The Last of Us: Part II (2020)

Meningen verschillen natuurlijk, maar ik vind het ongelooflijk dat er mensen zijn die dit einde acceptabel en zelfs goed vinden.

Wat een onzin, je schrijft zelfs nog meningen verschillen.
Live with it.
Anders speel je de volgende keer toch gewoon een disney spel of zo.

Nou, van het ene extreme naar het andere extreme. het grootste probleempunt wat ik zou hebben is om als Abby Ellie in elkaar te slaan. En de opmerking over de honden in het spel die ik tegenkom vind ik wel een onbewust iets wat ze erin hebben gestopt : (Ellie dood honden, Abby is lief voor honden).

Heb zo'n 10 uur in de game pas zitten maar kom nog niet echt lekker in het verhaal eerlijk gezegd. Qua gameplay heb ik hier niks op aan te merken, op een punt na en dat is dat het af en toe vet onduidelijk is waar je nou precies heen moet in bepaalde gebieden. Misschien komt het ook gewoon omdat ik die Ellie en die sidekick niet echt uitermate boeiende characters vind. Krijg er geen band mee zoals ik dat wel met Joel had. Ik weet ook niet wat het is met grote hype games, op een of andere manier kom ik niet lekker in de game, had dat laatst ookal met Death Stranding.

Ik had dat met Watch Dogs 2. Kwam er niet lekker in en deel 1 is echt een topper, al is 80% het hier niet mee eens!

Hoe pittig is het spel? Welke moeilijkheidsgraad raden jullie hier aan?

Ik heb hem nu even op normale moeilijkheidsgraad en vind het best pittig. Het is vooral dat de combat met de nieuwe vijanden honden en een nieuwe soort infected weer net iets intenser is geworden en de vijanden toch iets beter samenwerken om je in te sluiten als je gespot bent. In het vorige spel lukte het me soms nog wel om mezelf met Joel door een groep vijanden heen te meppen, hier is dat echt niet te doen.

Ik heb zelf de spoilers in het topic ook maar even gelezen, aangezien ik een beter beeld wil krijgen van TLOU 2. Aangezien ik de game waarschijnlijk niet ga spelen, vind ik het niet zo erg om de grote lijnen al te weten.

Mijn grootste probleem met het eerste deel was absoluut de gameplay. Daar vond ik echt geen zak aan en als ik dan onder meer in het bericht van mrdig lees dat er op dit gebied niks is verbeterd en veranderd, daalt mijn interesse alleen nog maar verder.

Even mijn gedachtes over bepaalde keuzes in het verhaal als iemand die alleen deel 1 heeft gespeeld en afgaat op wat ik hier heb gelezen. Het feit dat men Joel laat doodgaan, vind ik op zich niet eens zo'n heel slechte idee. Blijkbaar wordt dit dan wel verpest door de aanloop, omdat hij dingen doet die niet bij zijn persoonlijkheid passen.

Ik snap de frustraties en het ongeloof bij het einde ergens wel. Als je inderdaad honderden mensen doodmaakt en uiteindelijk oog in oog staat met de moordenaar van je plaatsvervangende vader is het 'logisch' dat je die ook laat sterven. In mijn optiek had men dit heel makkelijk kunnen oplossen: laat de speler kiezen of hij of zij Abby (dat is haar naam toch?) wil doden. Je speelt ten slotte een groot deel van de game als haar, waardoor je beide kanten van het verhaal hoort. Dan betrek je de speler pas echt bij de morele vraag of wraak gerechtvaardigd is.

Misschien een beetje een lang epistel van iemand die 0 uur aan deze game heeft besteed, maar ik vind de discussie rondom de game zeer interessant.

Wat ik graag zou willen weten van mensen die hem al uitgegamed hebben:

Is er nog iets van resolutie mbt het feit dat Ellie de enige redding tegen het Cordyceps virus is?

En... Hoe vet is het gitaar spelen? Al iemand zitten jammen?

Het spel in de eerste 3 dagen al 4 miljoen keer verkocht, gaf Sony aan.
Niet slecht

En dit beoordeel jij omdat je de game hebt uitgespeeld en het einde van meerdere hoeken hebt onderzocht, of omdat je rant video's erover hebt gezien die bepaalde plotpunten buiten context gingen afkraken? Het is eerder ongelooflijk dat zoveel mensen met uitgesproken meningen over het verhaal komen, zonder de game überhaupt gedaan te hebben. Of dat ze raar opkijken naar mensen die de game daadwerkelijk gedaan hebben en er positief over zijn. Dit is alsof mensen een boek gaan afkraken omdat ze een wikipedia samenvatting ervan hebben gelezen.

Mensen zoeken niet meer het haar in de soep, maar gaan naar de kapper en zijn dan verergerd dat er geen soep is

Zo, net bijtijds zonder het te lezen de spoiler uit de quote gevist

Maarre mbt gitaar, zag gisteren dit voorbij komen:

Random: Musician Performs Hallelujah Using The Last of Us 2's In-Game Guitar - Push Square - pushsquare.com

Vet toch!

Dit werd een lange recensie! Bij deze is er is een TLDR onderaan gezet.

