Trine 4: The Nightmare Prince (2019)

Een goede terugkeer naar de Trine reeks. Deel 3, en de cliffhanger die het had, word volledig genegeerd om plaats te maken voor een nieuw verhaal met 2D gameplay. Ergens vind ik dit jammer geziene ik deel 3 erg ondergewaardeerd vind, maar Trine begon als sterke 2D reeks en het is daarom welkom om terug naar de roots te gaan.

Visueel heb ik zelden een (platform)game gespeeld die zo’n verschrikkelijk mooi gebruik van kleuren heeft. Ieder level heeft een eigen thema die afgeleid zijn van bekende fantasysettings. Binnen deze levels zitten er tig kleine puzzelgebieden die als losstaande kunstwerken ogen. Alsof ze letterlijk voor ieder gebied hun uiterste best deden het zo gedetailleerd, kleurrijk en levendig mogelijk maken. Ik kon gewoon langdurige concept art sessies voor me zien toen ik de details op de achtergronden bekeek. Misschien is dit een foute aanname en was er weinig tijd aan de schetsen besteed, maar het eindresultaat voelt zeer uitgedacht en het is met veel liefde tot leven gewekt. De charme heeft niet zozeer te maken met de hoeveelheid polygonen (het is geen fotorealistische stijl oid. Dit is al helemaal bij de personage models te merken die niet bijzonder hoogstaand zijn), maar het zijn juist de prachtige mix van heldere kleuren, sfeervolle belichting en de grote hoeveelheid kleine details op de achtergrond die de wereld prachtig maken. Dit is een game wereld waar ik dolgraag eens door de wereld heen wil lopen en tijdens het spelen maakte ik om de 2 minuten een screenshot, als een soort overenthousiaste toerist.

Maar de stijl terzijde, dit is (bijna) Trine op z’n best: de besturing heeft nog nooit zo soepel in de vingers gelegen, de secrets waren goed verborgen en er kwam met bepaalde regelmaat een lastige puzzel voorbij die voor een tof “eureka!” moment zorgde. Voor een groot gedeelte speelt het soortgelijk als deel 2, maar de characters hebben ditmaal nieuwe powers gekregen die voor geheel nieuwe, originele puzzels kunnen zorgen. De hoofdpuzzels zijn relatief makkelijk om doorheen te komen en je kunt hints aanzetten voor het geval het te moeilijk is, maar de optionele puzzels.. phoew, hier kon ik heel lang over doen. Juist daardoor waren ze heel belonend als ze lukte. De oplossing lach nooit aan een stuk info dat van me weggehouden was, maar alle middelen zaten binnen mijn bereik en het was aan mij om de oplossing ermee te vinden.

Opvallend aan dit deel is dat de moeilijkheidsgraad meer draait om het vinden van de enige juiste oplossing op een probleem, ipv dat je creatief je favoriete speelstijl toepast; de meeste stukken vragen duidelijk dat je een specifiek character kiest. Ikzelf vond deze verandering heel fijn werken omdat het de focus meer zet op puzzelen, al kan ik me voorstellen dat Trine liefhebbers meer vrijheid in hun speelstijl zouden willen zoals in de voorgaande delen. Het enige dat minder prettig werkte was de combat: dit is voornamelijk button mashen tegen dezelfde hordes aan vijanden. Het is niet bijzonder vervelend oid, omdat de gevechten kort duren en ver uit elkaar zitten, maar het voelde meer als een klein pauzemoment dan een essentieel onderdeel van de ervaring. De boss battles zaten daarentegen verrassend leuk in elkaar. Het droomthema geeft de game de gelegenheid om persoonlijke angsten van de hoofdpersonages aan te kaarten. Dit was leuk omdat je daardoor meer kanten van de personages te zien kreeg, maar bovenal was het leuk omdat je sommige bosses met één character moest doen. Daarmee werd van me verwacht creatief te zijn met de verschillende speelstijlen, ipv gewoon de ridder kiezen en erop los rammen zoals bij de gewone gevechten.

Het narratief voel ik me wisselvallig over. In vergelijking met de voorgangers zit het verhaal gemiddeld het beste in elkaar: de aanpak is meer cinematisch en er verschijnen weleens NPC's die je bedanken voor je daden, wat de wereld meer leven geeft. Uiteindelijk stelt het echter niet zoveel voor en het verhaal was sowieso nooit echt een reden om Trine te spelen. Het zijn sprookjesverhalen dat je, bewijs van spreken, aan kinderen kunt voorlezen. Simpel, nogal cliché, humor is wat flauw, maar het geeft je acties een duidelijke context en het heeft ook wel zijn charme. Geen haat, geen liefde.

Niet vlekkeloos, maar de dingen die het goed doet zijn ijzersterk. Uitzonderlijk mooie beelden met sfeervolle folkmuziek, leuke puzzels met top besturing en fijne balans in zijn moeilijkheidsgraad.

4*

Leuke review. Ik had hier trouwens zoiets van 'nee echt?' toen ik het in de store zag staan. Ik was me er dus totaal niet van bewust dat er aan een Trine 4 werd gewerkt, laat staan dat het spel al te koop was. Zo zie je maar met hoeveel games je maandelijks doodgegooid wordt. Ik moet zelfs 3 nog kopen en spelen. Zowel deel 1 als deel 2 waren absoluut pareltjes, al was het maar visueel. Dus ben ik blij dat ze daar tenminste al de reeks eer aandoen. Ook weer eentje voor mijn illustere lijst.

Na de onafgemaakte game die Trine 3 is, is dit een prima terugkeer naar de basis. Speelt gewoon behoorlijk hetzelfde als Trine 1 en 2, wat goede games zijn. Dus dit is dat ook. Wel jammer dat ze de losse eindjes van Trine 3 totaal niet oppakken, maar aan de andere kant is het misschien ook wel gewoon beter die game te vergeten.