Elden Ring (2022)

From's openworld Dark Souls is zowel het goty meesterwerk dat het tot hun grootste succes ooit heeft gemaakt, alsook die disappointment waar veel hardcore souls-fans al bang voor waren...

Het heeft From's gebruikelijke meesterlijke design en sfeer, de gameplay is zelfs soepeler en veelzijdiger dan ooit, en de toevoegingen van stealth, jump en riding voelen seamless. Ook de bombastische freaky fantasy stijl, die mister-fool zeer apt als hysterisch grotesk omschreef, is een unieke toevoeging aan een tired genre. Maar het is ook gewoon Dark Souls IV, met toch wel weer veel herhaling. Bloodborne en Sekiro voelden een stuk meer eigen. En dan komen de bad things die voor een groot deel toch door die open wereld komen...

Hij suffert van veel dezelfde niggles als zijn soorgenoten. Groot en wijd zorgt ook voor saaie opvulling en meer herhaling. Het aantal uninspired caves en dungeons vond ik schokkend. Meeste gewoon lineair gecopypaste, niet eens met leuke shortcuts, maar gewoon cheap een teleporter terug aan't eind, foei from! Ook Onnatuurlijk voelend anti-mountainhopping rockwall-routing plateau-world design. En foraging en crafting maken exploration rewards een stuk saaier, vroeger voelde elk item van levensbelang...

En dan als grootste pijnpunt; hoe mooi en sfeervol de openworld ook is, de klassiekere Legacy Dungeons leveren vele malen vettere gameplay en exploration op, dus voelt 'ie zelfs vaak overbodig. Ook clasht 'ie behoorlijk met de welbekende hard but fair difficulty filosofie. Het breekt die delicate balans tussen leveling en progressie. Doorheen de hele journey heb ik me ofwel over-, dan wel underpowered gevoeld...

En als kers op de tegenvallende taart suckt de lore dit keer. Ik vind het feit dat alle namen met G, R, en M beginnen best een harde writer F U. Of 'ie van George naar Hidetaka is, of andersom, zal wel nooit bekend worden. Maar Arar's invloed kwam de worldbuilding iig niet ten goede. Iedereen is twee personen met drie verschillende namen en een spiritprojection van zichzelf. De tidbits zijn vaag en tegenstrijdig vaak, en de vele tegenvallende boss-repeats maken het nog rommeliger. Dat alles maakt het bombastische multi-interpretabele mush ipv een tragische uitpluisbare geschiedenis. Maar het is openworld Dark Souls dus de pro's outweighen nog steeds dik de con's, maar zeker niet m'n favo From...

Wel nog een extra shout-out naar wereld en level design, iit de story zijn veel gebieden en locaties wel behoorlijk memorabel. Die ride up to Raya Lucaria, de eerste Siofra lift en Godwyn's reveal zullen nog wel een tijdje blijven hangen. Oh, en Rya ftw...

Met de DLC op komst dacht ik laat ik deze game eens oppakken. De combinatie open wereld game, exploreren en levellen breekt deze game wel een beetje. Als je alles exploreert level je aardig snel, waardoor de game heel snel erg makkelijk gaat worden. De moelijkheidsgraad ligt bij de (eind) baas battles en dan duurt het aardig lang voordat je weer eens op de pijnbank gelegt wordt. En een tear oproepen is ook een beetje valspelen eigenlijk, snap niet waarom ze dit hebben toegevoegd. Open wereld games kan je beter niet meer levelen door xp maar maar door armor of wapens. Je zou dan ook meer loot aan het spel kunnen toevoegen op plekken die gewoon lastig te bereiken zijn en de loot echt een beloning is voor de moeite die je neemt. De game is ook wel iets te groot eigenlijk, hoewel het vaak loont om overal even te kijken, draagt het niet bij aan de gameplay omdat je vaak achteloos overal doorheen button basht. Maar zoals iedereen al aanhaalt zijn de dungeons wel teleustsellend alleen de Legancy Dungeons zijn gameplaywise echt de moeite waard . Al met al best wat kritiek maar game blijft wel leuk omdat de wereld wel heel sfeervol is om in te zitten. Zit nu level 100+ volcano manor en probeer zoveel mogelijk te doen. Ik denk nog 1 of 2 gebieden te gaan. Omdat de game het niet moet hebben van het verhaal of lore komt het aan op gameplay en daar schiet het op beide echt een beetje te kort. Goed het si nog wachten op de endgame en dan komt het cijfer wel. Voorlopig cijfer 4* worden.