Een traan weggehaald en ik heb meerdere momenten me moeten inhouden om er niet meer te krijgen. Een heel mooi vervolg die logisch verdergaat waar de vorige geëindigd is, maar ook een paar gewaagde ongebruikelijke keuzes maakt. Het ‘veilige’ vervolg zou zijn dat Ellie en Joel wederom samen op reis gaan en allerlei opmerkelijke figuren tegenkomen. In plaats daarvan zijn er ditmaal 2 campaigns die je achter elkaar speelt. In de ene campaign volg je de bekende Ellie die samen met haar vriendin op missie uitgaat. De 2e campaign gaat over een compleet nieuw character: Abby. Om plots zoveel focus te zetten op een onbekend character, in het vervolg van een wereldwijd geprezen game, is een gewaagde keuze. Ellie en Joel zijn immers 2 figuren waar de fanbase veel om geeft. De aandacht van hun houden klinkt als een recept voor teleurstelling. Op het eerste gezicht vond ik dit inderdaad een vreemde keuze, waar ik niet geheel achter stond geziene ik gaf om het verhaal van Ellie. Maar gaandeweg begon ik steeds meer te geven om Abby, haar verhaal en de personen in haar leven. Totdat ik er helemaal verwikkeld in zat en ook veel om haar kon geven.

De gameplay is net als zijn voorganger een goede combinatie tussen sluipen, resource management en schietgevechten. Gunblaze de gevechten ingaan werkt meestal niet, omdat de vijanden veel schade doen en je zelden voldoende munitie hebt om iedereen neer te schieten. Geheel sluipen ging mij meestal ook niet goed af omdat je tijd nodig hebt om vijanden te wurgen, en in de tussentijd kun je makkelijk gezien of gehoord worden. Het word dus een tactische benadering waarin je moet bepalen wie te stealthen, wie in vallen te lokken of wie neer te schieten. Het grootste gedeelte van de confrontaties heb ik met veel plezier gedaan. Er waren zelfs een aantal momenten met een hoog spektakel gehalte ala Uncharted (ik ging uit mijn dak van enthousiasme bij de scene dat Abby op haar paard door het oorlogsveld heen scheurt, op het eiland dat in de fik staat. Spektakel is er weinig, maar als het er is..

Een ander aspect dat me goed bevalt aan de combat in The Last Of Us is de ‘echtheid’, bij gebrek aan een betere term. Je bent niet een stealth ninja / action hero, maar een kwetsbaar mens die worstelt om dingen voor elkaar te krijgen. Geweren schudden, je raakt volledig uit balans als je geraakt word, stealthen kost tijd etc. Dit gaf een realistischer gevoel aan de combat dan de gemiddelde game en het maakte zelfs kleine confrontaties bevredigend om te halen, wetende dat kleine fouten hard gestraft kunnen worden. Kleine details als dat vijanden krijsen van de pijn als je ze verwond, of dat hun vrienden hardop elkaars namen gingen roepen in shock van hun dood, gaven de vijanden een menselijker karakter en het maakte de wereld levendiger.

Het verhaal van Ellie is gemiddeld minder pakkend dan zijn voorganger. In deel 1 reisde ze samen met Joel en groeide beiden characters door de reis. In dit deel wissel je steeds van reispartner, waardoor je minder goed een band met ze kunt vormen dan wanneer je een gehele reis met een team doet. Daarentegen, de keren dat Ellie met iemand reisde was ik heel geboeid. De dialogen tussen de personages zijn leuk, strak en bovenal menselijk geschreven. De personages komen over als vriendelijke figuren die elkaar goed kennen, of juist vijandige figuren die stapsgewijs vertrouwen proberen op te bouwen.
Bij de scenes waarin Ellie met haar vriendin zat had ik echt het idee naar een verliefd stel te kijken, en ik kon meerdere keren hardop lachen om de opmerkingen die ze naar elkaar maakte. Hetzelfde geld voor Abby en haar vrienden. Ondanks de korte tijd die je met de meeste zijpersonages besteed lieten ze wel ieder een indruk achter en ik volgde de dialogen met plezier.

The Last Of Us 2 maakt een paar ongewone, ballsy zetten in het verhaal. Ik was er, wonder boven wonder, in geslaagd om geheel spoilers te ontwijken voor mijn speelsessie (het enige dat ik wist is dat schijnbaar fans boos waren op iets dat later in het verhaal gebeurde). Ignorance is bless want man, ik was me toch een partij verbaasd op bepaalde punten: Joel fucking dies!? Vroeg in de game ook nog. Damn son. Ze weten wel hoe ze je wakker moeten schudden. Als Joel sterft is niemand meer veilig; wetende dat ze bereid waren om Joel te laten sterven hielden ze de spanning er sterk in.
Deze sterfscene liet me automatisch een hekel hebben aan Abby hebben, waardoor ik zonder vragen Ellie aan zat te moedigen in haar missie om Abby te doden. Voor die reden maakt Abby’s campaign een grote indruk. Na haar campaign gedaan te hebben wou ik haar niet meer zien sterven. Van haar perspectief zijn Joel en Ellie juist de monsters die haar leven vergalde en ieder vermoorde die haar dierbaar is. In haar verhaal is zij juist de ‘onschuldige held’ die onrecht werd aangedaan. Je begrijpt heel goed waarom deze characters doen wat ze doen, of je het met hun acties eens bent of niet. Er is geen good vs evil, geen orde, Gewoon mensen die doen wat ze denken dat juist is voor hun. Dit maakt The Last Of Us één van de moreel grijzere games die ik gedaan heb. Het gebeurd vaker (films of series) dat ze het perspectief van de antagonist laten zien, maar een videogame waarin je voor 2 verschillende characters speelt die ieder de antagonisten zijn van elkaars verhaal.. waarin er geen duidelijk verschil tussen goed of slecht is, heb ik nooit eerder gezien. Heel bijzonder om zo’n verhaal in game format beleefd te hebben.

