High Hell (2017)
mijn stem
1 stem
PC / Macintosh
Shooter
single player
Ontwikkeld door Terri Vellmann en Doseone
Uitgegeven door Devolver Digital
High Hell is een in neontinten bekladde, arcade first-person shooter van Terri Vellmann (Heavy Bullets) en Doseone (Enter the Gungeon, Gang Beasts). Daal af in de criminele onderwereld met je shotgun en breng dodelijke verlossing aan zondaren. Woeste verontwaardiging en vaardig voetwerk zijn cruciaal om te overleven in een steeds verder escalerende reeks van krankzinnige levels. Versla gebrainwashte chimpansees, beklad zakelijke symbolen, en ontmantel een kartel in deze levendige remix van de klassieke first-person shooter.
2
geplaatst: 22 december 2019, 22:49 uur
Leuke arcade-shooter.
In een recensie op Steam noemde iemand dit de FPS-versie van Hotline Miami, en dat is inderdaad wel een goede vergelijking. Net als in Hotline Miami zijn de levels (en het spel in haar algemeen) zeer kort, en is het doel daarom niet zozeer om het spel uit te spelen maar meer om het op een bepaalde manier te doen: met veel stijl en snelheid - of, minder abstract, met zoveel mogelijk punten. En die punten kun je verdienen door de levels zo snel mogelijk uit te spelen, naast de hoofddoelen ook een aantal ondergeschikte doelen te behalen, alle vijanden in de levels uit te schakelen, en zo nauwkeurig mogelijk te schieten.
Dat is leuk om te doen, en door de hoge snelheid van de gameplay verveel je je geen moment. En daarnaast deelt het de energieke sfeer van Hotline Miami, met eveneens een opgewekte soundtrack en een hoop kleur in de levels. Maar uiteindelijk kan het mijns inziens toch niet helemaal tippen aan dat spel.
In de eerste plaats is het levelontwerp gewoon allemaal wat minder verfijnd en gevarieerd. Je ziet steeds dezelfde vijanden (veel variatie is er niet), in dezelfde soort patronen, en daardoor valt het spel al snel in herhaling. En als het wat nieuws probeert te doen - in de baasgevechten - dan valt het spel vaak hard op haar gezicht. Die zijn meestal helaas wat aan de rommelige kant - in de zin dat de uitdaging hem meer zit in hun drukte dan in het testen van je vaardigheden - en vaak weinig bevredigend om te verslaan. En dat geldt ook voor veel van de reguliere levels: ze zijn vermakelijk, maar doorgaans niet heel moeilijk om uit te spelen, zeker als je de patronen van de AI na een tijdje goed kent. Net als in Hotline Miami gaan de vijanden vaak in één schot neer, maar jij kan een aantal klappen hebben, dus perfectionisme is ditmaal geen vereiste. En de swingende sfeer? Op het rood van de lucht na is de omgeving redelijk grijs en grauw, met weinig detail, en de muziek is passend maar ook al snel weer vergeten: uitblinken doet het dus op geen enkele manier.
Een meesterwerk is dit kortom bij lange na niet, maar wel een vlot tussendoortje. Als het idee van een FPS-versie van Hotline Miami je aanspreekt zal je hier vast plezier aan beleven, maar een grote indruk zal het waarschijnlijk niet achterlaten - daarvoor zijn er veel betere retro-shooters te vinden. 3.5*
PS: zie hier voor de trailer van het spel (die kon niet worden bijgevoegd hier).
In een recensie op Steam noemde iemand dit de FPS-versie van Hotline Miami, en dat is inderdaad wel een goede vergelijking. Net als in Hotline Miami zijn de levels (en het spel in haar algemeen) zeer kort, en is het doel daarom niet zozeer om het spel uit te spelen maar meer om het op een bepaalde manier te doen: met veel stijl en snelheid - of, minder abstract, met zoveel mogelijk punten. En die punten kun je verdienen door de levels zo snel mogelijk uit te spelen, naast de hoofddoelen ook een aantal ondergeschikte doelen te behalen, alle vijanden in de levels uit te schakelen, en zo nauwkeurig mogelijk te schieten.
Dat is leuk om te doen, en door de hoge snelheid van de gameplay verveel je je geen moment. En daarnaast deelt het de energieke sfeer van Hotline Miami, met eveneens een opgewekte soundtrack en een hoop kleur in de levels. Maar uiteindelijk kan het mijns inziens toch niet helemaal tippen aan dat spel.
In de eerste plaats is het levelontwerp gewoon allemaal wat minder verfijnd en gevarieerd. Je ziet steeds dezelfde vijanden (veel variatie is er niet), in dezelfde soort patronen, en daardoor valt het spel al snel in herhaling. En als het wat nieuws probeert te doen - in de baasgevechten - dan valt het spel vaak hard op haar gezicht. Die zijn meestal helaas wat aan de rommelige kant - in de zin dat de uitdaging hem meer zit in hun drukte dan in het testen van je vaardigheden - en vaak weinig bevredigend om te verslaan. En dat geldt ook voor veel van de reguliere levels: ze zijn vermakelijk, maar doorgaans niet heel moeilijk om uit te spelen, zeker als je de patronen van de AI na een tijdje goed kent. Net als in Hotline Miami gaan de vijanden vaak in één schot neer, maar jij kan een aantal klappen hebben, dus perfectionisme is ditmaal geen vereiste. En de swingende sfeer? Op het rood van de lucht na is de omgeving redelijk grijs en grauw, met weinig detail, en de muziek is passend maar ook al snel weer vergeten: uitblinken doet het dus op geen enkele manier.
Een meesterwerk is dit kortom bij lange na niet, maar wel een vlot tussendoortje. Als het idee van een FPS-versie van Hotline Miami je aanspreekt zal je hier vast plezier aan beleven, maar een grote indruk zal het waarschijnlijk niet achterlaten - daarvoor zijn er veel betere retro-shooters te vinden. 3.5*
PS: zie hier voor de trailer van het spel (die kon niet worden bijgevoegd hier).
* denotes required fields.
* denotes required fields.