Na 2 jaar deze game maar weer eens opgepakt. Zit de laatste tijd flink in de Souls like games dus ik dacht laten we dan ook maar direct de top van dit genre nog eens proberen. Ik snap dit soort type games nu beter dan een aantal jaar terug dus heb inmiddels al een aantal bazen alle hoeken van de kamer laten zien. De wereld is echt gigantisch en je perfecte build bouwen en het grinden en upgraden van je stats en wapens blijft voor mij verslavend om te doen. Wel kun je ook zo weer in deze game bazen echt outlevelen en als een main boss ff te lastig is dan ga je gewoon ff wat anders doen. Op deze manier blijf je wel lekker bezig. Ik hoop er uiteindelijk in Maart wel helemaal mee klaar te zijn als Rise Of The Ronin uitkomt maar voor nu is dit echt de game waar ik helemaal in zit en die ik maar moeilijk kan loslaten op het moment.

Het is voor mij inmiddels alweer een maand of twee geleden dat ik het einde van Elden Ring heb gehaald, maar ik heb nog niet de moeite genomen om er hier wat over te zeggen. Wat ik wel meteen heb gedaan is deze game in mijn top 10 zetten. Nadat ik met Bloodborne het afgelopen jaar mijn eerste From Software ervaring heb opgedaan (wat een game!), was het daarna de beurt aan Elden Ring. En WAT een ervaring is dit geweest.

Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen Bloodborne beter vinden, maar wat voor mij Elden Ring juist nóg beter maakt is de fantastische open wereld en de fantasy setting t.o.v. de gothic horror van Bloodborne. Regelmatig viel mijn bakkes open van een nieuw gebied waar ik, soms per toeval, belandde. Elk avondje Elden Ring leverde iets unieks op voor mij, en dat is iets wat ik al een lange tijd niet meer heb ervaren in games. Gebieden als Stormveil Castle, Raya Lucaria, Volcano Manor, Leyndell, Siofra River, ze zullen me altijd bijblijven.

Ik lees her en der wat kritiek op de balancing van deze game, en ergens kan ik daar wel inkomen. Er zijn veel bazen die je met gemak in 5 klappen kunt verslaan, terwijl andere bazen weer uren frustratie kunnen opleveren. Ik heb dit echter niet als negatief ervaren, af en toe was het wel even een verademing om relatief makkelijk door bepaalde gebieden te kunnen lopen. Wat ook kan meespelen is dat ik in het begin 'per ongeluk' gelijk naar Weeping Peninsula ben gegaan en daar flink heb kunnen levelen. Daardoor was vervolgens Limgrave al best een makkie.

Het einde daarentegen, was ontzettend pittig. Ik heb eerst de Elden Beast verslagen, waar ik al ontzettend veel moeite mee had. Ik ben pas daarna naar het laatste gebied gegaan (Haligtree, wow!) waar ik Malenia eindelijk tegenkwam. Pfffff die boss fight heeft me echt jaren van mijn leven gekost. Maar zelfs Malenia bleek uiteindelijk te verslaan, en daarmee kwam er na 115 uur een einde aan een meesterwerk. En wat is het dan lekker om te weten dat er nog DLC aan zit te komen, dat wordt een blinde aanschaf.