Het einde is waar de game wederom een aparte richting opgaat. De game had in principe kunnen eindigen bij het vredige leven van Ellie. Het kiest echter voor een anti-climax einde waarin Ellie alsnog op wraak uitgaat. Hier had ik in het begin moeite mee, maar de redenen die het verhaal geeft om door te gaan voelde natuurlijk. Zo’n heftig trauma word niet simpel verwerkt en als je ziet hoeveel de onverwerkte pijn Ellie’s leven beïnvloed is het begrijpelijk dat ze closure zoekt.
Ik heb uiteenlopende meningen over het einde gelezen, zelfs van mensen die positief over de game zijn, maar persoonlijk vind ik het werken. In deel 1 waren alle moorden uit zelfverdediging of om iemand te redden. In deel 2 zijn de moorden uit wraak, waarbij de doden van heel wat onschuldige bij komen kijken. Vroegtijdig word bij zowel Abby als Ellie aangekaart dat ze toch moeite hebben met het morele aspect van wraak. Zeker wanneer ze zien wat voor leven de ander heeft en hoe leeg ze van binnen overbleven na de wraak. Abby was de ‘betere’ persoon na haar ervaring met Joel, wetende dat wraak niets oploste. Ellie is verblind door het beeld van een stervende Joel, nog steeds hopend dat wraak het trauma verwerkt. Pas wanneer de eindstreep in zich is word ze herinnerd aan een positief beeld van Joel, wat haar het duwtje motivatie geeft niet door te gaan. Het kwam op mij niet over als “huh je dood iedereen zonder pardon maar haar spaar je?”, maar het kwam over als het laatste zetje om Ellie te laten stoppen met iets waar ze langer moeite mee leek te hebben. Ik kan echter wel goed begrijpen als iemand het anders interpreteert en misschien hadden ze dit aspect anders kunnen aankaarten.

Wat betreft de controversie.. Ik snap dat mensen teleurgesteld kunnen zijn of het niet met bepaalde richtingen eens zijn. Maar de hele “haten op Last Of Us trend", waarin de game met 1/10*s word bekogeld en helemaal word afgekraakt door mensen (waarvan het merendeel de game het niet eens gedaan hebben) is zwaar overdreven. Er kon op Reddit, Facebook of Youtube geen Last Of Us post zijn zonder een comment section die haat zat te zaaien. Dit werd op den duur zelfs frustrerend en het haalde de geloofwaardigheid uit negatieve recensies. Maar toevallig zag ik vandaag recensie van Jeremy Jahns. Hij was aanzienlijk minder positief over de game dan ik (rond de 3/3,5* qua GM cijfers), maar hij wist zijn standpunten heel goed te verwoorden en het hielp me de negatievere reacties beter begrijpen.

Het is een tijd terug dat een game-verhaal me zoveel aan het denken heeft gezet. Dit gaat gecombineerd met fenomenaal mooie natuuromgevingen, boordevol detail, prachtige belichting en kleurgebruik, gedetailleerde character models, goede acteerprestaties en mooie muziek.
De nadelen liggen vooral bij de structuur van het verhaal. Je word middenin het verhaal van Ellie eruit gerukt om plots een andere campaign te doen, er is een anti-climax waaran ik moest wennen en je wisselt steeds van zijpersonages waardoor je minder goed banden vormt dan zijn voorganger. Ik merkte op bepaalde momenten de game ook wat langdradig te vinden. Last Of Us 1 duurde rond de 10-15 uur, deze duurt 20-25. Er waren momenten dat het verzamelen van objecten en het stealthen een beetje ging vervelen, ondanks dat je steeds nieuwe omgevingen hebt. Hierdoor twijfel ik over mijn cijfer. Gevoelsmatig wil ik het een 4,5* geven voor alle goede dingen, maar dat voelt iets te vergevend naar de mindere kanten. Voor nu houd ik het op de 4,5*. Mocht dit positieve beeld veranderen na Survivor+ mode, of als ik het over een tijd herspeel, dan veranderd het cijfer. Neemt niet weg dat het nu een grote indruk heeft gemaakt.

4/4,5*

TLDR:
Erg mooie game met een aantal ijzersterke momenten in het verhaal, adembenemend mooie werelden en leuke gameplay. Soms wat langdradig, en sommige stukken van het verhaal werken beter dan andere, maar ik heb zoveel enthousiasme uit de pluspunten gehaald dat het vooralsnog een hoog cijfer verdiend.

Ook al heb ik nog geen recensie van de desbetreffende game geschreven: The Last Of Us is mijn favoriete game ooit. Het gaf me de ultieme filmische ervaring, was spannend, gaf me meerdere malen kippenvel en heeft me psychisch gebroken. De Walking Dead episode die nooit geschreven is en voor een zoveel betere serie had kunnen zorgen dan wat we nu hebben.

