen dan van dichtbij. Het vergemakkelijkte de gameplay aanzienlijk, ook al sta je qua verdediging ver onder de voedselketen. Maar in dit soort games sta je daar sowieso niet hoog in, of je nu een mage of barbaar bent. Dat is wel het eerste kritiekpunt, zeker ook wanneer het om bosses gaat. Die hebben een gezondheidsbalk van zes meter, terwijl jij als speler slechts een zeer beperkt aantal klappen mag incasseren. Dit soort bewust geïmplementeerde gameplayelementen staan me bij tijd en wijlen wel echt tegen.

Die open wereld heeft zowel zijn plus- als minpunten. Soms weet ik niet waar ik moet beginnen, maar From is wederom érg karig met dingen uitleggen. Het zal wel weer met immersie te maken hebben, maar soms vind ik het wel prettig als ze me een klein beetje bij de hand nemen en me de goede richting in duwen.

Die lichtbanen bij de sites of graces zijn me veel te wazig. Hierdoor liep ik al vrij vroeg in de game in gebieden rond waar ik eigenlijk nog niet groot genoeg voor was. Maar ik kwam daar doorheen, waardoor ik overleveld bleek voor de rest van de zichtbare kaart.

Hoewel, net wanneer ik tegen de game zei dat de tegenstanders nu allemaal mijn bitches zijn, reageerde From met het welbekende "hold my beer" en dropte me in de Mountaintops of the Giants. Pas dan zag ik weer wie er de baas is, en ik was dat zeer zeker niet.

Het ontwerp van de buitenwereld maakte niet zoveel indruk - ik vind The Witcher 3 daarin toch sterker. Incidenteel zijn er wel wat mooie natuurplaatjes, maar wereldschokkend vond ik het zeker niet. De architectuur van de kastelen was bij vlagen wel zeer de moeite waard, bijna overrompelend. Speciale vermelding verdient ook de onderwereld. De eerste keer dat ik nietsvermoedend de lift in de Siofra River Well nam is iets wat me nog lang zal heugen. Het kleurgebruik, die dromerige ambient en het lome tempo van de vijanden zijn echt heel bijzonder.

Sowieso bevat de game grafisch ook een paar bijzonder effectieve animaties. Die luchtaanval van Margit, die God Devouring Serpent als ‘ie plots wakker schiet, en ook Rykard zorgt echt voor machtige plaatjes. Daar is From ook wel echt goed in: alles voelt ook zwaar en lomp en machtig, en alle klappen die je uitdeelt (en uitgedeeld krijgt) voelen allemaal even bruut aan.

Maar die grafische meesterwerkjes ten spijt, begon de pittigheid (lees: de totale onbalans tussen het effect van mijn klappen en die van de vijanden) me, geheel volgens de verwachting, tegen te staan. En terugkomend op eerdergenoemde video: Input reading is echt een probleem. Bij boss fights kan een opening om schade aan te brengen frustrerend zijn omdat de baas reageert op wat de speler doet. Het komt veel voor dat hij lange tijd niets doet, en als ik een aanval voorbereidt doet de baas dat direct ook. De animatie van de aanval van de baas is ook vaak eerder klaar dan de mijne, dus tja… Zit je dan, met je coole spells en levensbalkje van een relatieve vier centimeter.

Dus in een notendop: ontwerp van de open wereld was aardig, maar ik heb beter gezien. Visueel wel enkele sterke momenten. Typische From gameplay en interface/vaagheid die me na een dikke 100 uur tegen begon te staat. Input reading sneed de game uiteindelijk definitief de keel door.

Waar ik nogal moe van wordt bij deze game (ik heb er toch wel aardig wat uren in zitten, maar lang lang lang nog niet alles gedaan) is dat alles, maar dan ook alles zo tergend traag is in vergelijking met Dark Souls of Demon's Souls. Ik mis bijv. het Titanite weapon upgrade systeem hier. Ik snap de balancing wel met de grootte van de map, maar weapon +20... kom op man kan net zo goed +40 worden. Word ff serieus.
Ik vind ook wat EpicNameBro in zijn laatste Elden Ring livestream zei dat het niet slecht is, maar wel echt kwantiteit over kwaliteit en als ze de map tot de helft wat het nu is hadden gehakt en qua kwaliteit en balancing beter hadden uitgewerkt was het een betere game. En zeker in combinatie met online pvp. Hoezo is hier een max van 4 personen terwijl de wereld veel opener en uitgestrekter is dan in vorige games die wel 6 personen als max hadden? En je kon ten alle tijden invaded worden in human form of embered. Hier moet je echt bewust items gebruiken om dat op te roepen.
Het invasion systeem is dus voorspelbaar en niet spannend.