Mijn doel voor dit jaar is om eerst Demon's Souls (PS5 remake), daarna de Dark Souls Trilogy en als laatste Sekiro te spelen. Ik heb alles al in huis behalve Sekiro, maar dat gaat helemaal goed komen. Het wordt dus een mooi game jaar!

Grappig hoe iedereen het toch weer anders ervaart. Ik moet zeggen dat ik echt voor een tankbuild ben gegaan en dus alleen maar geïnvesteerd in strenght, dexteriy en vigor. De rest niks. Daar kwam ik later wel achter dat ik ook meer heb moeten investeren in endurence omdat het wel lekker is als je goed en snel kan ontwijken en met name in (bepaalde) bossbattles is dat zo. Maar overall kom je met deze build toch vrij eenvoudig door de game heen. Hoewel ik op het eind denk wel 170+ level was dan ben je wel echt overpowerd. Melania was daardoor niet heel erg lastig, maar Elden Beast was dan wel een stuk pittiger. Op het einde was ik er wel een beetje klaar mee, maar nu de end credits gelopen hebben zit ik toch een beetje te piekeren over een nieuwe build dual wield dexterity met setje daggers. Maar eerst Cyberpunk en later pak ik de DLC weer op van Elden Ring.

Ik had ongeveer dezelfde build als jij, alleen dan inderdaad ook met een hoop Endurance. Ik heb totaal geen magie of lange-afstandswapens gebruikt. Mijn meest gebruikte wapens waren Godrick's Axe (traag maar doet zeer veel damage) en de Uichigatana (supersnel maar minder damage). Uiteindelijk was ik level 165, maar toch lukte Malenia mij echt niet met deze build. Na talloze pogingen heb ik gerespecd zodat ik de mimic tear kon gebruiken. Ook dat ging niet makkelijk, maar het lukte uiteindelijk wel.

Het was wel een klein deukje in mijn ego, maar ach...
Ik kan wel zeggen dat ik Elden Ring heb uitgespeeld.

Heb aardig wat wapens in handen gehad. Uiteindelijk blijven hangen op bloodfang die je vrij snel krijgt. Heeft een hele lange reach en met name die special moveset L2 en dan R2 is perfect. L2 wanneer je ook uit het gevecht wil blijven. Bovendien heb je alleen strenght en dexterity nodig.

Dat gezegd hebbende het is jammer dat je door de game heen al vrij snel goede armor en wapens krijgt en niet echt veel hoeft te wisselen.

Magie trekt mij ook wat minder (lijkt wij wat passief). Volgende keer wil ik wel echt veel meer een ninja zijn. Enige waar ik we veel in gewisseld heb zijn die ashes en mimic tear is wel het beste inderdaad (met name omdat die echt vrijwel heel lang in leven blijft en indeaalis om even op adem te komen)

Inmiddels aardig ver gevordert in de game en ben nu bij Beast Clergyman aangekomen. Ja deze game heeft me nog steeds in zijn greep. Inmiddels een max axe +313 en strength op 99 gekregen door flink wat avonden te no lifen. (Denk maar aan de South Park episode van World Of Warcraft) Ik heb nu over de 200 uur in de game zitten en heb bijna de hele map wel verkend, hier en daar zitten er nog wat gaatjes en 1 of 2 losse mappies die ik nog moet zien te vinden. Sommige bosses waren tot nu toe echt insane moeilijk, denk aan Commander Niall of The Fire Giant, maar uiteindelijk heb ik ook die helemaal outleveld op ten duur, en zo gaat het de hele game door. Melenia heb ik nog niet weten te killen, zelfs niet na talloze keren multiplayer gedaan te hebben bij deze boss, echt een ware nachtmerrie dit wijf, ik laat deze dan denk ik ook lekker links liggen. Merk wel dat ik soms bij mezelf denk waar de fuck ik in m'n leven mee bezig ben als ik weer eens 3 uur bezig ben om 2 levels omhoog te gaan in m'n stats, maargoed, het hoort er nou eenmaal allemaal bij, als je maar genoeg tijd investeert dan lukt het vrijwel altijd in dit soort games. Andere games ernaast spelen is er nog steeds niet bij merk ik en het aantal games in de back catalogue begint inmiddels aardig op te lopen...