Jaren later kwamen de teasers over deel 2. Ellie is ouder geworden en is uit op wraak voor iets of iemand, dat is wat we mee kregen. Daarna kwam er een clip met onbekende personen waarin zoals nu blijkt Abby opgehangen werd en een andere vrouw haar arm aan gort geslagen en prompt vielen mensen ineens over de hoeveelheid geweld (tegen vrouwen) dat te zien zou zijn. Ik was meteen benieuwd over wie de mensen waren en waarom dingen gebeurden zoals ze gebeurden en had schijt aan het gezanik. Tijd verstreek en ineens kwamen de rellen die verder hier ook al enigszins benoemd zijn. Druckmann bleek feminist en na fantastische recensies van de pers, kwamen er momenten later na het verschijnen van de game duizenden haatrecensies die 0/10 gaven. Zucht. Tegelijkertijd gingen er toch een paar angstige gedachtes door mijn hoofd dat de game toch meer ging tegenvallen dan ik nu toch enigszins aan het verwachten was. Nu 25 uur later kan ik vooral, gelukkig, zeggen dat ik een compleet andere ervaring heb gehad dan de duizenden zielepieten die het spel niet gespeeld hebben, maar wel heel boos waren op de spoilers.

Graphics en designs
The Last Of Us: Part II ziet er fantastisch uit. Als de Playstation 4 nu ten einde komt, heeft het oude beestje een prachtige afsluiter om mee herinnert te worden. De facial expressions zijn levensecht, de manier hoe licht en schaduwwerking tot leven komt is fenomenaal en de omgevingen ogen veel meer als echte lokaties dan de relatief kleine levels uit het eerste spel. De wereld voelt groots aan en ook al is het spel nog steeds lineair, doordat het onderzoeken en ontdekken van die ene garage of dat ene restaurant zoveel meer vrijgeeft over de verlaten steden dan het eerste spel deed. Er is ook meer afwisseling in omgevingen en op de momenten dat je jezelf in een 'verlaten' wolkenkrabber begeeft, is de spanning om te snijden. Het stof en de sporen dwarrelen om je heen in het af en toe falende licht van je zaklantaarn, terwijl je vol walging kijkt naar de schimmels en paddestoelen die uit de muren groeien. De wereld voelt rotter aan dan in het eerste deel en dit is ook te zien in hoe de vijanden er nu bij lopen. De nieuwe vijand de shambler is hier een perfect voorbeeld van. Doodeng om te zien met zijn mismaakte loopje en dikke, korstige paddestoelen huid. Hij scheidt een soort zure sporen af, die hem ook voor de immune Ellie levensgevaarlijk maakt.

Toch zit er onder het rot ook een hoop moois als de zon schijnt en je niet wordt lastig gevallen door een van de nieuwe facties vijanden. Rijden op een paard bij zonsondergang, ploeteren door de sneeuw, zwemmen in de zee of klimmen door gebouwen: in de momenten waarop het vooral draait om dialoog & expositie, valt op hoe wonderschoon de wereld bij vlagen aanvoelt. Een mooi contrast met de momenten waarop je in het donker rondstruint en jezelf afvraagt waar het gevaar de volgende keer vandaan zal komen.

gameplay
Deel II is een flink verbeterde versie van deel I. Waar ik daar nog best aardig mezelf door hordes vijanden heen kon meppen met Joel, is het hier onmogelijk om dat te doen. Nee, stealth en opportunistische aanvallen zijn helemaal in het begin van het spel essentieel en als je even los kan gaan met de vertrouwde (en nieuwe) wapens, dan duurt het niet lang voor je munitie op is. Toch zijn er momenten waarop je heerlijk in een powerfantasy op kan gaan, om daarna iedere baksteen die je kunt vinden te grijpen om je vege lijf te redden. De vijand speurt ook naar je met honden welke als ze je geur oppikken een verschrikkelijke hindernis zijn. Gelukkig is de combat ook veel meer letterlijk de diepte in gegaan en is het mogelijk om je te verstoppen door onder dingen door te kruipen of overheen te klauteren. De AI van de vijanden is ook verbeterd en grappig genoeg hun persoonlijkheden ook. Mensen roepen de naam de kompaan van wie je zojuist de keel hebt doorgesneden en ze werken veel beter samen op het moment dat ze je gevonden hebben. En een vuistgevecht is nu een stukje tactischer dan voorheen omdat doormeppen niet kan zonder terug te incasseren of te dodgen.

Er zijn enkele facties aan menselijke vijanden en iets meer infected. Tevens een walgelijk stukje bodyhorror later in de game in het ziekenhuis, waarmee we ook een soort van bossfight hebben. De facties zelf hebben elk hun eigen tactieken, waarbij vooral de Seraphims een nieuw soort uitdaging meebrengen. Buiten hun religieuze overtuigingen (altijd eng), communiceren ze vooral door te fluiten naar elkaar en met bogen te schieten. Een raak boogschot bemoeilijkt je beweging en je zult de pijl moeten verwijderen voor je effectief verder kan vechten, wat bij vlagen benauwende situaties oplevert. De geinfecteerde vijanden leveren de engste momenten op als je de rennende tak paddestoelenkoppen tegenkomt die je niet hoort totdat het te laat is. En let deze keer ook maar goed op de muren als je de schimmels opgehoopt ziet, ik ben me vier keer helemaal de pleuris geschrokken.

horror
The Last Of Us: Part II benadrukt veel meer een horrorgame te zijn dan het eerste deel. Buiten de walgelijke vijanden, zijn de kills erg gewelddadig en gory en de momenten van rondsluipen in het donker zijn daadwerkelijk doodeng. Geweerschoten doen veel meer expliciete schade, de verscheidene take-down kills doen bijna fysiek pijn om te zien en de momenten dat een monster je te pakken grijpt en je strot kapottrekt, doen denken aan de betere horrorfilms. Deel 1 had een sterke sfeer, maar liet getuige dit spel kansen liggen als het aankomt op echt angstaanjagend zijn. Ik heb hier meer angst en walging ervaren dan bij bijvoorbeeld de Resident Evil spellen.