Ook had ik meer variatie in de dungeons gehoopt (niet de Legacy Dungeons die zijn gewoon gaaf en uniek, nee de dungeons als caves, catacombs en tunnels). Veel copy/paste werk en later groter en random gemaakt maar geen andere level design. Jammer. Sommige van deze dungeons deden me aan Nioh denken, maar die game doet dit vele malen beter!

Ik ben er ook achter gekomen dat ik niet perse van openwereld houd of dat alles helemaal toegangelijk in de wereld moet zijn. Het idee dat er een gebied of detail in de achtergrond/distance zit in bijv. Dark Souls wekt mijn verbeelding en kan ik in mijn gedachte speculeren. In Elden Ring is dat niet. Je kan overal komen wat je ziet zo'n beetje. Het principe "Less is more" wordt hier geskipt.

Maarten0402
Herkenbaar verhaal, voor wat betreft open wereld en From Software combinatie. Om die reden ben ik niet ver geraakt in Elden Ring. Zonde, want ben wel een fan van deze ontwikkelaar.

Ik heb m'n stem verlaagd naar 4*. Elke keer als ik aan Elden Ring terugdenk, kan ik er niet omheen dat mijn herinneringen aan Dark Souls, Dark Souls 3 en Bloodborne (die ik alle drie 4,5* heb gegeven) gewoon beter zijn. Elden Ring zit goed in elkaar, maar voor mij persoonlijk is het een van de mindere Souls ervaringen.

Heb de laatste weken weer genoeg gespeeld. Merk voor mijzelf dat de manier van spelen echt slow-paced is met verkennen etc. Ach ja. Toch ook genoeg dingen waar ik wél plezier uit kan halen. Zeker als ik zo'n Legacy Dungeon tegenkom.

Een ding wat me opvalt als ik door de Ashes of War scroll, een nieuwe heb gevonden en wat ik hieraan mis ten opzichte van NioH, is een kleine preview van wat die Ashes of War animatie doet voor je hem toepast.
In NioH als je een skill/scroll hebt unlocked kan je een combat animatie preview zien voor je hem toepast zodat je een keuze kan maken welke skill je liever wilt ten opzichte van een andere skill.

Inmiddels 200 uur, platinum gehaald en NG+5. Ben wel klaar ermee, tot DLC uitkomt.

Platinum is binnen en deze game verdient 4,5*. Maar ik ga mezelf nu lekker tegenspreken. Deze game voelt heel erg aan alsof het ontwikkeld is om de game met hulp uit te spelen en daar ben ik helemaal niet blij mee. Want ik kom aan bij de final boss, lvl 160, een 10+ Bloodfang (curved greatsword) en een dikke tank build. En ook nog 4 uitstekende Talismans. Maar ik merkte al snel dat ik alsnog underpowered was. Ik heb dus maar m'n level 10 Mimic Tear erbij geroepen en samen hebben we hem redelijk eenvoudig kunnen verslaan.

Voor de platinum moet je de game 3x uitspelen. Dus een manual savegame gemaakt (in de cloud) en de game dus 2x uitgespeeld met de Mimic Tear. Maar toch moest ik die vervelende etterbak op eigen kracht verslaan. En dat is gelukt, maar het voelde niet goed. Eerder verslagen met geluk dan daadwerkelijk skillbased. Ik heb DS, DS1, DS2, DS3 en Bloodborne uitgespeeld. En zelfs de DLC van Bloodborne (met echt een hele taaie final boss) is gelukt zonder hulp.

Niet alle bosses in DS, DS en Bloodborne zijn even goed ontwikkeld, maar het merendeel is echt leren en beter worden. En je komt op dat punt dat je weet ik kan deze motherfucker verslaan en nog steeds is het niet easy, maar het gaat lukken en als het lukt komt die euforie. Dit miste ik heel erg bij Elden Ring. Bij de eerste paar bosses had ik dat gevoel, maar het werd minder en minder.