Ik kan mij in de 25+ jaar die ik nu game van mijn leven niet herinneren dat een game mij ooit zo heeft gegrepen als Elden Ring heeft gedaan. Zojuist sloeg ik The Elden Beast neer en dat heeft toch flink wat dagen geduurd voordat ik die helemaal doorhad maar met een build van een Highland Axe+25, Brass Shield, +25 Crimson Amber Medallion +2 Viridian Amber Medallion +1 Starscourge Heirloom, Curved Sword Talisman en door mijn Strength op 99 te levelen is dit gruwelijk irritante beest dan ook eindelijk verleden tijd en daarmee komt er ook direct een end aan een heel groot avontuur, een avontuur dat in mijn geval 350 uur heeft geduurd. Ik ben echt all out gegaan in deze game, de afgelopen 2 maanden heb ik deze game tot diep in mijn aderen geleefd en kon ik het haast geen moment loslaten. Ik wist een geruime tijd geleden al dat ik deze game een tweede kans moest gaan geven van mijzelf en met succes dit keer want ik heb volgens mij echt de hele wereld wel ontdekt en gezien. Helaas niet alle Map stukken gevonden. Eentje heb ik er niet kunnen vinden, ergens in het midden van de map ontbreekt er nog een stukkie. De laatste paar bazen voor The Elden Beast , Maliketh The Black Blade en Hoarah Loux Warrior heb ik echt moeten outlevelen als een mongool om ze te kunnen verslaan. Ik kwam er tegen het einde van de game namelijk achter dat ik niet genoeg health had tegen de bleeding damage die Maliketh deed waardoor ik echt drie dagen ofzo non stop bezig ben geweest met grinden als ik daar de tijd voor had. Heel veel nieuwe muziek ook gecheckt en podcasts geluisterd tijdens het grinden waardoor ook dat een stuk minder saai werd. Tja, minpunten... Ik weet het niet man, het enige wat ik echt irritant vond was dat je zelf de map bij elkaar moest zien te zoeken en die stukken waren zoals ik al zei lastig te vinden. Verder kan ik niet echt iets opnoemen en dat voor een game waar ik bij release er al weer na twee uur klaar mee was . Voor nu leg ik de game eventjes weg maar met straks de dlc op komst gaan we er waarschijnlijk weer helemaal voor. Voor nu is het even tijd voor... andere games.

Tof om te lezen Jelle!
Trouwens, die map fragments staan met een icoontje gewoon op je map aangegeven, dus je zou de laatste map fragment nog vrij makkelijk moeten kunnen vinden.

Thanks, ik zal er nog naar kijken.

Okay, vraag voor kenners: ik heb een deel van Bloodborne gespeeld. Het zag er fantastisch uit en dergelijke, maar op de duur ben ik afgehaakt omdat er voor mij te weinig of een te vaag verhaal in zat.

Hoe is dat met Elden Ring?

Same. From games speel je niet voor het verhaal. Wat mij betreft. De games zitten wel bomvol met lore, maar dit wordt niet op een traditionele manier verteld. Vaag is het sowieso.

Ik vraag me tijdens het spelen van From games iig nooit af waaróm m’n character dit allemaal aan het doen is.