script & verhaal
Oh wat was iedereen boos over de dood van Joel. Ik had er meteen vrede mee. Joel wekte in het eerste spel sympathie op, maar de manier hoe hij Ellie ownership ontnam en een enorme hoeveelheid onschuldigen vermoordde en daarmee ook nog eens de mensheid mogelijk verdoemde, was een perfecte opzet naar een tragisch einde. Deel 2 geeft hem dit dan ook vrij snel. Het deed absoluut pijn, maar de aanloop er naartoe, de motivatie van Abby over waarom ze hem dood wilde hebben en de manier hoe hij alsnog goed gebruikt wordt in de vele flashbacks, geven mij alsnog genoeg voldoening over hoe zijn rol in het verhaal loopt. Joel is iemand die het foute deed met de juiste bedoeling en dat komt terug om hem in de kont te bijten (en op het hoofd te slaan).

Spelen met Ellie voelt weer een beetje vertrouwd aan. Ik vond het leuk om in deel 1 met haar te spelen en genoot van hoe ze hier veel leniger en flexibeler is dan sloopkogel Joel. Ellie's wraakgevoelens zijn een logisch gevolg van wat Joel overkomt, maar naarmate het spel vordert (en ook nog eens de switch naar spelen met Abby komt), wordt duidelijk dat wraak alleen maar voor meer problematiek zorgt. Als halverwege het spel de focus op Abby komt, is het even wennen. Abby is immers al meteen neergezet als de persoon die dood moet voor wat ze Ellie heeft aangedaan, maar haar motivaties zijn gelijkwaardig qua morele overwegingen dan die van Ellie. Daar komt ook nog eens bij: Abby is een ander soort personag dan Ellie en heeft genoeg diepgang meegekregen om haar interessant en likeable te laten zijn. In de loop van het spel begaat zij zelfs beduidend minder kwaadaardige daden dan Ellie, terwijl het gros kennelijk alsnog het meest voor haar blijft juichen. Onbekend maakt onbemind?

De reis van Ellie gaat naar een ondergang, de reis van Abby heeft qua insteek een positievere motivatie. Abby heeft na de moord op Joel alles laten rusten, maar wordt door Ellie's daden weer teruggeroepen tot het verhaal wat ze zelf had afgesloten. Met Ellie haar vrienden uitmoorden om daarna met Abby in het verleden een band te laten zien met deze vrienden, zorgde voor een ongemakkelijk gevoel dat je als speler iets verschrikkelijks aan het doen bent. Ik kan me voorstellen dat mensen dit niet willen, maar om een zelfde reden als ik ook graag Ingmar Bergman films mag zien, vind ik het hier fantastisch werken: ik houd er in spellen van om mezelf slecht te voelen over bepaalde dingen die je doet.

Ergens zegt iemand hier dat hij zich niet kan voorstellen dat iemand het einde van dit spel acceptabel of goed vindt. Zo'n statement getuigt voor mij van een gigantisch gemis aan inlevingsvermogen en het kunnen waarderen van catharsis door een tragedie. Het einde is niet leuk, het is werkelijk verschrikkelijk treurig en voelt leeg aan, maar ik had een brok in mijn keel en kippenvel op mijn armen op het moment dat Ellie Abby bevrijd heeft van een verschrikkelijk einde om haar vervolgens alsnog te dwingen tot een gevecht. De acceptatie dat haar dood niets aan verlossing zal brengen is absoluut geen Happy Hollywood/Disney-zoetsappigheid. Ik vond het fantastisch en gedurft. Een keuze-optie om wel of niet te vechten/te doden had ik een slappe copout gevonden. The Last Of Us is geen roleplaying game en zou ook echt niet beter zijn geworden als de optie geboden werd.

Addendum: 'de agenda'
De mensen die gek worden van de LGBTQ+-agenda (lees: het tonen dat ze bestaan in games) zullen zich flink ergeren. Ellie krijgt een relatie met een vrouw. Abby is niet conventioneel knap en was met haar gespierde fysieke omvang al meteen omgedoopt tot 'tranny'. Er zit een klein verhaal in tussen twee siblings uit een religieuze cultus, waarvan een zichzelf jongen voelt, maar in het lichaam van een meisje zit. De verschillende facties bestaan uit mannen en vrouwen van alle huidskleuren. Met kwade wil zou je de dood van Joel zelfs nog als de metaforische 'dood van de patriarchie' kunnen zien. Als je jezelf hier echt aan wil storen, dan geeft dit spel je alle munitie hiertoe. Ik verklaar je alleen voor gek als je het zo kwaadwillig tegemoet wil gaan.

Conclusie: het narratief zal niet voor iedereen weggelegd zijn, maar door een flinke verbetering in de gameplay, graphics en het nog steeds behouden van de prachtige soundtrack, de melancholische sfeer en een flinke verbetering van het stukje horror, kan ik voor mezelf niet anders dan concluderen dat The Last Of Us: Part II een enorm schot in de roos is. Het spel is niet veilig en stelt vragen over moraliteit en de noodzaak van wraak, vraagt de speler om meerdere posities in te nemen en laat getuige de uiteenlopende reacties niemand onberoerd. De impact van deel 1 was groter, maar als spelervaring doet deel 2 praktisch niets onder voor zijn voorganger en verbetert het een flink aantal punten. Ik gooi NG+ aan en ga op zoek naar de items en lokaties die ik gemist heb. Wat mij betreft spel van het jaar.

