Little Misfortune (2019)

Na het enthousiasme dat ik overhield aan Fran Bow heb ik gelijk deze erachteraan gegooid. In vergelijking met Fran Bow viel Little Misfortune een beetje tegen, maar het was alsnog prima om doorgespeeld te hebben. Dit is beslist geen horror/adventure game, maar een interactief verhaal: je loopt een lineair pad met als enige acties een paar keuzes die je onderweg krijgt, of de optie om meer info te horen over objecten in de omgeving. Op een afstand ziet het eruit als een vrolijk, Cartoon Network-achtig verhaal. Maar als je een tijdje speelt blijken er allerlei deprimerende, duistere thema’s te spelen. Dit kon voor een aantal komische momenten zorgen vanwege de naïviteit van het hoofdpersonage, en hoe onbewust ze is over hoe de wereld werkt, maar tegelijkertijd was het heel somber om te zien. Misfortune is een onschuldig meisje dat het beste met de wereld voor heeft en gewoon blij wilt zijn, maar alles in het leven lijkt haar lelijk tegen te zitten. Het is haar optimistische houding tegenover de nare dingen die voor een bitterzoete ervaring kon zorgen.
De tekenstijl is een stap vooruit gegaan ten opzichte van Fran Bow. Fran Bow had wel creatievere designs vanwege het surrealistische thema en alle mindfuck gore beelden, in dat opzicht vond ik die game visueel interessanter, maar vaktechnisch zit Little Misfortune beter in elkaar. Er zaten een aantal mooie, sfeervolle gebieden in. Voornamelijk de korte animatie cutscenes hadden zo zijn charme.

Ik voel me gemengd over het verhaal en de voice acting. Mr Voice had een hele fijne, vriendelijke stem en dat voegde zeker wat toe. Miss Fortune klonk echter als een jonge vrouw die met opzet haar stem probeert te vervormen zodat het klinkt als een kind, maar het klonk iets te geforceerd en het werkte niet altijd. Ik kon het accepteren, maar het was waarschijnlijk beter als ze geen stem had. Het verhaal gaat (net als Fran Bow) over een road trip door gekte, al is ditmaal de gekte heel mild. Het is meer de realiteit met een paar fantasy-vleugjes erin gegooid. Het hele verhaal van haar reis voor “het eeuwige geluk” was nogal voorspelbaar; vroegtijdig kon ik al zeggen waar het ongeveer naar ging opbouwen, wat de spanning eruit haalde. In dat opzicht zat de charme vooral bij de reacties die Miss Fortune had op alle gebeurtenissen.

De game kaart aan dat je acties invloed hebben. In hoeverre je acties invloed hebben zal ik voor de zekerheid in spoilers benaderen. Je acties hebben uiteindelijk geen significante invloed. Het einde is altijd hetzelfde, ongeachte wat je doet. Dit is ergens een gemis omdat de game acties vs consequenties er zo erg in probeert te hameren. Maar uiteindelijk ontnam dit niet van de charme van het verhaal. Overigens, man, wat een zielig einde heeft dit spel! Het is een tijd terug dat ik een game speelde die zo'n somber einde had. Er is een kleine extensie van het einde als je glitter over alle objecten gooit. Deze extensie wekt echter een hele sombere indruk. Op Youtube las ik een comment die het perfect verwoordde:
“The “Eternal Happiness” version of the ending has a really sad implication if you decide to read deeper into it. Misfortune’s mother was forced into an unhappy marriage by a child she didn’t want — her Misfortune. Part of the reason the mother is happy in the ending, if you don’t believe that Misfortune really managed to give her magical happiness, is that she is rid of the little girl she never asked for. Misfortune didn’t deserve any of the things that happened to her. Poor girl.”

Eigenlijk was Little Missfortune een deprimerend, somber spel met een bitterzoete nasmaak. Heel anders dan de horror/adventure gameplay van Fran Bow, maar voor zijn eigen redenen aardig. Ik ben iig blij het gedaan te hebben! Het is het voorspelbare verhaal, de manier hoe je invloed hebt en de wisselvallige voice acting die het van een hoger cijfer weerhouden.

3*

Chill. Ik had geen idee dat de dames & heren van Killmonday een nieuwe game hadden. Fran Bow vond en vind ik nog steeds een erg geslaagde adventure (ook al zijn er de laatste paar jaren hopen prima (met name indie) games in het genre uitgekomen) en heb ik er eigenlijk niet eens bij stilgestaan of ze aan iets nieuws bezig waren of niet. Deze gaat dus ook op mijn wishlist.

Jeetje. 'Na een een tijdje' pas bij jou? Zat toevallig in de Humble monthly verleden maand of de maand ervoor en vanmiddag voor de eerste keer opgehad. Welgeteld 5 minuten en ik voelde me al hartstikke miserabel moet ik zeggen. Op het moment dat de muziek begint, de narrator zijn verhaal vertelt en voor de eerste keer de 4th wall doorbroken wordt heb je al het gevoel dat er iets 'speciaals aan de hand is'. En ga je dan nog naar links en in haar 'secret hiding spot' kijken vond ik het al intriest. Toch best sterk. Toch maar even voor een ander keertje houden denk ik zo. Maar wel eentje die ik zeker wil spelen.