Bij deze game is dat ongeveer precies hetzelfde verhaal Tuurlijk er is wel een verhaal en dat krijg je her en der wel een beetje mee in wat cutscenes maar het is vaak nogal verwarrend en je bent er eigenlijk ook helemaal niet zo mee bezig. Klinkt misschien gek maar het doet er eigenlijk gewoon niet toe. Als deze gamewereld je in haar greep weet te krijgen dan laat je dit gewoon niet meer los, trust me. De wereld is zo groot, meeslepend en adembenemend mooi op bepaalde momenten dat je helemaal niet bezig bent met een verhaal. In Juni komt de dlc uit dus als je nu ermee zou starten en het grijpt je dan ben je tegen de zomer aan helemaal ready voor de Shadow of Erdtree dlc.

Thanks. Dan is het waarschijnlijk niks voor mij. Ik ben ooit met Bloodborne begonnen en hoewel ik het heel mooi gemaakt vond ben ik op den duur niet verder gegaan omdat de verhaallijn mij niet greep. Ik snap het ook niet waarom het verhaal zo vaag moet zijn. Ik weet dat er veel fans zijn, dus het is iets van mij, maar het voelt lui. Een goed verhaal bedenken is een kunst; het lijkt alsof ze daar geen zin in hebben ofzo. Het verbaasd me dat ik één van de weinigen lijk te zijn die er zo over denkt

Ik vraag me dat dus constant af

Bloodborne is ook niet mijn ding maar dat komt voornamelijk ook doordat die game op 30fps draait of iets dergelijks, dat is vandaag de dag gewoon echt niet meer te doen op de next gen. Dit is wel een echte gameplay game ja en als ik je top10 zo bekijk dan houd je van extreem verhalende games, dan kan dit inderdaad misschien niet jouw cup of tea zijn.

Haha, ja nu je het zegt, er zit wel een thema in mijn top 10 aan de andere kant lijken onze lijstjes ook op elkaar. Ik zit toevallig net te kijken naar lies of P. Aanrader dus?

Ja vooral Grim he Ja ik denk eerlijk gezegd dat die misschien zelfs nog beter is om mee te beginnen, nog steeds heel erg uitdagend maar je word niet direct compleet overdonderd door een immens grote wereld. Aan de andere kant; als je daar vast komt te zitten bij een boss kun je niks anders doen dan levelen totdat je sterker bent dan die boss. In Elden Ring kun je dan gewoon lekker een andere weg inslaan en later of veel later weer terugkomen. Maar inderdaad, probeer Lies of P anders eerst.

In aanloop naar de DLC deze game maar eens écht begonnen. De open wereld klikte aanvankelijk niet, maar op de één of andere manier nu wel! En is het weer ouderwets genieten, en doodgaan, geblazen..

Edit: het meest lastige aan die open wereld in combinatie met een From-game is dat ik weiger op te geven/ later terug te komen. Dat moet ik nog even leren... Bij de meer lineaire From-games weet je wat beter waar je aan toe bent zeg maar.

Nét geen 5 sterren. Komt wel erg in de buurt. Het einde was voor mij niet belonend genoeg. Daarnaast is de eerste playthrough echt legendarisch. Wanneer je nog niet weet wat je te wachten staat, waar je heen moet en wat het doel is. Je wordt echt die wereld ingegooid en zoek het maar uit. Natuurlijk is het eerst even wennen en het vergt veel uitvogelen maar na een uurtje of 4 zat ik er he-le-maal in.

Heel benieuwd naar de Shadow of the Erdtree DLC.

Goed, maar een echt meesterwerk zie ik er uiteindelijk niet in.

In andere recensies zijn de sterke punten van Elden Ring al uitgebreid benoemd, en daar sluit ik me verder bij aan. Elden Ring heeft een mooie, grote wereld waarin enorm veel in valt te ontdekken, en de combinatie daarvan met soulslike gameplay, hoewel niet perfect (waarover later meer), is grotendeels geslaagd. Het feit dat ik uiteindelijk zo'n 100 uur in het spel gestoken heb is wat dat betreft voldoende bewijs dat ik het spel mijn tijd waard vond. Maar tegelijkertijd heeft Elden Ring voor een spel met zo'n hoge waardering een aantal verrassend grote gebreken, waardoor ik er persoonlijk geen echt meesterwerk in zie.