Sterke recensie. Hulde daarvoor. Ik denk dat mensen dit spel met de tijd meer gaan waarderen wanneer alle controverse en irritaties over bepaalde keuzes gaan liggen. Over pak hem beet twee jaar gaan we meer genuanceerde meningen zien.

Toch gebeuren er wel rare dingen. Mortal Kombat 11 bijvoorbeeld. Het spel is gewelddadiger dan ooit. Ik heb gelezen dat een aantal mensen die eraan meegewerkt hebben er PTSD aan hebben overgehouden. Maar schaars geklede vrouwen, dat gaat veel en veel te ver! Dus bij de vrouwen zo min mogelijk zichtbare huid. Maar bij diezelfde vrouwen haar arm eraf rukken, vervolgens met een uppercut haar hoofd eraf slaan, haar arm als honkbalknuppel gebruiken en dan het hoofd zo hard weg slaan dat haar huid er vanaf spat. Dat is natuurlijk geen probleem.

In de gamewereld zijn gamers bijzonder conservatief. Er zullen ongetwijfeld over pak hem beet twee jaar wat meer genuanceerde meningen tevoorschijn komen wat betreft TLoU2. Toch denk ik dat de meeste voet bij stuk houden.

Gisteravond dan eindelijk begonnen aan The Last of Us 2. Bijna 2 uur gespeeld en kreeg toch wel meteen de Last of Us vibe. Het begint nog veel trager dan deel 1, maar het was wel bijna 2 uur lang genieten.

Ik heb inderdaad wat gameplay beelden gezien van TLOU 2 en het gewelds gehalte is toch behoorlijk hoog vooral in het audiovisuele aspect.

In de VS (en elders ook) is expliciet geweld en grof taalgebruik geen enkel probleem, maar enigszins naakt bij een vrouw kan echt niet, want dat is niet functioneel en vrouwen worden dan neergezet als lustobjecten. Dus het bloederige geweld is dan wel functioneel? Nou, volop goede (geloofwaardige) games gespeeld waarin dat bloederige geweld niet wordt toegepast.

Stel, Joel is aan het masturberen terwijl hij naar porno kijkt. Zijn snikkel komt niet in de beeld en de porno ook niet, maar iedereen boven de 15 jaar snapt wel wat er gaande is. Zoiets geeft zijn personage meer diepgang en wordt hij nog menselijker neergezet. Nee, het is beter om hem iets heel gewelddadigst te laten doen en zeggen.

Overigens heb ik geen problemen met bloederig geweld en grof taalgebruik hoor. Het is vooral lachwekkend hoe het ene geen enkel probleem is en het andere grensoverschrijdend en totaal verkeerd is.

En deze man wordt vast enorm gehaat. YouTube

Ok het is gebeurd. Ik heb hem uitgespeeld. Wat een briljant meesterwerk. Voor mij is dit de beste game ooit gemaakt. Wat een intense ervaring. Wat een meesterlijke vertelling. Het acteerwerk, de graphics, de sound, de omgevingen, het brutale geweld dat wisselt met prachtige emotionele scenes. Ik was me er tijdens het spelen gewoon niet meer van bewust dat ik een game aan het spelen was. Deze overtreft de voorganger. Uiteraard is dit mijn mening en ieder zijn ding. En ik kan begrijpen dat mensen teleurgesteld zijn in de bepaalde keuzes die de makers hebben gemaakt. Maar de uitwerking vind ik echt prachtig. Dit soort games maakt me trots te kunnen zeggen dat ik een gamer ben.
Meesterwerk.

Je bedoelt ongetwijfelt de Anita en de Karens. Of net 'buiten de gamewereld'.Al die Japanse games met buitenproportionele Aziatische games mogen niet (en dus ook bvb een Dead or Alive, of het relletje bij aankondiging van de nieuwe DLC van Samurai Shodown) - maar de scene waar ondertussen niet meer langs te kijken valt waar Abby eens heerlijk grafisch genomen wordt in The Last of Us 2 daar praat de grote menigte niet over. Terwijl zij of Ellie vervolgens wel halve volksstammen uitmoorden. Dat zijn initiatieven en druk van buitenaf opgelegd om toch maar zo politiek correct mogelijk te zijn. De gamewereld en gamers boeit het niet zozeer of ze met een schaars of minder schaars gekleed vrouwtje of mannetje spelen. Er had destijds niemand een probleem om met Samus, Lara Croft, Barbarian of wat dan ook te spelen. En nu nog niet. Maar net zoals bvb in films ('Strong Women First ten koste van mannelijke helden!' - terwijl we die 50 jaar terug ook al hadden) of comics (idem dito - zoveel mogelijk SWJ's) worden eindgebruikers het slachtoffer van duidelijk politieke agenda's - en in dit geval duidelijk de extremistisch linkse dat liefst elke borst en dij wil gaan censureren, iedere held vrouwelijk wil (en liefst met een kleurtje), een 'team' moet bestaan uit 50% vrouw, 25% man, 25% transgender en dan liefst nog 1 blank, 1 zwart, 1 aziaat en 1 van Indiaasa afkomst. Kijk maar eens hoe bedrijven onderwie Disney en al die multicorporations momenteel hun damage control teams samenstellen om attracties te 'herbekijken en 'herinkleden' en films en shows worden censureerd.

Hetzelfde trouwens met MK11 - ik vind het persoonlijk niet grover dan 10 of 9. Maar in 11 moesten de dames zonodig wel een stuk bedekter zijn onder druk van... - dat Johnny Cage, Jax en co al sinds deel 1 in hun naakte torso vaak met tijgerslip staan te vechten dat raakt dan weer niemand.