In Elden Ring doen bosses vaak standaard al aanvallen waarbij je in 2 a 3 hits dood kan zijn. Zelfs wanneer je dikke gear hebt en je een hoog level bent. Dus de neiging naar hulp is nog vele male groter dan bij de Demon's Souls, de DS games en Bloodborne. Dus ja, ik heb er in Elden Ring een paar verslagen met behulp van de Mimic Tear. Maar de final boss en de boss ervoor moest echt op eigen kracht en ik zeg gewoon eerlijk dat het gevecht met de final boss echt geen flikker aan is! En ik moest vooraf ook nog een paar uur grinden van lvl 160 naar 170. En uiteindelijk ging het solo met meer geluk dan wijsheid. In tegenstelling tot de andere Souls games.

Dus ja, eigenlijk flink wat kritiek op deze game.

Terechte GOTY award. Horizon en GoW zijn fantastische games, maar konden niet tippen aan ER.

Jonge jonge jonge toch... Wat een spel. Sinds begin dit jaar haat/liefde verhoudingen. Maar in de tussentijd kwamen genoeg patches uit. Vooral de laatste Colloseum. Man man man. Wat een verbetering. PvP is een stuk beter nu. Nog steeds niet op het DS3 niveau maar zeker erg tof nu. Je kan veel beter je builds proberen tegen andere mensen in Arena's.

Of je nu Elden Ring wel of niet tof vind dit spel als GOTY is heel belangrijk voor deze industrie.

Deze uitleg van Ruri is erg goed: https://www.youtube.com/watch?v=O2E4NFfpYBI

Geweldige game.

Zo'n open spelwereld maken (t.o.v. alle eerdere FS games die meer lineair waren) is dit een geweldige prestatie. Misschien wordt daar te simplistisch over gedacht, maar krijg het maar eens voorelkaar om na een paar 100 uur een open wereld in de Soulsborne style aantrekkelijk te houden. Ik ontdek nog steeds nieuwe dingen. Ondanks dat ik flink geleveled ben, blijven veel bosses een uitdaging.

Bij Platforms > Xbox > Xbox Series X/S:

Hoj, weet niet of ik het bericht hier goed plaats. Speel elden ring en zit met het volgende probleem . Mijn hp en fp meter verhoogt en vervolgens een sagred tears geactiveerd. Nu is de vulling van de balken niet gelijkmatig de inhoud en dus niet vol na gebruik hp of fp fles. Snap hetniet

Met 'n Sacred Tear verhoog je idd het aantal hp/fp dat een flesje bijvult, maar als je Vigor/Mind regelmatig upleveled zullen je balkjes sneller groeien als dat je flesjes kunnen bijvullen.

Een maximum geupgrade Flask (+12) vult maar 810 hp, wat gelijk staat aan 26 Vigor.

Dus hoe meer je groeit, des te minder effectief je Flasks zullen worden. Later heb je minstens twee slokjes nodig om je hp helemaal bij te vullen. Wat zorgt dat je steeds strategischer moet healen.

Hier iets naar beneden scrollen staat een tabelletje met de precieze verhoudingen.

Elden Ring-spelers stierven in totaal 9 miljard keer | Nieuws | Gamer.nl

Ben al lange tijd weer bezig en aan het genieten van de verschillende locaties etc. Wel zat ik vandaag aan het NG+ systeem te denken hier.

In de Souls games waren ze geweldig, maar mensen vergeten dat je in DSII een Bonfire Ascetic systeem had wat best wel tof was.
Dit hadden ze hier moeten doen, maar dan zonder NG+ want ik vind dit spel te groot eigenlijk voor NG+, ik zie mezelf de complete map niet nog meer dan 2 of meer keer opnieuw doen (in tegenstelling tot de Souls games die ik wel honderden keren opnieuw met andere builds deed en nog doe), maar het had veel toffer geweest als je ook een soort van Ascetic systeem (Site of Grace Level) had, dat je bepaalde zones kon resetten en/of upgraden en dan ook nieuwe/unieke vijanden, npc's, (sub)questlines, wapens etc. zou krijgen.