Het grootste probleem is mijns inziens dat de open wereld, hoewel leuk om te verkennen, een belemmering vormt voor de soulslike gameplay. Wat soulslikes zo leuk maakt is de combinatie van plezier door het overwinnen van uitdagingen en het verkennen van taaie gebieden waar achter iedere hoek gevaar schuilt. En in Elden Ring vormt de open wereld een belemmering voor allebei die aspecten. Wat het eerste aspect betreft: in een open wereld wordt spelers veel vrijheid gegeven om het spel te spelen zoals zij willen. Als spelers iedere hoek van de wereld willen verkennen kan dat, maar dat is geen vereiste. Maar als je dat combineert met een leveling systeem, dan is het onvermijdelijke gevolg daarvan dat mensen die (zoals ik) ervan houden om de wereld uitgebreid te verkennen overleveled zijn, waardoor de meeste bazen redelijk makkelijk te verslaan zijn. Met andere woorden: hoe uitgebreider je de wereld doorzoekt, hoe makkelijker het spel is, en hoe minder bevrediging het verslaan van bazen geeft, en dat is een aanzienlijk probleem in een soulslike. En wat het tweede aspect (taaie, strak ontworpen dungeons) betreft: de wereld van Elden Ring mag dan groot zijn, maar een groot deel van de wereld is helaas weinig innovatief. Bazen worden opnieuw gebruikt (eventueel met een twist, zoals twee van dezelfde), side dungeons verschillen amper van elkaar, en daarnaast zijn er gewoon flinke stukken waar niet veel te doen is. De hoogtepunten van het spel zijn mijns inziens de 'legacy dungeons' waar de open wereld even achtergelaten wordt, waardoor ik uiteindelijk een beetje met de indruk achterblijf dat het spel beter geweest zou zijn met minder bloat en meer focus. (Overigens was dit mijn eerste FromSoft-spel, en als ik het goed begrijp bestaan de andere spellen volledig uit zulke gebieden, dus wat dat betreft heb ik hoge verwachtingen van die spellen.)

Een vergelijkbaar probleem is dat, omdat spelers zoveel vrijheid hebben om hun speelstijl te kiezen, met meerdere stats die je prioriteit kunt geven (magic, faith, strength, dexterity, etc.) en honderden wapens waar je uit kunt kiezen, het logischerwijs heel lastig is om de moeilijkheidsgraad goed vorm te geven. Ik begon het spel als een samurai, en voor de eerste 20-30 uur heb ik de Uchigatana gebruikt met een pure dex build. En dat was behoorlijk taai - hoewel ik voor mijn gevoel dus al snel enigszins overleveled was. Met een pure dex build heb je geen magie, en je pijl en boog zijn tegen sterke vijanden niet bijzonder nuttig, dus je bent volledig afhankelijk van melee / close quarters combat, waardoor gevechten altijd risicovol zijn, want je bent in een paar klappen dood. Het moeilijkste baasgevecht in dat deel van het spel was voor mij met afstand de Crucible Knight: die heeft enorm lange combo's en geeft je amper tijd om hem te raken, waardoor die met een pure melee build echt een enorme uitdaging is. Maar even later vond ik de Moonveil en stapte ik over naar een gemengde magic/dex build, en ... daarna werd het spel aanzienlijk makkelijker. De bazen lijken grotendeels ontworpen te zijn rondom een melee build, en als je kiest voor een gemengde build die je in staat stelt om van een afstand vijanden aan te vallen verdwijnt de uitdaging grotendeels. Met de eerste Crucible Knight was ik zeker drie kwartier bezig, maar sinds ik de Moonveil gebruikte had ik amper meer moeite met ze, want met de Moonveil kon ik gewoon van een afstand magie naar ze spammen in plaats van uitgebreid hun patronen te moeten leren. Idealiter zou bij een spel ieder wapen haar voors en tegens moeten hebben, maar hier zijn bepaalde wapens en builds enorm overpowered, ten koste van de uitdaging. En ja, je kunt simpelweg de beste wapens vermijden, maar het zou beter geweest zijn om óf spelers minder keuzevrijheid te geven (zoals in Sekiro) óf de verschillende builds en wapens beter te balanceren (bijvoorbeeld door van een afstand aanvallen risicovoller te maken, of close quarters combat lonender).