Allemaal een beetje hypocriet. Persoonlijk boeit het me niet zo heel erg veel zolang de kostuums maar divers genoeg zijn - maar het kostuum van Kitana of Mileena zo veel mogelijk verhullen of Jrpg's kost wat kost gaan censureren vind ik een beetje onzin. Ik kijk nog altijd liever naar een aardig, knap, al dan niet soms wat schaars geklede dame of heer. Wil ik een dikkertje met een bierbuik bekijken ga ik wel voor de spiegel staan. De grootste lol bij MK11 had ik trouwens met het feit dat ik eindelijk Terminator vs Robocop kan laten vechten.

Ik kijk mijn amusement nog altijd als afleiding. Escapisme. Net zoals zovelen. Niet voor wie er voor, achter of in de film zit - of het moest al een veroordeelde persoon zijn voor meerdere feiten / zedenfeiten. Verder interesseert het me dus geen flikker. Maar ik probeer zoveel mogelijk de huidige SJW gold te vermijden (zoals ook in Comics tegenwoordig zo hip is. En neen ik weet nog altijd niet bizar veel over The Last of Us 2. Buiten bovengenoemd Abby wordt liefdevol genomen filmpje wat iedereen me per se wil laten zien.

Zit je nu een spoiler te plaatsen? Als dit in TLOU2 zit, dan wist ik dat niet en hoewel ik mij er nu al op verheug, wilde ik dit echt nog niet weten!!

Ik heb zo mijn best gedaan om de spoilers te vermijden en dat is gelukt, maar nu uitgerekend op Gamesmeter? Mijn trouwe vrienden...

Oeps. Mijn excuses. Onbedoeld maar ja. Het internet staat vol memes en filmpjes dus ik nam per abuis aan dat dit nu allerwiel wel geweten was. Dit en de dood van joel zijn de enige twee zaken waar ik inhoudelijk iets over weet. Dus troost je, ik kan je verder niet vertellen wie, hoe wat waar en in welke context. .

Het ging er mij voornamelijk om dat het hier plots wel ok is en ergens anders niet.

Nou gamer4life, ik ben benieuwd naar je 0,5 sterren uitleg ten opzichte van je 5,0 sterren voor deel 1!

Die ene scène bedoel je... Kan er nog niet over oordelen, maar wellicht heeft het met de functionaliteit/het nut ervan te maken? De zeikerds (de extreem linkse vrouwen?) die bijvoorbeeld heel veel kritiek uiten op bijvoorbeeld onnodig bloot (vinden zij) in Mortal Kombat 11 bij de vrouwelijke karakters. Enigszins bedoeld om gamers een strakke plasser te geven.. Zo zien ze dat denk ik... En in The last of Us 2 is dat niet zo bedoeld. Ofwel, de context. En gewoon jammer dat Mortal Kombat 11 wordt aangepast hierdoor. Vanwege zeurende mensen.

De mensen achter Wolfenstein II: The New Colossus deden overigens ook vrolijk mee met de extreem linkse agenda. Dus veel boze (rechtse) gamers.. Waarop (ik dacht de PR man van) MachineGames zei: Fuck 'em

Ik ben ze wel extreem dankbaar dat de game gemaakt is, want de scène met Hitler is ! Ik kijk hem zo nu en dan nog eens.

Oh laat me wel even toevoegen dat het ook geld voor veel uiterst linkse mannen. De white knights. Het hele SJW gebeuren hangt me de keel uit. Het is echt niet alleen een vrouwenprobleem though.

Net zoals de mensen (gamers, comic en film e.d liefhebbers) die hiertegen zijn ook niet puur mannelijk zijn, maar ook wel degelijk vrouwelijk zijn.

Maar geen idee of het puur de context is. Je zou The Last of Us en 2 ook minder geweldadig kunnen aanpakken en puur als stealth game neerzetten...ipv als serialkiller sim. (laat me wel stellen dat ik daar zelf geen probleem mee heb).

Net zo weinig als Japanse designers het blijkbaar interesssant vinden om schaars geklede dames of heren neer te zetten (ook Westerse trouwens). Zoals gezegd - het is voor mij escapisme en ik speel liever met welgevormde figuren dan lelijke kwabbels.

Maar eh...dit loopt wel wat offtopic. Misschien maar laten verplaatsen door de mods?

Tegenvallende sequel, wat in grote mate te wijten is aan het verhaal. Deze review bevat geen spoilers.

Ik was voor 2013 niet zo'n fan van Naughty Dog games of de zombie setting, dus was de eerste The Last of Us een enorme verrassing. Compleet onverwacht werd ik toen van mijn sokken geblazen, en het werd direct één van mijn favoriete spellen aller tijden. De trailers van dit spel heb ik altijd met veel plezier bekeken en door heel wat geluk ben ik bovendien volledig spoilervrij door dit spel kunnen gaan. Ik heb wel op voorhand enkele reviews gelezen maar ook daar enkel de korte samenvatting om zo min mogelijk te weten te komen over het verhaal.

Ik heb op hard moeilijkheid gespeeld en deed er 27 uur over om alles uit te spelen, waarbij ik wel bv alle workbenches en safes heb gevonden.

Graphics en gameplay zijn directe verbeteringen van het origineel. Het spel ziet er heel mooi en de gameplay heeft, zeker qua stealth, veel baat bij de mogelijkheid om plat op je buik te liggen. Jammer genoeg weinig nieuwe wapens of verbeteringen op dat vlak, zelfs de scope van het jachtgeweer was vrij nutteloos gezien de kleine ruimtes waarin de meeste gevechten plaatsvonden. Nog altijd enorm veel weapon sway, dus die upgrades deed ik altijd eerst, waarna het schieten vrij goed aanvoelde. Vooral de shotgun, die was een echt genot om te gebruiken. Er waren enkele supermooie setpieces, de voice acting en motion capture is veruit de beste die er is, en de toevoeging van honden maakte de vechtstukken heel wat plezanter. Daarnaast waren er ook meer horrorstukken dan in het eerste spel. Daar had je de kelder van het hotel dat nogal akelig was, en in dit spel komen die stalkers veel vaker voor, wat telkens voor een hoge hartslag heeft gezorgd.

Qua gameplay zijn er twee zaken die me tegenzaten: ten eerste duurde het spel zodanig lang dat ik naar het einde toe echt geen zin meer had om opnieuw in een gebouw langs de muren te joggen tot er een prompt kwam om op driehoekje te duwen om een item te verzamelen. Het was echt te veel van het goede. Zeker omdat je moet oppassen om niet toevallig een deur open te doen waardoor je het volgende stuk van het spel start en je niet meer terugkan. Dit had ik echt niet verwacht op voorhand, omdat dit in het eerste spel superleuk was. Naar het einde toe begon ik echt door de levels te lopen, ik had het wel wat gezien. Dat hing echter ook samen met het verhaal, zie hieronder.
Een tweede punt van kritiek was dat er te veel wandelstukken waren. Het eerste spel had dat natuurlijk ook, maar hier zijn er dusdanig veel passages waarin je gewoon van A naar B moet wandelen terwijl een conversatie wordt gehouden dat ik in mijn tweede playthrough ben gestopt. Ik dacht nog even op een lager niveau door het spel te gaan om de platinum binnen te halen, maar ik kon het echt niet meer opbrengen om bepaalde saaie stukken te doorworstelen. Ook een groot deel van de gevechten horen bij die saaie stukken, want alles komt neer op vierkantje smashen.

Het grootste probleem van dit spel, en de reden voor de score, is het verhaal. Alle controverse is me ontgaan doordat ik alle gaming sites heb vermeden (om niet gespoild te worden), maar achteraf gezien begrijp ik de frustraties. Heel slechte opbouw van het verhaal, vreemde keuzes die worden gemaakt door personages, emotionele manipulatie van de speler en een algemeen gebrek aan subtiliteit maken van The Last of Us Part 2 een vermoeiend spel om te spelen. De les ethiek & moraliteit kan me gestolen worden, losstaande van de gebrekkige uitvoering. Het eerste spel had een eenvoudige verhaallijn die wel uitstekend werd verteld. Dit spel echter kiest ervoor om een heel ingewikkelde narratief te nemen en die bovendien nog eens zeer rommelig te vertellen. Naar mijn mening heeft Druckmann het wat te hoog in zijn bol gekregen, want hij heeft duidelijk niet het talent om dit soort grootse verhalen te vertellen. De laatste tien uur was ik feitelijk aan het aftellen, en de vele valse eindes (nog erger dan LOTR Return of the King!) hielpen hier niet bij.

Voor een spel dat zo hard steunt op het verhaal moet je qua score ook durven afrekenen op dit verhaal. Je investeert al die uren in een spel om uiteindelijk qua verhaal naar mijn mening compleet onderuit te gaan. Knip de helft van het verhaal weg, hier en daar wat toevalligheden weglaten of beter verklaren, en dit spel had een eenvoudige 10/10 kunnen zijn geweest. Nu is het een 7/10.

The Last of Us 1 en 2 hadden minder gewelddadig kunnen zijn. De mensheid is in de realiteit tot gruwelijke handelingen in staat om te overleven. The last of Us schets wat dat betreft een geloofwaardige wereld met geloofwaardige mensen. Het is natuurlijk niet prettig om te zien, maar dit kan de rauwe realiteit zijn. Dus een serieuze game over deze mogelijke realiteit is acceptabel. De context. Het heeft betekenis. Mortal Kombat 11 is ietsje minder geloofwaardig en kennelijk (althans, zo lijkt het) vinden ze het dan niet acceptabel om vrouwen neer te zetten als sexy met opwindende kleding aan. In deze context vinden zij (de extreem linkse mannen en vrouwen) het onnodig.

En vergis je niet, mensen kunnen heel erg raar zijn. Acteurs die in een film of serie een bad guy spelen worden soms op straat uitgescholden. Hij speelt de bad guy zo overtuigend, hij zal in het echt ook wel een bad guy zijn. Of hij is misschien gewoon een goed acteur?

Oh maar maak je geen zorgen. Ik vind geweld in games of films geen probleem. Naakt ook niet. Enkel de types die dit tegenwoordig met alle macht willen censureren heb ik een probleem. Aka de Sarkeesians, de Karens, de White Knights. Wil je het niet spelen? Prima. Speel je het niet. Wil je niet dat je kind het speelt? Prima. Maar ik wil wel de keuze hebben.

En ja...dat mensen raar zijn merk je zo. Als mensen in lezersbladen in dagbladen woedend worden op een fictief personage uit een fictieve reeks en hen dan serieus vragen of hun klokje nog richtig tikt vraag ik me vaker af of het meesterlijke parodie is of pure domheid