Het derde grote probleem zijn de spirit ashes: de 'summons' die je bij de meeste bazen kan gebruiken. Ja, ik begrijp dat ze ertoe dienen om het spel toegankelijker te maken voor de gemiddelde speler, maar in een soulslike zijn summons een enorm onbevredigend mechanisme. In plaats van de patronen van een baas te leren kun je ze nu vaak de helft van het gevecht billenkoek geven (of healen) terwijl je summon hem afleidt, en dat geeft simpelweg weinig bevrediging. Als je het spel toegankelijker wil maken zijn er toch wel betere manieren te vinden dan dit? Ja, je kunt simpelweg kiezen om ze niet te gebruiken, maar het zou beter zijn geweest om ze minder overpowered te maken: je zou ze bijvoorbeeld alleen buffs of heals kunnen laten geven, zodat het gevecht makkelijker wordt maar je nog steeds de patronen moet leren.

Naast deze drie 'grote' problemen waren overigens ook nog een aantal 'kleine' stoorzenders. Zo zijn een aantal gebieden gewoon ronduit irritant, zoals 'Lake of Rot' (waar je in een meer moet rondlopen die je binnen vijf seconden het 'rot' status effect geeft), of dat gebied met een sneeuwstorm waardoor je geen hand voor ogen kan zien. En hetzelfde geldt voor sommige bazen, waarbij de camera vaak je grootste vijand is, en die door de irritante camera regelmatig nog lastig te raken zijn ook. Daarnaast zijn een aantal handige dingen uit andere soulslikes hier vreemd genoeg afwezig. Waarom hebben vijanden bijvoorbeeld geen stamina bar, zodat je weet hoeveel je moet aanvallen om ervoor zorgen dat hun stamina op is? Waarom zijn quests zo vaag, in plaats van ze gewoon onder elkaar te zetten in een menu? Waarom wordt het zo lastig gemaakt om verschillende wapens of armour met elkaar te vergelijken? etc. Nee, de afwezigheid van die dingen is niet het einde van de wereld, maar het spel zou mijns inziens beter zijn met hun aanwezigheid.

Elden Ring is kortom een goed spel, maar een echt meesterwerk zie ik er niet in: de open wereld is leuk om te verkennen, maar vormt tegelijkertijd een belemmering voor het spel door veel weinig innovatieve bloat toe te voegen en door het spel (in combinatie met levels) aanzienlijk makkelijker te maken, en de hoogtepunten van het spel zijn mijns inziens uiteindelijk precies de momenten waar de open wereld achterwege gelaten wordt. Daarnaast zijn de verschillende builds mijns inziens niet goed gebalanceerd (sommige builds zijn veel beter dan andere), en zijn de 'summons' een weinig bevredigende manier om het spel toegankelijker te maken. En hoewel er een heleboel leuke gebieden en baasgevechten in het spel zitten gebeurt het ook regelmatig dat de camera je in de weg zit, of dat het spel onnodig frustrerend of vaag is. Uiteindelijk heb ik zo'n 100 uur in Elden Ring gestopt, en het grootste deel van die tijd heb ik me uitstekend met het spel vermaakt. Maar de momenten waarop het spel echt uitblinkt zijn helaas te schaars, en de twijfelachtige ontwerpkeuzes te talrijk, om dit een echt meesterwerk te kunnen noemen. 3.75*